ตอนที่ 430 จะทำอย่างไรกับนางดี
ข้าไม่ต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ข้าต้องการจดจำเรื่องราวเหล่านี้ จำไว้ให้ดีว่าใครทำลายตระกูลกู้”
ความรู้สึกโกรธโถมเข้ามาในใจกู้หลียวน เขากระแทกจอกเหล้าลงกับโต๊ะ “เจ้าพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร ข้าทำอะไรผิดต่อตระกูลกู้หรือ
ข้าก็ไม่อยากให้ตระกูลกู้กลายเป็นอย่างนี้ ให้ข้าเป็นขอทานกลางถนนเจ้าจึงจะพอใจใช่หรือไม่
จื่อหยวน ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้า เจ้าอยากกินก็กิน ไม่อยากกินก็ไปเถอะ ข้าต้อนรับไม่ไหว”
กู้จื่อหยวนสีหน้าเครียดลุกขึ้น เดินไปที่หน้าประตูแล้วจึงพูดขึ้น “เจ้าไม่ได้ทำอะไรก็จริง แต่เจ้าส่งเสริมคนที่ทำเรื่องชั่วร้าย ทั้งๆ ที่พวกเราเป็นพี่น้องที่แท้จริง แต่เจ้าไม่เคยเข้าข้างข้า”
พูดจบกู้จื่อหยวนก็ออกไปจากห้องพิเศษ
กู้หลียวนถูกกู้จื่อหยวนทำให้เสียอารมณ์ เขารู้สึกว่ากู้จื่อหยวนนับวันจะพูดด้วยยาก ทั้งๆ ที่เป็นน้องชาย แต่กลับคาดคั้นจะเอาเหตุเอาผลจากเขา
เขากับฟู่เฉินหรงตั้งแต่เล็กก็ตกอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกัน จึงเข้าใจกันดี
นี่เป็นเรื่องของอารมณ์กับเหตุผล แต่กู้จื่อหยวนกลับจับเรื่องนี้ไว้ไม่ยอมปล่อย ต่อไปไม่รู้ว่ากู้จื่อหยวนจะหาเรื่องอะไรอีก ว่าไปแล้วคนที่กู้จื่อหยวนแค้นที่สุดน่าจะเป็นฟู่เฉินหรง
เผยปิงปิงยื่นหน้าเข้ามาดู เห็นกู้หลียวนสีหน้าเครียด จึงถามด้วยความอยากรู้ “คุณชายที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้เป็นใคร ทำให้เจ้าโกรธอย่างนี้”
“กู้จื่อหยวน”
กู้หลียวนตอบอย่างหงุดหงิด หยิบกาเหล้าขึ้นเทใส่จอก
เผยปิงปิงเดินเข้ามา “น้องชายของเจ้าคนนั้นนั่นเอง หน้าตาไม่เลวนี่”
“ข้าขี้เหร่หรือ”
“หล่อกว่าน้องชายเจ้า” เผยปิงปิงไม่ค่อยได้เห็นกู้หลียวนโกรธจัดอย่างนี้ อยากปลอบเขาให้สบายใจ นางเอานิ้วแตะที่คาง กระพริบตา “กู้จื่อหยวนก็ไปแล้ว เจ้ายังโกรธไม่หาย ถ้าไม่อยากเจอเขา ก็ไม่ต้องต้อนรับ เจ้าไม่กล้าไล่ ข้าจัดการเอง”
กู้หลียวนดื่มเหล้าอึกหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหล้าหรือเพราะเผยปิงปิง ความโกรธในใจหายไปกว่าครึ่ง “คราวหน้าถ้าเขามาอีก เจ้าไล่แทนข้า น้องชายอย่างนี้ไม่มีก็ไม่เป็นไร”
คำพูดนี้เหมือนพูดด้วยอารมณ์ แต่เวลานี้เขารู้สึกผิดหวังในตัวกู้จื่อหยวนจริงๆ ทุกครั้งที่เขาอยากจะพูดคุยกับกู้จื่อหยวนดีๆ กู้จื่อหยวนกลับโยนความผิดทั้งหมดให้ฟู่เฉินหรงกับเขา
“ใช่ น้องชายที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเอาไว้ทำไม ข้าไม่เคยเห็นเจ้าโกรธใคร เวลานี้ร้านเหล้าไม่ค่อยมีคน ออกไปเดินเล่นกันเถอะ ตูเฉิงมีของอร่อยๆ ตั้งมากมาย คราวก่อนมู่หยางพาข้าออกไปเที่ยวรอบหนึ่ง ได้กินของอร่อยไม่น้อย มีมากกว่าที่จิงเฉิงเสียอีก”
เดิมทีกู้หลียวนเตรียมจะออกไปแต่พอได้ยินชื่อมู่หยาง เขาก็หน้าบึ้ง “เจ้ากับมู่หยางสนิทกันจริงๆ”
“มู่หยางเป็นคนกระตือรือร้นชอบคบหาสมาคมและร่าเริง เจ้าเองก็สนิทกับมู่หยางไม่ใช่หรือ จะไปหรือไม่ไป”
“ไม่ไป เจ้าอยากไปก็ให้มู่หยางไปเป็นเพื่อนเถอะ!”
คำพูดนี้เขาพูดตามอารมณ์ แต่เผยปิงปิงไม่พอใจ “ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป”
พูดจบก็หันหลังออกไปจากห้องพิเศษ
กู้หลียวนยิ่งหงุดหงิด เขารู้ว่าเขาไม่ชอบให้เผยปิงปิงกับมู่หยางสนิทกันเกินไป แต่กลับหาเหตุผลมาพูดไม่ได้ ได้แต่อึดอักใจอยู่เงียบๆ จนรู้สึกอยากคว่ำโต๊ะ
เจ้าเด็กนั่นคงไม่ชวนมู่หยางไปเดินตลาดด้วย!
อดีตคุณชายเสเพลก็กลุ้มใจอย่างนี้เหมือนกัน นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน เขาจะทำอะไรกับเผยปิงปิงดี
ตอนที่ 431 ไม่ได้ใกล้ชิดผู้หญิงอื่นมานาน
กู้หลียวนลงจากห้องพิเศษไปที่ห้องโถงด้วยความหงุดหงิด เวลานี้ห้องโถงเหลือลูกค้าเพียงสองโต๊ะ
กู้หลียวนยืนที่ด้านในของโต๊ะยาว มีคนเดินเข้ามาหาเขา ยิ้มให้พลางทักทาย “เถ้าแก่กู้ บ่ายนี้ร้านเหล้าไม่ยุ่งมาก ไปนั่งที่หอชุ่ยหงดีไหม ได้ข่าวว่ามีแม่นางมาใหม่สองคน หน้าตาท่าทางสุดยอด แล้วยังร้องเพลงเต้นรำเก่ง ไปดูหน่อยไหม”
กู้หลียวนพอเห็นคุณชายหลิวซึ่งมักจะมาดื่มเหล้าที่ร้านบ่อยๆ ก็นิ่งงัน แล้วรับคำทันที “ดี ขอปฏิบัติตามคำแนะนำอย่างเคร่งครัด”
คุณชายหลิวยิ้ม “ข้ารู้ว่าเถ้าแก่กู้เอ็นดูสาวงาม ไปกันเถอะ!”
กู้หลียวนสั่งเสียผู้จัดการสองสามคำ แล้วตามคุณชายหลิวออกไปจากร้านเหล้าเทียนหยา
เมื่อกี้ถ้าคุณชายหลิวไม่ชวน เขาคงไม่รู้ตัวว่าไม่ได้ไปสถานที่แบบนี้นานแล้ว และไม่ได้ใกล้ชิดผู้หญิงนานแล้ว
หลายปีที่ผ่านมา เขามีผู้หญิงใกล้ชิดไม่เคยขาด มีผู้หญิงที่จากไป และมีผู้หญิงใหม่มาเพิ่มอยู่เสมอ
นี่กลายเป็นความเคยชินในชีวิตของเขา เป็นอย่างนี้มาตลอด
พอคิดให้ดี หลายเดือนมานี้เขาไม่มีผู้หญิงมาใกล้ชิดเลย มีแต่เผยปิงปิงที่วนเวียนไปมา
การเปลี่ยนแปลงนี้เริ่มตั้งแต่เมื่อไร ตัวเขาเองไม่ได้สังเกต ทั้งหมดนี้ดูเหมือนเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
สำหรับเขาแล้วไม่ใช่เรื่องดี เขาพยายามกลับไปใช้ชีวิตอย่างเมื่อก่อน จึงรับคำชวนของคุณชายหลิว เขารู้สึกว่าการทำอย่างนั้น จะเป็นผลดีต่อเขากับเผยปิงปิง
กู้จื่อหยวนพอออกจากร้านเหล้าเทียนหยาก็เตรียมกลับโรงเตี๊ยม สถานที่สองแห่งอยู่ห่างกันไม่มาก ก่อนหน้านี้เขาเดินมา ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว เขาไม่อยากกลับโรงเตี๊ยม จึงเดินเล่นที่ตลาดอย่างไร้จุดหมาย
ฟ้าที่ยังสว่างอยู่จู่ๆ ก็สลัวลง เมฆดำมืดมัว เฝิงชิงซึ่งเดินตามหลังเตือนขึ้น “คุณชาย กลับกันเถอะ! ฝนใกล้จะตกแล้ว”
“ไม่เป็นไร ตกก็ตกไป!”
กู้จื่อหยวนไม่คิดจะกลับ ยังคงเดินไปข้างหน้า เวลานี้เขาอารมณ์ไม่ดี รู้สึกว่าตนเองไม่มีอะไรสักอย่าง อยู่จวนสกุลกู้อย่างอ้างว้าง ในใจเกิดความรู้สึกคับแค้น
เขาเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีมีความสุขที่สุดในโลก ได้ครอบครองทุกสิ่งทุกอย่าง เวลานั้นเขารุ่งเรืองมาก แต่เวลานี้กลายเป็นเรื่องตลก
ฝนจะตกแล้ว ชาวบ้านที่ตลาดต่างเร่งรีบ พากันหลบฝน มีแต่กู้จื่อหยวนที่เดินช้าๆ อยากให้สวรรค์บันดาลให้ฝนเทลงมา เขาจะได้มีสติขึ้น
ไกลออกไป เขาเห็นเงาหลังของผู้หญิงชุดสีฟ้า คล้ายซูจิ่วซือมาก เขาเกือบจะร้องเรียก แต่พยายามข่มใจไว้
ถึงจะเป็นซูจิ่วซือ เขาก็ไม่มีวันเรียกนางอีก เขากับซูจิ่วซือแตกหักกันนานแล้ว
เมื่อก่อนเขาเคยรักซูจิ่วซือ ความปรารถนาสูงสุดของเขาคือแต่งงานกับนาง ดูแลนางอย่างดี รักนาง แต่นางกลับชอบพี่รองของเขา
น้องสาวของนางฆ่าพี่สาวสนิทที่สุดของเขา หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น เขาจึงรู้ว่า เขากับซูจิ่วซือไม่มีทางเป็นไปได้
แต่พอเขานึกถึงซูจิ่วซือหัวใจก็ยังปวดร้าว เขาไม่เข้าใจว่าตนทำอะไรผิด สวรรค์จึงลงโทษเขาอย่างนี้
ฝนเม็ดใหญ่เริ่มตกลงมาจากฟ้า เริ่มต้นเป็นเม็ดๆ ชั่วพริบตาก็เทลงมาเป็นสาย ขณะที่กู้จื่อหยวนเตรียมจะตากฝนให้เปียกสะใจ ก็มีร่มคันหนึ่งกางเหนือศีรษะของเขา