GMC ตอนที่ 726 เมื่อก่อนฉันก็คิดเหมือนกัน
ในป่าในเทือกเขา
ภูเขาที่นี่ไม่สูงแต่มันยืดยาวออกไปอย่างไม่รู้จบ แม้ในยุคปัจจุบันที่นี่ก็เป็นทิวทัศน์ที่หายากและสวยงามเหมาะแก่การเชิญชม
ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้สัตว์ร้ายก็ยังหวาดกลัว บางครั้งบางคราวก็มีสัตว์ร้ายระดับต่ำจำนวนมากหนีออกมาด้วยความหวาดกลัวราวกับว่าพวกมันได้เห็นปีศาจที่น่ากลัว ในบางครั้งในเทือกเขาจะมีการระเบิดและแผ่นดินไหวที่ทำให้เหล่าสัตว์ร้ายตื่นตัวอยู่เสมอ
ปีศาจชนิดใดที่ซ่อนตัวอยู่ในสถานที่เช่นนี้?
ปัง
หมัดคู่หนึ่งชกออกไป
ที่ด้านหน้าของเนินเขาจะเห็นชายหนุ่มผอมบางที่เหงื่อเปียกโชกไปทั่งตัว แต่เขายังคงเขวี้ยงหมัดไปข้างหน้าสู่แม่น้ำและเนินเขาตรงหน้า
ด้วยรูปลักษณ์ที่จริงจังที่น่าตลกของเขา อย่างไรก็ตามเสียงอ่อนๆดังขึ้น
แก๊ก!
แก๊ก!
ด้วยพลังที่มาจากหมัดของเขารอยแตกจำนวนมากปรากฏขึ้นบนเนินเขา
จากนั้นด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ รอยแตกแพร่กระจายออกไปจนกระทั่งปกคลุมทั่วทั้งภูเขา จบลงด้วยในทันทีทั้งเนินเขากลายเป็นเหมือนเปลือกหอยที่เต็มไปด้วยรอยร้าว
บูม!
ภูเขาถล่ม!
ก้อนหินและเศษหินจำนวนมากตกลงมาทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือน เหล่าสัตว์ร้ายประหลาดใจและสัตว์ร้ายที่เหมือนนกหลายตัวบินหนีไปอย่างรวดเร็ว
ภูเขาถูกทำลาย!
ชายคนนั้นยังคงนิ่งเฉยโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนราวกับว่าเขาคุ้นเคยกับฉากเช่นนี้แล้ว จากนั้นเขาก็หันกลับไปอย่างเงียบๆ
แล้ว …
“ฮ่าๆ!”
“พ่อแกคนนี้ประสบความสำเร็จอีกครั้ง! หนึ่งหมัดทำลายทั้งเนิน! ฉันเป็นตัวเอกในตำนานจริงๆ ฮ่าๆ”
“พ่อ คุณเห็นไหมว่า เพียว 1 หมัดทำลายภูเขา ลูกชายของคุณยอดเยี่ยมมากใช่ไหม ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าผมอิจฉาคุณมากที่มีลูกชายเป็นฉัน”
ชายหนุ่มคนนั้นอุทานด้วยความตื่นเต้นก่อนจะโดนตบ
ข้างหลังชายคนนั้นหลี่เว่ยมองเขาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ใช่ใบหน้าของเขาเศร้าหมองมาก แปลกใครจะไม่รู้สึกดีเมื่อลูกชายของตนเองเรียกตัวเองว่าพ่อต่อหน้าต่อตาของตนเอง
“อุ๊ย…” หลี่ซินอุทานด้วยความเจ็บปวด “มันเจ็บนะ”
“อืมเจ้ายังรู้ว่าความเจ็บปวดคืออะไรอยู่อีกหรอ” หลี่เว่ยมองเขาอย่างเย็นชา “เจ้าเคยดูภาพยนตร์ศิลปะการต่อสู้หรืออ่านนวนิยายมาก่อนหรือป่าว”
“เคยสิ” หลี่ซินกลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง เขาชื่นชอบตัวละครที่เป็นตัวเอกมากที่สุดเพราะเมื่อเขาดูมัน หลี่ซินมักรู้สึกว่าเขาเป็นคนแบบนั้น!
หลี่เว่ยหัวเราะเยาะ “ดังนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนจบของคนที่อุทานในแต่ละครั้งคืออะไร”
วูป!
เหมือนมีน้ำเย็นๆกระทบเข้าหน้า
หลี่ซินเงียบไปทันที ใช่ในเรื่องศิลปะการต่อสู้ผู้ที่หยิ่งผยองเหล่านั้นจะถูกฆ่าในไม่ช้า…
ความสุขของการทำลายภูเขาด้วยหมัดเดียวหายไปทันที
ใบหน้าที่เยือกเย็นของหหลี่เว่ยเผยรอยยิ้ม ลูกแกะตัวน้อยของเขายังรักษาความโง่เขลาไว้ได้ดี
ในเวลานี้หลี่ซินถอนหายใจ
“แช่งให้ลูกชายของตัวเองตาย”
“พ่อฉันเป็นลูกชายจริงๆของคุณจริงป่าวเนี่ย?”
ปากของหลี่เว่ยกระตุก “ไม่”
“ห๊ะ?” หลี่ซินตกตะลึงและเบิกตาเบิกกว้าง “จริงเหรอ?”
“ใช่แล้ว” หลี่เว่ยตอบกลับ “แม่ของเจ้าให้กำเนิดเจ้า ฉันทำแบบนั้นไม่ได้”
หลี่ซิน“ …”
ไม่กี่วินาทีต่อมาหลี่เว่ยลากลูกชายของเขาไปยังอีกเนินเขาหนึ่งซึ่งใหญ่กว่าเกิดอย่างน้อยสิบเท่า
“การฝึกครั้งต่อไปของเจ้าคือต้องทำลายมัน!”
หลี่ซินอ้าปากกว้าง หลังจากเห็นว่าเขาไม่สามารถพูดอะไรได้เขาก็ฝึกฝนต่อไปอย่างต่อเนื่อง ชกหมัดไปเรื่อยๆ เขาเริ่มโจมตีภูเขา
ความแข็งแกร่งที่สามารถทำลายเขาก่อนหน้านี้ไม่มีประโยชน์อะไรที่นี่!
เพราะสิ่งที่หลี่เว่ยพูดไว้ก่อนหน้านี้เจ้าต้องทำลายมันด้วยหมัดเดียว! หากเจ้าไม่สามารถทำได้จงรักษาความแข็งแกร่งไว้จนกว่าจะมั่นใจ! ดังนั้นไม่ว่ามันจะยากแค่ไหนเขาก็ยังชกไปด้วยหมัดที่มั่นคง
ปัง
ปัง
หมัดแต่ละครั้งคือของจริง!
“ไม่เลวเลย” หลี่เว่ยมองลูกชายของตนเองด้วยความพึงพอใจ ลูกชายคนนี้ของเขาข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือเขาสามารถทำสิ่งต่างๆได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องสนใจสิ่งใด!
อย่างไรก็ตามการฝึกฝนเป็นเพียงสิ่งหนึ่ง การพยายามปิดปากของเขานั้นเป็นไปไม่ได้เลย
“เป็นแค่เนินเขา แต่กลับกล้าขวางเส้นทางของตัวเอกคนนี้!”
“มองที่หมัดของฉัน!”
“โปรดจำไว้ว่าสถานที่แห่งนี้จะเป็นสถานที่ตำนานซึ่งหลี่ซินได้เคยฝึกฝนในอดีต และคุณจะเป็นเนินเขาที่ 36 ที่ฉันคนนี้เป็นคนทำลาย”
“นี่เป็นเกียรติของคุณ!”
“…”
ใบหน้าของหลี่เว่ยนิ่งเฉยเหมือนเคย เขาเคยชินกับมันแล้ว แม้ว่าปากของเขาจะไม่หยุดพูดพึมพำ แต่เขาก็ไม่ได้หยุดการกระทำของเขา
ในความเป็นจริงเขามีสมาธิมากกว่าที่เคย!
แม้เมื่อเปียกโชกไปด้วยเหงื่อก็ไม่มีวี่แววของการหย่อนยาน
หลี่เหว่ยยิ้ม แต่ก่อนที่เขาจะได้พึงพอใจกับความสุข เขาได้ยินเสียงลูกชายของเขากำลังหันปากปืนมาที่พ่อของตนเอง
“พ่อทำไมคุณไม่พยายามหนักๆในอดีต ดูเทียนซี ดูหัวหน้าของฉันซูฮ่าว! ในฐานะตัวเอกของยุคฉันต้องมีพ่อที่แข็งแกร่ง!”
“หึ” หลี่เว่ยยิ้มอย่างชั่วร้าย “พยายามให้หนักในตอนนี้แล้วในอนาคตให้ลูกชายของเจ้าจะเป็นตัวเอกงั้นหรอ”
ปัง
หลี่ซินต่อยและเกิดเป็นหลุม ดวงตาของเขาเบิกกว้าง “ทำไมผมต้องทนทุกข์และปล่อยให้เขาสนุกกับอนาคต”
“ แน่นอน” หลี่เว่ยยิ้มอย่างมีความสุข “ในอดีตฉันก็คิดเหมือนกัน”
หลี่ซิน “ …”
ปัง
ปัง
หลี่ซินทำได้เพียงกลืนคำพูดของตัวเองลงคอและไม่ต้องยุ่งกับพ่อของเขาอีกต่อไป ปากของเขายังคงบ่นต่อไปขณะที่เขาดึงพลังทั้งหมดของเขาไปยังเนินเขานี้
เสียงคำรามมาพร้อมกับหมัดแต่ละหมัด
หลี่เว่ยเปิดอุปกรณ์สื่อสารและตรวจสอบ จากนั้นเขาก็จ้องมองลูกชายของเขาก่อนที่จะถอนหายใจ “พยายมให้หนักๆ…ในไม่ช้ามันจะเป็นเวลาของเจ้า”
“เพราะยุคๆนี้มันเป็นของพวกคเจ้าทั้งหลาย”
ในบางเมือง
บูม!
เสียงดังขึ้น
คนที่ทำชั่วหลายปีมีรูที่หน้าผากของเขาก่อนตกลงกระแทกบนโต๊ะอาหารเย็น
ในห้องอยู่ในความสับสนวุ่นวายทั้งหมด
ผู้คนจำนวนมากกรีดร้อง แต่ไม่มีใครกล้าที่จะเคลื่อนไหว พวกเขาทำได้เพียงกุมหัวและนอนราบกับพื้น
นั่นไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นเอสเปอร์ที่แข็งแกร่ง! กระนั้นเขาก็ตายอย่างไม่ทันได้ทำอะไร?
นัดเดียว!
เป็นไปได้อย่างไร?
บูม!
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนเข้ามาและมองไปรอบๆอย่างเฝ้าระวัง แม้จะมีความสามารถพิเศษในการสแกนพื้นที่รอบๆไม่กี่กิโลเมตรแต่ก็ไม่มีใครพบเจออะไร! ทันใดนั้นความกลัวก็เริ่มคืบคลานเข้ามา ต้องแข็งแกร่งถึงขนาดไหนจึงที่สามารถทำให้เรื่องดังกล่าวสำเร็จ?
ในขณะนั้นห่างออกไปหลายพันไมล์
“เก้าสิบแปด!” จ่าวเฟิงเก็บอาวุธเข้าซออย่างใจเย็น
นี่คือเป้าหมายที่ 98 ของเขาในระหว่างการเดินทางของเขา ตั้งแต่มาถึงจุดสูงสุดของอาณาจักรมืออาชีพเขาก็ยิ่งเข้าใจความสามารถของเขาเองลึกซึ่งยิ่งขึ้น ต้องขอบคุณแนวทางที่ซูฮ่าวมอบให้ เขาแข็งแกร่งยิ่งขึ้น
บางครั้งมันจะเป็นเช่นนี้
ในถนนคนหนึ่งอาจพยายามอย่างหนักแต่ไม่ได้อะไรเลยกลับมาเลย ในอีกด้านหนึ่งเพียงก้าวเดียวกลับไปได้ไกล
“ภารกิจต่อไป” จ่าวเฟิงเปิดรายการภารกิจ
ทันใดนั้นการกระทำของเขาก็หยุดลง
“นี่…”
“มันอาจจะเป็น?”
จ่าวเฟิงดูภารกิจและยิ้มก่อนเลียริมฝีปากแห้งๆ “ ภารกิจนี้น่าสนใจ ท้าทายขีดจำกัด ฉันชอบมัน…”
อาวุธของเขาถูกสะพายไว้ที่หลัง
จ่าวเฟิงกระโดดลงจากตึกสูงและหายไป
วิทยาลัยจานเจียง
ซูฮ่าวกลับวิทยาลัยและเฝ้ารออย่างเงียบๆ อย่างที่คาดไว้เพียงไม่กี่วันแสงสีฟ้าก็ส่องประกาย ซูฮ่าวตกตะลึงและลุกขึ้นยืนทันที
แสงสีฟ้าผลึกน้ำแข็ง
ควบคู่ไปกับหิมะที่รุนแรง หญิงสาวสวยลอยอยู่ในอากาศอย่างเงียบๆราวกับว่าเธอมาจากภาพนิยาย
“อี้หราน…” หัวใจของซูฮ่าวเต้นแรง ความคิดที่เก็บกดในใจเขาระเบิดออกมาในที่สุด
มันเป็นเวลาที่ยาวมาก ที่พวกเขาไม่ได้เจอกัน
เฉินอี้หรานมองเขาอย่างเงียบๆดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความปรารถนา
“คุณเป็นยังไงบ้าง?”
“สบายมาก!”
คำทักทายปกติได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ในที่สุดซูฮ่าวก็อดใจไม่ไหวแล้วพุ่งไปกอดเธอ ความอบอุ่นที่คุ้นเคยทำให้หัวใจของเขาถูกเติมเต็มอีกครั้ง
มันหายไปนานแล้ว ความสุขนี้…
ซูฮ่าวกอดเธอแน่น
“ฉันคิดถึงคุณ” เฉินอี้หรานพูดด้วยน้ำเสียงนุ่นมนวล ด้วยนิสัยจองเธอ การที่สามารถพูดคำเหล่านี้ออกมาได้ถือว่าที่สุดแล้ว
“ฉันก็เหมือนกัน” ซูฮ่าวตื่นเต้นมาก จากนักยุทธศตร์การต่อสู้ที่แข็งแกร่งกลายเป็นคนในอดีต เมื่อเขาได้เดทกับเธอครั้งแรก
“คนโง่” เฉินอี้หรานสังเกตว่าเขากอดเธอไว้แน่น จึงหน้าแดงขึ้น
“โอ้” ซูฮ่าวรู้การกระทำของเขา เมื่อดูลักษณะที่ขี้อายของเธอเขาก็ไปจูบเธอ เป็นผลให้เย็นเกิดขึ้นก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะถูกแช่แข็ง
“ขอโทษ ฉันยังคงควบคุมมันได้ไม่ดี” เฉินอี้หรานพูดกัดลิ้น
ซูฮ่าวไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ แต่แล้วบรรยากาศโรแมนติกนี้ก็จบลง
เฉินอี้หรานแอบยิ้ม เมื่อมองดูในหบ้าซูฮ่าวเธอค่อยๆก้มจูบบนใบหน้าของเขาแล้วแนบหัวลงบนหน้าอกของเขา “นี่น่าจะเพียงพอแล้ว”
ความอบอุ่นที่หายไปนาน
ซูฮ่าวเพียงหัวเราะ
หากช่วงเวลานี้เป็นนิรันดร์ได้ เขาก็กลัวว่าเขาจะรับมันมาโดยไม่ลังเล
นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เขายังคงฝึกฝนงั้นหรอ? ไม่ใช่เพื่อชีวิตที่ดีและสงบสุขงั้นหรอ
เพื่อที่จะสามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างไร้กังวล!
เขาทำได้เพียงฝึกฝนเหมือนคนบ้าแต่เขาจะไม่มีวันละทิ้งสิ่งที่เขามี แล้วจะเป็นยังไงถ้าเขาเป็นเอสเปอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดในท้ายที่สุดล่ะ?
เมื่อยืนอยู่บนสุดโดยไม่มีใครอยู่ข้างกายชีวิตนี้มันจะมีประโยชน์อะไร? ดังนั้นซูฮ่าวจึงตรงไปตรงมาเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเองเสมอและไม่ยอท้อ!
“ท้องฟ้ามันเย็นมาก… ”
หลังจากกอดผู้หญิงคนนี้ไว้สักพักวงแขนเขาก็เริ่มรู้สึกคัน
“ หือ?” เฉินอี้หรานยกหัวขึ้นและสังเกตเห็นหิมะรอบตัวเธอ “โอ้ฉันทำให้มันละลาย!”
ด้วยแสงสว่างทั้งสองร่างหายวับไปกับอากาศ
“ มันจะอบอุ่นเองเมื่อเรากลับไปที่ห้อง…”
ในช่วงเวลานี้เองที่ด้านหน้าทางเข้าโรงเรียนมีแสงสองดวงส่องประกาย ในรูปแบบที่เหนือชั้นมันพุ่งผ่านกำแพงของวิทยาลัยและก้าวเข้ามาในวิทยาลัยด้วยเสียงอันดัง
“บอส ฉันกลับมาแล้ว!”