SPH: บทที่ 286 สะสางปัญหา
“คุณไม่รู้วิธีการเสริมความแข็งแกร่งให้ค่ายกลงั้นเหรอ?”
หลิวหมิงเต่อเบิกตากว้าง มองเย่หยูด้วยความไม่เชื่อ
เย่หยูพยักหน้า และพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “ถูกต้อง อย่างที่ฉันพูดไว้ก่อนหน้า ความรู้เรื่องค่ายกลของฉันแค่อยู่ในระดับเริ่มต้น”
หลิวหมิงเต่อ มองไปที่ค่ายกลที่ค่อยๆหดตัว กลืนน้ําลายของเขา และถามว่า “ถ้าอย่างนั้น ค่ายกลนี้จะอยู่ได้นานแค่ไหน?”
เย่หยูพึมพํากับตัวเองสักครู่ แล้วเหยียดนิ้วออก 1 นิ้ว ออกมา
“หนึ่งชั่วโมงงั้นหรอ?”
เย่หยู ส่ายหัวของเขา
“หนึ่งในสี่ของชั่วโมง?” เสียงของหลิวหมิงเต่อ เริ่มสั่นเทา
เย่หยูส่ายหัวอีกครั้ง และพูดเบา ๆ ว่า “หนึ่งนาที!”
หนึ่งนาที!
หลิวหมิงเต่อมองไปที่ เย่หยูที่ยังคงแสดงอาการสบายๆ และเกือบจะกระอักเลือดออกมา สามารถทนได้เพียงหนึ่งนาที แต่เมื่อมองไปที่การแสดงออกของคุณ ดูเหมือนว่าคุณจะยังคงอยู่ต่อไปอีกหนึ่งศตวรรษ หัวใจของคุณยิ่งใหญ่จริงๆ!
เย่หยูไขว้มือไว้ด้านหลัง มองไปที่ท้องฟ้าที่มืดมิด และลมอันยิ่งใหญ่ ฝนที่ตกหนักไม่มีทีท่าว่าจะหยุด และถอนหายใจอย่างเบา ๆ
“ไม่ว่าทิวทัศน์จะสวยงามแค่ไหน แต่ฉันเบื่อที่จะดูแล้ว เรื่องนี้น่าจะจบลงได้แล้ว! “
หลังจากเย่หยูพูดจบ ค่ายกลที่ไร้รูปร่างเหนือทุกคนก็พังทลาย!
น้ําฝนที่ไม่หยุดยั้ง ก็ไหลลงมาที่ฝูงชน
“เด็กเหลือขอ ไปลงนรกซะ!”
ในความมึนงง หลิวหมิงเต่อ ดูเหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะ อันเย่อหยิ่งของนักพรตชิงซู
ในห้องภายในวิหารเมฆขาว โจวไคว์จีกํามือแน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ที่มุมของลานร่างที่ซ่อนอยู่สั่นสะเทือน ด้วยรัศมีที่มองไม่เห็นที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขา
“กฎ: ต้านทานฝน!”
ในขณะที่ฝนกําลังจะตกลงมาบนศีรษะของทุกคน เย่หยูก็ตะโกนขึ้น
หวิด!
ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะถูกหยุดลง ฝนที่ตกลงมาอย่างฉับพลัน ก็หยุดลงทันที หลังจากที่เย่หยูตะโกนเบา ๆ
ละอองฝนที่ฝ่าฝืนกฎของฟิสิกส์หยุดนิ่ง และก่อตัวเป็นแนว ราวกับว่ามีม่านที่มองไม่เห็นแขวนอยู่ทั่วทั้งโลก
“เป็นอย่างไร เป็นไปได้อย่างไร!”
นักพรตชิงซู เบิกตาของเขา ขณะที่เขามองดูที่ฉากต่อหน้าเขา โดยไม่อยากจะเชื่อ
เห็นได้ชัดว่าลมยังคงพัดกระหน่าอย่างรุนแรง แต่สายฝนหยุดลงอย่างแปลกประหลาด!
เป็นเพราะเสียงตะโกนเบา ๆ ของ เย่หยูใช่ไหม? นี่เป็นวิธีที่น่ากลัวเกินไป!
“กฎ: ลมหายใจ!”
โดยไม่ต้องรอให้นักพรตชิงซูได้สติ เย่หยูตะโกนเบา ๆ
ทุกคนรู้สึกหายใจไม่ออก หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ตระหนักว่าพายุที่ยิ่งใหญ่ ได้หายไปแล้ว!
ไม่! มันไม่ได้หายไป เช่นเดียวกับฝน มันถูกแช่แข็งอยู่!
สีครามเหนือท้องฟ้า ยังคงสั่นสะท้าน อยู่ในอากาศอย่างบ้าคลั่ง นี่เป็นข้อพิสูจน์ที่เพียงพอว่า พายุยังไม่ได้หายไป!
“แกทําแบบนี้ได้ยังไง หรือว่า..แก้ใช้ร่างกายของตัวเองแทน ยันต์เครื่องรางงั้นหรอ!”
ใบหน้าของนักพรตชิงซูหันหน้าซีดขาว อย่างรุนแรง ขณะที่จ้องมองเย่หยู ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างไม่รู้จบ
เย่หย ยืนอยู่ตรงจุดนั้น และตะโกนคําเพียงเล็กน้อย แต่เขาก็สามารถทําให้พายุหยุดลงได้
ในความเป็นจริงสิ่งที่นักพรตชิงซูพูดนั้นไม่ผิด เย่หยูใช้ร่างกายเป็นยันต์ ทุกคําพูดของเขาจะเป็นไปตามกฎ!
นี่คือข้อมูลที่บันทึกไว้ในหน้าสุดท้ายของหนังสือเกี่ยวกับเครื่องราง
การใช้ร่างกายของเขาเป็นเครื่องราง คือการอนุญาตให้พลังงาน ไหลผ่านร่างกายของเขา และดึงดูดพลังของเครื่องราง เมื่อเขาอ้าปากพูด พลังก็จะถูกกระตุ้น นี่เป็นการใช้กฏ ในสายตาของนักพรตชิงซู!
ตูม!
เสียงอู้อี้ ดังมาจากความว่างเปล่าสายลมที่เรียกว่า ยันต์ลมครวญพิรุณนรก เหนือศีรษะของนักพรตชิงซู ก็ระเบิดกลายเป็นควัน
อีก!
นักพรตชิงซูเงยศีรษะของเขาขึ้นมา และกระอักเลือด หลังจากนั้น เขาก็ทรุดตัวลงบนพื้นอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง
หวิด!
ราวกับว่าเวลาได้ย้อนกลับ เม็ดฝนที่หยุดในอากาศจะถูกเรียกคืน โดยกลุ่มเมฆสีดําหนาในท้องฟ้า
การหายใจของทุกคนราบรื่นขึ้น เมื่อใบไม้ร่วงหล่น ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยพายุก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
เย่หยู เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ในท้องฟ้ามีเมฆสีดําที่กําลังสยบสายฟ้าที่กําลังเต้นอย่างดุเดือดและฟ้าร้องดังกึกก้อง
“กฎ: การกระจายเมฆ!”
ในทันใดนั้น ไม่มีเงาฟ้าร้องอีกต่อไป มีเพียงเมฆด่าที่กระจายตัวออก อย่างไร้ร่องรอย!
แสงแดดที่ยอดเยี่ยม กระจัดกระจาย ไปตามยอดเขา ที่เย็นสบายอีกครั้ง แสงอบอุ่น ทําให้ทุกคนรู้สึก ราว กับว่าพวกเขาเกิดใหม่
ที่จุดสูงสุดของภูเขาวิหารเมฆขาว
พื้นดินที่ราบเรียบ ถูกทําลายด้วยน้ําฝน ต้นไม้เขียวขจีรอบตัวเหี่ยวแห้งและตายลง วิหารเที่สง่างามและประณีตสวยงาม ก็ชารุดทรุดโทรมอย่างยิ่ง
เจ้าอาวาส นักพรตชิงซูอยู่ในสภาพเสียใจ และเลือดหยดบนเสื้อคลุมของเขา กลายเป็นจุดด่างเป็นดวงๆ นหน้าอกของเขา
“แค่กๆ! ทําไม? ทําไมเป็นเช่นนี้!”
นักพรดชิงซูมองเย่หยูด้วยสีหน้าซีด ไม่อยากเชื่อว่าเกิดอะไรขึ้น
“กําแพงของแกไม่สามารถทนได้อีกต่อไป แต่แล้วทําไม ฝนและลมถึงได้หยุด และเมฆกระจัดกระจายออก! เพราะอะไร”
เย่หยูยักไหล่ของเขา แล้วพูดว่า “อาจเป็นเพราะเครื่องรางของคุณมันล้าสมัย!”
อีก!
นักพรตชิงซูพ่นเลือดออกมาอีกหนึ่งคํา บนเสื้อคลุมลัทธิเต๋ของเขา และพูดอย่างสั่นสะท้านว่า “ฉันประมาทไป ถ้าแกอยากจะฆ่าฉัน ก็ฆ่าฉันตามที่แกต้องการได้เลย!”
เย่หยูไม่ได้ใส่ใจอะไรกับนักพรตชิงซู เขาหันหน้าของเขาไปดูที่มุมหนึ่งของลานวิหารเมฆขาวยิ้มเบา ๆ และพูดว่า “เมื่อคุณดูมานานแล้ว จะไม่แสดงตัวเองหรือ!?!
ทุกคนตกใจ พวกเขามองตามสายตาของเย่หยู และเห็นว่าที่มุมสนาม มีรูปร่างคนๆหนึ่ง!
“ฮ่าฮ่า…. ช่างหน้าแปลกใจจริงๆ! ฉันไม่ได้คาดหวังว่า นายจะค้นพบฉันเร็วนัก!”
เงานั้นเงยหน้าขึ้น จากมุมมองเย่หยูพร้อมร่องรอยแห่งความประหลาดใจ ในดวงตาของเขา
บุคคลนั้นสวมเสื้อคลุมนักพรตเต๋ และแม้ว่าเขาจะแก่และสภาพมอมแมม มันก็ยากที่จะปกปิดร่างกายมีรัศมีอิสระและเรียบง่ายของเขา
ผมยาวของเขาผูกด้วยกิ่งไม้และรูปร่างหน้าตาของเขาก็ธรรมดาๆ มีเพียงดวงตาของเขาที่สดใสเหมือนดวงดาว
“ท่านลง!”
นักพรดชิงซูอุทานออกมา ในขณะที่เขามองผู้ที่กาลังมาถึง จากนั้นร่างกายของเขาก็ล้มลงบนพื้นคลานไปที่เท้าของบุคคลนั้น และเริ่มร้องไห้คร่ําครวญ
“อาวุโส ต้องล้างแค้นในฉัน! ถ้าคุณไม่มา ฉันจะโดนไอ้เด็กเวรนี้ฆ่าไปแล้ว! “
เย่หยูดูที่นักพรตเต๋านี้ด้วยอารมณ์ที่ไม่ธรรมดาๆ มุมปากของเขาเผยรอยยิ้ม “นักพรตเทียนเฟิงจื่อ ไม่น่าเชื่อว่าเราจะพบกันอีก !”
ไม่มีใครนอกจาก นักพรตเต๋าบ้า ที่อยู่บนชั้นแรกของภูเขาชิงเหลียง ริมถนนภูเขา ซึ่งเหลียง- นักพรตเทียนเฟิงจื่อ!
นักพรตเทียนเฟิงจื่อเตะ นักพรตชิงซูจึงกลิ้งไปด้านข้าง
“มันเป็นโชคชะตา ที่เราจะได้พบกัน แต่เราไม่เคยคิดเลยว่า เราจะได้พบกันภายใต้สถานการณ์เช่นนี้”
นักพรตชิงซูตกตะลึง ฉันไม่ควรกอดขาของท่านหรือ? เหตุใดเขาจึงดูดนเตะออกมาแบบนี้
“อาวุโสนฉันเอง!” ฉันชิงซู! จําไม่ได้เหรอ”
นักพรตชิงซูตะโกนใส่ นักพรตเทียนเฟิงจื่อจากระยะไกลๆ เสียงของเขาฟังดูน่าเศร้า จนผู้คนแทบอยาก ร้องไห้ ถ้าพวกเขาได้ยิน
นักพรตเทียนเฟิงจื่อ มองอย่างเย็นชาไปที่นักพรตชิงซู และตะโกนว่า “แน่นอน ฉันยังไม่ลืมแก! ฉันยังไม่ลืมว่า ฉันเคยมีลูกศิษย์ที่น่าเกรงขาม!”
นักพรตชิงซูตกตะลึง ด้วยหน้าซีดเขาถามว่า “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ ท่านหมายถึงอะไร ฉันไม่เข้าใจ “
“คุณไม่เข้าใจเหรอ?” เทียนเฟิงจื่อ หัวเราะเยาะ และกล่าวว่า “รู้อยู่แก่ใจ!”
“ในฐานะผู้ฝึกตน ไม่เพียงแต่ไม่ได้นั่งสมาธิ และฝึกฝนเต๋าของคุณเท่านั้น แต่คุณยังอยากได้สมบัติทางโลก สมรู้ร่วมคิดกับผู้อื่น และวางแผนชั่วร้าย!”
“เพื่อสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล รังแกผู้อื่นอย่างโหดเหี้ยม เพื่อแก้แค้น มีความคิดชั่วร้ายไร้ความปราณี! ถ้าเพื่อนคนนี้ไม่มีความสามารถ วิญญาณของเขาก็คงจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ! “
แสงเย็นชาส่องผ่านดวงตาของเทียนเฟิงจื่อ และเขาตะโกนด้วยเสียงเย็นชาว่า “นี่คือสิ่งที่ฉันเห็น! ยังกล้าบอกฉันว่า
ไม่เข้าใจอีกเหรอ”
ร่างกายของนักพรตชิงซูเดินโซซัดโซเซ เขาทรุดตัวลงบนพื้น “เมื่อไร ท่านมาที่นี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อคุณยังมีหน้าเดินมาบอกที่ประตูว่า สถานที่แห่งนี้คือสถานที่การฝึกฝน ฉันก็มาถึงแล้ว!”
มันจบเห่แล้ว!
นักพรตเทียนเฟิงจื่อ เล่าทุกสิ่งที่ได้เห็น และรู้สึกได้ว่านักพรคชิงซู เหมือนแกะที่รอเวลาถูกเชือด
“สหายตัวน้อย บอกฉันทีว่า เราควรลงโทษเขาอย่างไรดี?”
เทียนเฟิงจื่อไม่สนใจ นักพรตชิงซู หันหน้าไปทางเย่หยู และพูดเบา ๆ
เย่หยูส่ายหัวของเขา “เนื่องจากเขาเป็นลูกศิษย์ของคุณ ผมควรจะให้คุณเป็นคนตัดสินใจ!
เทียนเฟิงจื่อถอนหายใจ เผชิญหน้ากับเย่หยู และพูดว่า “ขอบคุณมาก สหายตัวน้อย ฉันจะไม่ทําให้ เป็นเรื่องยุ่งยากยากลําบากสําหรับคุณแน่นอน!”
“ชิงซู ถึงเวลาที่ต้อง เก็บกวาดเรื่องทุกอย่างแล้ว พร้อมหรือยัง?”
นักพรตเทียนเฟิงจื่อ หันกลับมามอง นักพรตชิงซู และพูดด้วยน้ําเสียงที่เข้มงวด