บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 665
เจเรมี่จะสามารถทนให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ใช้คำพูดที่หยาบคายและหื่นกามแบบนั้นกับเรือนร่างของเมเดลีนได้อย่างไร? สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต และคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกเช่นกัน
“แม้ว่าพวกนายจะเป็นพวกใช้สมองแค่ซีกเดียวแล้วก็มือห่างตีนห่าง แต่พวกนายก็ตาแหลมดีนี่ เธอคือภรรยาของฉันเอง”
น้ำเสียงของเขาเบาลง และด้วยประสาทการได้ยินที่ดีมากขึ้น เขาต่อยหน้าอันธพาลทั้งสามล้มกระแทกพื้นราวกับฟ้าผ่า
“โอ้ย โอ้ย!” อันธพาลที่ชื่อว่าเนทร้องตะโกนออกมา เลือดไหลออกมาจากมุมปาก
เจเรมี่ดึงมือของเขากลับมาและโอบกอดเมเดลีนอีกครั้ง ราวกับกางปีกสีขาวนวลป้องกันเธอจากภยันตราย
สายฝนเริ่มลงเม็ดหนักมากยิ่งขึ้น แต่เมเดลีนกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเจเรมี่ที่ส่งผ่านมาหาเธอ ความอบอุ่นนี้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
แม้ว่าดวงตาจะมองไม่เห็น แต่ประสาทรับรู้ของเจเรมี่ยังเฉียบคมอยู่และยังสามารถจับทิศทางได้จากจังหวะของลมหายใจ
“ถ้าพวกนายไม่อยากตาย ก็ขอโทษภรรยาของฉันเดี๋ยวนี้”
เจเรมี่สั่งอันธพาลทั้งสามด้วยน้ำเสียงที่ดุดันจนทำให้พวกเขาสั่นกลัว
เมื่ออันธพาลคนหนึ่งที่ชื่อวอลเตอร์กำลังจะขอเอ่ยคำขอโทษ หนึ่งในพวกนั้นกลับรู้สึกได้ถึงดวงตาที่แปลกประหลาดของเจเรมี่
“เนท ฉันคิดว่าไอ้หน้าละอ่อนนี่มันตาบอดว่ะ”
“อะไรนะ? คนตาบอด?”
“ฮาฮา… แล้วแกจะไปกลัวอะไรกับไอ้คนตาบอดนี่วะ?”
ชายหนุ่มที่ชื่อว่าเนทพลันดึงมีดพกออกจากกระเป๋ากางเกง
ใต้แสงจันทร์ ใบมีดส่องประกายเงาวับด้วยแสงสีเงิน คมมีดหันมาทางเจเรมี่
เมเดลีนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างกับเจเรมี่ แต่ตอนนั้นเธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังกอดเธอแน่นขึ้น
“เจเรมี่ พวกนั้นมีมีด” เธอเงยหน้าขึ้นไปมองเขา จากมุมนี้ คางที่ได้รูปของเขาช่างงดงามและให้ความรู้สึกว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่กล้าหาญ ในขณะที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะปกป้องเธอ ถึงกระนั้น ดวงตาและคิ้วของเขากลับให้ความรู้สึกที่นุ่มนวลอย่างมาก
“อย่ากลัวไปเลย ผมอยู่นี่แล้ว”
เขาปลอบประโลมหัวใจที่มีความกังวลครอบงำอยู่อย่างอ่อนโยน
“ผมจะไม่ปล่อยให้พวกนั้นแตะต้องคุณแม้แต่ปลายผมแน่นอน เชื่อใจผมนะ”
เมื่อเขาพูดจบ อันธพาลทั้งสามไม่มีท่าทีจะล่าถอยไปเลย
“ไอ้หน้าละอ่อน ฉันจะแสดงให้ดูเองว่าฉันเก่งแค่ไหน!” อันธพาลคนนั้นแอบมีดพกเอาไว้ด้านหลัง
เจเรมี่กอดแน่นขึ้นเพราะกลัวว่าเมเดลีนจะได้รับบาดเจ็บถ้าเธอหลุดออกจากอ้อมแขนเขา
เมเดลีนคาดไม่ถึงว่า แม้ตาจะบอด เจเรมี่จะมีปฏิกิริยาแข็งกร้าวมากขนาดนี้
อันธพาลทั้งสามไม่ใช่คู่มือของเจเรมี่แม้แต่น้อย และพวกนั้นล้มคว่ำไปกับพื้นอีกสองสามรอบ
“ขอโทษภรรยาฉันซะ” เขาสั่งออกไปด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา สายตาอันแหลมคมดั่งมีดพุ่งตรงไปหาพวกนั้น
อันธพาลทั้งสามรู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนไม่กล้าทำให้เจเรมี่อารมณ์เสียอีกต่อไป พวกเขาจึงเอ่ยคำขอโทษอย่างวิตกกังวล “คุณผู้หญิงครับ พวกเราต้องขอโทษจริง ๆ พวกเรารู้เท่าไม่ถึงการณ์”
“ขอโทษด้วยจริง ๆ นะครับ ได้โปรดไว้ชีวิตที่น่าสงสารของพวกเราด้วยนะครับ!
“พวกเราขอโทษ ขอโทษจริง ๆ …”
เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนนั้นคุกเข่าร้องของความเมเตตา เมเดลีนก็มองพวกนั้นด้วยสายตาที่ไม่แยแส “เจเรมี่ ฉันมีเรื่องที่จะพูดกับคุณ เราไปกันเถอะ”
เจเรมี่พนักหน้าและหันหลังกลับไปกับเมเดลีน
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่หันหลังและเดินออกมาได้สองสามก้าว เมเดลีนได้ยินเสียงของความเคลื่อนไหวดังมาจากทางด้านหลัง
เมื่อเธอหันหลังกลับมา อันธพาลชื่อเนทถือมีดวิ่งพุ่งเข้ามาหมายจะแทงเจเรมี่อย่างไม่มีท่าทีจะลดละ
“ระวัง!” เมเดลีนตะโกนออกมา หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับว่าจวนจะหลุดออกมา
เจเรมี่รีบยื่นแขนออกไปปกป้องเมเดลีนตามสัญชาตญาณ ตอนนั้นเองอันธพาลคนั้นสะบัดใบมีดเข้ามาปักที่แขนของเจเรมี่อย่างจัง
“เจเรมี่!”
เมื่อเห็นว่าเจเรมี่ได้รับบาดแผล เมเดลีนพลันนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหยิบสเปรย์พริกไทยที่แจ็คสันเคยให้เอาไว้ขึ้นมาจากกระเป๋าและพ่นใส่หน้าชายฉกรรจ์ที่กำลังระเบิดเสียงหัวเราะอยู่
ทันใดนั้นอันธพาลชื่อเนทกรีดร้องออกมาและนำมือขึ้นมาปิดดวงตาที่เต็มไปด้วยสเปรย์พริกไทย
เมเดลีนยกขาขึ้นมาและเตะไปยังท่อนล่างของชายฉกรรจ์คนนั้นอย่างเต็มแรง
“โอ๊ย!”