บทที่ 245
ผู้หญิงชุดดํา
เมื่อไป๋หลินเฟิงเข้ายึดครองตระกูลไป๋ การทํางานร่วมกันของตระกูลไป๋ก็สลายไปในทันที และมันก็ถึงขอบของความแตกแยก หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป แม้ว่าวิหารมรกตจะจับไป๋จ้านหยุนและคนอื่นๆได้และจะไม่ลงโทษตระกูลไป๋อีกต่อไป ตระกูลไป๋ก็ยากที่จะรักษาตําแหน่งผู้นําของพวกเขาในเมืองซีได้ หากศัตรูของตระกูลไป๋ร่วมมือกันจัดการกับตระกูลไป๋ก่อนหน้านี้ ตระกูลไป๋ก็จะหายไปจากเมืองซี
สองวันต่อมาสถานการณ์ของตระกูลไป๋ได้มาถึงช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด แม้ว่าลูกหลานธรรมดาของตระกูลไป๋จะไม่รู้สถานการณ์หลังจากที่ไป๋ซีเข้าร่วมกองกำลังปีกแห่งแสง แต่ ไป๋หลินเฟิงก็ยังคงติดคุกในชื่อของการสมรู้ร่วมคิดกับกองกำลังปีกแห่งแสง
เขาคิดว่าการมอบคนเหล่านี้ให้กับวิหารมรกตก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นของตระกูลไป๋ที่จะสนับสนุนวิหารมรกต และปล่อยให้วิหารมรกตปล่อยพวกเขาไปและจัดการกับเสียงต่อต้านภายในตระกูลไป๋โดยไม่ต้องลงมือด้วยตัวเอง นี่เป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมสําหรับการยิงนกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว แต่ไป๋หลินเฟิงไม่รู้ว่าหลังจากที่เฉินเซี่ยงหนานพาไป๋จ้านหยุนและคนอื่นๆออกจากตระกูลไป๋แล้ว เขาไม่ได้พาพวกเขากลับไปที่วิหารมรกตด้วยตัวเอง แต่พาลูกน้องของเขาไปซุ่มโจมตีรอบๆตระกูลไป๋
ในความคิดของเขาตระกูลไป๋เป็นเพียงเหยื่อเท่านั้น หากเขาสามารถจับปลาตัวใหญ่ได้ เฉินเซี่ยงหนานก็จะสร้างคุณงามความดีอีกครั้ง และกลายเป็นผู้มีอิทธิพลที่ร้อนแรงที่สุดในวิหารมรกตในพริบตา
แต่หลังจากช่วงเวลาหนึ่งตระกูลไป๋ยังคงไม่เคลื่อนไหวเขาจะไม่ปล่อยให้ตระกูลไป๋ไปเหมือนครั้งที่แล้ว เขาวางแผนที่จะพาทุกคนของตระกูลไป๋ไปที่วิหารมรกต ไม่ว่าหลายคนจะเป็นพวกที่สมรู้ร่วมคิดกับกองกำลังปีกแห่งแสงจริงๆหรือไม่ ตราบใดที่ตระกูลไป๋มีความสัมพันธ์บางอย่างกับกองกำลังปีกแห่งแสง เฉินเซี่ยงหนานก็มีเหตุผลที่จะจับพวกเขากลับไป
กล่าวได้ว่าตั้งแต่ที่ไป๋หลินเฟิงทรยศไป๋จ้านหยุนและยอมรับว่าไป๋ซีเข้าร่วมกองกำลังปีกแห่งแสง เฉินเซี่ยงหนานก็ไม่คิดจะปล่อยคนของตระกูลไป๋ไป
สิ่งที่น่าขันคือไป๋หลินเฟิงคิดว่าตระกูลของเขาสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง และในตอนนี้เขาพยายามข่มเหงคนตระกูลไป๋ที่ต่อต้านการปกครองของเขา
ในค่ําคืนนี้ ไป๋จงหยูกําลังครุ่นคิดอยู่ในสนามหลังบ้านเพียงลําพัง เขาลังเลว่าจะตัดขาดกับไป๋หลินเฟิงเพื่อปกป้องตระกูลไป๋หรือไม่
แม้ว่าเขาจะพยายามห้ามไม่ให้ไป๋หลินเฟิงจับตัวคนมาเป็นเวลา 2 วัน แต่เนื่องจากไป๋จงหยูไม่มีความกล้าหาญที่จะตัดขาดจากไป๋หลินเฟิง เขาจึงพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทําให้ไป๋หลินเฟิงต้องขังลูกหลานตระกูลไป๋ที่ไร้เดียงสาจํานวนมากไว้ในคุก
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยการดิ้นรน เขารู้ดีว่าการกระทําของไป๋หลินเฟิงไม่ถูกต้อง แต่เขาก็ไม่กล้านําคนมาโค่นล้มการปกครองของไป๋หลินเฟิงโดยตรง ไป๋หลินเฟิงเป็นพ่อแท้ๆของเขา ไม่ว่าสิ่งที่เขาจะทําจะมากเกินไปเพียงใด ไป๋จงหยูก็ยากที่จะปฏิบัติต่อเขาในฐานะศัตรู
ขณะที่เขากําลังเศร้าโศกอยู่ในหัวใจของเขา หญิงสาวชุดดําก็ปรากฏตัวขึ้นอยู่ข้างหลังเขาอย่างเงียบ ๆ
“แม่นางซู เจ้ามาลาข้าหรือ”
ไป๋จงหยูดูเหมือนจะรู้ว่าใครมา ดังนั้นก่อนที่จะหันไปหาสตรีชุดดํา เขาถอนหายใจและถามด้วยน้ำเสียงเศร้า
สตรีชุดดําที่อยู่ด้านหลังไป๋จงหยูไม่ใช่ใครอื่น นอกจาก ซูเหลียนหยูที่เดินทางออกจากหมู่บ้านมายังราชวงศ์ฉางหลาง
ในเวลานี้นางสวมชุดสีดําดูคล่องแคล่วและกล้าหาญ นอกจากความโศกเศร้าที่หลงเหลืออยู่ในส่วนลึกของดวงตาแล้ว ยังมองไม่เห็นความอ่อนแอใดๆ อีก ใบหน้างดงามของนางฉายแววเป็นผู้ใหญ่ออกมาเป็นครั้งคราว ทําให้ผู้คนมองข้ามความเยาว์วัยของนางไปได้อย่างง่ายดาย
“ข้ากําลังจะจากไปจริงๆ แต่ไม่ใช่ตอนนี้!”
ซูเหลียนหยูเดินไปหาไป๋จงหยูและนั่งลงราวกับว่านางรู้ว่าไป๋จงหยูกําลังกังวลเรื่องอะไร นางจงใจกดดันเขาอีกระดับหนึ่ง “ถ้าเจ้ายังตัดสินใจไม่ได้ ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว! หากตระกูลไป๋เกิดสงครามกลางเมืองขึ้น แม้ว่าจะไม่มีแรงกดดันจากวิหารมรกตเมืองซีก็อาจจะไม่มีที่ว่างสำหรับตระกูลไป๋อีกต่อไป! ”
น้ำเสียงของนางเด็ดเดี่ยวและก้าวร้าวราวกับว่านางไม่สนใจความรู้สึกของไป๋จงหยู เมื่อเทียบกับบุคลิกที่อ่อนแอก่อนหน้านี้ซูเหลียนหยูดูเหมือนจะเปลี่ยนไป
ตั้งแต่ออกจากหมู่บ้าน เธอก็เดินไปทางทิศตะวันออกและหยุด แม้ว่าระหว่างทางจะพบเจอกับอันตรายมากมาย แต่เนื่องจากซูเหลียนหยูมีระดับการบ่มเพาะระดับเทพอสูรแล้ว นางจึงรอดพ้นจากอันตรายหลายครั้ง
ไม่เพียงแค่นั้น หลังจากผ่านวิกฤติความเป็นและความตายมาหลายครั้ง ซูเหลียนหยูก็บรรลุขอบเขตจิตพิสุทธิ์แล้ว และอีกเพียงก้าวเดียวก็จะบรรลุถึงระดับก้าวสวรรค์ แล้วความคืบหน้าของซูเหลียนหยูก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
แต่การบ่มเพาะที่ก้าวหน้าก็ทําให้ซูเหลียนหยูมีความมั่นใจมากขึ้น เช่นกัน ทําให้นางมีพลังพอที่จะทําในสิ่งที่นางต้องการ เช่น เห็นความอยุติธรรมดึงดาบออกมาช่วย เช่น ผู้กล้าที่ชอบธรรมและความเมตตา อย่างไรก็ตามโชคของนางยังไม่หมดลง ทำให้นางสามารถเผชิญปัญหาและรอดพ้นมาได้ทุกครั้ง
เมื่อสองเดือนก่อน ซูเหลียนหยูได้ยินว่าหยุนฮุ่ยซานซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเมืองซีมีกลุ่มโจรกลุ่มหนึ่ง พวกเขาไม่เพียงแต่ลงเขาไปปล้นบ้านบ่อยๆ แต่พวกเขายังทําเรื่องต่ำช้าเช่นเดียวกับหมู่บ้านของนาง ดังนั้นหลังจากที่ซูเหลียนหยูมาถึงเมืองซี นางสังหารหยุนฮุ่ยซานโดยไม่ลังเล และวางแผนที่จะสังหารพวกโจรแต่นางไม่คาดคิดว่าผู้นําของโจรจะทะลวงเข้าสู่ขอบเขตเทพอสูรโดยไม่คาดคิด
ในขณะที่ซูเหลียนหยูได้รับบาดเจ็บสาหัสและใกล้ตาย นายน้อยตระกูลไป๋ไป๋ก็พาลูกน้องมาช่วยนางทันเวลา ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตซูเหลียนหยูเท่านั้น แต่เขายังรวบรวมกําลังทั้งหมดเพื่อกําจัดโจรของหยุนฮุ่ยซาน
ที่แท้ไป๋จงหยูและพรรคพวกก็ตัดสินใจกําจัดโจรภูเขาหยุนฮุ่ยซานมานานแล้ว เพียงแต่ไม่มีเวลาลงมือทํา เมื่อไป๋จงหยูได้ยินว่าซูเหลียนหยูฆ่าพวกโจรทั้งๆที่เป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งบนภูเขาหยุนฮุ่ยซานเขาก็รู้สึกละอายใจที่รีบนําลูกน้องของเขามาถึงและในที่สุดก็ช่วยซูเหลียนหยูจากโจรได้ในช่วงเวลาที่สําคัญ
ไป๋จงหยูที่เดิมทีปรารถนาความดีงามอยู่แล้วชื่นชมความกล้าหาญของซูเหลียนหยู จึงเชิญซูเหลียนหยูเข้าร่วมตระกูลไป๋ของพวกเขาในฐานะแขกรับเชิญ แต่ซูเหลียนหยูไม่ต้องการอยู่ที่นี่ และตัดสินใจที่จะตอบแทนบุญคุณของไป๋จงหยูและจากไป ดังนั้นสองเดือนมานี้นางจึงทํางานแทนไป๋จงหยู
ตอนนี้เมื่อตระกูลไป๋มาถึงช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย แม้แต่แขกจากตระกูลไป๋ก็ยังมีความคิดหลากหลาย หาก ซูเหลียนหยูกล่าวลาออกจากตระกูลไป๋ในเวลานี้ก็ไม่ใช่เรื่องผิด ดังนั้นเมื่อไป๋จงหยูรู้ว่าซูเหลียนหยูมาถึง เขาคิดว่านางตัดสินใจออกจากตระกูลไป๋แล้ว
แต่ซูเหลียนหยูไม่ได้แสดงเจตนาที่จะออกจากตระกูลไป๋ แต่นางเห็นความสงสัยของไป๋จงหยู นางจงใจกดดันเขาเพื่อให้ไป๋จงหยูตัดสินใจได้ถูกต้อง
ดวงตาของไป๋จงหยูที่มองซูเหลียนหยูฉายแววประหลาดใจ แต่เมื่อคิดว่าเขาอาจจะต้องเผชิญหน้ากับไป๋หลินเฟิง เขาก็ส่ายหัวอย่างหดหู่และถอนหายใจให้กับซูเหลียนหยู
“ข้ารู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก! อย่างไรก็ตามเขาเป็นพ่อของข้า! แม้ว่าข้าจะใช้กําลังเพื่อกีดกันเขา แต่คนทรยศเช่นพ่อของข้าจะมีคุณสมบัติอะไรที่จะปกครองครอบครัว? ”
ไป๋จงหยูกังวลมาก ซูเหลียนหยูที่ไม่ได้มีแนวคิดเกี่ยวกับตระกูลย่อมไม่เข้าใจ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่านางไม่มีความคิดเรื่องใหญ่ ในทางตรงกันข้ามหลายครั้งมีเพียงผู้ชมเท่านั้นที่สามารถมองเห็นภาพใหญ่ได้ ดังนั้นซูเหลียนหยูจึงไม่ได้สั่นคลอนคําพูดของไป๋จงหยู
“ข้าได้ยินมาว่านายน้อยมีเป้าหมายที่บุตรชายของผู้นําตระกูลไป๋ซีเป็นเป้าหมายตั้งแต่เด็ก ท่านพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อก้าวข้ามไป่ซีและกลายเป็นคนรุ่นเยาว์คนแรกของตระกูลไป๋ เมื่อไป๋ซีออกจากตระกูลไป๋ไป นายน้อยกลายเป็นทายาทของผู้นําตระกูล ท่านควรจะมีความสุขแต่นายน้อยกับรู้สึกผิดหวังมาก แม้ว่านายน้อยจะพยายามอย่างสุดกําลังเพื่อความรุ่งเรืองของตระกูลไป๋ และกลายเป็นเป้าหมายที่ลูกหลานของตระกูลไป๋เคารพนับถือมากที่สุด แต่ก็ยังคงห่างชั้นกับไป๋ซีอยู่เล็กน้อย ท่านรู้ไหมว่าช่องว่างนี้อยู่ที่ไหน? ”
คําถามของซูเหลียนหยูดึงดูดความสนใจของไป๋จงหยูในทันที ทําให้ดวงตาของซูเหลียนหยูจับจ้องไปที่อีกฝ่ายราวกับว่านางไม่สามารถรอที่จะรู้คําตอบได้
ซูเหลียนหยูมองไปที่ไป๋จงหยูอย่างอ่อนโยน ทันใดนั้นในหัวของนางก็ปรากฏภาพครั้งสุดท้ายที่นางเห็นเย่เย่
ในเวลานั้นนางไม่สามารถตอบเย่เย่ได้ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะออกไปคนเดียวเพื่อหาคําตอบของนาง ตอนนี้ซูเหลียนหยูเข้าใจอะไรบางอย่างดังนั้นนางจึงตอบไป๋จงหยูอย่างเฉยเมยว่า
“ไป๋ซีกล้าที่จะหลบหนีจากตระกูลไป๋และหายไปจากสายตาของทุกคนเพื่อศีลธรรมในใจของเขา เมื่อเขาออกจากตระกูลไป๋ ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเขา ไม่ว่าทิศทางที่เขาเลือกถูกต้องหรือไม่ แต่อย่างน้อยเขาก็มีความกล้าหาญที่จะละทิ้งอดีตของเขา นี่เป็นสิ่งที่เจ้าไม่เคยมีมาก่อน! ”
“ละทิ้งอดีต?”
ไป๋จงหยูดูเหมือนจะไม่เข้าใจ แต่ดูเหมือนว่าเขาเปิดประตูสู่โลกใบใหม่ ในใจของเขาทั้งตื่นเต้นและไม่เต็มใจ แต่ไม่นานไป๋จงหยูก็ตระหนักได้ว่าความเป็นจริงไม่ได้ให้เวลาเขาลังเลมากนัก
“ขอบคุณแม่นางซูที่เตือนสติข้า! การได้พบเจอกับแม่นางซูนับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งของข้า! ข้ารู้อยู่แล้วว่าต้องทําอะไร แม่นางซูโปรดวางใจเถอะ! ”
ไป๋จงหยูถอนหายใจและลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขากะพริบด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน เขาหันไปโค้งคํานับให้กับ ซูเหลียนหยูอย่างจริงใจ และกล่าวขอบคุณนางด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง จากนั้นเขาก็เดินออกจากลานบ้านและเริ่มรวบรวมลูกน้องของเขา
ซูเหลียนหยูเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ราวกับว่านางกําลังบินออกจากตระกูลไป๋ นางอยากรู้ว่า เย่เย่เป็นอย่างไรบ้าง
เนื่องจากนางไม่ได้รับข่าวเกี่ยวกับหอการค้าเย่หยูมาเป็นเวลานาน นางจึงไม่รู้ว่าเมืองหลวงได้มีหอการค้าที่ชื่อว่าหอการค้าเย่หยูดังนั้นนางจึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเย่เย่ จนถึงตอนนี้นางรู้สึกผิดกับเย่เย่
แต่ในสายตาของซูเหลียนหยู ในอนาคตนางอาจจะเดินบนเส้นทางที่ต่างจากเย่เย่อย่างสิ้นเชิง หากยังคงไปมาหาสู่กับหอการค้าเย่หยูต่อไป มันจะนํามาซึ่งปัญหามากมาย นอกจากนี้เย่เย่ในตอนนี้ก็ไม่ใช่นายน้อยคนก่อนของนางแล้ว แม้ว่า ซูเหลียนหยูจะรู้สึกผิดแต่นางก็ระงับความคิดที่จะกลับไปยังเมืองหลิงเฉิง
นางขบกรามแน่นแล้วลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ดวงตาฉายแววเด็ดเดี่ยวอีกครั้ง หันกายเดินไปอีกทางทันที
ในเวลานี้ไป๋จงหยูตัดสินใจแล้ว เมื่อผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดที่ติดตามเขามารวมตัวกันที่ตัวเขา ไป๋จงหยูก็พาพวกเขาไปยังที่พักของไป๋หลินเฟิง
เสียงที่ดังกึกก้องของทั้งตระกูลไป๋ดึงดูดความสนใจของทั้งตระกูลไป๋อย่างรวดเร็ว ไป๋หลินเฟิงสั่งให้ผู้เชี่ยวชาญตระกูลไป๋ทุกคนมาขวางทางเขาไว้นอกประตูเพื่อหยุดไป๋จงหยูและคนอื่นๆไม่ให้เข้าไปได้