หานลี่ชูมือขึ้นอีกครั้ง ยันต์วิเศษสองสามสายพุ่งออกไป เปล่งแสงสว่างวาบแล้วแปะลงบนกล่อง
พลังของเขตอาคมงดงาม ชั่วครู่พลันห่อหุ้มทั้งกล่องหยกเอาไว้
สะบัดแขนอีกครั้ง หมอกลำแสงสีเขียวพลันม้วนวนออกมา
ชั่วขณะนั้นกล่องหยกพลันสลายหายไปท่ามกลางหมอกลำแสง แล้วถูกหานลี่เก็บไปอย่างรวดเร็ว
กระบี่เส้นไหมพ่นไปถึงกล่องหยกก็เก็บเข้ามา ทุกขั้นตอนรวดเร็วดุจสายฟ้า เสร็จสิ้นในชั่วลมหายใจ
ยามนี้หานลี่ถึงได้พ่นลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง สีหน้าดูดีขึ้นมาหลายส่วน
เขามองดอกของต้นไม้วิญญาณที่หายจากไปสวนยา ลังเลเล็กน้อยแต่ไม่ได้ทำอันใด เขาก็หันกายเดินไปที่สวนยาสวนต่อไป
ดังนั้นสมุนไพรจากนี้อีกเจ็ดแปดต้น ล้วนถูกแช่แข็งเช่นนั้น
หานลี่ล้วนใช้กระบี่ลำแสงตัดผลและเมล็ดพันธุ์ออก จากนั้นก็แช่แข็งอย่างรวดเร็ว และใช้ยันต์ต้องห้ามควบคุมมันเอาไว้อีกครั้ง
ภายใต้การสำแดงขั้นตอนที่หลากหลายนั้น ในที่สุดก็ไม่ได้กระตุ้นการทำลายตนเอง
ต่อให้ส่วนเหล่านี้ยังคงอยู่ในเขตอาคมอันใดสักอย่าง แต่ขอแค่ระงับการกระตุ้นได้ ก็สามารถนำกลับไปศึกษาได้แล้ว
เขาเชื่อว่าขอแค่มีเวลาพอ ก็จะสามารถทำลายเขตอาคมนี้ได้อย่างช้าๆ
ทว่าเมื่อมาถึงสมุนไพรชนิดสุดท้าย ดอกบัวสีเงินที่ลอยอยู่บนน้ำพุ ก็พบกับความยุ่งยากแล้ว
ยามที่เส้นไหมกระบี่สับไปที่ก้านด้านล่างของดอกบัวสีเงินที่มีขนาดเท่านิ้วมือนั้น คาดไม่ถึงว่าจะระเบิดลำแสงสีเงินเจิดจ้าออกมา ถูกดีดออก แต่ดอกบัวกลับไม่ขยับเลยสักนิด!
แน่นอนว่าหานลี่ย่อมตกตะลึง
หลังจากพิจารณาบนดอกบัวสีเงินระยิบระยับอย่างละเอียดสองสามรอบแล้ว เขาพลันขมวดคิ้ว นิ้วทั้งสิบพลันร่ายอาคมไปทางดอกบัวอย่างต่อเนื่อง
เส้นไหมสีเขียวสิบสายพุ่งแหวกอากาศออกมา แต่ระหว่างทางพลันรวมตัวกันอีกครั้ง กลายเป็นผลึกลำแสงสีเขียวโปร่งใสสายหนึ่งสับลงมาที่ดอกบัวสีเงินอีกครั้ง
ฉากเช่นเดียวกันพลันปรากฏขึ้น
ดอกบัวสีเงินทั้งดอกเปล่งแสงสีเงินเจิดจ้าออกมา ลำแสงสีเขียวถูกกระแทก คาดไม่ถึงว่าจะเปล่งเสียงแกรกๆ ก่อนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แล้วสลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย
หางตาของหานลี่อดที่จะกระตุกสองสามครั้งไม่ได้
ดอกบัวสีเงินคือสิ่งใดกันแน่ คาดไม่ถึงว่าจะมหัศจรรย์ถึงเพียงนี้!
เขามั่นใจว่าความแหลมคมของเส้นไหมกระบี่ที่สร้างขึ้นจากกระบี่ไผ่เขียวตัวต่อเมฆานั้น ต่อให้เป็นสิ่งมีชีวิตระดับผสานอินทรีย์ก็ไม่กล้าใช้กายเนื้อรับการสับลงมาตรงๆ
และสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่เพียงจะดีดเส้นไหมกระบี่ออก แม้กระทั่งสามารถทำลายมันได้ในคราเดียว ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ
แววตาของหานลี่มองไปที่ดอกบัวสีเงินอย่างรวดเร็วแวบหนึ่ง ฉายแวววาวโรจน์แล้วร่อนลงบนน้ำพุด้านล่าง
เห็นได้ชัดว่าน้ำพุนี้ไม่ใช่น้ำพุวิญญาณธรรมดาๆ ไม่เพียงน้ำพุจะใสแจ๋วจนเห็นก้นบ่อ ยังมีไอวิญญาณสีขาวลอยวนเวียนไปมาอยู่ในน้ำไม่หยุด
ตรงตาน้ำพุก้นบ่อ รากบัวขนาดเท่าแขนเด็กน้อยสองสามรากอยู่ตรงนั้น เปล่งแสงสีเงินระยิบระยับออกมาเช่นกัน ราวกับว่าไม่แปดเปื้อนสิ่งสกปรกเลยสักนิด
หานลี่เพ่งสายตามอง กลับพบว่ารากของรากบัวขาวบริสุทธิ์ราวกับหยก แต่ไม่ได้ปักลึกลงไปในดินโคลนด้านล่าง แต่บิดจนเป็นก้อนลอยอยู่ด้านข้างรากบัว ราวกับกลุ่มเมฆสีเงินกลุ่มหนึ่ง
“หากเป็นเช่นนั้น ดูเหมือนว่าจะสามารถ…” การพบที่คาดไม่ถึงนี้ ทำให้เขาหน้าเปลี่ยนสี แล้วใจเต้นระรัวอีกครั้ง
ครั้งนี้หานลี่ขบคิดไม่นานนัก หลังจากผ่านไปชั่วครู่ ก็ตัดสินใจลองเสี่ยงดูสักตั้ง
พลิกฝ่ามือ ในมือมีขวดหยกสีฟ้าสูงสองสามฉื่อปรากฏขึ้น โยนไปกลางอากาศเหนือน้ำพุ แล้วลอยนิ่งอยู่ตรงนั้น
จากนั้นพลันสะบัดแขนเสื้ออีกครั้ง ธงอาคมหลากสีสันสิบกว่าด้ามพลันพุ่งออกมา เปล่งแสงสว่างวาบแล้วจมหายเข้าไปรอบๆ ตาน้ำพุอย่างไร้ร่องรอย
มือหนึ่งร่ายอาคม ปากพลันเปล่งคำว่า ‘โรค’ ออกมา
เสาลำแสงหลากสีสันสิบกว่าต้นพวยพุ่งขึ้นไปบนฟ้าจากบริเวณรอบ สูงประมาณสองสามจั้ง
เสาทุกต้นล้วนเปล่งแสงระยิบระยับ อักขระลอยวนเวียนอยู่รางๆ
เห็นได้ชัดว่าเขตอาคมนี้ไม่ธรรมดา
หานลี่เห็นฉากนี้ สองมือก็เคลื่อนไหวพร้อมกันอย่างไม่ลังเล ดีดอาคมไปด้านหน้าสายแล้วสายเล่า
กลางอากาศในรัศมีสองสามจั้ง ลำแสงสีฟ้าลอยตัวอยู่อย่างเนืองแน่น ไอวิญญาณวารีลอยตัวอยู่เต็มเขตอาคม
น้ำพุที่อยู่ด้านล่างดูเหมือนจะสัมผัสอันใดได้ ผิวน้ำกระเพื่อมกลายเป็นชั้นคลื่นน้ำราวกับขานรับ แม้จะแค่เล็กน้อย แต่เทียบกับยามแรกที่เงียบสงบดุจกระจกเงาแล้ว ก็แตกต่างกันเป็นอย่างมาก
แววตาของหานลี่ฉายแววเย็นชา เปล่งเสียงร้องตะโกนต่ำๆ ออกมา ชี้ไปทางขวดหยกที่ลอยอยู่กลางอากาศ
เสียง “พรึ่บ” ดังขึ้น ชั่วขณะนั้นปากขวดพลันเทลง พ่นหมอกลำแสงสีฟ้าออกมาจากด้านใน
ในเวลาเดียวกันเสาลำแสงสิบกว่าต้นพลันเปล่งเสียงร้องหึ่งๆ ชั่วขณะนั้นพลันระเบิดระลอกคลื่นของเขตอาคมออกมา
ครู่ต่อมาดวงลำแสงกลางอากาศพลันม้วนวนไปทางหมอกลำแสงสีฟ้า ทำให้ลำแสงของมันเปล่งแสงเจิดจ้าขึ้น ชั่วพริบตาก็กลืนกินตาน้ำพุไปจนหมด
เสียงอึกทึกดังสนั่นขึ้น ตาน้ำพุสั่นคลอน น้ำพุเกิดระลอกคลื่นขึ้น ม้วนวนโดยมีรากบัวสีฟ้าเป็นศูนย์กลาง
ชั่วขณะนั้นระลอกคลื่นเส้นผ่าศูนย์กลางสองสามจั้งพลันปรากฏขึ้น ระลอกคลื่นน้ำพุกลืนกินดอกบัวสีเงินเข้าไปเข้าใน
เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น อาคมในมือของหานลี่ก็ดีดออกมาอย่างกระชั้นยิ่งขึ้น และยิ่งไปกว่านั้นปากก็เริ่มบริกรรมคาถา
ชั่วพริบตาดอกบัวรวมทั้งน้ำพุในตาน้ำพุพลันม้วนวน จากนั้นก็ถูกหมอกลำแสงสีฟ้าห่อหุ้มเอาไว้ กลายเป็นมังกรวารีตัวหนึ่ง และหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็ถูกดูดเข้าไปในขวดหยกสีฟ้า
เห็นดอกบัวสีเงินรวมทั้งรากบัวสีเงินสองสามรากถูกดูดเข้าไปอย่างปลอดภัย ก็ไม่พบอันตรายใดๆ อีก หานลี่ย่อมดีอกดีใจจนเนื้อเต้น
มือหยุดร่ายอาคม กวักมือเรียกขวดหยกโดยไม่ปริปากใดๆ
ชั่วขณะนั้นขวดหยกพลันกลายเป็นลำแสงสีฟ้ากลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเขา และจากนั้นพลันหยุดชะงักแล้วร่อนลงในมือ
หานลี่พลันใช้จิตสัมผัสกวาดมองด้านในขวดผ่านปากขวด
ผลคือดอกบัวสีเงินรวมทั้งรากบัวล้วนแช่อยู่ในน้ำพุ ไม่มีท่าทีผิดปกติเลยสักนิด
ชั่วขณะนั้นเขาพลันรู้สึกดีใจอย่างเกินคาด
หลังจากใช้ยันต์วิเศษปิดผนึกขวดหยกเอาไว้เช่นกันแล้ว หานลี่ก็เก็บสมุนไพรวิญญาณที่ได้มาอย่างสุดท้ายลงไปในกำไลเก็บของอย่างระมัดระวัง และวางไว้กับกองกล่องหยก
ความกลัดกลุ้มที่เกิดจากสมุนไพรวิญญาณสองสามต้นถูกทำลายก่อนหน้านี้พลันลดลง
เวลาต่อจากนี้ หานลี่จึงพลันพบสมุนไพรวิญญาณอื่นๆ อยู่ที่มุมอันรกร้างของสวนสมุนไพร และพลันเก็บรวบรวมมาจนเกลี้ยงไม่ว่าจะรู้จักหรือไม่รู้จักก็ตาม
แม้ว่าสมุนไพรวิญญาณเหล่านี้อาจจะเป็นแค่ของธรรมดาๆ สำหรับเจ้าของสวน แต่สำหรับแดนวิญญาณแล้วก็ยังคงมีค่ามาก
การเดินทางมาสวนสมุนไพรในครั้งนี้ นับว่าได้ประโยชน์มากมายนัก
เมื่อมั่นใจว่าในสวนสมุนไพรไม่มีสมุนไพรชนิดอื่นเล็ดลอดไปได้แล้ว หานลี่ก็ไม่ได้มีเจตนาจะรั้งรออยู่ที่นี่นานนัก ทันใดนั้นพลันออกคำสั่ง ให้ฉวี่เอ๋อร์แม่หนูผู้นั้นกลายเป็นลำแสงสีขาวจมหายเข้าไปในแขนเสื้อ ก่อนตัวเขาจะสาวเท้าออกจากสวนสมุนไพร
ชั่วพริบตาที่เงาร่างของเขาออกจากประตู ฉับพลันนั้นเสียงอึกทึกก็ดังมาจากหน้าวิหารหลัก ต่อมาพลังแรงกดมหาศาลก็แผ่มาจากทางด้านนั้นเช่นกัน ท่าทางน่าตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง!
หานลี่ได้ยินเสียงนั้น ก็พลันใจเต้นระรัว แต่ทันใดนั้นก็เผยสีหน้าอมยิ้มออกมา
ดูแล้วเวลาผ่านไปเนิ่นนานเช่นนี้ ในที่สุดสือคุนและหลิวสุ่ยเอ๋อร์ก็ถูกเคล็ดวิชาลวงตาในจัตุรัสทำให้กลัวจนลนลานแล้ว สุดท้ายก็ใช้พลังมหาศาลทำลายเขตอาคมนั้น
ดูจากพลังแรงกดนี้ คาดไม่ถึงว่าเคล็ดวิชาลวงตาจะถูกทำลายออกตรงๆ
พวกเขาสองคนจะต้องใช้เคล็ดวิชาลับหรือสมบัติที่พวกเขาควบคุมเอาไว้เป็นแน่ มิเช่นนั้นจากพลังยุทธ์ของทั้งสองที่สำแดงออกมาก่อนหน้า คงไม่อาจทำเรื่องนี้ได้
เมื่อขบคิดเช่นนั้นสายตาของหานลี่ก็กวาดไปยังวิหารข้างอีกสองแห่งที่เหลือแวบหนึ่ง ครุ่นคิดเล็กน้อย กลับไม่ได้เดินไปทางนั้น แต่กลับขยับฝีเท้า ร่างกายตรงไปยังวิหารหลักอย่างรวดเร็ว
หลังจากผ่านไปชั่วครู่เมื่อเงาร่างของเขามาปรากฏที่หน้าตำหนักหลัก ก็มองเห็นประตูของตำหนักหลักเปล่งแสงสีม่วงระยิบระยับ ส่วนสือคุนกลับถอยร่นไปสิบกว่าก้าวพร้อมกับเสียงหึอย่างกลัดกลุ้ม
แขนทั้งสองของเขาที่แต่เดิมชูค้อนยักษ์ขึ้น พลันมีลำแสงสีม่วงเปล่งแสงสว่างวาบ แล้วหลอมละลายไปอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาก็เหลือเพียงด้ามจับ
สีหน้าของสือคุนซีดเผือดจนไร้สีโลหิต แววตาเผยแววตกตะลึงออกมา
ทว่าไม่รอให้เขาได้สำแดงขั้นตอนใดๆ มาต้านทานมังกรอัสนีสีม่วงอีก หลิวสุ่ยเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาห่างออกไปสิบกว่าจั้งกลับลงมือ
นางที่ชูมือขึ้นมาตลอดปล่อยกระจกสีเงินออกมา บานกระจกสั่นเทา เสาลำแสงสีเขียวพุ่งออกมาสองสามสาย ยามนั้นพลันต้านทานประจุไฟฟ้าสีม่วงสองสามสายเอาไว้
สือคุนอาศัยโอกาสนี้คำรามด้วยเสียงต่ำๆ ออกมา ร่างกายพุ่งออกไปราวกับแนบติดอยู่กับพื้นดิน ชั่วพริบตาก็มาปรากฏตัวห่างออกไปสามสิบจั้ง
ยามนี้เสาลำแสงสีเขียวสองสามสายเองก็ไม่อาจต้านทานประจุไฟฟ้าสีม่วงได้ ปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ท่ามกลางเสียงฟ้าคำราม
สายฟ้าสีม่วงหมุนวนตามพลังของเสาลำแสง คาดไม่ถึงว่าจะพุ่งมาหาหลิวสุ่ยเอ๋อร์
หญิงสาวผู้นี้พลันใจหายวาบ แต่กลับตัดสินใจชี้ไปที่กระจกซึ่งอยู่กลางอากาศ คาดไม่ถึงว่าจะกระตุ้นสมบัติชิ้นนี้ให้พุ่งไปหาสายฟ้า ส่วนร่างของตนก็พลิ้วไหว กลับกลายเป็นเงาแล้วสลายหายไป
ครู่ต่อมาเงาร่างอรชนอ้อนแอ้นของหญิงสาวผู้นี้พลันปรากฏขึ้นในจุดที่อยู่ห่างไกลลิบ
หลังจากเสียงระเบิดทุ้มต่ำดังขึ้น สายฟ้าสีม่วงสองสามสายก็โจมตีไปยังกระจกสีเงิน หลังจากเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นสองสามครั้ง ก็ระเบิดกลายเป็นลำแสงสีเงิน
และหลังจากที่สูญเสียเป้าหมายในการโจมตีไปแล้ว สายฟ้าสีม่วงก็เปล่งแสงสว่างวาบสองสามครั้ง แล้วสลายหายไปโดยอัตโนมัติ
หลิวสุ่ยเอ๋อร์ที่ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เห็นสมบัติของตนเองถูกทำลาย แม้ว่าจะคาดเดาเอาไว้ตั้งนานแล้ว แต่สีหน้าใต้งอบย่อมไม่ดีเท่าไหร่นัก
“สหายทั้งสอง เขตอาคมนี้ไม่ธรรมดา หากอยากทำลายล่ะก็ เกรงว่าคงต้องให้พวกเราสามคนร่วมมือกันถึงจะได้”
ในยามนั้นหานลี่พลันเดินเข้ามา และเอ่ยด้วยเสียงจริงใจ
สือคุนและพวกทั้งสองย่อมมองเห็นการปรากฏตัวของหานลี่
หลังจากได้ยินคำนี้ กล้ามเนื้อบนใบหน้าของสือคุนก็กระตุก เอ่ยด้วยความอิจฉาไม่น้อยว่า “พี่หานชาญฉลาดนัก รู้ว่าเขตอาคมของที่นี่ทำลายยาก คาดไม่ถึงว่าจะไปที่อื่นก่อน มาถึงตำหนักก่อนพวกเรานานขนาดนี้ คงได้ประโยชน์จากที่อื่นมาไม่น้อยสินะ”
“ก็พอได้มาบ้าง แต่จะเทียบกับของที่อยู่ที่นี่ได้อย่างไร เชื่อว่าท่านอาวุโสทั้งสองและสมบัติสำคัญอื่นๆ น่าจะอยู่ในวิหารหลักถึงจะถูก” หานลี่หัวเราะน้อยๆ ออกมา และเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ
“ที่นี่เคยเป็นที่พำนักของเซียน เกรงว่าของธรรมดาในสายตาของเซียน คงมีประโยชน์ต่อพวกเรามาก ทว่าก็เหมือนกับที่กล่าวเอาไว้ก่อนหน้า นี่เป็นวาสนาและฝีมือของพี่หาน น้องหญิงไม่ได้โกรธอันใด และยิ่งไปกว่านั้นเวลาขนาดนี้ พี่หานคงไปค้นมาได้แค่ที่สองที่สินะ และไม่อาจเอาของทั้งหมดไปได้ ข้าและสหายสือย่อมยังมีโอกาส” หลิวสุ่ยเอ๋อร์กลับคิดได้ แค่เอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ ดูเหมือนว่าจะไม่สนใจที่หานลี่ชิงสมบัติไปก่อน