บทที่ 144 โชคลาภอันคาดไม่ถึง โดย Ink Stone_Fantasy
ปลาที่ฉินสือโอวตกได้ คือปลากระโทงร่มตัวใหญ่ตัวหนึ่ง ที่ขนาดตัวยาวถึงหนึ่งเมตร
ปลาชนิดนี้ขายได้ราคาดี จะงอยปากยาวของมันมีรูปร่างเหมือนดาบยาวอันเเหลมคม ลำตัวหนาใหญ่แต่ก็เรียวยาว หางสองแฉกเหมือนตัวอักษร ‘ปา (เลขแปดในภาษาจีน)’ มีลักษณะเหมือนเคียวขนาดใหญ่
ในความเป็นจริงแล้ว ปลากระโทงร่มเป็นหนึ่งในปลาทะเลที่มีแรงในการโจมตีเหยื่อและมีพลังต่อสู้แข็งแกร่งที่สุดชนิดหนึ่ง นอกจากมันจะไม่กลัวฉลามแล้ว เมื่อปลากะพงเผชิญหน้ากับพวกมันก็จะกลายเป็นเพียงปลาตัวเล็กๆ เท่านั้น
ฉินสือโอวรู้ว่าปลากระโทงร่มตัวที่เขาตกได้ไม่ได้ถือว่ามีขนาดใหญ่ มหาสมุทรแอตแลนติกเป็นมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ไพศาล ปลากระโทงร่มสามารถยาวได้ถึงสามเมตรกว่า เรียกว่าเป็นนักฆ่าแห่งท้องทะเลโดยแท้เลย
การที่สามารถตกปลากระโทงร่มได้ ถือว่าฝีมือการตกปลาของฉินสือโอวนั้นค่อนข้างเก่งกาจ เนื่องจากปลาชนิดนี้นั้นจับได้ยากมาก
ปลากระโทงร่มมีแรงเยอะ นิสัยไม่เชื่อง และเจ้าเล่ห์อย่างมาก พวกมันมีครีบยาวสองอันอยู่แยกกันบนหลัง หนึ่งในครีบหลังนั้นมีครีบหนึ่งอันเป็นครีบอ่อนที่มีขนาดสูงใหญ่ ลักษณะเหมือนผ้าใบขนาดใหญ่ที่กำลังโต้ลมอยู่ ครีบอ่อนนี้สามารถขยับไปมาได้อย่างอิสระ
ทุกครั้งเวลาที่พวกมันว่ายน้ำอย่างรวดเร็ว ครีบหลังอันใหญ่โตของพวกมันจะถูกพับเก็บลงในร่องเว้าบนหลัง เพื่อลดแรงต้านของน้ำในขณะที่ว่ายไปข้างหน้า ถึงแม้ว่าจะถูกตะขอของเบ็ดตกปลาเกี่ยวเข้า มันก็จะระเบิดพลังอันแข็งแกร่งของมันออกมาเพื่อกระชากสายเบ็ดออกแล้วหลบหนีไป
นอกจากนี้ พวกมันยังสามารถคลี่ครีบของตัวเองออก เพื่อเพิ่มแรงต้านในน้ำ แบบนั้นจะทำให้นักตกปลาดึงตัวมันขึ้นมาได้ยาก
ฉินสือโอวถ่ายรูปคู่ปลากระโทงร่มสองสามรูป นีลเซ็นหยิบกล่องที่ใส่น้ำแข็งเตรียมไว้แล้วขึ้นมา มันเป็นกล่องไม้ธรรมดาที่ข้างในเต็มไปด้วยน้ำแข็งบด กล่องนี้เอาไว้สำหรับใส่ปลาที่ตกขึ้นมาได้
เมื่อรับปลากระโทงร่มมา นีลเซ็นก็ใช้มีดกรีดเลือดของมันออกมาทันที ฉินสือโอวอธิบายให้เหมาเหว่ยหลงฟังว่า “ปกติแล้วปลาในมหาสมุทรมักจะอาศัยอยู่ในน้ำลึก ดังนั้นเมื่อจับมันขึ้นมาแล้ว อย่างแรกที่ต้องทำคือต้องเอาเลือดของมันออกมาให้หมด เพื่อป้องกันการระเบิดของเส้นเลือดเนื่องจากปัญหาเรื่องความดันอากาศ หากเลือดเข้าไปในเนื้อของปลาล่ะก็ จะส่งผลต่อคุณภาพของเนื้อปลานั้นๆ ”
หลังจากที่ใช้มีดกรีดลงไป ก็เผยให้เห็นเนื้อของปลากระโทงร่ม เหมาเหว่ยหลงมองภาพนั้นด้วยความสงสัย คาดไม่ถึงว่าเนื้อมันเป็นสีเขียว เขาถามขึ้นมาด้วยความตกใจว่า “เนื้อปลาไม่ใช่สีขาวหรือสีชมพูเหรอ? ทำไมถึงมีสีเขียวด้วยล่ะ?”
ฉินสือโอวตอบกลับว่า “ไม่เป็นไร แค่เนื้อส่วนที่ถูกมีดกรีดเท่านั้นที่เปลี่ยนสี เนื้อของปลากระโทงร่มเมื่อถูกกรีดจะผลิตสารไฮโดรเจนซัลไฟด์ออกมา แต่เลือดของพวกมันนั้นอุดมไปด้วยไมโอโกลบินและฮีโมโกลบิน เมื่อสารทั้งสองเกิดปฏิกิริยาทางเคมี ก็จะทำให้เกิดซัลฟ์ไมโอโกลบินและซัลฟ์ฮีโมโกลบิน สารทั้งสองตัวเป็นสีเขียว ดังนั้นส่วนที่เปื้อนเลือดก็จะเปลี่ยนเป็นสีเขียว”
เหมาเหว่ยหลงเข้าใจในทันที ฉินสือโอวมีความสุขอยู่ภายในใจ ต่อหน้าชาร์คและพวกซีมอนสเตอร์นั้น เขาเจ้าของฟาร์มปลาคนนี้ถือว่าเป็นมือใหม่ในวงการปลาทะเล แต่ตอนนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าเหมาเหว่ยหลง เขาได้สัมผัสความรู้สึกของการเป็นผู้เชี่ยวชาญในที่สุด
สำหรับความคิดของเพื่อนร่วมห้องคนนี้เหมาเหว่ยหลงมองได้ทะลุปรุโปร่ง เขาเห็นฉินสือโอวยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจจึงพูดขึ้นว่า “เหอะเหอะ เก่งจริงๆ นายเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องมหาสมุทรจอมปลอมตั้งแต่เมื่อไหร่? อีโก้มันหนัก ระวังอย่าตกน้ำลงไปล่ะ”
ทั้งสองคนยังคงตกปลาไปด้วยพลางปะทะฝีปากกันไปด้วย เบ็ดที่ตั้งไว้เพื่อจับปลาด้านหลังสองสามคันยังไม่มีปลามาติดเบ็ดเลยสักตัว ฉินสือโอวมองไปยังเหมาเหว่ยหลงที่เริ่มหัวเสีย พลางพูดขึ้นมาว่า “นายจะรีบร้อนไปไหน วันนี้พวกเราออกทะเลมาตกปลา ต้องใช้ความอดทนหน่อย สัมผัสกับการใช้ชีวิตแบบช้าๆ บ้าง”
เหมาเหว่ยหลงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “ก็จริง ได้ ค่อยเป็นค่อยไป”
ผ่านไปครู่หนึ่ง เบ็ดของฉินสือโอวก็สั่น เมื่อเขาดูจากขนาดของแรงดึงแล้วจึงไม่ได้ปล่อยหู่จือกับเป้าจือออกมา เดินไปดึงเบ็ดขึ้นมาโดยตรง เขาตกได้ปลากระบอกยลตัวหนึ่งที่มีความยาวไม่ถึงยี่สิบเซนติเมตร
เหมาเหว่ยหลงเริ่มมีอาการกังวล หลังจากที่ดึงเบ็ดตกปลาขึ้นมาหลายอัน เบ็ดเหล่านั้นกลับไม่มีปลามากินเบ็ดเลย
ฉินสือโอวยิ้มออกมา จิตสำนึกแห่งโพไซดอนของเขานั้นทำให้เขามองเห็นว่ามีปลากะพงแดงหลายตัวอยู่รอบๆ เรือ ปลาชนิดนี้ถือว่าเป็นปลาที่ดีชนิดหนึ่ง เพียงแค่ควบคุมให้มาติดเบ็ดสักตัว ก็สามารถทำให้เหมาเหว่ยหลงได้รับความสนุกแล้ว
เหมาเหว่ยหลงยกเบ็ดขึ้น เมื่อเห็นว่าที่ปลายเบ็ดมีปลาที่ความยาวสามสิบกว่าเซนติเมตรติดอยู่ ก็ดีใจขึ้นมาทันที เขายิ้มออกมาพลางพูดว่า “เฮ้อ ตกปลาที่ทะเลสาบกับทะเลนี่ไม่เหมือนกันเลยแฮะ ปลาที่ได้มามีแต่ตัวใหญ่ทั้งนั้น ปลาตัวนี้ยาวครึ่งเมตรได้มั้ง?”
ฉินสือโอวกรอกตามองบน แล้วพูดว่า “ครึ่งเมตรกะผีน่ะสิ นายตาบอดรึไง จากหัวถึงหางอย่างมากก็ยาวแค่สามสิบห้าเซนติเมตรเท่านั้น ปลาพวกนี้ก็ตัวใหญ่หมดทั้งนั้น ปลาที่พวกเราตกได้ ถ้าขนาดต่ำกว่าครึ่งเมตรก็จะปล่อยมันคืนทะเลไป แต่ถือว่านายโชคดี ปลาตัวนี้เป็นปลาที่ดี เพราะมันคือปลากะพงแดง”
สีของปลากะพงแดงนั้นสวยงาม ทั่วทั้งลำตัวของมันเต็มไปด้วยสีสันสวยงาม ช่วงล่างของมันเป็นสีเงิน ส่วนช่วงบนรวมถึงครีบนั้นเป็นสีแดงสด มีเพียงดวงตากลมโตทั้งสองข้างเท่านั้นที่เป็นสีทอง
เมื่อหนึ่งร้อยล้านปีก่อนในยุคมีโซโซอิกตอนปลายปลาชนิดนี้มีจำนวนมากมายมหาศาล โดยนักวิทยาศาสตร์ทางทะเลคาดเดาว่ามันคือบรรพบุรุษของปลาตระกูลเดียวกับกะพงที่มีมากมายในปัจจุบัน พวกมันมักอาศัยอยู่ในระดับน้ำทะเลที่ลึกกว่าสองร้อยเมตร การที่จะเห็นพวกมันบนผิวน้ำนั้นถือว่าหาได้ยาก
นีลเซ็นจัดการกับปลาตัวนี้พลางพูดกลั้วหัวเราะไปด้วยว่า “ปลาชนิดนี้ สามารถเรืองแสงได้ เมื่อปลากะพงแดงที่โตเต็มที่นี้เรืองแสง มันจะทำให้คนที่อยู่ห่างออกไปสองเมตรสามารถเห็นตัวเลขบนนาฬิกาข้อมือได้ชัดเจน นักดำน้ำมักจะจับมันใส่ไว้ในถุงพลาสติก และใช้เป็นไฟฉายมือถือ”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เหมาเหว่ยหลงก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที เขาพูดกลั้วหัวเราะว่า “มิน่าล่ะสมัยที่ฉันยังเรียนหนังสืออยู่ ในหนังสือมีเขียนไว้ว่าโลกใต้ทะเลนั้นเต็มไปด้วยเรื่องราวแปลกประหลาด เจ้าปลาตัวนี้ที่สามารถเรืองแสงได้สว่างขนาดนั้น น่าเสียดายที่มันถูกจับมาตัวเดียว ถ้าจับมาได้ทั้งฝูงคงจะดี”
ปลากะพงแดงมักอาศัยอยู่รวมกันเป็นฝูง ในเมื่อพวกมันปรากฏตัวแถวนี้ไม่กี่ตัว ฝูงของมันจะต้องอยู่บริเวณน้ำลึกใกล้ๆ นี้แน่นอน ฉินสือโอวใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนตามพวกมันไป เขาคิดจะล่อพวกมันไปที่ฟาร์มปลา เนื้อปลาชนิดนี้อร่อยมาก นอกจากนี้ยังเป็นปลาที่เป็นที่นิยมและราคาแพง
ปรากฏว่า ปลากะพงแดงตัวที่เหลือต่างตกใจจนพากันว่ายน้ำหนีไป หลังจากที่พวกมันว่ายน้ำไปมาสักพักพวกมันก็เจอฝูงของตัวเอง
ฉินสือโอวใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนปกคลุมพวกมันไว้ แล้วสั่งให้ปลาผู้นำพาฝูงกะพงแดงฝูงนี้ว่ายน้ำไปยังทางฟาร์มปลา อือ ไม่เลว ออกทะเลครั้งนี้ถือว่าโชคดีอยู่บ้าง
หลังจากที่ตกปลากันอย่างต่อเนื่อง ทั้งสองคนก็ตกปลาได้อีกเจ็ดแปดตัว ปลาที่ตกได้ก็เป็นพวกปลาแซลมอลชัมเกล็ดใหญ่ ปลากระพงขาว ปลาค็อด และปลาแฮร์ริ่งที่พบเห็นได้ทั่วไป
วันนี้อากาศค่อนข้างร้อน ฉินสือโอวและคนทั้งสามจึงมานั่งหลบแดดที่ห้องบังคับเรือพลางดื่มเบียร์และย่างปลากินไปด้วย
เรือหัวกว้างไม่จำเป็นต้องมีเครื่องปรับอากาศ ฉนวนกันความร้อนทั้งหมดของหลังคาเรือลำนี้ทำจากแผ่นใยฝ้ายไฟเบอร์กลาสที่ประกอบเข้ากับแผ่นโฟมโพลียูรีเทนทำให้กันความร้อนได้อย่างดี ทำให้แสงอาทิตย์ที่ส่องลงมาโดนนั้นกระจายตัวและถูกสะท้อนกลับ ดังนั้นบนเรือลำนี้จึงไม่ร้อนเลยสักนิด นอกจากนี้รอบเรือทั้งสี่ทิศยังเป็นแบบเปิด ทำให้ไม่มีอะไรกีดขวางลมทะเลได้ ซึ่งลมทะเลนั้นทำงานได้ดีกว่าเครื่องปรับอากาศเสียอีก
เมื่อกินกันไปพอสมควร ฉินสือโอวกับเหมาเหว่ยหลงก็นอนอยู่ใต้ที่ร่มพลางดื่มเบียร์และพูดคุยกัน นีลเซ็นค่อยๆ แล่นเรือไปช้าๆ เมื่อถึงเวลาบ่ายสามโมงกว่า เมื่ออากาศไม่ได้ร้อนมากแล้ว ทั้งสองคนจึงออกมาตกปลาอีกครั้ง
ตอนนี้พวกเขาใกล้ถึงฟาร์มปลาแล้ว ทรัพยากรปลาที่นี่มีความอุดมสมบูรณ์อย่างมาก ทำให้เกือบทุกครั้งที่หย่อนเบ็ดลงไปจะได้ปลาติดขึ้นมา ปลาที่จับได้ส่วนใหญ่เป็นปลาค็อด ปลาแฮร์ริ่ง และปลาทู
เมื่อถึงเขตของตัวเอง ฉินสือโอวก็เลิกตกปลาเพราะเริ่มหมดสนุก เขาสังเกตไปยังการพัฒนาฟาร์มปลาของตัวเอง
เมื่อเริ่มการพัฒนาฟาร์มปลาอย่างเป็นทางการ อาหารและสาหร่ายทะเลที่มีอยู่อย่างอุดมสมบูรณ์ดึงดูดปลาทะเลต่างๆ ที่อยู่รอบๆ ให้เข้ามาในฟาร์มไม่ขาดสาย ไม่ว่าจะปลาจำพวกปลาตาเหลือก ปลาขี้ตังเบ็ด หรือแม้แต่ปลาเรดดรัม ปลาจำนวนมากที่ก่อนหน้าไม่เคยเห็นตอนนี้สามารถเห็นพวกมันแถวๆ นี้ได้แล้ว
เมื่อเหมาเหว่ยหลงเห็นความอุดมสมบูรณ์ที่ได้รับ ก็ร้องออกมาเสียงดังไม่หยุด ฉินสือโอวมองเขาแล้วหัวเราะคิกคัก ให้เขาทำเป็นโพสท่าแล้วถ่ายรูปเขาไม่หยุด การกลับมายังท่าเรือเช่นนี้ เหมาเหว่ยหลงมีความสุขจนแทบจะเสียสติไปเลย
ฉินสือโอวให้นีลเซ็นจัดการปลาที่อยู่ในถังน้ำแข็ง เขาถือโอกาสนี้พาเด็กๆ ทั้งสี่คนมาทานอาหารที่ร้านอาหารของคุณลุงฮิคสัน
“เย็นนี้จะให้นายได้ชิมอาหารฝีมือเชฟที่ดีที่สุดในเมือง” ฉินสือโอวบอกกับเหมาเหว่ยหลงหลังจากที่พวกเขาเข้ามาในร้านอาหาร
เมื่อนีลเซ็นได้ยินคำพูดนั้นก็ยิ้มจนตาหยีเป็นเส้นตรง เขาจับมือเหมาเหว่ยหลงพลางพูดว่า “คู่หู ฉินพูดได้ตรงจุดพอดีเลย ใช่แล้ว เย็นนี้นายจะได้กินอาหารอร่อยๆ จากเชฟที่ดีที่สุดในเมืองแฟร์เวล”
เมื่อทักทายกันเรียบร้อย ฉินสือโอวก็นำปลากะพงแดงให้นีลเซ็น แล้วพูดขึ้นว่า “นี่เป็นปลาที่คู่หูฉันตกได้ เอาไปทำอาหารดีๆ สักจาน อาหารเย็นวันนี้จะต้องทำให้เขากินให้เกลี้ยง”
เออร์บักไม่ได้มาด้วย เขาดื่มเครื่องดื่มสมุนไพรที่พึ่งต้มเสร็จ เลยถือโอกาสไปแช่บ่อน้ำพุร้อนตอนที่พระอาทิตย์ยังไม่ตกลงสู่ทะเล ฉินสือโอวให้เขารับพลังของโพไซดอนต่อไปอีกหน่อย
……………………………………………………………………..