ตอนที่ 312 เสียใจคนเดียว
“ไม่มีปัญหา แต่อาเชิน ฉันอยากไปตรวจที่โรงพยาบาลให้แน่ใจอีกครั้ง ฉันกลัวว่าที่ตรวจจะผิดพลาด” หันฮุ่ยซินหวังว่าครั้งนี้เธอจะเข้าใจผิดไปเอง เธอไม่ได้ท้อง
หันฮุ่ยซินอยากกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าและบอกพ่อแม่ว่าจะออกไปดูงานนอกสถานที่สักระยะ หลังจากนั้นก็ให้ลั่วเซ่าเชินพาไปส่งแถวๆ โรงแรม
ถังโจวโจวกลับบ้านไปอย่างแข็งทื่อ คุณแม่ถังคุยกับเธอเธอก็ไม่สนใจ คุณแม่ถังเห็นท่าทางเธอผิดปกติก็ถาม “ลูกมีเรื่องอะไรรึเปล่า”
คุณแม่ถังหยิบยาในมือของถังโจวโจวไปวางไว้ในห้องครัว เหลือบไปเห็นถังโจวโจวปิดประตูห้องเงียบจึงเคาะเรียก “โจวโจว ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า มีเรื่องอะไรมาคุยกับแม่หน่อย”
คุณแม่ถังเห็นถังโจวโจวแปลกไปก็คิดคงไม่ใช่ว่าไปรับยาเมื่อกี้แล้วเกิดไปเจอเรื่องอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจมาหรอกนะ
คุณแม่ถังเคาะประตูแต่ถังโจวโจวไม่ตอบ เธอรู้สึกว่าถังโจวโจวผิดปกติไป พอจะเปิดประตูก็พบว่าประตูล็อกจากด้านใน คุณแม่ถังเคาะแรงขึ้นอีก “โจวโจว รีบเปิดประตูให้แม่เร็ว ให้แม่เข้าไปดูลูกหน่อย”
“แม่คะ หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูก็แค่เหนื่อย อยากอยู่เงียบๆ สักพัก “เมื่อได้ยินเสียงถังโจวโจวปกติดี คุณแม่ถังก็โล่งใจ “โจวโจว งั้นพอถึงเวลาแล้วแม่จะมาเรียกกินข้าวนะ”
เมื่อไม่ได้รับคำตอบ คุณแม่ถังก็หมดหนทางที่จะเปิดห้องถังโจวโจว คุณแม่ถังออกไปซื้อกับข้าวที่ตลาด เธอตัดสินใจว่าจะรีบทำอาหารเที่ยงให้เสร็จ หลังจากนั้นจะได้ถามโจวโจวว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงได้ขังตัวเองในห้องแบบนั้น
ถังโจวโจวนอนอยู่บนเตียง ได้ยินเสียงเคาะประตูแต่เธอไม่อยากเปิด หลังจากนั้นเพราะเห็นคุณแม่ถังร้อนใจเธอจึงเอ่ยปลอบเพื่อไม่ให้คุณแม่ถังต้องเป็นห่วง นอกประตูเงียบไปแล้ว ถังโจวโจวรู้ว่าคุณแม่ถังออกไปแล้ว
สายตาของเธอจับจ้องไปในอากาศอันว่างเปล่า เธอไม่รู้ว่าตนกำลังมองอะไรอยู่ ภาพทั้งหมดที่เธอเห็นตอนนี้คือสิ่งที่เธอเห็นในโรงพยาบาล ที่แท้หันฮุ่ยซินก็ท้องกับลั่วเซ่าเชิน
พวกเขาปรึกษากันว่าจะปิดบังเรื่องลูกกับเธอ จู่ๆ ถังโจวโจวก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมา “อึ่ก…”ถังโจวโจวอาเจียนเอาลมออกมา เธอนอนลงที่ข้างเตียง รู้สึกรังเกียจไปหมด ลั่วเซ่าเชินทำแบบนี้กับเธอได้ยังไงกัน
เห็นชัดๆ อยู่ว่าเขาอยู่กับหันฮุ่ยซิน แต่กลับปิดบังเธอ ถ้าวันนี้เธอไม่ไปเห็นว่าทั้งสองมีลูกด้วยกัน พวกเขาจะบอกเรื่องนี้กับเธอไหม
“ลั่วเซ่าเชินไอ้คนหลอกลวง ฮือ…ฮือ…” ถังโจวโจวโกรธขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้ว จะให้หันฮุ่ยซินทำแท้งเธอก็คงรับไม่ได้และเชื่อว่าหันฮุ่ยซินเองก็คงไม่ยอม
ลั่วเซ่าเชินยังบอกอีกว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรกับหันฮุ่ยซิน แต่ตอนนี้กลับมีลูกโผล่ออกมา ไม่เป็นอะไรกัน ไม่เป็นอะไรกันแล้วเด็กจะออกมาได้ยังไง
ถังโจวโจวยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ ฝังหน้าลงในหมอนและปล่อยให้น้ำตาไหล ทั้งห้องมีแต่เสียงร้องไห้ของถังโจวโจว
เมื่อคุณแม่ถังทำอาหารเสร็จ เห็นถังโจวโจวยังเงียบอยู่ก็เดินไปเคาะประตู ปัง ปัง ปัง
“โจวโจว แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว รีบออกมากินเร็วลูก”
“….”
“โจวโจว ได้ยินแม่ไหม ออกมากินข้าวได้แล้ว มีเรื่องอะไรไม่สบายใจกินข้าวเสร็จแล้วก็ค่อยคุยกัน”
คุณแม่ถังยังไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวใดๆ เช่นเดิม ทำให้เธอคิดอยากจะพังประตูเข้าไป
ตอนที่ 313 ล้างจาน
แต่จู่ๆ ประตูก็เปิดออก ถังโจวโจวยืนอยู่ที่หน้าประตู “แม่คะ หนูก็ออกมาแล้วไง แม่จะร้อนรนขนาดนี้ทำไมกัน”
“ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม” คุณแม่ถังสำรวจถังโจวโจวก็ไม่พบว่าดูปกติดี สงสัยเธอจะคิดมากไปเอง
“หนูก็ต้องไม่เป็นอะไรสิคะ ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ” ถังโจวโจวลากคุณแม่ถังไปที่โต๊ะ มองอาหารเต็มโต๊ะแล้วอุทาน “แม่ทำกับข้างหลายอย่างเลยนะเนี่ย รีบนั่งลงเถอะค่ะ”
ถังโจวโจวดึงคุณแม่ถังให้นั่งลง “รีบกินเถอะค่ะ หนูหิวจนท้องร้องไปหมดแล้ว”
คุณแม่ถังยังรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ปกติโจวโจวไม่ได้กระตือรือร้นอย่างนี้ วันนี้ผิดปกติ ต้องมีอะไรในใจแน่ๆ
คุณแม่ถังตักน่องไก่ใส่ถ้วยให้ถังโจวโจว “โจวโจว ตอนที่ลูกไปซื้อยาให้แม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม ทำไมพอกลับมาก็เข้าไปในห้องเลย เรียกตั้งนานก็ไม่ตอบ”
“แม่คะ เมื่อวานหนูแค่นอนไม่หลับน่ะค่ะ วันนี้ออกไปข้างนอกอีกก็เลยเหนื่อย เลยกลับไปพักที่ห้อง แม่เรียกหนูหนูเลยไม่ได้ตอบ แม่คิดมากไปแล้วล่ะ”
คุณแม่ถังคิดแล้วคิดอีกก็รู้สึกว่าที่ถังโจวโจวพูดมีเหตุผล “แม่อาจคิดมากไปเองก็ได้ รีบกินข้าวเถอะ เดี๋ยวจะได้ไปพัก”
“ค่ะ แม่ก็กินเถอะ” ถังโจวโจวตักปลาให้คุณแม่ถัง ทั้งสองคนยิ้มให้กัน ถังโจวโจวต้องก้มหน้าลงถึงจะสามารถแสดงอารมณ์ที่แท้จริงของตัวเองออกมาได้ แต่ตอนนี้กำลังกินข้าวอยู่ อย่าเพิ่งไปคิดถึงเรื่องหงุดหงิดใจพวกนั้นเลยดีกว่า
หลังจากกินข้าวเสร็จ ถังโจวโจวก็เก็บจานไปล้าง “แม่คะ แม่วางเถอะ เดี๋ยวหนูล้างเอง”
“ลูกไปพักผ่อนเถอะ นอนอีกสักหน่อย เดี๋ยวอะไรๆ ก็ดีขึ้นเอง เรื่องนี้ไม่ต้องทำเดี๋ยวแม่จัดการเอง”
“แบบนี้ได้ยังไงคะ แม่ทำอาหารแล้ว ปกติหนูก็ไม่ได้ช่วยอะไรที่บ้านเลย ครั้งนี้แม่เชื่อหนูนะคะ แม่ไปนั่งพักที่โซฟาเถอะ” คุณแม่ถังเห็นถังโจวโจวค้านก็ไม่อยากขัดจึงเดินไปนั่งที่โซฟาแต่โดยดี
ถังโจวโจวเก็บจานอย่างรวดเร็ว วางจานลงในอ่าง ใส่ถุงมือ เปิดน้ำและเริ่มล้างจาน
หลังจากล้างจานเสร็จคุยกับคุณแม่ถังแล้วถังโจวโจวก็กลับไปที่ห้อง ครั้งนี้เธอคงจะสามารถอยู่ในห้องอย่างสงบได้แล้ว คุณแม่ถังคงจะไม่มารบกวนเธอแล้ว
ถังโจวโจวไม่กล้าร้องไห้อีก ถ้าคุณแม่ถังเห็นว่าเธอตาแดงคงแย่แน่ เธอนอนอยู่บนเตียง จ้องมองเพดาน ในหัวมีแต่ภาพที่โรงพยาบาล เธอไม่รู้จะทำยังไงดี
เธอต้องไปคุยกับลั่วเซ่าเชินไหม ถังโจวโจวรู้สึกว่ามันเป็นเหมือนการหยามเกียรติตัวเอง คนเขามีลูกด้วยกันแล้ว ดูท่าทางสองคนรักใคร่ปรองดอง ที่แท้เรื่องคุณแม่ลั่วก็เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น ประเด็นหลักคงอยู่ที่หันฮุ่ยซิน
ทำไมเธอโง่อย่างนี้นะ โง่ถึงขนาดเชื่อคำพูดของลั่วเซ่าเชินที่ว่าพวกเขาไม่ได้มีอะไรกัน ไม่มีอะไรที่ไหน ถ่านไฟเก่ากำลังปะทุขึ้นมาแล้ว แล้วฉันล่ะเป็นตัวอะไร?
ไม่ว่าถังโจวโจวจะพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลลงมาเพราะลั่วเซ่าเชินมากเท่าไหร่ แต่น้ำตาก็ยังคงร่วงลงมาอยู่ดี เธอซับน้ำตาที่ปลายหางตากับหมอนและปาดน้ำตาแรงๆ
เธอกำลังสับสน ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ถ้าจะให้เธอคบกับลั่วเซ่าเชินต่อไป เธอคงทำไม่ได้ เธอไม่อยากใช้ผู้ชายร่วมกับหันฮุ่ยซิน