มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 622
ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็กลัวในสิ่งที่เจสสิก้าจะทำกับเขา ถ้าเธอได้รู้ว่าเขาทำร้ายน้องชายของเธอ!
แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้ทำมันเพราะเจสสิก้าเคยปฏิบัติต่อเขาอย่างจริงใจมาก่อนเช่นกัน
โดยที่ไม่คำนึงถึง ในตอนแรกเขาก็ไม่กล้ากลับมาก่อนที่ห่วงโซ่ของเหตุการณ์จะเกิดขึ้น เขาเพียงอยากได้เงินของเขาเท่านั้นอย่างแท้จริง และออกจากสถานที่บ้า ๆ นี้ไป
ก่อนหน้านี้เขามั่นใจว่าจะเก็บเทปบันทึกของทุกอย่างที่เกิดขึ้นไว้ในขณะที่เขาจัดการกับยูนัส เขาคาดเดาไว้ว่าถ้าทุกอย่างไปอย่างราบรื่น เจอรัลด์ก็จะยังคงถูกเข้าใจผิดต่อไปประมาณสัปดาห์หนึ่ง ถ้าเรื่องต่าง ๆ เป็นไปตามแผน ในท้ายที่สุดเขาก็จะมอบเทปบันทึกให้กับแซคอยู่ดี เมื่อเขาซ่อนตัวได้สำเร็จ
มันเป็นโชคชะตาของเขาที่ลงเอยอยู่ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ เนื่องจากว่าไม่มีทางเป็นไปได้ง่าย ๆ อยู่แล้วที่จะออกจากที่นี่ เขาจึงรู้ว่าไม่มีอะไรที่จะเสียอยู่ดีในการขอให้เจอรัลด์รับเขาไว้ทำงาน
“นายน่ะเหรอ?” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขบขันแกมเหน็บแนม
“ช่างเถอะ ไปซะขณะที่นายสามารถทำได้! ไม่ต้องกังวล ฉันจะให้อภัยนายในวันนี้ และฉันจะบอกพี่สาวของฉันไม่ให้ถือว่านายเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการกระทำทั้งหลายของนายเช่นกัน”
เนื่องจากว่าใบหน้าของแฮร์รี่ดูชั่วร้ายเป็นปกติอยู่แล้ว เจอรัลด์จึงพบว่ามันยากที่จะบอกว่าเขาหมายความอย่างที่เขาพูดอย่างแท้จริง หรือเขาเพียงแค่กำลังเล่นอะไรไร้สาระอยู่
“เดี๋ยว! เพื่อเป็นการแสดงความนอบน้อม ผมจะมอบของขวัญชิ้นใหญ่อีกชิ้นให้คุณด้วยเช่นกัน คุณคลอฟอร์ด! ผมมั่นใจว่าคุณจะชอบมัน!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์และแซคก็แลกเปลี่ยนสายตากัน สุดท้ายแล้ว เจอรัลด์ก็พยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นมา “ได้ การตัดสินใจสุดท้ายของฉันขึ้นอยู่กับว่าเป็นของขวัญอะไร!”
หลังจากกล่าวไปเช่นนั้น เขาก็หันหลังกลับไปมองกีย่าและแทมมี่
“คุณไลล์ ช่วยหารถไปส่งพวกผู้หญิงกลับบ้านก่อนเถอะครับ!” เจอรัลด์กล่าว น้ำเสียงของเขาเย็นชาและเฉยเมยเล็กน้อย
แม้กีย่าหวังว่าจะได้พูดคุยกับเจอรัลด์มากขึ้น คาดหวังให้เขาแสดงความกังวลมากขึ้นเป็นอย่างน้อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดกับเธอสักคำ
ไม่นานหลังจากนั้น รถคันหนึ่งก็ขับมาหาพวกเขา จากนั้นเจอรัลด์ก็เข้าไปและจากไปทันที
แน่นอน เขาทำทั้งหมดนี้อย่างจงใจ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็รู้สึกว่ามันคงจะดีที่สุดสำหรับแล้วเขาที่จะยังคงแสดงท่าทีแบบนี้ต่อไป เพื่อที่เขาจะสามารถหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดใด ๆ ต่อไปในอนาคตได้
กีย่ารู้สึกว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดเล็กน้อย ขณะที่เธอเฝ้ามองรถขับจากไป นี่คืออนาคตของความสัมพันธ์ของเธอกับเจอรัลด์ใช่ไหม? เขาจะยังคงทำตัวเย็นชาและเฉยเมยเช่นนี้ต่อไปกับเธอใช่ไหม?
เขาสูญเสียความชอบที่เขามีต่อเธอในฐานะเพื่อนคนหนึ่งไปแล้วเหมือนกันใช่ไหม?
ฮ่าฮ่า…คงจะเป็นเช่นนั้นแหละ
เจอรัลด์แค่มาเพื่อจะเอาหลักฐานที่เขาต้องการคืน เขาเพียงช่วยเหลือเธอ เพราะเธอบังเอิญอยู่ที่นั่นเท่านั้น แล้วทำไมเธอถึงต้องคิดมากด้วยล่ะ?
เธอเป็นใครกันล่ะ? เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าเจอรัลด์จะเสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อเธอ? เธอรู้สึกซาบซึ้งใจจริง ๆ เพราะเรื่องนี้หรือเปล่า?
‘กีย่าเธอมันเป็นผู้หญิงโง่…เจอรัลด์มีเพียงมีล่าในหัวใจของเขาเท่านั้น…เห็นได้ชัดว่าเขากำลังใช้สถานการณ์เพื่อให้เกิดประโยชน์ในการเพิ่มระยะห่างระหว่างเธอและเขา…”
เธอทำได้เพียงเตือนตัวเองอย่างขมขื่นถึงความเป็นจริงของสถานการณ์นี้เท่านั้น
เมื่อคิดว่าเธอคิดว่ามีบุคคลที่มีตัวตนอยู่จริงเต็มใจจะเสียสละชีวิตของเขาเพื่อเธอละก็ ทั้งหมดนี้มันก็เป็นแค่พวกคำโกหกหลอกลวงทั้งนั้น!
หลังจากกลับมาบ้านอย่างปลอดภัย กีย่าพบว่าตัวเองพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงแทบจะทั้งคืนได้ เธอผล็อยหลับไปตอนเกือบจะรุ่งสางเท่านั้น
แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็ถูกปลุกขึ้นมาฉับพลันโดยเสียงอึกทึกอย่างดังด้านนอกตอนเก้าโมงเช้า
“นายต้องคิดแก้ปัญหาเรื่องนี้ วอลตัน ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราก็ติดตามนายและออกจากตระกูลควาร์ริงตันมาด้วยกันในอดีต! นายต้องรับผิดชอบพวกเราทุกคน! ถ้านายล้มเหลวในเรื่องนี้ พวกเราจะไม่สามารถรับภาระครอบครัวของเราได้อีกต่อไป!”
พ่อแม่ของกีย่ากลับมาแล้ว และพร้อมกันกับป้า ๆ และลุง ๆ อีกสองสามคน พวกเขาทุกคนดูเหมือนจะกำลังถกเถียงกันกับวอลตันเกี่ยวกับว่าพวกเขาควรจะจัดการกับปัญหาระหว่างตระกูลหลง และควาร์ริงตันในยานเคนได้อย่างไร
ในอดีต วอลตันได้นำกลุ่มคนเฉพาะนี้ออกมาจากตระกูลควาร์ริงตันด้วยความโกรธเกี่ยวกับเรื่องบางอย่าง แต่อย่างไรก็ตาม พวกเขาตอนนี้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่พวกเขาไม่สามารถค้ำจุนบริษัทที่พวกเขาร่วมกันก่อตั้งด้วยกันไว้ได้อีกต่อไปแล้ว
เนื่องจากว่า เขาคือคนที่นำพวกเขาจากมาจากส่วนที่เหลือของควาร์ริงตันในตอนนั้น ตามปกติแล้วเขาก็ต้องรับผิดชอบทุกคนที่อยู่ในปัจจุบันนี้
“ดูเหมือนไม่มีผลลัพธ์ใด ๆ ในความสัมพันธ์ของกีย่า และนายน้อยสามแห่งตระกูลหลงเลย! พวกเราแค่ไม่สามารถปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไปได้! งานเลี้ยงวันเกิดของยูนัสจะถูกจัดขึ้นที่เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ ในวันนี้และเขาก็เชิญกีย่าให้ไปกับเขาที่นั่นแล้ว! เห็นได้ชัดว่าเขายังคงรอให้กีย่ายอมรับข้อเสนอแต่งงานของเขาอยู่!”
ทุกคนกำลังพูดคุยถึงเรื่องเดียวกัน
“เอาล่ะ พอกันที ทุกคนก็ทราบแล้วว่ากีย่าได้เผชิญกับปัญหาบางอย่างมาเมื่อคืนนี้ ขณะที่เธอหนีรอดมาได้ปลอดภัย และตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่ในห้องของเธอ ผมเสียใจที่ต้องพูดว่าคุณหลงไม่แม้แต่จะทำอะไรเพื่อช่วยเหลือลูกสาวของผมเลยด้วยซ้ำ! มันยิ่งกว่าน่าหัวเสียซะอีก!”
วอลตันและคนอื่น ๆ รีบกลับมาที่บ้านกันแต่เช้าตรู่ในเช้าวันนั้น ทันทีที่พวกเขารู้ว่ากีย่าเข้าไปเกี่ยวข้องในเหตุการณ์การลักพาตัว
ก่อนที่ใครจะทันได้เริ่มพูดคุยถึงเรื่องลักพาตัว ประตูก็เปิดออก
จากนั้นกีย่าก็ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับสีหน้าที่ระทมใจบนใบหน้าของเธอ
“แม่คะ? พอ? ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูจะเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเขาในวันนี้”