เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 606
อี่ว์เทียนซีหัวเราะแล้วพูดว่า “พูดได้ดีๆ!”
ลู่ฝานมองอี่ว์เทียนซีด้วยแววตาสงสาร โดนผู้หญิงชั่วร้ายอย่างอู่คงหลิงหลอก ถึงตัวเองไม่จัดการเขา อี่ว์เทียนซีก็คงโดนอู่คงหลิงเล่นงาน
“ไปกันเถอะ สิ่งสำคัญที่ควรทำตอนนี้ คือหาว่ากุยวัวอยู่ที่ไหน”
ลู่ฝานพูดออกมา
ลู่ฝานพูดพลาง ปล่อยเจ้าดำออกมาจากจวนอากาศธาตุ
เพิ่งปล่อยออกมา เจ้าดำก็วิ่งไปทั่วด้วยความตื่นเต้น
จากตัวของมันในตอนนี้ แค่วิ่งก้าวเดียว ก็สามารถชนต้นไม้จนหักได้ไม่น้อยแล้ว
เหมือนว่ากลับมาในป่า ทำให้เจ้าดำดีใจเป็นพิเศษ หลังวิ่งอยู่รอบหนึ่ง เจ้าดำจึงหยุดลง เอาลิ้นเลียหน้าลู่ฝานไม่หยุด
ลู่ฝานรีบผลักเจ้าดำออก แค่ไม่นานหน้าเขาเหมือนล้างหน้ามา
มองไปรอบๆ ลู่ฝานถามเจ้าดำว่า “เจ้าดำ แกว่าที่ไหนอันตรายที่สุด”
เจ้าดำมองลู่ฝานอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาโตกำลังถามว่า ทำไมถึงถามหาสถานที่ที่อันตรายที่สุด
จากนั้นเจ้าดำยื่นกรงเล็บชี้ไปทางทิศตะวันออก ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “เดินไปทางนี้”
พูดจบ ลู่ฝานเด้งตัวขึ้นไปบนหลังเจ้าดำ ตอนนี้เจ้าดำแผ่นหลังกว้าง ยืนคนสี่คนถึงห้าคนก็ไม่ใช่ปัญหา
ลู่ฝานหันมามองอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์แล้วพูดว่า “ขึ้นมาสิ”
อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ดวงตาเป็นประกาย แล้วพูดว่า “ฉันก็ขึ้นไปได้เหรอ”
ลู่ฝานดึงอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ขึ้นมา เจิงหยงหัวเราะ เดินมาข้างเจ้าดำ แล้วลูบผิวเจ้าดำเบาๆ
“เป็นอสูรวิเศษที่ดี คุณชายลู่ฝานเป็นคนที่ไม่ธรรมดาจริงๆ”
พูดจบ เจิงหยงก็ขึ้นมาบนหลังเจ้าดำ
“ไป!”
เมื่อออกคำสั่ง เจ้าดำพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
อี่ว์เทียนซีที่อยู่ด้านหลัง มองตามพวกลู่ฝานด้วยแววตาอิจฉาริษยา แล้วพูดว่า “แค่อสูรวิเศษตัวเดียว”
อู่คงหลิงพูดอย่างแน่วแน่ว่า “คุณชายอี่ว์ เราก็ควรออกเดินทางได้แล้ว คุณว่าเราจะไปทางไหน”
อี่ว์เทียนซีครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ตอนเด็กผมเคยเห็นในตำราเสินอี้จิง กุยวัวเกิดและโตในทะเล ซ่อนตัวอยู่ใต้ทะเลลึก เราน่าจะต้องไปทางทะเล”
อู่คงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณชายอี่ว์มีความรู้ดีมาก แต่ไปทางไหนคือทะเลเหรอ”
อี่ว์เทียนซีแกล้งทำเป็นเด็ดใบไม้ลงมาหนึ่งใบ แล้วโยนออกไป
มองทิศทางที่ใบไม้ลอยไป แล้วพูดว่า “ใบไม้เคลื่อนไหวตามลม ลมนี้มีความชื้น ต้องพัดมาจากทะเลแน่นอน ผมว่าน่าจะทางนี้”
พูดจบ อี่ว์เทียนซีชี้ไปทางทิศตะวันตก
อู่คงหลิงไม่พูดอะไรออกมา
อี่ว์เทียนซีพูดว่า “คุณอู่ไม่เชื่อผมเหรอ”
อู่คงหลิงเงียบอยู่นาน แล้วพูดว่า “คุณชายอี่ว์ตัดสินใจเถอะ”
อี่ว์เทียนซียิ้มแล้วพยักหน้า จากนั้นเดินไปทางทิศตะวันตก
อู่คงหลิงเดินตามหลังอี่ว์เทียนซี ใช้เสียงเบาพูดให้อี่ว์เทียนซีไม่ได้ยิน “ไอ้ปัญญาอ่อนนี่ ปัญญาอ่อนจริงๆ”
แต่อี่ว์เทียนซีดูกระตือรือร้นมาก ตะโกนเสียงดังว่า “คุณอู่ รอผมหากุยวัวเจอ ผมจะเข้าไปสู้ก่อนด้วยชีวิตตน เมื่อถึงเวลาคุณอู่นั่งรอสบายๆ ได้เลย”
อู่คงหลิงมองหลังอี่ว์เทียนซี แววตาเหมือนมีด พูดเบาๆ ว่า “นายหาให้เจอแล้วค่อยพูดเถอะ!”
เงาของทั้งสองคนหายไปในป่า
ทั้งห้าคนแยกเป็นสองทาง คือทิศตะวันออกและทิศตะวันตก
มีเมฆเคลื่อนตัวช้าๆ อยู่ไกลๆ แอบมีเสียงฟ้าร้องเล็กน้อย