บทที่ 973 เห็นปาฏิหาริย์
หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กคู่นี้เล่นไม่เป็นสักอย่าง ยังดีที่มีเยี่ยหวันหวั่นอยู่
“ว้าว! โชคดีจัง! วันนี้มีขบวนพาเหรด! แถมยังมีงานดอกไม้ไฟด้วย!”
“ว้าว! ที่คาดผมอันนี้น่ารักจัง! ฉันจะซื้อ!”
“ว้าว! อมยิ้มอันนี้ดูน่ากินจัง! ฉันจะซื้อ!”
“ฉันอยากได้ลูกโป่งนี้ด้วย…”
ตลอดทาง เยี่ยหวันหวั่นยังตื่นเต้นดีใจกว่าเด็กเสียอีก เธอดึงหนึ่งคนตัวใหญ่ตัวเล็กวิ่งตะลอนขึ้นลงไปทั่ว ชั่วเวลาเดียวก็ซื้อของในสวนสนุกหมดหนึ่งรอบ ซือเยี่ยหานตามอยู่ข้างหลังคอยป้องกันไม่ให้แม่ลูกถูกฝูงชนเบียดเสียด จากนั้นก็คอยจ่ายเงินตามหลังด้วย
ไม่นาน ในมือถังถังก็เต็มไปด้วยของที่เยี่ยหวันหวั่นยัดมา มือซ้ายเป็นอมยิ้มสีรุ้งอันใหญ่เบ้อเริ่ม มือขวาเป็นลูกโป่งหนึ่งอัน บนศีรษะคาดที่คาดผมหูแมว บนคอแขวนพวงมาลัยดอกไม้สวยงาม
บนคอของเยี่ยหวันหวั่นกับซือเยี่ยหานก็สวมพวงมาลัยดอกไม่เเหมือนกัน บนหัวของเยี่ยหวันหวั่นคาดที่คาดผมหูกระต่าย บนหัวของซือเยี่ยหานเป็นที่คาดผมหูหมาป่า แถมเขายังถูกเยี่ยหวันหวั่นจับใส่ผ้าปิดตาสีดำ
ผ่านจุดตู้ถ่ายรูปหนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นก็ดึงสอง ‘พ่อลูก’ ไปถ่ายรูปน่ารักหลายใบด้วยกัน เป็นของสะสมล้ำค่าอย่างไม่ต้องสงสัย!
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มพลางมองรูปถ่ายซ้ำๆ ฟลายครั้ง จากนั้นเธอส่งให้ถังถังที่จ้องมองเธออยู่ข้างๆ ตลอด “เอานี่ ถังถัง ให้ลูกเก็บไว้นะ!”
เด็กน้อยรับมาอย่างระมัดระวังทันที ถือราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่าบางอย่าง ดวงตาโตจดจ่อมองรูปภาพพวกนี้ “อื้ม!”
ยามเย็นมาถึงอย่างรวดเร็ว ชบวนพาเหรดเริ่มจัดแสดง ยิ่งเวลาผ่านไป ฝูงชนยิ่งมากขึ้น ยิ่งแน่นขนัด โดยรอบเต็มไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้วอย่างตื่นเต้นมีความสุข
ถังถังที่ตัวเล็กจ้อย ถูกบดบังวิสัยทัศน์ทั้งหมดอย่งารวดเน็ว
ซือเยี่ยหานมองแม่ลูกที่ด้านข้าง ก่อนส่งขนมให้เยี่ยหวันหวั่น “ถือแป๊บหนึ่ง”
“อ๋า? โอ้…” เยี่ยหวันหวั่นรับขนมมา
จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็เห็นว่า ซือเยี่ยหานพลันก้มตัว มือข้างหนึ่งอุ้มถังถงขึ้นมา จากนั้นมืออีกข้างก็โอบเยี่ยหวันหวั่นในอ้อมกอด แยกห่างจากฝูงชนที่เบียดเสียด
เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบ ชั่ววินาทีนั้นหัวใจเต้นถี่รัว
ท่าทางของซือเยี่ยหานตอนที่อุ้มถังถังหล่อกว่าตอนไหนๆ ของเขาเสียอีก
เดิมทียังยากจินตนาการจริงๆ ว่าถ้าซือเยี่ยหานมีลูกจะเป็นยังไง แต่ตอนนั้นกลับพลันรู้สึกว่าถ้าซือเยี่ยหานเป็นพ่อคนละก็ น่าจะอ่อนโยนมาก…
ดวงอาทิตย์ลับฟ้าช้าๆ ขบวนพาเหรดของสวนสนุกจบลง หมู่มวลผู้คนทยอยกันจากไป
เยี่ยหวันหวั่นวิ่งไปซื้อของที่ระลึกที่อยู่ไม่ไกล ซือเยี่ยหานอุ้มถังถังรอเธออยู่กับที่
ตอนที่หลับมา เยี่ยหวันหวั่นเห็นสองพ่อล฿ก ก็อดล้วงโทรศัพท์มาถ่ายฉากนี้ไม่ได้
กลางคืน ซือเยี่ยหานจองร้านภัตตาคารห้องส่วนตัวไว้แล้ว ครอบครัวสามคนจากสวนสนุกตรงไปยังภัตตาคาร
ทั้งสามคนยังคงแต่งตัวเหมือนตอนที่เพิ่งออกจากสวนสนุก บนตัวสวมชุดครอบครับ ในมือถือที่คาดผมลูกอมรวมถึงของที่ระลึกไม่น้อยที่ซื้อมาจากสนสนุก
ภัตตาคารห้องส่วนตัวแห่งนี้มีชื่อเสียงโด่งดังมากในเมืองหลวง ทุกวันจะมีเพียงสิบโต๊ะ คนทั่วไปอยากกินซักมื้อ ต้องจองล่วงหน้าหลายเดือยจึงจะจองได้
เยี่ยหวันหวั่นกับถังถงรวมถึงซือเยี่ยหานกำลังเดินเข้าไปในภัตตาคาร แต่นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอกับคนคุ้นหน้าคุ้นตา
หลินเชวียกำลังพูดคุยกับเซี่ยเจ๋อจืออย่างสนุกสนาน หลังเห็นสามคนที่ตรงข้าม ทั้งตัวเขาก็เหมือนถูกโจมตีจุดสำคัญยังไงยังนั้น ตะลึงค้างไม่ขยับซักแอะ ดวงตาเบิกโพลง “เชี่ย…เห็นอะไรเข้าเนี่ย…”
สายตาของเซี่ยเจ๋อจือมองซือเยี่ยหาน รวมถึงเสื้อผ้าพิมพ์ลายหมูชมพูตัวนั้นบนตัวอีกฝ่ายอย่างเต็มไปด้วยความสนใจ แล้วเขาก็เหมือนเด็กน้อยที่เยี่ยหวันหวั่นกับซือเยี่ยหานกำลังจูงอยู่ เขาหัวเราะน้อยๆ พร้อมเอ่ยปาก “โอ้…พวกเราน่าจะเห็น…ปาฏิหาริย์เข้าแล้ว…”
————————————————————————–
บทที่ 974 ลูกของฉันกับคุณเก้า
หลินเชวียราวกับถูกสายฟ้าผ่าจนเอ๋อไปแล้ว เขาเอ่ยปากอย่างไม่อยากเชื่อ “เชี่ยฉันข้ามมาอนาคตแล้วเหรอ หรือว่าหลุดเข้ามิติอื่น? ทำไมฉันเห็นพี่เก้ามีลูกแล้ว ไม่สิ! นี่ไม่ใช่พี่เก้าของฉัน พี่เก้าจะแต่งตัวอย่างนี้ได้ยังไง บนเสื้อพี่เขานั่นมันตัวอะไร…”
เยี่ยหวันหวั่นยกมือตอบทันที “มันคือหมูน้อย”
“โอ้…หมูน้อย…ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ตรงนั้นไหม” หลินเชวียยิ่งสับสนยุ่งเหยิงแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นโบกมือทักทายทั้งสองคนอย่างหัวเราะคิกคัก “ทั้งสองท่าน ไม่ได้เจอกันนาน!”
เซี่ยเจ๋อจือกวาดสายตามองทั้งสามคนอย่างแฝงความหมาย “ไม่เจอกันนานจริงๆ…นานจนพวกนายมีกระทั่งลูกแล้ว…”
เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้ว คิดเล็กน้อย เธอไม่เจอหลินเชวียนานแล้วจริงๆ แต่ที่จริงกับเซี่ยเจ๋อจือนั้นยังไม่นาน ครั้งก่อนตอนที่เธอถูกซือหมิงหลี่ขังอยู่ในห้องลับ เธอก็เพิ่งเจอเซี่ยเจ๋อจือไป
ชาติที่แล้วความประทับใจที่มีต่อซือเยี่ยหานในความทรงจำของเธอคือ โดดเดี่ยวเดียวดาย ไม่มีเพื่อนใดๆ และไม่เชื่อคนข้างกายสักคน ซึ่งแม้แต่กับสวี่อี้ก็เป็นอย่างนี้
คนคนเดียวที่ปรากฏตัวตรงหน้าเธอหลายครั้ง แถมยังเคยมาจิ่นหยวน เหมือนจะมีแค่หลินเชวียกับเซี่ยเจ๋อจือ อีกทั้งยังมานับครั้งได้ เมื่อก่อนเธอคาดเดาตลอดว่า ซือเยี่ยหานก็คงมองสองคนนี้เป็นแค่เพื่อนดื่มทางธุรกิจ เป็นมิตรภาพจอมปลอม
โดยเฉพาะเซี่ยเจ๋อจือ ศิลปินของวงการบันเทิง ทั้งวันใช้มองการสร้างความสุขให้หญิงสาวในใต้หล้าเป็นความรับผิดชอบของตัวเอง มองยังไงก็ไม่เหมาะกับซือเยี่ยหาน จะไปมีมิตรภาพลึกซึ้งได้อย่างไร
หลินเชวียถึงแม้ตัวคุณชายหลินรองจะมีข่าวลือฉาวโฉ่ แต่ยังดีที่ยังแยกเส้นทางขาวดำออก ซือเยี่ยหานกับเขาจัเดินใกล้กันหน่อยยังเข้าใจได้
แต่คนที่มารับเธอตอนนั้น ก็เป็นเซี่ยเจ๋อจือที่ไม่น่าเป็นไปได้ที่สุดนี่เอง…
หลินเชวียที่ด้านข้างได้ยินแบบนั้นก็มีสีหน้าหมดคำพูด “ขอร้องละ ไม่เจอกันนานขนาดไหนก็ไม่มีทางมีลูกโตขนาดนี้ออกมาไม่ได้หรอก! เยี่ยหวันหวั่นเธอก่อเรื่องอะไรอีกแล้ว ไปขโมยเด็กมาจากไหนน่ะ”
ได้ยินคำพูดของหลินเชวีย ใบหน้าเล็กที่เดิมแดงเปล่งปลั่งเต็มไปความดีใจของเนี่ยถังเซียวก็พลันเปลี่ยนสีไปทันที
เยี่ยหวันหวั่นรีบถลึงตาใส่หลินเชวีย “หลินเอ้อร์เชวีย นายต่างหากที่ขโมย! นี่ฉันคลอดออกมาเองตกลงไหม!”
หลินเชวียเบิกตาโต สีหน้าเปี่ยมความไม่อยากเชื่อ “ธะ…เธอคลอดออกมาเอง?”
เยี่ยหวันหวั่นแค่นเสียงหนึ่งที “ใช่ ฉันคลอดออกมาเอง! จะทำไม! ฉันกับคุณเก้ามีลูกด้วยกัน!”
หลินเชวียมุมปากกระตุก “นี่เธอล้อฉันเล่นใช่ไหม”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยสีหน้าสัตย์จริง “นายก็เห็นชัดแล้ว นอกจากฉันกับคุณเก้า ยังจะมีใครมีเด็กน่ารักขนาดนี้ได้อีก! นายกล้าพูดว่าฉันไม่ได้คลอดออกมาเหรอ”
หลินเซวียพินิจมองเด็กน้อยที่ถูกจูงมืออย่างละเอียด ชั่วพริบตานั้นเขาถูกถามจนอึ้งตะลึงแล้ว “นี่…เหมือนเป็น…ครอบครัวเดียวกันจริงด้วย…”
หลินเชวียพูดไปพูดมาก็พลันรู้สึกว่าผิดปกติ “บ้า! ไม่ใช่สิ!”
เยี่ยหวันหวั่นเด็กสาวเพิ่งอายุเท่าไรเอง ปีนี้เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบไม่ใช่เหรอ
หลินเชวียพลันมีสีหน้าพูดไม่ออก “เธอเพิ่งอายุเท่าไรเอง ถ้าคลอดออกมา งั้นพี่เก้าฉันต้องชั่วร้ายขนาดไหนกัน!”
เยี่ยหวันหวั่นพึมพำ “งั้นความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว!”
หลินเชวียเอ่ย “อะไร”
เยี่ยหวันหวั่นบอก “พี่เก้าของนาย ชั่วร้ายมากจริงๆ”
เพื่อแสดงละคร เธอก็มีแต่ต้องรู้สึกผิดต่อซือเยี่ยหานหน่อยแล้ว…
ซือเยี่ยหานพูดไม่ออก
หลินเชวียหมดคำพูด
หลินเชวียหมดคำพูดอยู่ครึ่งค่อนวันจึงเอ่ยปาก “ถุยเหอะ! ต่อให้ชั่วร้าย คนที่ชั่วร้ายนั้นก็ต้องเป็นเธอไม่ผิดแน่!”
เยี่ยหวันหวั่นกลอกตาใส่เขา “ต่างกันเหรอ ยังไงซะฉันกับคุณเก้าก็คลอดออกมา!”
……………………….