มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 629
“เธอกล้าดียังไงที่พยายามหลบหลีกฉัน?! เธอต้องเชื่อฟังทุกอย่างที่ฉันพูด! ถ้าเธอยังทำแบบนั้นไม่ได้ละก็ ฉันจะทำให้มั่นใจเลยว่าควาร์ริงตันจะหายไปจากเมืองเมย์เบอร์รี่แน่!” ยูนัสคำรามอย่างฉุนเฉียว ขณะที่เขากระชากผมของกีย่าอย่างแรงด้วยความโกรธ
จากนั้นเขาก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา บังคับให้เธอเข้าไปกอด แต่อย่างไรก็ตาม กีย่าไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งนั้นเลย
“ปล่อยฉันไปนะไอ้คนวิกลจริต!”
ขณะที่กีย่าดิ้นรนอย่างหมดหวังเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระ เธอก็เริ่มเงยหน้าขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว…
และในขณะนั้น ก็ได้ยืนเสียงตบดังขึ้นมา
กีย่าเพิ่งตบหน้าของยูนัส
“…เธอ…เธอตีฉันเหรอ? เธอกล้าตีฉันจริง ๆ เหรอ?”
ยูนัสช็อกและโกรธมาก จนเขาแทบจะรู้สึกได้ว่าตัวเองพร้อมจะกระอักเลือดออกมาได้
คนอื่นทำได้เพียงแค่จ้องมองด้วยสายตาที่เบิกกว้างขึ้นเท่านั้นกับสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็น
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม กีย่า?!”
เป็นแทมมี่และผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ทำลายความเงียบลง ขณะที่พวกเธอดึงกีย่าไปจากยูนัสด้วยความพยายามของพวกเธอที่จะปกป้องเธอ
“…คุกเข่าลง…คุกเข่าลงต่อหน้าฉันเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างงั้น เธอจะเสียใจกับมันอย่างแน่นอน!” ยูนัสคำราม ความโกรธของเขาไม่มีที่สิ้นสุด ขณะที่เขาเอามือกุมแก้มที่เจ็บของเขา
ขณะที่เขากล่าวไปแบบนั้น สมาชิกคนอื่นของตระกูลหลงก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน ค่อย ๆ มารวมตัวกันรอบ ๆ เขา
ท้ายที่สุดแล้ว กีย่าเพิ่งตบยูนัสในที่สาธารณะ มันก็เท่ากับว่าเธอตบหน้าพวกหลงคนอื่น ๆ ทุกคนด้วยเช่นกัน!
“ผมขอโทษจริง ๆ ครับ คุณหลง! กีย่าหยายคายและไม่เคารพต่อคุณ! ผมขอโทษจริง ๆ คุณหลง!” วอลตันกล่าว ขณะที่รีบเข้าไปขอโทษยูนัสทันที
เขากัดฟันพร้อมกับกำหมัดทั้งสองข้างไว้เช่นกัน ขณะที่เขากล่าวไปแบบนั้น ท้ายที่สุดแล้ว ก็ไม่มีพ่อคนไหนจะสามารถทนเห็นลูกสาวของพวกเขาถูกปฏิบัติแบบนี้ได้
สำหรับสมาชิกคนอื่น ๆ ของครอบครัวควาร์ริงตัน พวกเขาทุกคนก็กลัวกันอย่างยิ่งว่าสิ่งต่าง ๆ จะเริ่มเลวร้ายลงต่อไป
ขณะนั้น ลุงสามของกีย่าก็เริ่มเดินไปหายูนัสด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เห็นได้ชัดว่ากำลังพยายามที่จะทำให้สถานการณ์เบาบางลง
แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้พูดขึ้นมาสักคำ ยูนัสก็ต่อยเขาฉับพลัน!
“ไปให้พ้น!” ยูนัสคำราม ขณะที่ลุงสามของกีย่าล้มลงกับพื้น
“ลุงสาม!” กีย่าร้องออกมา
พวกควาร์ริงตันคนอื่น ๆ ตอนนี้ก็รู้สึกเกินกว่าหวาดกลัวซะอีก
หันกลับไปมองที่กีย่า จากนั้นยูนัสก็เริ่มเดินไปหาเธออย่างช้า ๆ
ทีนทีทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกระแทกโดนบนหน้าผากของเขา!
“แม่ง!” ยูนัสตะโกนขึ้นมาขณะที่เขาวางฝ่ามือบนหน้าผากของเขา มองไปที่พื้น เขาตระหนักได้ว่าเขาถูกยิงด้วยเม็ดพลาสติก!
“ใครแม่งทำว่ะ?!” ยูนัสสบถด่าเสียงดัง
ในการตอบรับ เม็ดพลาสติกอีกอันก็ถูกยิง! ครั้งนี้ก็กระแทกโดนหน้าผากของยูนัสเช่นกัน
ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าเม็ดพวกนั้นถูกยิงมาจากทิศทางไหน ยูนัสหันไปยังทางเข้าหลักของสถานที่
เขาเห็นผู้ชายสองสามคนยืนอยู่ที่นั่น คนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำของพวกเขากำลังถือปืนของเล่นซึ่งยังคงชี้ไปที่ยูนัสอยู่ พวกเขาเข้ามาเมื่อไหร่กัน?
“ฮ่าฮ่า! แม่นจริง ๆ สำหรับสองนัดนี้!”
คนที่ยิงเม็ดพลาสติกกล่าวขณะที่เขาโยนปืนของเล่นไปด้านข้างก่อนจะเริ่มหัวเราะขึ้นมา
“ให้ตาย เป็นนายอีกแล้วเหรอ? นายเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่หรือบางอย่างหรือเปล่า?”
ยูนัสจำหน้าพวกเขาได้ ก่อนหน้านี้พวกเขาก็มาก่อเรื่องกัน แต่อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ถูกทุบตีทันทีโดยคนของเขาก่อนที่พวกเขาจะจัดการหนีไปได้
แน่นอน กลุ่มที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าหลักก็คือ โยเอลและคนของเขาที่เหลือ
หลักจากได้ยินยูนัสกล่าวไปแบบนั้น โยเอลก็เริ่มเดินไปหาเขาด้วยมือทั้งสองข้างล้วงไว้ในกระเป๋ากางเกง กลุ่มคนของเขาติดตามไปอยู่ข้างหลังเขาอย่างใกล้ชิด
“ฉันดีใจที่นายสังเกตเห็นนะ! ฉันรู้สึกค่อนข้างอึดอัดในตอนนี้ รู้ไหม? เอาน่า! ช่วยทุบตีอีกครั้งทีเถอะ!” โยเอลตอบกลับ ขณะที่เขายิ้มเยาะ
“ทำไมนาย…พวกนาย จัดการพวกเขา”
ก่อนที่ยูนัสจะสามารถสั่งให้คนของเขาทุบตีพวกเขา พ่อบ้านของเขาก็รีบร้อนวิ่งมาหยุดเขา
“คุณหลง โปรดอย่ากระทำบุ่มบ่ามเลยครับ มาดูว่าพวกเขาจะทำอะไรก่อนเถอะ!” พ่อบ้านกระซิบ
“ยูนัส หลง! ถ้านายรู้ว่าอะไรดีสำหรับนาย งั้นนายก็ควรปล่อยน้องสะใภ้ของฉันซะ! ไม่อย่างงั้น นายจะจบเห่แน่วันนี้!” โยเอลตะโกนขึ้นมา ขณะที่เขาชี้ไปทางกีย่า
“ว่าไงนะ?!”
ทุกคนที่อยู่ที่นั่นถึงกับช็อกไปตาม ๆ กัน
“ตายจริง คุณหลงทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยุ่งเหยิงมากจริง ๆ ครั้งนี้!”
“ฉันเห็นด้วย! ตระกูลหลงจะทำให้ตัวเองขายหน้ากันจริง ๆ คราวนี้!”
ก็เหมือนก่อนหน้านี้ ฝูงชนเริ่มถกสถานการณ์ปัจจุบันในหมู่กันเองแล้ว
สำหรับเอเดน ที่ก่อนหน้านี้ได้รับบาดเจ็บ เขาสะกิดไหล่ของเขากับโยเอลก่อนจะมองไปที่เขา มันเป็นวิธีของเขาในการเตือนโยเอลว่าให้ใส่ใจในสิ่งที่เขาพูด แม้ว่าพวกเขาจะมาที่นี่เพื่อก่อเรื่องก็ตาม
การปฏิบัติการทั้งหมดนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก
“เช่นนั้นดูเหมือนว่าข่าวลือจะเป็นเรื่องจริงสินะ! นายน้อยตระกูลหลงสนใจใน ‘ของเหลือ’ คนอื่นจริง ๆ ใช่ไหม?”
การถกกันยิ่งรุนแรงกว่าที่เคยในหมู่ฝูงชน
ขณะนั้น กีย่าก็มองไปที่โยเอลก่อนจะพูดขึ้นมา “น้องสะใภ้เหรอ…? คุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่?”
“ฮ่ะ…เอาล่ะ มันไม่ใช่เรื่องสำคัญจริง ๆ! ไม่ว่าจะอย่างไร เนื่องจากพวกเราทั้งหมดก็อยู่ที่นี่กันแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอถูกทำร้ายอีกต่อไปอย่างแน่นอน!” โยเอลตอบกลับ
โยเอลโกรธมากจนตอนนี้ใบหน้าของเขาแดงก่ำ
“เข้าใจแล้ว….ไม่น่าแปลกใจที่โยเอลและคนของเขามาก่อเรื่องก่อนหน้านี้! พวกเขากำลังพยายามจะพาคุณกีย่าไป! นายน้อยจะต้องโกรธมากแน่! ท้ายที่สุดแล้ว โยเอลก็คือพี่ชายอุปถัมภ์ของคุณคลอฟอร์ด!”
“ถูกต้อง!”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกเขาจะสามารถพูดคุยกันต่อไป ผู้หญิงคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาฉับพลัน “ห๊ะ! นายกล้ามาถึงที่นี่เพียงเพื่อจะก่อความวุ่นวายได้อย่างไร! แต่ทำไมเจอรัลด์ถึงไม่อยู่ที่นี่ล่ะ? ทำไมเขาถึงส่งแค่คนของเขามาเท่านั้น? ให้เขามาเป็นการส่วนตัวสิ ถ้าเขาอยากจะมีปัญหา! อีกอย่าง อย่าไปเรียกคนอื่นว่าน้องสะใภ้ของนาย!”