ศพถูกตากแดดเป็นเวลาสามวัน และหน้าตาเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
เมื่ออวิ๋นหลัวฉวนฟื้นขึ้นมา นางก็เหม่อลอย
อ๋องตวนกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“เจ้ามีใจให้เขางั้นหรือ？”
ในเวลานี้อวิ๋นหลัวฉวนอารมณ์ไม่ค่อยดี เป็นอย่างที่ทุกคนกล่าวกันว่าจงชินอ๋องเป็นคนเลว แต่เขาก็ไม่ได้ชั่วร้าย เพียงแค่เขาไม่พอใจกับคำตัดสินของราชสำนัก
และไม่ว่าจงชินอ๋องจะปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างไร แต่เขาก็ปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี
ในตอนนี้เขาถูกอ๋องเย่ฆ่าตาย และศพของเขาก็ถูกแขวนให้ตากแดดอยู่บนกำแพงเมือง แน่นอนว่านางรู้สึกไม่ดี
นี่เป็นเหมือนการสูญเสียเพื่อนสนิทไป นางจึงรู้สึกไม่สบายใจ
อ๋องตวนเรียกอวิ๋นหลัวฉวน แต่นางไม่ตอบโต้ และกลับร้องไห้ออกมา
เมื่อเห็นอวิ๋นหลัวฉวนร้องไห้ อ๋องตวนก็โกรธมากยิ่งขึ้น
“เจ้ามีใจให้เขาจริง ๆ เจ้าเป็นพระชายาของข้า เจ้าเอาข้าไปไว้ที่ไหน？” อ๋องตวนตะโกนด้วยความโกรธ
อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวว่า：“หม่อมฉันจะไปหาเขา”
อวิ๋นหลัวฉวนลุกขึ้นจากเตียงและต้องการจะออกไป แต่ถูกอ๋องตวนขวางไว้：“หากเจ้ากล้าออกไป ข้าจะหย่ากับเจ้า！”
อวิ๋นหลัวฉวนหันกลับไปมองอย่างคับข้องใจ：“เช่นนั้นก็เชิญท่านอ๋องหย่ากับหม่อมฉันเลยเพคะ：“
อวิ๋นหลัวฉวนก้าวออกไป อ๋องตวนก็กล่าวออกไปแล้ว และไม่สามารถเอากลับมาได้อีก
เมื่อเห็นว่าอวิ๋นหลัวฉวนออกไปแล้ว อ๋องตวนก็เดินตามออกไป และส่งสัญญาณให้คนในจวนขัดขวางอวิ๋นหลัวฉวนไว้ ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงไม่กี่เดือน แต่อำนาจในจวนของอวิ๋นหลัวฉวนก็มีมากกว่าอ๋องตวน จึงไม่มีใครเข้าไปขัดขวาง
อวิ๋นหลัวฉวนไม่ได้ออกไปในทันที นางปล่อยตงเอ๋อร์ออกมาจากห้อง
ตงเอ๋อร์ไม่เป็นไร เพียงแต่ถูกขังอยู่ในห้อง
ตงเอ๋อร์ออกมาอย่างงุนงง ในขณะนี้อวิ๋นหลัวฉวนสงบนิ่งมาก：“ท่านอ๋องตวนต้องการหย่ากับข้า เราไปกันเถอะ หลังจากจากไปแล้วก็ไม่ต้องโกรธ ปากบอกว่าชอบข้า แต่ข้าไม่เคยรับรู้ได้ถึงความชอบของเขาเลย จวินฉูฉู่วางอำนาจบาตรใหญ่ในจวน แต่นางก็ไม่เคยถูกกักขังเลย？แล้วข้าทำอะไรผิด เขาถึงได้ต้องการจะกักขังข้า？”
อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกเสียใจ และยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ
อ๋องตวนยืนอยู่ข้าง ๆ กล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“ข้ากักขังเจ้าตั้งแต่เมื่อไรกัน？”
“ท่านอ๋องตวนไม่ได้กักขัง เป็นหม่อมฉันที่กักขังตัวเองไว้ ไปไหนก็ไม่ได้ ออกจากประตูก็ไม่ได้？” อวิ๋นหลัวฉวนก็ตะโกนด้วยความโกรธเช่นกัน
ในระยะนี้ตงเอ๋อร์ได้เริ่มทำความรู้จักกับอ๋องตวนแล้ว เขาไม่ได้มีเจตนาไม่ดี เพียงแค่ไม่รู้ว่าจะชอบจวิ้นจู่อย่างไรดี
ครั้งนี้ตงเอ๋อร์ไม่พูดอะไร เพียงแค่เฝ้ามองอ๋องตวนและอวิ๋นหลัวฉวน
อวิ๋นหลัวฉวนร้องไห้ อ๋องตวนก็ยิ่งโกรธมากขึ้นและอยากจะตะโกนใส่นาง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
อวิ๋นหลัวฉวนถามอ๋องตวนอย่างไม่เต็มใจว่า：“ท่านอ๋องทรงรู้ได้อย่างไรว่าจวินฉูฉู่ชอบท่านอ๋องเย่？รู้แล้วท่านอ๋องเคยห้ามจวินฉูฉู่ไม่ให้ไปชอบหรือไม่ ไม่ห้ามและไม่พูด แถมยังปล่อยจวินฉูฉู่ทำร้ายผู้อื่น จวินฉูฉู่ตายไปแล้ว แต่ท่านอ๋องก็ยังไม่เคยลืมนาง แล้วหม่อมฉันล่ะ？
ท่านอ๋องทรงปฏิบัติต่อหม่อมฉันอย่างไร？”
อวิ๋นหลัวฉวนยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ และในขณะที่พูดก็ร้องไห้
อ๋องตวนก็โกรธเช่นกัน：“ข้าเปลี่ยนไปแล้ว เหตุใดเจ้ายังต้องพูดถึงอีก？”
อวิ๋นหลัวฉวนจ้องมองไปที่อ๋องตวน โดยไม่พูดอะไรสักคำ
นางเหลือบมองออกไปข้างนอกแล้วดึงตงเอ๋อร์：“ตงเอ๋อร์ เราไปกันเถอะ”
“จวิ้นจู่！” ตงเอ๋อร์ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
จะจากไปก็สงสารอ๋องตวน เขาไม่รู้ว่าจะชอบอย่างไร ถึงได้กลายเป็นท่านอ๋องที่งุ่นง่านเช่นนี้ ในตอนนี้ทุกคนในจวนอ็องตวนต่างก็รู้ว่าอ๋องตวนเอาใจใส่จวิ้นจู่เป็นอย่างมาก และห่วงใยอย่างจริงใจมาโดยตลอด ได้ยินคนในจวนอ๋องตวนกล่าวว่าเมื่อก่อนอ๋องตวนก็เอาใจใส่จวินฉูฉู่และรักอย่างไม่ลืมหูลืมตา แต่อ๋องตวนก็ยอมให้การค้าขายล่าช้าเพราะจวินฉูฉู่ และไม่ได้ทะเลาะกับจวินฉูฉู่เหมือนเด็กคนหนึ่งเช่นนี้
ว่ากันว่าอ๋องตวนดูแลจวินฉูฉู่เป็นอย่างดี แต่ก็เกรงกลัวมากกว่า ในตอนนั้นอ๋องตวนเชื่อฟังและทำตามทุกอย่าง และไม่ได้มีความรู้สึกรักมากนัก แต่ตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น
อ๋องตวนเอะอะโวยวายทุกวัน แต่ก็สนิทสนมกันมากขึ้น
บางครั้งอ๋องตวนก็หึงหวงจนชวนทะเลาะ แต่ก็เป็นเพราะจวิ๋นจู่ ตงเอ๋อร์เห็นมาโดยตลอด โดยเฉพาะเรื่องของจงชินอ๋อง อ๋องตวนจะอิจฉาริษยาและหึงหวง
แต่หากไม่ทำตาม แล้วนางเป็นคนของจวิ้นจู่ เช่นนั้นก็จะไม่เป็นการทรยศต่อจวิ้นจู่หรือ？
ตงเอ๋อร์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
อวิ๋นหลัวฉวนพาคนออกไปจากจวนอ๋องตวน พ่อบ้านจึงรีบเดินมาข้างหน้าอ๋องตวน：“ท่านอ๋องจะทรงปล่อยให้พระชายาไปจริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ？”
“ข้าจะทำอย่างไรได้ ข้าจะหย่ากับนาง แต่นางก็ยังจะออกไปอีก？” อ๋องตวนโกรธจนพูดจาสะเปะสะปะ
พ่อบ้านไร้เรี่ยวแรง เรื่องการหย่ากับภรรยาจะพูดออกไปเรื่อยเปื่อยได้อย่างไร
“ท่านอ๋อง ในเวลานี้พระชายาทรงพระทัยร้อน หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริง ๆ ท่านอ๋องจะไม่เสียใจภายหลังนะพ่ะย่ะค่ะ？จงชินอ๋องถูกแขวนอยู่บนกำแพงเมือง นั่นเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู ในตอนนี้พวกที่คอยรับใช้สายเกินไปที่จะหลบหนีแล้ว แต่พระชายาต้องการที่ช่วยผู้คน หากท่านอ๋องทรงไม่สนพระทัยแล้วเอาแต่เฝ้ามอง หากศพของจงชินอ๋องถูกนำลงมาจริง ๆ นั่นมีโทษถึงขั้นประหาร ท่านอ๋องทรงไม่กลัวหรือพ่ะย่ะค่ะ？
พระชายาทรงเป็นผู้ที่มีจิตใจดีเช่นนั้น หากได้รับโทษจริง ๆ จะทำอย่างไร？
ไม่ต้องกล่าวถึงโทษของการสมรู้ร่วมคิดกับคนทรยศเลย แม้แต่พระพักตร์ของท่านอ๋องก็คงไร้เกียรติ！”
สีหน้าของอ๋องตวนเย็นชา เขาไม่รู้จักมีเหตุผล ถึงได้เป็นเช่นนี้？
“ท่านอ๋อง หากไปแจ้งจวนกั๋วกงล่ะพ่ะย่ะค่ะ？จงชินอ๋องเป็นคนทรยศ จวนกั๋วกงคงไม่นิ่งดูดายอย่างแน่นอน？”
อ๋องตวนมองไปและรู้สึกว่าสิ่งที่พ่อบ้านหล่าวนั้นมีเหตุผล เรื่องนี้คงต้องขอความช่วยเหลือจากคนในจวนกั๋วกงแล้ว
เรื่องนี้ควรจัดการโดยเร็วที่สุด อ๋องตวนจึงให้พ่อบ้านไปแจ้งฮูหยินใหญ่กั๋วกงที่จวนกั๋วกงในทันที จากนั้นเขาก็ออกไปที่ประตูนอกเมือง
อวิ๋นหลัวฉวนไปถึงประตูเมืองแล้ว นางยืนอยู่ข้างล่างประตูเมืองอย่างเหม่อลอย ตงเอ๋อร์รู้ว่าเรื่องนี้มีความสำคัญ นางกลัวว่าอวิ๋นหลัวฉวนจะขึ้นไปศพลงมา และเช่นนั้นก็จะยุ่งยาก ไม่ต้องพูดถึงพวกนางนายบ่าวเลย แม้แต่จวนกั๋วกงก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้
“จวิ้นจู่ ได้ยินมาว่าพระชายาเย่ยังไม่ฟื้น และที่ท่านอ๋องเย่ทรงฆ่าจงชินอ๋องก็เป็นเพราะจงชินอ๋องก่อความวุ่นวาย มิเช่นนั้นเรื่องก็คงจะไม่จบลงเช่นนี้ ท่านว่าใช่หรือไม่？”
อวิ๋นหลัวฉวนจ้องไปที่ศพอย่างเหม่อลอย
ตงเอ๋อร์ดึงอวิ๋นหลัวฉวนให้ไปอีกด้านหนึ่ง อวิ๋นหลัวฉวนจึงกล่าวว่า：“ตงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าหลังจากที่ศพถูกตากแดดแล้วจะเป็นอย่างไร？”
“ในตอนนี้เป็นฤดูหนาว เดือนสิบสองตามปฏิทินจันทรคติมีตากแดดที่ไหนกัน จวิ้นจู่ ท่านดูไม่ออกหรือ ข้างใต้นั้นเป็นเกล็ดน้ำแข็งเล็ก ๆ และมันก็กลายเป็นน้ำแข็ง”
ตงเอ๋อร์ทำให้อวิ๋นหลัวฉวนดูโง่เขลาอย่างพูดไม่ออก บนพื้นเต็มไปด้วยหิมะ จะมีแดดมาจากไหน ต้องเป็นวันที่อากาศร้อนมากจึงจะมีแดด และในตอนนี้อากาศก็ไม่ร้อน บอกว่าเป็นแดดก็จะเป็นแดดอย่างนั้นหรือ？
ในตอนนี้อากาศหนาวเย็น แต่ก็ไม่ได้หนาวจัด？
อวิ๋นหลัวฉวนพยักหน้า：“เข้าใจแล้ว ตงเอ๋อร์ เจ้าไปเตรียมเสื้อผ้าและอาหารมาให้ข้า ข้าอยากจะส่งเขาที่นี่เป็นครั้งสุดท้าย”
อวิ๋นหลัวฉวนมองไปทางตงเอ๋อร์ และนึกถึงบางอย่างขึ้นได้：“เตรียมกระดาษเงินกระดาษทองและธูปเทียนมาด้วย อย่าปล่อยให้เขาจากไปอย่างแร้นแค้น ชีวิตของเขาสั้นนัก แต่เขาก็มาพร้อมกับความเจริญรุ่งเรืองและความมั่งคั่ง หากเขาต้องเดินทางไปยังยมโลก ผีน้อยพวกนั้นจะได้ไม่รังแกเขา？”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตงเอ๋อร์ก็อยากจะร้องไห้ นางเช็ดน้ำตาและรีบกล่าวว่า：“จะไปเดี๋ยวนี้ จวิ้นจู่ต้องรอข้ากลับมานะเจ้าค่ะ”
“ไปเถอะ ข้าจะรอเจ้า”
ตงเอ๋อร์หันหลังจากไป อวิ๋นหลัวฉวนยืนอยู่ข้างล่างกำแพงเมือง และยืนต้านลมหนาว ลมพัดหิมะตกลงมาจากท้องฟ้า อวิ๋นหลัวฉวนนึกถึงเรื่องราวในวัยเด็ก และนึกถึงเรื่องของจงชินอ๋อง