Chapter 32 เจ้าผักบุ้งน้อย

เมื่อคำชื่นชมของจางจีต่อเฉินเฉินยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ความคิดของเฉินเฉินก็เริ่มที่จะล่องลอยไปไกล

 

ถ้าเขากลายเป็นหมอระดับตำนานจริงๆ โดยการพึ่งพาเพียงแค่ระบบตรวจสอบ ถ้าเขาไปที่อื่นจะเป็นยังไงกัน?

 

ถ้าเขาอยู่ในห้องครัว เขาจะรู้ทันทีว่าอาหารประเภทไหนเหมาะที่จะผสมกันและกัน เพื่อที่จะได้เสริมสร้างสารอาหารที่มีคุณค่ามากที่สุด

 

ถ้าเขาไปยังร้านตัดเสื้อ เขาจะรู้ว่าเสื้อประเภทไหน ใส่แล้วเข้ากัน เพื่อที่จะทำให้คนๆนั้นดูดีที่สุด

 

อีกอย่างหนึ่ง ถ้าเขาไปที่ซ่องแล้ว เขาก็จะรู้ว่าหญิงสาวคนไหนเหมาะสมกับลูกค้ามากที่สุด ในด้านความยาว ความลึก…

 

“เอ้ย! ข้าคิดเรื่องบ้าอะไรกันอยู่วะเนี่ย”

 

เฉินเฉินตื่นตระหนก เขารีบดึงตัวเองกลับออกมาจากความเพ้อฝันไร้สาระ

 

ยังไงก็ตาม เขาได้ตัดสินใจแล้ว เมื่อเขาไปถึงสถานที่แห่งไหนสักแห่ง เขาจะลองใช้ระบบทดสอบดูว่ามันใช้งานได้แบบนั้นหรือเปล่า

 

..

 

“ก้อนหินผสมหยก +1”

 

“ผลไม้ที่มีพิษรุนแรง +1”

 

“ดินที่มีพลังปราณ +1”

 

“รากต้นไม้ที่แฝงไปด้วยแก่นดิน +1”

 

…

 

ครึ่งวันต่อมา เฉินเฉินและเพื่อนร่วมพ้องเขาต่างเดินทางไกลนับร้อยกิโลเมตรก็มาหยุดอยู่สถานที่ดูแลม้า หนึ่งในสองรถเกวียนที่ว่างเปล่าตอนแรกก็เต็มไปแล้วครึ่งหนึ่ง

 

รถเกวียนเต็มไปด้วยของป่าทุกอย่างที่เฉินเฉินพบเจอ

 

สายตาของคนดูแลม้าเปลี่ยนไป เมื่อพวกเขามองไปยังเฉินเฉิน มันเหมือนกับว่าพวกเขากำลังมองไปที่ยังพวกปัญญาอ่อนอยู่

 

คนเลี้ยงม้าเข้าใจเกี่ยวกับรถเกวียนที่เต็มไปด้วยสมุนไพรและผลไม้ ยังไงก็ตาม ไอ้การขุดดินแล้วโยนเข้าไปในรถเกวียนนี่มัน?

 

มันมีแม้แต่กระทั่งก้อนหิน ซึ่งมันหนักหลายสิบกิโลกรัมเลยด้วยซ้ำ เขาไม่คิดว่าม้ามันจะเหนื่อยบ้างหรือไง?

 

แม้ว่าพวกเขาจะสงสัย พวกเขาก็ไม่ได้ตั้งคำถามอะไรออกมา สุดท้ายแล้วเฉินเฉินก็เป็นเซียน เขาอาจจะมีเหตุผลที่พวกเขาไม่เข้าใจ

 

จางจีไม่ได้ตั้งคำถามด้วยเช่นกัน แต่ทุกครั้งที่เฉินเฉินนำของกลับมา เขาก็จะประหลาดใจไปสักพักหนึ่ง ในบางครั้งบางคราว เขาก็ทำตัวเหมือนกับว่าเขาประหลาดใจ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาคิดเกี่ยวกับอะไร

 

เมื่อพวกเขามาถึงที่พักแห่งนี้ มันก็เป็นช่วงเวลาสองถึงสามทุ่มแล้ว

 

“มีใครในที่แห่งนี้ที่มีความคิดชั่วร้ายไหม?”

 

เฉินเฉินถามขึ้น เขาลุกขึ้นยืนอยู่ตรงใจกลางของที่พัก

 

มันเหนื่อยล้าเกินไปที่จะพยายามป้องกันต่อทุกคน มันเป็นเรื่องที่น่าเชื่อถือกว่าที่จะถามคำตอบนี้กับระบบ

 

“มันไม่มีค่ะ” ระบบตอบกลับ

 

เฉินเฉินมองไปที่จางจีได้ยินคำตอบนี้และตอบกลับ “พวกเราสามารถไปนอนอย่างเงียบสงบคืนนี้ได้”

 

“เอิ่ม พวกเราจำเป็นต้องมีคนเฝ้ายามไหม?” จางจีสงสัย

 

“ไม่จำเป็น เมื่อข้าอยู่ที่นี่แล้ว มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่หรอก”

 

“เอาละ…” จางจีตกลงอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่

 

พูดอย่างซื่อสัตย์แล้ว เขายังตื่นตัวอย่างมากภายใน

 

ช่วงต้นเดือนสิงหาคมเป็นวันที่สำนักเทียนหยุนจะเปิดรับสมัครศิษย์นอกสำนัก เด็กหนุ่มทั้งหมดในเขตจีต่างโหยหาที่จะเดินบนเส้นทางเซียนและคนเหล่านี้ต่างมีความมั่นใจและมีเงินมากพอที่จะเดินทาง พวกคนเหล่านี้ที่มีเงินมากพอที่จะเดินทางก็เป็นลูกหลานของครอบครัวที่ร่ำรวยกันทั้งนั้น

 

ด้วยเหตุนี้ เด็กหนุ่มที่ร่ำรวยเหล่านี้ต่างเป็นเป้าหมายชั้นยอดสำหรับเหล่าโจรและนักปล้น

 

อีกอย่างหนึ่ง ควบคู่ไปกับนักปล้นและโจรแล้ว กลุ่มของคนดีจะออกมาซ่อนตัวในช่วงเดือนกรกฎาคม เพื่อแสร้งเป็นโจรเพื่อปล้นชิงสิ่งของจากนักเดินทาง เพื่อป้องกันการโดนล้างแค้น เด็กหนุ่มร่ำรวยที่เป็นเหยื่อส่วนใหญ่ต่างถูกสังหารทิ้ง เพื่อปกปิดร่องรอย

 

ด้วยเหตุนี้ กลุ่มเด็กหนุ่มที่ร่ำรวยซึ่งมาจากเมืองใหญ่จะเดินทางกันเป็นกลุ่มและจำวนของบอดี้การ์ดของพวกเขาจะมีจำนวนเกินกว่าหนึ่งร้อยคน

 

ยังไงก็ตาม สำหรับคนอย่างจางจีที่เดินทางมาจากเมืองเล็กแล้ว มันเป็นเรื่องที่แปลกมาก มันไม่ได้มีคนจำนวนมากเท่าไหร่ที่มาจากบ้านนอกอย่างเขา ซึ่งมีเจตนาที่จะไล่ตามเส้นทางของการฝึกตน

 

ถ้าจางจีไม่ได้รับเหรียญตรามาจากสำนักเทียนหยุดก่อนหน้านี้แล้ว ซึ่งมันเป็นสัญญาว่าเขาจะได้รับการเข้าสู่สำนักเทียนหยุน เมื่อเขามาถึงรัฐจีแล้ว มันคงไม่มีทางเลยที่เขาจะยินยอมรับความเสี่ยงนี้

 

…

 

เขาก็เลิกคิดต่อ จางจีเหลือบตามองไปที่เฉินเฉินและเขาก็รู้สึกถึงความปลอดภัย

 

“โชคดีที่พี่เฉินอยู่ที่นี่ พี่ได้ช่วยข้าไว้ถึงสองครั้งสองคราแล้ว ข้าไม่รู้ว่าท่านพี่จะช่วยข้าอีกกี่ครั้งในอนาคต เฮ้อ จางจีได้ติดหนี้ชีวิตพี่ไว้ทั้งชีวิตเลย พี่เฉิน”

 

จางจีส่ายหัวและเดินกลับไปยังห้อง พวกเขาจะต้องลุกขึ้นตั้งแต่รุ่งสางเพื่อออกเดินทางต่อ นั่นหมายความว่าพวกเขาจำเป็นต้องนอนพักบ้างแล้ว

 

…

 

เมื่อเทียบกับอารมณ์ที่กังวลของจางจีแล้ว เฉินเฉินผ่อนคลายอย่างมาก เมื่อกลับมายังห้องที่ถูกจัดไว้โดยที่พักแล้ว เขาก็หยิบพืชสีชมพูเล็กออกมา

 

เขาได้ขุดพืชสีชมพูเล็กนี้ออกมาจากข้างถนน มันเหมือนกับผักบุ้งธรรมดาทั่วไป

 

ยังไงก็ตาม แม้ว่ามันจะดูเหมือนผักบุ้งธรรมดาทั่วไป มันก็ยังได้รับการยืนยันจากระบบว่าเป็น ผักบุ้งที่มีสติปัญญาเสียแล้ว

 

“แม้แต่ผักบุ้งนี่ก็ยังมีสติ นี่มันโลกที่น่าสนใจอะไรเช่นนี้กันเนี่ย”

 

หลังจากพูดออกมา เฉินเฉินก็หยิบ ‘ก้อนหินที่บรรจุไปด้วยหยก’ ออกมาจากกระเป๋าที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้

 

เขาก็หยิบมีดที่ได้รับมาจากห้องเก็บสมบัติและใช้มันเปิดหิน หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง เขาก็เปิดรูขนาดใหญ่ได้ ซึ่งมันเปิดเผยให้เห็นถึงมรกต

 

ในโลกก่อนหน้านี้ของเฉินเฉิน เจ้าก้อนหินอย่าง ‘หินที่บรรจุไปด้วยหยก’ นี้สามารถที่จะขายได้อย่างน้อยก็สิบล้าน มันเป็นบางสิ่งบางอย่างที่หาได้ยากมากจนโอกาสที่จะพบเห็นมันแทบจะเป็นศูนย์เลยทีเดียว

 

ยังไงก็ตาม ตราบเท่าที่เฉินเฉินดูแล้ว เขาก็ไม่ได้พลาดอะไรมากไปสักเท่าไหร่

 

ตั้งแต่ที่เขาเริ่มฝึกตน เขาก็ได้เน้นสิ่งที่มีประโยชน์ต่อการฝึกตนก่อนเป็นอันดับแรกและเลิกสนใจเกี่ยวกับทรัพย์สินเงินทองไปเลย

 

หลังจากที่ขุดรูออกมา เฉินเฉินก็หยิบก้อนดินมาจากกระเป๋าเช่นเคย

 

นี่คือ ‘ดินที่บรรจุไปด้วยพลังปราณ’

 

หลังจากที่รดน้ำมันเสร็จ เจ้าผักบุ้งนี้ก็ดูมีชีวิตชีวาอย่างเห็นได้ชัด

 

“น่าสนใจดีนี่!”

 

แทนที่จะสนใจมรกตนั่น เฉินเฉินกลับสนใจเจ้าผักบุ้งที่แปลกประหลาดนี่มากกว่า

 

“เจ้าผักบุ้งน้อย เจ้าเข้าใจคำพูดที่ข้าพูดไหม?”

 

เฉินเฉินถามเจ้าผักบุ้ง

 

เมื่อเขาพูดกับผักบุ้งกลางดึก เฉินเฉินรู้สึกตัวเองกลายเป็นไอ้โง่ชอบกล ถ้ามันเกิดขึ้นในชาติก่อนแล้ว เขาคงจะต้องถูกพาไปโรงพยาบาลจิตเวทแน่นอน

 

ยังไงก็ตาม ในช่วงเวลานี้ เจ้าผักบุ้งขยับสั่นไหวไปมา

 

ตาของเฉินเฉินโตขึ้น ต้องบอกก่อนว่าเขาได้ปิดประตูและหน้าต่างทุกบานก่อนที่จะทำสิ่งที่โง่เง่านี้

 

นั่นหมายความว่ามันไม่ใช่เป็นเพราะลม

 

เจ้านี่ขยับตัวงั้นเหรอ?

 

มันขยับตัวด้วยเองละ!

 

“โว้ว นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย? น่าสนใจจริง โคตรน่าสนใจเลย ลองขยับให้ข้าดูอีกรอบหนึ่งสิ!” เฉินเฉินพูด เขาลูบไปที่เจ้าผักบุ้งอย่างอ่อนโยน

 

วินาทีต่อมา เจ้าผักบุ้งก็ขยับตัวอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่เฉินเฉินจะได้ประหลาดใจ กิ่งไม้ของเจ้าผักบุ้งมันงอตัวลงและดอกไม้ก็หันหน้าหนีจากทิศของเฉินเฉิน มันเหมือนกับว่ามันกำลังเขินอายอยู่

 

เฉินเฉินพูดไม่ออกกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

“ข้าโอเคดีนะกับเจ้าหมูที่มันเข้าใจภาษามนุษย์หน่ะ แต่เจ้าผักบุ้งก็ทำได้ด้วยเหรอ?”

 

เฉินเฉินตกใจมาก

 

หลังจากสังเกตดูอีกครั้งหนึ่ง เขาอดที่จะพูดออกมาไม่ได้ “เจ้าพุ่มไม้น้อย ข้าจะเรียกเจ้าว่าเจ้าดอกไม้น้อยแทนนะ เมื่อข้าไปยังสำนักเทียนหยุน เจ้าจะตามข้าไปฝึกตนละ”

 

เขาไม่มั่นใจว่าเจ้าผักบุ้งจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูดหรือเปล่า แต่มันหันหน้ากลับมาหาเฉินเฉิน

 

เฉินเฉินยิ้มอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นเจ้าดอกไม้น้อยหันกลับมา เพียงไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ทุบหินต่อมา หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง หยกด้านๆก็ถูกแกะสลักกลายเป็นแจกัน

 

หลังจากแกะสลักหินเสร็จ เฉินเฉินก็ทำความสะอาดพื้นและวางเจ้าผักบุ้งไว้บนหัวเตียง

 

ก่อนที่เขาจะเตรียมนอนหลับอย่างสบายใจ มันก็มีเสียงควบม้าดังขึ้นจากด้านนอกที่พักซะอย่างงั้น

 

 

Chapter 142: ไล่ล่า Chapter 141: อย่ารังแกคนหนุ่มสาวที่ยัง อ่อนแอ Chapter 140: ก้าวสู่เมืองหลวงของรัฐจีน Chapter 139: หัวหน้าสาขาอาวุธผู้บ้าคลั่ง Chapter 138: แปรธาตุ Chapter 137 ความลับของสํานักอสูร Chapter 136 เป็นรองแค่คนๆเดียว Chapter 135 เข้ารับการทดสอบเป็นนายน้อยส่านัก Chapter 134 ฝันไปเถอะ Chapter 133 พักผ่อนให้สงบนะ ศิษย์พี่ Chapter 132 การเข้าใจผิดอีกครั้งหนึ่ง Chapter 131 ความแตกต่างของระดับลูกศิษย์ Chapter 130 ชายแก่ที่เกรี้ยวกราด Chapter 129 พลังที่แท้จริง Chapter 128 นี่แหละยา Chapter 127 แก่นเต๋าทองคำศักดิ์สิทธิ์ Chapter 126 หุ่นศพอสูรหยิน Chapter 125 พลังแห่งวิถีสำนักอสูร Chapter 124 ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ Chapter 123 หลอกลวงคนซื่อตรงอยู่บ่อยๆ Chapter 122 นี่คือนรกเหรอ Chapter 121 ร่วมมือครั้งแรก Chapter 120 เต่าดำทำลายการยับยั้ง Chapter 119 เป้าหมายคือจักรวาล Chapter 118 จะไม่หยุดจนกว่าจะจบ Chapter 117 การต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ได้ถือกำเนิดขึ้น Chapter 116 อาจารย์และลูกศิษย์ได้พบหน้ากัน Chapter 115 เจ้าต้องการกลับไปยังรัฐจิน Chapter 114 สามสิบหกสาขาของสำนักอสูร Chapter 113 ลูกศิษย์เพียงคนเดียว Chapter 112 เจ้าคือใครกัน Chapter 111 ขอโทษนะ ข้าไม่ได้ Chapter 110 มีมรดกอยู่ทั่วทุกที่ Chapter 109 อะไรนะ มีสถานที่แบบนั้นด้วยเหรอ Chapter 108 สำนักงานใหญ่สำนักอสูร Chapter 107 ร่างกายไร้เทียมทาน Chapter 106 ยอดฝีมือที่แท้จริงคืออะไร Chapter 105 ความโกลาหลครั้งใหญ่ในเมืองหลวง Chapter 104 ข้าแพ้ส่วนเจ้าตาย ความเปลี่ยนแปลงอันน่าตกใจ Chapter 103 การปรากฏตัวที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง Chapter 102 ผู้ฝึกตนชั้นยอดในรัฐจิน Chapter 101 การเนืองเลือดที่บ้านดอกไม้พระจันทร์ Chapter 100 ตายอย่างแน่นอน Chapter 99 ไม่ฆ่าบนสังเวียน Chapter 98 ทำให้เขาพิการซะ Chapter 97 เจ้าเป็นคนต่อไป Chapter 96 เสียหาย Chapter 95 เหมือนกับหักแขน Chapter 94 โอกาสในการรีดไถมาถึงแล้ว Chapter 93 พลังแห่งสวรรค์อันยิ่งใหญ่ Chapter 92 ถึงเวลาแก้แค้น Chapter 91 ไม่มีข้อยกเว้น Chapter 90 ทำไม่ได้ Chapter 89 มีเรื่องแบบนั้นด้วยหรอ Chapter 88 กับดักมือเปล่า Chapter 87 วิชาที่เลือกมาเพื่อเอาชนะ Chapter 86 การพัฒนาการที่ก้าวกระโดด Chapter 85 ยินยอมที่จะเข้าร่วมกับสำนักอู๋ซิ่นไหม Chapter 84 อันดับของผู้สืบทอด Chapter 83 ข้าดูเป็นคนแบบนั้นเหรอเนี่ย Chapter 82 มีเพียงคนหน้าด้านเท่านั้น Chapter 81 ทำไมถึงมีความแตกต่างกันมากระหว่างผู้คน Chapter 80 ใครก็ตามที่รับใช้ข้าจะเติบโต ส่วนคนที่ไม่ยอมจะรับใช้ข้าจะต้องตาย Chapter 79 ผู้สืบทอดพยัคฆ์ขาว Chapter 78 มีอะไรต้องกลัวด้วย Chapter 77 ทดสอบ Chapter 76 เรือยักษ์ที่ลอยเหนือฟากฟ้า Chapter 75 เดียวดาย Chapter 74 ท่านผู้สืบทอดเป็นคนดีจริงๆ Chapter 73 ปรับปรุงสำนักเทียนหยุน Chapter 72 ตรวจจับความโชคดี Chapter 71 ศิษย์เอ๋ย นี่สำหรับเจ้า Chapter 70 ฝากฝังเด็กคนนึง Chapter 69 นองเลือด Chapter 68 นี่มันยุ่งเหยิงกันชะมัด Chapter 67 ไปซะ ไปยกกระถางได้แล้ว Chapter 66 ผ่อนคลายมาก Chapter 65 พลังปราณกว่าหนึ่งร้อยล้านปี Chapter 64 การเป็นชายที่ยอดเยี่ยมก็สร้างปัญหาเหมือนกันนะ Chapter 63 ของพิเศษ Chapter 62 ค้นหาในภูเขาเทียนหยุน Chapter 61 เจ้ากำลังดึงดูดปัญหา Chapter 60 หัวหน้า เรามาคุยเรื่องนี้กันเองดีกว่า Chapter 59 หินวิญญาณ 8000 ก้อน ก้มหน้ารับกรรม Chapter 58 คุกคาม Chapter 57 สั่งให้มาสร้างปัญหา Chapter 56 สายลับของสำนักอู๋ซิน Chapter 55 ฟู่ ฟู่ ฟู่ ฟู่ ฟู่ Chapter 54 วิญญาณดินเหลืองหนึ่งหมื่นปี Chapter 53 ความเข้าใจผิดที่งดงาม Chapter 52 สำนักเทียนหยุนนี่มันช่างยอดเยี่ยม Chapter 51 นี่คือประเทศของข้า Chapter 50 เลื่อนระดับภายในเวลาครึ่งวัน Chapter 49 สำนักเทียนหยุน Chapter 48 ขอบคุณมาก อาจารย์ Chapter 47 แล้วเจ้าจะทำอะไรได้ Chapter 46 พายุกำลังก่อตัวขึ้น Chapter 45 ตื่นตระหนก Chapter 44 เจ้าคือใครกัน Chapter 43 มาถึงเมืองจี่โจว Chapter 42 ไล่ตามเส้นทางอื่น Chapter 41 ท่านหญิงมู่หลง Chapter 40 ใครสามารถอธิบายได้บ้าง Chapter 39 พล่ามตลอดเวลา Chapter 38 ขอร้องหล่ะ ฆ่าข้าเถอะ Chapter 37 ฝันไปเถอะ Chapter 36 โลกที่ชอบธรรม Chapter 35 หมดเวลาเล่นกับพวกเจ้าแล้ว Chapter 34 คิดซะว่าเป็นน้ำอมฤตหมดอายุ Chapter 33 การเดินทางที่เต็มไปด้วยความยากลำบากและอันตราย Chapter 32 เจ้าผักบุ้งน้อย Chapter 31 เดินทางออกจากบ้านเพื่อไปฝึกตน Chapter 30 ข้าตามใจมากเกินจนทำให้เขาบาดเจ็บขา Chapter 29 ต้องการที่จะทำตัวเรื่อยเปื่อยและเสียเวลาไปเรื่อยงั้นเหรอ ไม่มีทางเสียละ Chapter 28 น้ำอมฤตลมปราณและหินลมปราณ Chapter 27 ห้องลับ Chapter 26 ท่านรู้ไหมว่าสาวงามนั้นเป็นสิ่งอันตราย Chapter 25 ก่อนหน้านี้เจ้าสาบานอะไรออกมากันนะ Chapter 24 ข้าคือพี่ใหญ่ของจางจี Chapter 23 ไร้สมอง Chapter 22 สัญญาณแก้วแตก Chapter 21 ให้เสี่ยวหยาแต่งงานกับเขา Chapter 20 ทำลายตระกูลหวัง Chapter 19 มาถึงตระกูลหวัง Chapter 18 โปรดรับความเคารพจากข้าด้วย Chapter 17 มีสุสาน Chapter 16 ผลกรรมย้อนเข้าหาตัวเอง Chapter 15 เจ้ามีสิทธิรึไง Chapter 14 เปิดเผยเจตนาที่แท้จริง Chapter 13 ขี้วัวเป็นเหตุถึงแก่ความตาย Chapter 12 ข้าเจอเซียน Chapter 11 โคตรซวย Chapter 10 ไปที่ว่าการกับข้า Chapter 9 สมบัติโลก Chapter 8 เดี๋ยวก่อนพวก Chapter 7 ซุปปลาคาร์ฟ เสิร์ฟพร้อมเห็ดพิษ พืชทะเล และก้อนหิน Chapter 6 ‘องค์ประกอบแถม’ วิธีเสริมพลัง Chapter 5 สุกรตัวหนึ่งที่มีความฝัน Chapter 4 จิตใจที่ต่ำตม Chapter 3 ชีวืตแห่งการเก็บของหาย Chapter 2 ใครรักข้าในรัศมีสิบเมตร Chapter 1 ตรวจสอบทุกสิ่งทุกอย่างในระยะสิบเมตร

Prev Next