บทที่ 219 พระคุณหนักเท่าภูเขา（1）
ฉากต่อหน้านี้ เมื่อเห็นเซียวชูหรันและหม่าหลัน สองแม่ลูกก็ตกใจ เกาจวิ้นเว่ยตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม
หม่าหลันยังไว้วางใจหมอเทวดาหลิวคนนี้ว่าจะสามารถช่วยรักษาอาการป่วยของสามีเธอได้ แต่ใครจะไปคิด จู่ๆเขาก็ก้มลงคุกเข่าขอโทษต่อหน้าเย่เฉิน และยอมรับว่ายาวิเศษนี้เป็นการหลอกตัวเอง
เกาจวิ้นเว่ยสีหน้าซีดเซียว กำมือแน่นทั้งคู่ เพียงแค่รู้สึกถึงศักดิ์ศรี ถูกเย่เฉินเหยียบย่ำเท้า
แต่จากใจจริงของเขาไม่เชื่อว่าเย่เฉินมีความสามารถ ไม่ว่าจะเป็นหรือตายก็จะไม่ก้มหัวให้กับเศษสวะนี้เด็ดขาด
ใครจะไปรู้ ตอนนี้ ท่านหงห้าหัวเราะเยาะเขาทันที และเสนอขอคำแนะนำจากเย่เฉิน: “อาจารย์เย่ จะทำยังไงกับเด็กแซ่เกาคนนี้ดีครับ?”
เขาอยู่ต่อหน้าเย่เฉิน ไม่กล้าตัดสินใจคนเดียว ถ้าไม่อย่างนั้น ก็คงมีทัศนคติเดียวกับเกาจวิ้นเว่ยที่มีต่อเย่เฉินก่อนหน้านี้ เขากำลังจะกวาดล้างคู่ต่อสู้ให้สิ้นซาก
เย่เฉินกล่าวด้วยความใจเย็น : “คุณดูแล้วก็จัดการเองเถอะ”
หลังจากที่ท่านหงห้าได้ยิน กำลังจะให้คนไปทุบตีเขา ไม่คาดคิดว่าตอนนี้ฉินกางขมวดคิ้วแล้วถามว่า: “แซ่เกา ฉันได้ยินที่หลี่โม่พูดแล้ว เมื่อวานคุณไปหาเรื่องอาจารย์เย่ที่งานมอเตอร์โชวใช่ไหม?”
“อ๊ะ ไม่ใช่ ฉัน……ฉันเปล่า……ฉัน……”
เกาจวิ้นเว่ยตื่นตระหนกอย่างมาก
แม้ว่าเมื่อวานเขาจะเสียเปรียบมากก็ตาม แต่ในการวิเคราะห์ตอนจบมันก็เป็นปัญหาของเขากับเย่เฉิน ตอนนี้ดูเหมือนว่า พวกเขา ต้องการคิดบัญชีรวมกันแล้วล่ะ
ท่านหงห้าได้ยินดังนั้น ยิ้มเยาะทันทีและพูดว่า: “ดีเลย ที่แท้นายก็ไม่ดูตาม้าตาเรือ เมื่อวานก็ไปหาเรื่องอาจารย์เย่! ดี ฉันจะทำให้นายรู้ถึงผลตอบแทนที่จงใจหาเรื่องอาจารย์เย่!”
เมื่อพูดอย่างนั้นเขาก็สั่งฝ่ายตรงข้ามทันที: “มา โยนไอ้พวกไม่ดูตาม้าตาเรือพวกนี้ออกนอกหน้าต่างไป!”
เกาจวิ้นเว่ยตกใจกลัวจนวิญญาณแทบออกจากร่าง เขาไม่กล้าหืออีกต่อไป คุกเข่าลงบนพื้นทันที และกล่าวอย่างร้องไห้ว่า: “เย่เฉิน ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ ฉันไม่กล้าอีกต่อไปแล้ว โปรดยกโทษให้ฉันในครั้งนี้ด้วย……”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาว่า: “นายมีความสามารถไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้มาขอร้องผู้ชายห่วยๆอย่างฉันให้ทำอะไรล่ะ?
เกาจวิ้นเว่ยร้องไห้เสียงดังน้ำมูกน้ำตาไหล : “เย่เฉิน ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ฉันมันเศษสวะ ฉันมันผู้ชายไร้น้ำยา! ทั้งโลกนี้ฉันเป็นผู้ชายที่ไร้น้ำยาที่สุด! ขอได้โปรดอย่าให้เปื้อนมืออันสูงส่งของคุณเลย ละเว้นฉันสักครั้งเถอะ…..”
เย่เฉินเตะขาออกไป และกล่าวอย่างเย็นชา: “ไม่เคยได้ยินประโยคหนึ่งเหรอ? ก่อนหน้านี้นายเมินเฉยกับฉัน ตอนนี้ฉันทำให้นายเอื้อมไม่ถึงเสียแล้ว”
เมื่อพูดจบ ก็พูดกับท่านห้า : “มัวชักช้าอะไรอยู่?!”
สีหน้าของท่านห้าตื่นตะลึง รีบสั่งลูกน้อง: “ยังจะมัวอึ้งอะไรกันอยู่? พวกแกยังขืนอึ้งอยู่ก็กระโดดลงเดี๋ยวนี้เลย！”
ลูกน้องของท่านหงห้าไม่กี่คน ไม่พูดอะไร ยกเกาจวิ้นเว่ยทันที และโยนออกไปนอกหน้าต่างพร้อมด้วยเสียงกรีดร้อง
เซียวชูหรันก็ปิดปาก หัวใจเต้นแรง เกิดความว่างเปล่าในใจ
นี่คือชั้นสาม หลังจากที่เกาจวิ้นเว่ยตกลงไป ถึงขั้นเสียชีวิตขึ้นมาจะทำอย่างไร?
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เธอและหม่าหลันรีบวิ่งออกไปที่นอกหน้าต่าง
แต่ว่าเกาจวิ้นเว่ยไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แค่นอนกุมขาอยู่บนสนามหญ้า และกรีดร้องไม่หยุด
เพราะอยู่ในโรงพยาบาลพอดี ไม่นานหมอก็มาถึงและส่งตัวเขาไปห้องฉุกเฉิน
เซียวชูหรันก็โล่งใจเช่นกัน เกาจวิ้นเว่ยมักจะตามมาคอยเข้าใกล้ตัวเธอตลอด และก็ดูถูกเย่เฉินซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอยังรู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย
ตอนนี้อีกฝ่ายขาหักอย่างเห็นได้ชัดเจน ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่สามารถมาก่อกวนตัวเองได้อีก ตัวเองก็ถือว่าสงบไปไม่น้อยเลย
เย่เฉินฉวยโอกาสในตอนนี้ เดินไปที่หน้าซือเทียนฉีอย่างเงียบๆ หยิบเม็ดยาที่เขากลั่นเป็นครั้งที่สองออกมาจากกระเป๋า และกระซิบว่า : “คุณท่านซือ ต่อไป ขึ้นอยู่กับคุณแล้วนะที่จะช่วยรักษาพ่อตาของฉัน จากนั้นก็ให้ยานี้กับเขา”