ตอนที่ 438 ตัดเอ็นมือขาด
จูอวี้ซิ่วเดินเข้ามาหาเผยปิงปิงด้วยสีหน้าสะใจ นางอดหัวเราะไม่ได้ “เจ้าคงนึกไม่ถึงว่าเจ้าจะตกอยู่ในกำมือข้าเร็วอย่างนี้! ครั้งก่อนตอนอยู่ที่ร้านเหล้าเทียนหยา เจ้าเยาะเย้ยว่าข้าอ้วน ในงานเลี้ยงเจ้าเอายานั่นให้ข้ากิน จนข้าอับอายขายหน้า ข้าจะคิดบัญชีเจ้าให้หนัก”
“แล้วชายาไม่อ้วนหรือ? อ้วนแล้วไม่ให้คนอื่นว่า ชายาขาดความอดทนเกินไปแล้ว”
“เจ้า…เจ้าหุบปาก” จูอวี้ซิ่วเงื้อมือขึ้นตบหน้าเผยปิงปิง “เจ้ามีวรยุทธแล้วยังไง ยังตกอยู่ในมือข้าให้ข้าจัดการเจ้า”
เผยปิงปิงรู้สึกแสบร้อนที่แก้มขวา มุมปากมีรอยเลือดซึมออกมา นางยิ้มหยัน “ตกอยู่ในมือเจ้า ข้าไม่มีอะไรจะพูด แน่จริงก็ฆ่าข้าเลย”
“ฆ่าเจ้าไม่ทำให้เจ้าสบายเกินไปหรือ” จูอวี้ซิ่วยิ้มหยัน “วางใจเถอะ ข้าไม่เอาชีวิตเจ้าง่ายๆ หลายวันมานี้ข้าถูกเย้ยหยันมามาก เป็นเพราะเจ้านี่แหละ”
“แม่นางมีวรยุทธสูงส่ง คงฝึกวรยุทธมานาน ข้าได้ยินว่าถ้าตัดเอ็นมือ ก็ไม่มีวรยุทธเหลือแล้ว ข้าจะตัดเอ็นมือข้อเท้าของเจ้า วันหลังเจ้าจะกลายเป็นคนง่อย”
ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็ฆ่านางตายทันทีไม่ดีหรือ สำหรับคนฝึกวรยุทธแล้ว การไม่สามารถถือกระบี่ เป็นเรื่องเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าฆ่าให้ตาย
เผยปิงปิงถลึงตาใส่จูอวี้ซิ่วอย่างโกรธแค้น “จะฆ่าก็ฆ่า อย่ามาพูดเรื่องจะตัดโน่นตัดนี่ ในเมื่อตกอยู่ในกำมือเจ้า ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด ข้ายอมรับความโชคร้ายของตัวเอง”
จูอวี้ซิ่วเอามือปิดปากหัวเราะ “เจ้าอยากตาย ข้าไม่อยากให้เจ้าตาย ข้าจะให้เจ้าทรมานยิ่งกว่าตาย นี่เป็นผลจากการก่อกวนจวนซิ่นอ๋อง”
พูดจบจูอวี้ซิ่วก็หยิบมีดสั้นออกจากอกเสื้อ ค่อยๆ ชักออกมาจากฝัก โยนฝักมีดลงพื้น โบกมีดคมกริบในมือเบื้องหน้าเผยปิงปิง
มุมปากของนางเผยรอยยิ้มอำมหิต “เจ้าบอกมาข้าควรจะตัดเอ็นมือขวาหรือเอ็นมือซ้ายก่อน?”
เผยปิงปิงไม่ตอบ สองมือกำหมัดแน่น เส้นเอ็นที่มือปูดออกมา นางพยายามใช้กำลังภายใน ให้โซ่ที่รัดขาดออกจากกัน แต่โซ่แข็งแรงมาก นางใช้กำลังภายในทั้งหมดเท่าที่มีก็ไม่ทำให้โซ่ขาด
“เจ้าไม่ต้องเสียเวลาคิดหาทาง โซ่นี้แข็งแรงมาก แม้เจ้าเป็นยอดฝีมือในพิภพ ก็ตัดโซ่ไม่ได้ คนทั่วไปถือกระบี่ด้วยมือขวา งั้นก็เริ่มจากมือขวาของเจ้าก่อน!”
จูอวี้ซิ่วพูดจบ ก็กรีดมีดลงบนข้อมือขวาของเผยปิงปิงอย่างหนัก ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงแผ่ไปทั่ว เลือดแดงสดพุ่งออกมาทันที เผยปิงปิงกัดริมฝีปากไม่ร้องออกมาแม้แต่คำเดียว
หลังจากกรีดมือของเผยปิงปิงแล้ว จูอวี้ซิ่วก็ใช้มีดสั้นงัดเอ็นมือขึ้น แล้วออกแรงตัด
เผยปิงปิงเจ็บปวดจนสุดทน กัดริมฝีปากจนเลือดออก หน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดออกมา เลือดสดๆ พุ่งใส่จูอวี้ซิ่ว จูอวี้ซิ่วสีหน้าตื่นเต้น
นางมองสีหน้าเจ็บปวดทรมานของเผยปิงปิง ดูหน้าเผยปิงปิง “คนที่มีวรยุทธช่างไม่เหมือนใครจริง ทั้งๆ ที่เจ็บปวดสาหัสอย่างนี้ยังไม่ร้องออกมา หวังว่kเจ้าจะกล้าหาญอย่างนี้อีก”
“จูอวี้ซิ่ว คอยดูนะ ฆ่าข้าสิ ไม่งั้นถ้าเจ้าตกอยู่ในกำมือข้า ข้าจะทำให้เจ้าแหลกละเอียด”
เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดออกมาที่หน้าผากเผยปิงปิงตลอดเวลา จนเสื้อเปียกโชก ความเจ็บปวดทำให้เสียงของนางสั่น
จูอวี้ซิ่วทำท่าเหมือนฟังเรื่องตลก “คนพิการจะทำอะไรข้าได้? เจ้าไม่มีวันมีโอกาสแก้แค้นแน่ นี่เป็นเวลาที่ข้าจะแก้แค้น”
ตอนที่ 439 คนไม่รู้จักประมาณตนน่ารังเกียจจริงๆ
พูดจบจูอวี้ซิ่วก็ยกมีดขึ้นอีก เตรียมจะกรีดมือซ้ายของเผยปิงปิง
เผยปิงปิงรู้ว่าตนหนีไม่พ้น มือขวาของนางถูกทำลายแล้ว
นางใช้มือขวาถือกระบี่ มือขวาถูกทำลาย วันหลังคงใช้มือขวาถือกระบี่ไม่ได้ พอคิดอย่างนี้นางก็รู้สึกโกรธแค้น แทบจะฉีกจูอวี้ซิ่วเป็นชิ้นๆ ทำไมไม่ฆ่านางเสีย
สำหรับเผยปิงปิงแล้ว ยอมให้จูอวี้ซิ่วแทงตายดีกว่าถูกเหยียดหยามอย่างนี้
“พี่สะใภ้ หยุดก่อน” เสียงผู้หญิงขัดจังหวะจูอวี้ซิ่ว พอได้ยินเสียงฟู่เยว่อี้ จูอวี้ซิ่วก็ปล่อยมือ หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือดที่มือ หันไปยิ้มให้ฟู่เยว่อี้ “เยว่อี้ มาทำไม”
“ข้าได้ยินพี่ใหญ่บอกว่าเผยปิงปิงถูกขังที่นี่ จึงตั้งใจมาดู”
“เด็กคนนี้เป็นศัตรูกับข้ามาตลอด ข้ากำลังจะตัดเอ็นมือนาง ถือว่าให้บทเรียนนางกับซูจิ่วซือ เยว่อี้ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง”
แม้ไม่รู้ว่าทำไมฟู่เยว่อี้จึงห้าม แต่นางก็ไม่พอใจที่ฟู่เยว่อี้มายุ่งเกี่ยว เหตุการณ์ในงานเลี้ยงตระกูลมู่ นางยังจำได้ไม่มีวันลืม
“พี่สะใภ้ ทำลายมือขวาของนาง ถือว่าระบายความโกรธแล้ว วันหลังนางไม่สามารถใช้มือนี้ถือกระบี่ บทเรียนนี้นับว่าพอแล้ว ข้าเป็นเพื่อนกับซูจิ่วซือ ไว้ชีวิตนางยังมีประโยชน์ พี่สะใภ้ยกนางให้ข้าเถอะ!”
ฟู่เยว่อี้ยิ้มอย่างเอาใจ น้ำเสียงเป็นการขอความเห็นจูอวี้ซิ่ว ความจริงแล้วนางมีแผนจะให้จูอวี้ซิ่วมอบเผยปิงปิงให้นาง
“ทำลายมือข้างเดียวจะพอได้อย่างไร ข้าจะทำลายมือทั้งสองข้าง พอถึงตอนนั้นค่อยยกให้เจ้าก็ได้”
“พี่สะใภ้ทำนางถึงขั้นนี้แล้ว กลับจะทำให้เสียการ”
ฟู่เยว่อี้อดทนอธิบายให้จูอวี้ซิ่วฟัง นางมีแผนการของนางเอง แต่อยู่ต่อหน้าเผยปิงปิงไม่เหมาะที่จะพูดถึงแผนการนี้ จึงอดทนเตือนจูอวี้ซิ่ว
นึกไม่ถึงว่าจูอวี้ซิ่วกลับไม่ยอมฟังความเห็นของฟู่เยว่อี้ ยังไม่ยอมทำตาม “เยว่อี้ เจ้ากลับไปก่อนเถอะ! ที่นี่สกปรกเลอะเทอะ ไม่เหมาะที่เจ้าจะอยู่ รอข้าทำเรื่องที่ข้าอยากทำก่อน ค่อยมอบนางให้เจ้า”
พอเห็นจูอวี้ซิ่วดึงดันอย่างนี้ ฟู่เยว่อี้ก็แทบจะระเบิดออกมา แต่สุดท้ายก็สะกดใจระงับความโกรธ ยังคงพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “พี่สะใภ้ นี่เป็นคำสั่งของท่านพ่อ”
“ท่านพ่อมายุ่งเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไร? เยว่อี้ ข้ารู้ว่าเจ้าคิดจะทำอะไร ไม่ต้องมาอ้างท่านพ่อ”
จูอวี้ซิ่วยังคงไม่ใส่ใจ หน้าบึ้งขึ้นมาทันที
อย่างน้อยนางก็เป็นชายา ถ้าซิ่นอ๋องชิงบัลลังก์ได้ ฟู่อี้หานก็จะเป็นรัชทายาทอย่างเต็มภาคภูมิ วันหลังนางต้องได้เป็นฮองเฮา
ฟู่เยว่อี้อย่างมากก็เป็นเพียงองค์หญิง บังอาจมาสั่งนางได้หรือ นางต่างหากที่เป็นเจ้าบ้านจวนซิ่นอ๋องในอนาคต สักวันหนึ่งฟู่เยว่อี้ก็ต้องแต่งออกไป แต่กลับไม่รู้จักประมาณตน
ทั้งสองโต้แย้งกัน จูอวี้ซิ่วเป็นคนใจกล้าอยู่แล้ว ไม่เห็นฟู่เยว่อี้อยู่ในสายตา ในความคิดของนาง ฟู่เยว่อี้ควรจะยกย่องนาง
ฟู่เยว่อี้นึกไม่ถึงว่าจูอวี้ซิ่วผ่านบทเรียนครั้งก่อนแล้วก็ยังไม่รู้จักเชื่อฟัง ยังนึกว่าตนเป็นชายาอย่างเมื่อก่อน
คนไม่รู้จักประมาณตนน่ารังเกียจจริงๆ
เผยปิงปิงก้มหน้า ไม่พูดไม่จา เลือดสดๆ ไหลจากข้อมือหยดลงพื้นตลอดเวลา ที่พื้นมีเลือดกองใหญ่
ถ้าบาดแผลไม่ได้รับการดูแลทันเวลา เลือดไหลออกไปอย่างนี้ นางคงเสียเลือดมากจนตัวตาย