SPH: บทที่ 282 การต่อสู้ในวิหารเมฆขาว!
ตึกๆ !
หลิวหมิงเต่อ ยกมือขึ้น และเคาะที่ประตูไม้ของวัดอย่างหนักสองสามครั้ง
“มาแล้ว มาแล้ว!”
ภายในวิหาร มีเสียงตะโกน ดังขึ้นจากที่ไกลๆ
เอี้ยด!
ประตูสู่อาราม ถูกเปิดจากด้านใน
ลูกศิษย์เต๋า หนุ่มน้อยคนหนึ่ง โผล่หัวออกมาและเห็นหลิวหมิงเต่อ เขาคำนับ และกล่าวด้วยความเคารพว่า “นักพรตเต๋า! เชิญขอรับ! “
หลิวหมิงเต่อพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม และพูดกับเด็กชายในชุดลัทธิเต๋า “ฉันมีเพื่อนสองคน ที่อยากเข้าไปเยี่ยมชมด้วย!”
การแสดงออกของลูกศิษย์เต่เปลี่ยนไป และน้ําเสียงของเขาก็ลังเล “นี่…คือ ไม่ได้ขอรับ!”
ใบหน้าของหลิวหมิงเต่อมืดลง เขาโม้ไว้แล้วก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้กําลังบอกฉันว่า มันเป็นไปไม่ได้หรือ นักบวชเดําผู้น่าสงสารคนนี้ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!
“เอ่อ คือ มีแขกที่เป็น ผู้อาวุโสของวิหารเมฆขาว เราไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นเข้ามาได้!
ใบหน้าของนักบวชลัทธิเต๋าซีดขาว ขณะที่เขาพูดว่า “เมื่อก่อนเราสามารถให้คนนอกเข้ามาได้ แต่วันนี้ท่านเจ้าอาวาสเพิ่งสั่งให้เราไม่อนุญาตให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามา!”
สังเกตเห็นว่าหลิวหมิงเต่อ และนักบวชเต๋า ประจันหน้ากันอยู่ที่ประตู อาเข่ออดไม่ได้ที่จะถามว่า “ท่านนักบวชเต๋า คุณช่วยผ่อนปรนให้หน่อยได้ไหม? “
หลิวหมิงเต่อ ไม่จําเป็นต้องหันกลับมารู้สึกถึงเย่หยู และการจองเยาะเย้ยของอาเข่อ การแสดงออกของเขาอดไม่ได้ที่จะเศร้าหมองมากขึ้น
“ไสหัว ไปให้พ้น!! วันนี้ฉันต้องพาพวกเขาเข้าไป!”
เด็กชายในวิหาร กางแขนออกมา และยืนอยู่หน้าหลิวหมิงเต่อ พูดอย่างดื้อรั้นว่า “เจ้าอาวาสสั่งให้ท่านเข้าได้ แต่พวกเขาไม่ได้”
ดวงตาของหลิวหมิงเต่อเบิกกว้าง และเขายื่นมือออกเพื่อดึงนักบวชเต๋ไปให้พ้นทาง เพื่อทําให้เย่หยูและอาเข่อแอบเข้าไปได้
“ท่านเจ้าอาวาส!” ท่านเจ้าอาวาส! มีคนแอบเข้าไปข้างในขอรับ! “
ก่อนที่มือของหลิวหมิงเต่อจะสัมผัสกับลูกศิษย์เต่า ลูกศิษย์ตัวน้อยก็ตะโกนออกมา
หลิวหมิงเต่อจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหยุดมองด้วยสีหน้ามืดมน
“ฮ!เด็กชายลัทธิเต๋าตัวน้อย กล้าขวางทางของฉัน เมื่อพบนักพรตชิงซู ฉันจะแสดงให้คุณเห็นว่า ใครเป็นเจ้านายกันแน่!”
เย่หยูพร้อมกับอาเข่อเดินไปด้านหลังของหลิ่วหมิงเต่อ และหัวเราะเบา ๆ “โย!” ไม่ใช่ หลิวหมิงเต๋อ คนนี้ใช่ไหมที่พูดเอาไว้ ? มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูดอีกต่อไป”
ใบหน้าของหลิวหมิงเต่อแข็งที่อ และใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
“ฮ แค่กๆ! บางทีวิหารเมฆขาวอาจมีเรื่องสําคัญ เอ่อ ทําไมเราไม่กลับมาใหม่ ในวันพรุ่งนี้ล่ะ? “
เย่หยูมองที่ประตูไม้ครึ่งนึ่งของวิหารเมฆขาว ยิ้มแล้วพูดว่า “วันนี้ ฉันจะต้องเข้าวัดนี้อย่างแน่นอน!”
การแสดงออกของหลิวหมิงเต่อเปลี่ยนไป เขากระซิบใส่หูของ เย่หย
“รอเดี๋ยว!”
“เจ้าอาวาสของลัทธิเต๋าแห่งนี้มีนามว่าชิงซู กล่าวกันว่าเขาได้รับเครื่องรางตกทอดของลัทธิเต๋่ เป็นผู้สืบทอดต่อมา!” “ด้วยความแข็งแกร่งของเขา มันเป็นการดีที่สุด ที่คุณจะไม่ดื้อดึงเข้าไป!”
เย่หยู โบกมือของเขา “ไม่ต้องกังวล ฉันอยากจะเห็นว่า เครื่องรางของลัทธิเต๋านี้ จะวิเศษเพียงใด!”
เมื่อนั้นเย่หยูพูดจบ ก็เดินตรงไปที่วิหาร
“หยุด! วันนี้อาราม ห้ามไม่ให้ผู้คนเข้ามา! “
เด็กชายสวมเสื้อคลุมลัทธิเต๋า ยืนอยู่หน้าประตู และตะโกน
เย่หยุไม่สนใจเขาปล่อยไอพลังที่คมชัดออกจากร่างกายของเขา
ร่างกายของนักบวชลัทธิเต๋าแข็งที่อ ทันใดนั้นเขารู้สึกราวกับว่ามีดกําลังจะฟาดฟัน มันให้ความรู้สึกราวกับว่า เขากําลังจะถูกผ่าเป็นสองส่วน โดยความรู้สึกนี้มีความเจ็บปวดอย่างรุนแรง!
หวีด!
เย่หยูเดินผ่านร่างของนักบวชเข้ามาช้าๆโดยไม่รีบร้อน ในขณะที่ร่างของนักบวช ถูกแช่แข็งด้วยความหวาดกลัว
เมื่อเห็นเย่หยูเดินเข้าไปในอารามลัทธิเต๋า หลิ่วหมิงเต่อและอาเข่อก็ติดตามเขาเข้าไปด้วยเช่นกัน
ภายวิหารเมฆขาว พื้นดินถูกกวาดอย่างสะอาดสะอ้าน ไม่เห็นใบไม้แม้แต่ใบเดียว และไม่มีฝุ่นละอองแม้แต่เพียงจุดเดียว
นักบวชลัทธิเต๋หลายคน ยังคงปัดกวาดอย่างเมามัน เมื่อพวกเขาเห็นเย่หยู และคนอื่นๆ พวกเขาก็ตกตะลึง
“คุณเป็นใคร? คุณเข้ามาในวัดได้อย่างไร?!”
“ต่งชู อยู่ที่ไหน ทําไมไม่หยุดพวกเขาไว้!”
“พี่หลิว มีเรื่องอะไร!” ทําไมคุณถึงคนนอกเข้ามาสองคน! “
“อาวสุโสของท่านเจ้าอาวาสจะมาเยือนในวันนี้ คุณทั้งครีบออกไป!”
“เร็วเข้า! อย่าให้เราต้อง โยนคุณออกไป! “
ลูกศิษย์เต่จํานวนหลายคนที่วุ่นวาย หยุดกิจกรรม และตะโกนไล่เย่หยุและอาเข่อ
“คุณกําลังสร้างความวุ่นวายที่นี่! ทําให้วิหารเมฆขาวต้องส่งเสียงรบกวนความสงบ สถานที่แห่งนี้ คือสถานที่สําหรับการฝึกฝน !”
เสียงตะโกนร้องดังขึ้น จากในบริเวณชั้นในของวิหารเมฆขาว
ตึกๆ! ดึกๆ!
เสียงฝีเท้าที่คมชัด ดังกึกก้องอยู่ในลานด้านในของวิหาร
นักพรตชิงซูกวาดสายตามอง อย่างสง่างาม
หลังจากที่ได้เห็นเย่หยู, อาเข่อและหลิวหมิงเต่อ ร่องรอยแห่งความเย็นชาก็ส่องประกายในดวงตาของเขา
“ฉันไม่ได้บอกหรือว่า คนนอกไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา!”
กลุ่มของสาวกลัทธิเต๋ามองหน้ากัน และกระซิบกลับ “อาวุโสหลิว นําเข้ามาขอรับ”
นักพรตชิงซูมองดูหลิวหมิงเต่ออย่างเยือกเย็นโดยถามว่า “ท่านพาเข้ามางั้นหรอ?”
ใบหน้าของหลิวหมิงเต่อซีด ขณะที่เขากระซิบ “เอ๊ะ ฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ดังนั้นฉันจึงปล่อยให้พวกเขาเข้ามาดู”
“คุณคิดเองอย่างนั้นเหรอ?!” นักพรตชิงซู ตะโกนว่า “คุณคิดว่า คุณสามารถทําทายคําพูดของฉันได้ เพียงเพราะคุณมีชื่อเสียงในกลุ่มพันธมิตรเต่ อย่างนั้นเหรอ!”
หลิวหมิงเต่อก้มหัวลง แล้วพูดพึมพําว่า “ฉัน … ฉัน …”
“ฉันเดินเข้ามาข้างในเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย!”
เย่หยูเห็นว่าหลิวหมิงเต่อถอยร่นกลับทีละก้าว ภายใต้แรงกดดันของ นักพรตชิงซู เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว มองดูที่นักพรตชิงซู ในขณะที่เขาพูดขึ้น
“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร!?” ออกไปจากที่นี่! ไม่อย่างนั้น อย่าโทษที่ฉันหยาบคาย! “
นักพรตชิงซูมองเย่หยูอย่างเย็นชา และตะโกนอย่างโหดเหี้ยม
เย่หยู เปิดเผยรอยยิ้มที่เย็นชา มองดูอาเข่อและนักพรตชิงซูโดยไม่หวาดกลัว “ดังนั้น นี่คือท่านเจ้าอาวาสของวิหารเมฆขาวใช่หรือไม่?”
“มันไม่มีอะไรมาก!”
ก็เป็นเหมือนพ่อค้าในตลาดขายของที่ส่งกลิ่นเหม็นคลุ้ง ทําให้เป็นดินแดนสวรรค์ที่มีความสงบสุข กลายเป็นพิษร้าย นี่เป็นวิธีการฝึกฝนของคุณเหรอ? “
ภายใต้การซักถามของเย่หยู ใบหน้าของนักพรตชิงซูปกคลุมด้วยสีเขียวและสีแดง ผสมปนเป ในฐานะที่เป็นเจ้าอาวาส ความมีเกียรติของเขาก็ถูกโยนทิ้งไปนานแล้ว ใครจะรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน
“ฉันจะต้องขอร้อง ให้คุณทําตามสิ่งที่ฉันพูดมั้ย?”
“รีบๆออกไปซะ ไม่งั้น อย่าโทษที่ฉันหยาบคาย!”
หลังจากที่นักพรตชิงซูพูดจบ ออร่าหนักๆก็กดทับเย่หยู
หญิงสาวข้างๆเย่หยู ท่าทางของอาเข่อเปลี่ยนไป ร่างของเธอเดินโซซัดโซเซ
เย่หยูขยับเล็กน้อย, ป้องกันอาเข่อจากมุมมองของเขา
เมื่อหลิวหมิงเต่อเห็นสีหน้าโกรธของนักพรตชิงซู ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายออกมาด้วยความผิดหวัง
“พวกเขาเป็นคนธรรมดาๆ พวกเขาไม่ควรค่าที่จะทําให้ท่านโกรธ? เราจะจากไปเดี๋ยวนี้ เราจะจากไปแล้ว!”
หลังจากหลิวหมิงเต่อพูดจบ เขามองเย่หยูและอาเข่อ แล้วพูดด้วยน้ําเสียงเบาๆ ว่า “ไปกันเถอะ!”
เย่หยุยืนอยู่ตรงอยู่กับที่เขาไม่เคลื่อนไหว ดวงตาสีดาคู่หนึ่งมองดูนักพรตชิงซู
“คุณรู้จัก โจวไคว่จีไหม?”
สีหน้าของนักพรตชิงซูเปลี่ยนไปเล็กน้อย ออร่าที่พุ่งออกมาจากร่างของเขานั้นหนักขึ้น และเสื้อคลุมของลัทธิเต๋รอบร่างของเขาสั่นไหว แม้ว่าจะไม่มีลม
“หยกสําหรับแกะสลักกําไลนี้ มาจากคุณมาใช่หรือไม่?”
เย่หยูเผชิญหน้าไปทางออร่าที่เหมือนภูเขาหนักๆของนักพรตชิงซู สีหน้าของเย่หยูยังคงเรียบเฉย เขาใช้มือเพียงข้างเดียวของเขา เขาหยิบกําไลออกมา และถามนักพรตชิงซู
“เป็นนายนั้นเอง!”
นักพรตชิงซูหรี่ตาเล็กน้อย เขาพูดอย่างเย็นชา ด้วยแสงอันเย็นยะเยือกในตา “เมื่อนายไม่ออกไป อย่าโทษฉันที่หยาบคาย!”
แน่นอน นี่เป็นการยอมรับกลายๆของนักพรดชิงซู
เมื่อวานซืนนี้ โจวไคว์จีให้หยกชิ้นดีกว่า เพื่อแลกกับเขา
สร้อยข้อมือนี้ ควรมีคาถาของเขาฝังอยู่
แม้ว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ บนใบหน้าของนักพรตชิงซู แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะให้เย่หยูเดินขึ้นเขามา แล้วไร้ทางกลับลงไป!
“ยันต์”
นักพรตชิงซูปล่อยเสียงตะโกนออกมาเบา ๆ ด้วยการสะบัดแขนของเขา กระดาษยันต์เหลืองซีดก็ลอยขึ้นเบื้องหน้าเขา
พรึบ!
แสงสว่างพุ่งเข้าหาเครื่องราง ก่อนที่มันจะกลายเป็นดาบยาว และพุ่งไปที่เย่หยูด้วยความเร็วที่เร็วมาก
“ระวังตัว!”
ดวงตาของหลิวหมิงเต่อหรี่ลง ขณะที่เขาตะโกนเสียงดัง
“ผนึกชะตาสวรรค์!”
หลิวหมิงเต่อสร้างตราประทับด้วยมือของเขา และมีสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็นปรากฏขึ้นต่อต้านดาบยาว
ฉีก!
เช่นเดียวกับเสียงของผ้าที่ถูกฉีกขาด สิ่งกีดขวางของหลิวหมิงเต่อไม่ได้มีผลเลยแม้เพียงเล็กน้อยต่อความเร็วของดาบยาว เมื่อมันพุ่งเข้าหาเย่หยู
“บ้าเอ๊ย! นี่ ไม่ใจร้อนกันไปหน่อยเหรอ!!”
ท่ามกลางการแสดงออกที่น่าสะพรึงกลัวของหลิวหมิงเต๋อ ดาบยาวก็มาถึงหน้าเย่หยูเหมือนสายฟ้าผ่า
หลิวหมิงเต่อปิดตาแน่น ไม่เต็มใจที่จะเห็นมองเห็นเลือดของเย่หยูสาดลงบนพื้น
เสียงดังเครั้ง!
ทันใดนั้นเสียงปะทะกันของโลหะ กระทบดังก้องทั่วทั้งวิหารเมฆขาว
“ยังกล้าที่จะใช้วิธีการดังกล่าวมาเล่นอีกหรอ?”
เสียงเยือกเย็นของเย่หยูดังขึ้น