ตอนที่ 320 เปล่าประโยชน์
“คุณมาอยู่ที่ได้ยังไง?” หันฮุ่ยซินเห็นว่าเจียงรุ่ยเฉินปรากฏตัวอยู่ในห้องผู้ป่วย มองไปข้างๆ ถึงได้เห็นลั่วเซ่าเชินยืนอยู่ “นี่มันเรื่องอะไรกัน คุณรับปากฉันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ให้เขาหาตัวฉันเจอ?”
“นี่ไม่เกี่ยวกับผมนะ เขามาที่นี่เอง แต่ตอนนี้เด็กก็ไม่อยู่แล้ว ถึงเขาจะมาก็ไม่มีประโยชน์อะไรนี่”
คำพูดของลั่วเซ่าเชินสะกิดแผลในใจของเธอ ถึงเธอจะสงบนิ่งสักแค่ไหน แต่ก็เพิ่งจะสูญเสียชีวิตน้อยๆ ไป เรื่องนี้มีผลกระทบกับเธออยู่เช่นกัน
เจียงรุ่ยเฉินเห็นว่าหันฮุ่ยซินไม่ได้แสดงท่าทีอะไรกับเขา แต่กับลั่วเซ่าเชินกลับต่างกันลิบลับ ถึงจะรู้ว่าพวกเขาเป็นคนรักกัน และตอนนี้หันฮุ่ยซินก็ยังตัดใจไม่ได้ แต่อย่าแสดงออกต่างกันต่อหน้าเขาสิ!
“หันฮุ่ยซิน คุณเห็นผมอยู่ในสายตาบ้างหรือเปล่า?” เจียงรุ่ยเฉินไม่พอใจมาก เขาเคยถูกมองข้ามเสียที่ไหน และในใจของเขาหันฮุ่นซินก็ต่างจากคนอื่นๆ เพราะอย่างนั้นเขาจึงอดโมโหไม่ได้
“ทำไมฉันต้องเห็นคุณอยู่ในสายตาด้วยล่ะ? เราคุยกันแล้วว่าจะเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอไง คุณมาที่นี่ทำไมอีก?”
“คุณมีทางเลือกของคุณ ฉันเองก็มีทางเลือกของฉัน ฉันมีวิธีของตัวเอง” เอ่ยถึงตรงนี้เจียงรุ่ยเฉินก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา ทำไมเขาไม่เข้าใจอะไรๆ ให้เร็วกว่านี้ ไม่แน่ว่าอาจจะรักษาลูกไว้ทันก็ได้
“ฉันไม่สนใจว่าคุณจะมาที่นี่ได้ยังไง แต่คุณออกไปเดี๋ยวนี้เลย” หันฮุ่ยซินอารมณ์ฉุนเฉียว รู้สึกเจ็บที่ท้อง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ในทันที พยายามผ่อนคลายอารมณ์ลง
เจียงรุ่ยเฉินสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเธอซีดขาว “ฮุ่นซิน เจ็บแผลหรือเปล่า” เห็นหันฮุ่ยซินไม่พูดเพราะอึดอัด ทั้งบนหน้ายังมีเหงื่อไหลโทรม เจียงฮุ่ยเฉินก็รู้ว่าตัวเองเดาไม่ผิด “ฮุ่ยซิน ผมจะไปเรียกหมอให้คุณเดี๋ยวนี้”
เห็นเจียงรุ่ยเฉินวิ่งออกไป ลั่วเซ่าเชินก็รู้สึกว่าเขาใจร้อนเกินเหตุ ทั้งๆ ที่หัวเตียงก็มีออดให้กด แค่กดลงไปเดี๋ยวก็มีคนมาช่วย จำเป็นต้องวิ่งออกไปที่ไหนกัน? “เขาร้อนใจขนาดนี้ เธอจะไม่ลองพิจารณาเขาบ้างเลยเหรอ?”
“อาเชิน บนโลกใบนี้ มีแค่คุณคนเดียวที่ไม่มีสิทธิ์พูดประโยคนี้กับฉัน” หันฮุ่ยซินเพิ่งจะผ่าตัดเสร็จใหม่ๆ ไม่มีอารมณ์จะพูดจากับพวกเขาอีก เห็นลั่วเซ่าเชินไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ จึงหลับตาลงทันที
กระทั่งเจียงรุ่ยเฉินพาหมอและพยาบาลเข้ามา หันฮุ่ยซินก็หลับไปแล้ว คนในห้องมองหน้ากันไปมา กระอักกระอ่วนกันไปหมด “เอ่อ คือว่า คุณหมอครับ ขอโทษด้วย ต้องลำบากคุณหมอแล้ว แต่เมื่อกี้เธอร้องว่าเจ็บจริงๆ นะครับ!”
“ยาชาน่าจะหมดฤทธิ์แล้ว จะเจ็บก็ไม่แปลก คุณระวังอย่าให้คนไข้ใช้อารมณ์ รักษาตัวอย่างสบายใจ รอให้แผลหายดีแล้วก็เป็นอันว่าเรียบร้อย พวกเราขอตัวก่อน”
“ครับ ขอบคุณพวกคุณมากๆ ครับ!”
ลั่วเซ่าเชินหายตัวไป เจียงฮุ่ยเฉินส่งหมอออกจากห้องเสร็จก็มาอยู่เป็นเพื่อนหันฮุ่ยซินในห้องผู้ป่วย มองเธอที่หลับสนิทอยู่อย่างนั้น เขารู้สึกถึงความสงบที่ไม่ได้พบเจอมานานแสนนาน เขาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกแบบนี้มานานมากแล้ว
“ฮุ่ยซิน ทำไมคุณถึงใจร้อนแบบนี้? ถ้าคุณรอผมสักหน่อย ไม่แน่ว่าปีหน้าลูกของเราก็คลอดออกมาแล้ว” เจียงรุ่ยเฉินคว้ามือของหันฮุ่ยซินอดไม่ได้ที่จะพร่ำพรรณนา เขารู้ดีว่าถึงพูดไปมากกว่านี้ลูกของเขาก็ไม่กลับมาอีกแล้ว
เมื่อไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้ อย่างนั้นเขาก็จะคว้าใจเธอมาให้ได้ ทำให้เธอรักเขา ถ้าเป็นแบบนั้นอีกไม่นานพวกเขาก็จะได้ลูกคนใหม่ ครั้งนี้เขาจะไม่ทอดทิ้งเธอไป ไม่ยอมให้เธอทำเรื่องโง่ๆ อีก
ตอนที่ 321 พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก
ลั่วเซ่าเชินออกมาจากโรงพยาบาล เตรียมตัวไปเยี่ยมบ้านถัง เขาไม่ได้เจอลั่วอิงกับถังโจวโจวมานานแล้ว อีกอย่างตอนนี้ก็ถึงเวลาที่พวกเธอควรจะกลับมาได้แล้ว
เมื่อเปิดประตูรถ ลั่วเซ่าเชินก็ลงจากรถ เขาเดินตรงเข้าตึกก่อนจะขึ้นอาคารไป เคาะประตูบ้านถัง “มาแล้วค่ะ มาแล้ว”
แม่ของถังโจวโจวเปิดประตูออกก็พบว่าเป็นลั่วเซ่าเชิน “เซ่าเชินนี่เอง มาที่นี่มีอะไรเหรอจ๊ะ? รีบเข้ามาก่อนสิ”
“คุณแม่ ผมมาเยี่ยมถังโจวโจวกับลูกครับ ลั่วอิงอยู่ที่โรงเรียนใช่ไหมครับ แล้วโจวโจวล่ะครับ?” เห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องรับแขก ห้องของถังโจวโจวก็ปิดอยู่ ไม่รู้ว่าเธออยู่ข้างในหรือเปล่า
“อ๋อ วันนี้โจวโจวไปทำงาน ยังไม่กลับมาตอนนี้หรอก เซ่าเชินลองโทรหาเธอดูดีไหม?”
ลั่วเซ่าเชินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าถังโจวโจวกลับไปทำงานที่บริษัทแล้ว เขาลุกขึ้นยืน “แม่ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน”
“จะไปแล้วเหรอ? เซ่าเชินโทรหาถังโจวโจวสิจ๊ะ หรือไปหาเธอที่บริษัทก็ได้”
“ไม่ต้องหรอกครับ ไว้ค่ำๆ ผมมาใหม่ เดี๋ยวเลิกงานแล้วผมไปรับเธอเอง”
“อย่างนั้นก็ได้จ้ะ แม่ไม่รั้งเธอแล้ว ดูตัวเองสิ รีบกลับเสียจริง แม่ยังไม่ทันได้ชงชาเลย”
“แม่พูดอย่างนี้ได้ยังไงครับ เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้หรอก ผมขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวค่ำๆ จะมาใหม่” แม่ของโจวโจวไม่ได้ส่งแขก ลั่วเซ่าเชินก็กลับออกมา
กลับมาที่รถ ลั่วเซ่าเชินก็โทรหาถังโจวโจว แต่ว่าไม่มีคนรับสาย เขาคิดว่าเธอคงจะยุ่งอยู่ “ไว้เลิกงานค่อยไปรับ ทำเซอร์ไพรส์เธอหน่อยก็แล้วกัน”
ลั่วเซ่าเชินกลับไปที่บริษัท เวลางานผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าถึงเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ลั่วเซ่าเชินก็คว้าเสื้อสูทที่พาดอยู่บนเก้าอี้ เดินตรงออกจากห้องทำงานทันที
ลู่ซีเห็นเขาออกจากห้องทำงานไว อีกทั้งท่าทางเหมือนจะกลับแล้ว “ท่านประทาน นี่คุณ?”
“อ๋อ ลู่ซี เดี๋ยวเอาเอกสารที่ต้องเซ็นวางไว้บนโต๊ะนะ พรุ่งนี้ผมจะเข้ามาจัดการ ผมไปก่อน คุณเองก็กลับก่อนได้เลยนะ”
ลู่ซีฟังลั่วเซ่าเซินบอกเธอให้กลับเร็วได้ด้วยความตกตะลึง หวังหวาเดินเข้ามาหา “ลู่ซี มายืนอะไรอยู่ตรงนี้ ท่านประทานอยู่ในห้องหรือเปล่า ฉันมีธุระกับเขานิดหน่อยน่ะ”
“ไม่อยู่ เขาเพิ่งออกไปเอง เธอว่าวันนี้แปลกเกินไปไหม ท่านประธานให้ฉันเลิกงานเร็วหน่อย วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นจากทางทิศตะวันตกเหรอไงกันนะ?” ธรรมดาแล้วแค่ท่านประทานไม่ใช้พวกเธออย่างโหดเ**้ยมก็ว่าแปลกแล้ว วันนี้ยังให้พวกเธอกลับบ้านเร็วได้อีก นี่ทำให้ลู่ซีตกใจสุดขีด
“สงสัยว่าท่านประธานจะอารมณ์ดี ไหนๆ ท่านประธานก็กลับไปแล้ว งั้นฉันจะเอาเอกสารไปวางที่โต๊ะนะ ในเมื่อท่านประธานบอกแล้วว่าวันนี้เลิกงานเร็วได้ อีกเดี๋ยวพวกเราไปหาร้านกินข้าวกันดีไหม”
“ได้สิ งั้นเธอรอฉันก่อนนะ ฉันเอาเอกสารไปวางก่อน”
“งั้นฝากของฉันด้วยสิ”
“ได้สิคะ ผู้ช่วยหวัง” หวังหวาเห็นลู่ซีทำท่าทางล้อเลียน ดูเหมือนว่าวันนี้ทุกคนจะอารมณ์ดีกันหมด ช่างเป็นวันที่โชคดีซะจริง
ลั่วเซ่าเชินขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบริษัทของถังโจวโจว เวลาห้าโมงครึ่ง เหล่าพนักงานเดินออกมาทีละคน จนกระทั่งออกกันมาได้ครึ่งหนึ่งแล้วก็ยังไม่เห็นเงาร่างของถังโจวโจว ลั่วเซ่าเชินค่อนข้างร้อนใจ โทรหาเธอแต่ก็ไม่มีคนรับสาย
“ถังโจวโจว เธอเป็นอะไรของเธอกันแน่ ทำไมไม่รับสายนะ” ลั่วเซ่าเชินสงสัย ยังไม่ยอมรามือ ยังคงโทรหาเธอต่อไป
คนที่เดินออกมาจากประตูใหญ่ของบริษัทน้อยลงทุกที เมื่อเห็นว่าพี่จวิ้นเดินออกมาก็เข้าไปขวางเธอไว้