“ตอนนี้คุณสะดวกคุยไหม?” มายมิ้นท์ถาม
ชวนชมมองไปยังคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ที่อยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะกระซิบตอบว่า “คุณส้มเปรี้ยวรอสักครู่นะคะ ฉันขอเปลี่ยนสถานที่คุยก่อน”
“ค่ะ” มายมิ้นท์พยักหน้า
ชวนชมวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วเดินออกไปจากห้องรับแขก ตรงไปที่สวนดอกไม้ข้างนอกก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแนบไปที่หูอีกครั้ง “สะดวกแล้วค่ะ คุณมายมิ้นท์มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”
มายมิ้นท์ได้ยินน้ำเสียงของเธอที่ค่อนข้างกระฉับกระเฉงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ
เวลาผ่านไปไม่นาน เจินเจินเปลี่ยนไปมากจริงๆ
ก่อนหน้านี้เจินเจินพูดติดน้ำเสียงท้องถิ่น เวลาที่เธอพูดมักจะดูอ่อนน้อม แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ดูเหมือนจะเเฝงไปด้วยความสง่างาม
หลังจากที่อาศัยอยู่ในตระกูลภักดีพิศุทธิ์ เจินเจินก็พยายามปรับปรุงตัวเอง
มายมิ้นท์ทำสีหน้าขรึมลง เธอไม่ได้คิดอะไรมาก “มีอยู่เรื่องหนึ่งฉันอยากจะให้คุณช่วยหน่อย”
ชวนชมหัวเราะขึ้น “แน่นอนว่าได้สิคะ ฉันเป็นคนของคุณและคุณทามทอย เพียงแค่คุณและคุณทามทอยเอ่ยปากออกมาฉันก็จะทำอย่างสุดความสามารถ”
“ขอบคุณมากเลยนะคะ” มายมิ้นท์ยิ้มขึ้น จากนั้นก็พูดถึงเรื่องจริงจังว่า “เมื่อสามเดือนก่อน ส้มเปรี้ยวได้ติดต่อกับบริกรคนหนึ่ง สั่งให้บริกรคนนั้นวางยาฉัน ตอนนี้ถูกจับตัวได้แล้วแต่หลักฐานจากบริกรมีไม่มากพอที่จะมัดตัวให้ส้มเปรี้ยวเข้าคุกได้ ตอนนี้ฉันต้องการให้ส้มเปรี้ยวยอมรับด้วยตัวเธอเองว่าเธอสั่งให้บริกรคนนี้ทำแบบนั้น”
“หมายความว่าจะให้ฉันหาวิธีเปิดปากส้มเปรี้ยวเหรอคะ?” ชวนชมหรี่ตาลงแล้วเอ่ยถาม
มายมิ้นท์ตอบรับอยู่ในลำคอเบาๆ “ถูกต้องค่ะ ทางที่ดีควรจะบันทึกเสียงเอาไว้ ถ้าเป็นแบบนี้ฉันจะได้มีวิธีส่งส้มเปรี้ยวเข้าคุกสักที”
เมื่อได้ยินประโยคนี้เข้าดวงตาของชวนชมก็เป็นประกายทันที
สามารถส่งเสริมเปรี้ยวเข้าคุกได้!
เธอกุมมือถือเอาไว้แน่น ใบหน้าเธอตื่นเต้นอย่างไม่อาจปิดบังได้
ดีจริง ช่วงนี้เธอพยายามคิดหาวิธีขับไล่ส้มเปรี้ยวออกจากตระกูลเสมอมา
คิดไม่ถึงว่าตอนนี้โอกาสจะมาถึงแล้ว อีกทั้งมาเคาะประตูอยู่ใกล้ๆ
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพยายามระงับความตื่นเต้นในใจ รีบตอบว่า “ฉันเข้าใจแล้วค่ะคุณมายมิ้นท์ ฉันจะหาวิธีทำภารกิจให้สำเร็จ”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” มายมิ้นท์ยิ้มแล้วขอบคุณ
หลังจากวางสายลง ชวนชมก็เก็บโทรศัพท์มือถือลงไป เธอกำมือแน่นแล้วหันหลังกลับไปที่ห้องนั่งเล่น
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เห็นเธอเดินเข้ามาก็ถามว่า “ชวนชมไปไหนมาเหรอลูก?”
“ไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ค่ะแม่ มีอะไรรึเปล่าคะ?” ชวนชมเดินตรงเข้าไปแล้วกอดแขนคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ลูบศีรษะเธออย่างนุ่มนวล “เมื่อสักครู่แม่ให้คนรับใช้ไปต้มรังนกมาให้ ว่าจะไปเรียกลูกมาดื่มสักหน่อย แต่เมื่อกี้ไม่เจอลูก เอาละ กลับมาแล้วก็ดี ไปดื่มสักถ้วยเถอะ บำรุงผิวพรรณให้ขาวผ่องสักหน่อย เดินหน้าไปร่วมงานเลี้ยงจะได้ใส่ชุดสวย”
“ค่ะ หนูจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะคุณแม่” ชวนชมปล่อยแขนของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์และรีบตรงไปที่ห้องครัว
งานเลี้ยงเหรอ? เขาก็น่าจะได้ไปด้วยใช่ไหม
นับตั้งแต่เธอเดินทางมาที่ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ เธอก็ยังไม่เคยเห็นเขาอีกเลย
ในห้องอาหาร ชวนชมลากเก้าอี้ออกมานั่งลง คนรับใช้จัดเตรียมรังนกมาสองถ้วย หนึ่งในนั้นได้ส่งมาให้เธอ
ชวนชมเห็นรังนกที่อยู่ในถาดอีกหนึ่งถ้วยจึงถามว่า “ถ้วยนี้เอาไปให้แม่เหรอคะ?”
“ไม่ใช่ค่ะคุณหนู ถ้วยนี้จะเอาไปให้คุณหนูรองW คนรับใช้ส่ายหน้าแล้วตอบกลับ
เมื่อชวนชมได้ยินดังนั้นสีหน้าของเธอก็ย่ำแย่ลงทันที
ส้มเปรี้ยวทำให้ตระกูลย่ำแย่ขนาดนี้ยังมีหน้าจะกินรังนกอีก?
แต่เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะหยุดยั้งได้ เพราะว่านี่คงจะเป็นคำสั่งของคุณแม่ให้เอาไปให้ส้มเปรี้ยว
“เอาล่ะ รีบเอาไปให้น้องฉันเถอะ” ชวนชมระงับความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้แล้วยิ้มขึ้น
คนรับใช้ตอบรับแล้วหยิบทานเดินขึ้นไปด้านบน
ทันใดนั้นดูเหมือนชวนชมจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอจึงยื่นมือออกไปพูดว่า “เดี๋ยวก่อนค่ะ”
“คุณหนูใหญ่มีอะไรให้รับใช้เหรอคะ?” คนรับใช้หยุดฝีเท้าลงแล้วถามด้วยความสงสัย
ดวงตาของชวนชมเป็นประกาย ก่อนจะพูดด้วยความน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เอารังนกมาให้ฉันเถอะ เดี๋ยวฉันจะเอาไปให้น้องเอง พี่ก็รู้นี่ว่าน้องสาวฉันมีอคติกับฉัน จะได้ฉวยโอกาสนี้สนทนากับเธอสักสองสามประโยค ดีไม่ดีความสัมพันธ์พี่น้องของเราอาจจะลดช่องว่างลงก็ได้ค่ะ”
“เข้าใจแล้วค่ะคุณหนูใหญ่ ถ้าอย่างนั้นนี้ฉันจะวางไว้ตรงนี้นะคะ” คนรับใช้พูดจบก็นำทางไปวางไว้ข้างบนโต๊ะ
ชวนชมพยักหน้า “ค่ะ ไปทำธุระอย่างอื่นต่อเถอะ”
“ค่ะ”
หลังจากที่คนรับใช้ออกไปแล้ว ชวนชมก็มองไปที่ชามรังนกนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อสักครู่เธอยังคิดอยู่เลยว่าจะใช้วิธีใด มาทำให้ภารกิจเสร็จสิ้นด้วยการเปิดปากของส้มเปรี้ยว
แต่คิดไม่ถึงว่ารังนกที่คนรับใช้เดินถือมาจะสร้างแรงบันดาลใจให้กับเธอ
ชวนชมวางช้อนลงแล้วเดินออกจากห้องอาหารกลับไปที่ห้องของเธอ
หลังจากนั้นประมาณสองนาทีเธอก็เดินออกจากห้องนอนตรงมาที่ห้องอาหาร ในมือของเธอมีขวดเล็กๆ อยู่ขวดหนึ่ง
ชวนชมเปิดฝาขวดออกแล้วเทเม็ดยาสีขาวเล็กๆ ลงไปใส่ในถ้วยรังนก ก่อนจะใช้ช้อนคนจนกระทั่งเม็ดสีขาวละลาย
ยาเม็ดสีขาวนี้เธอเอามันมาจากบ้านเกิด มีสรรพคุณทำให้ง่วงนอน หากกินเข้าไปเม็ดหนึ่งก็จะทำให้อยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น
และในตอนนั้นหากว่าคนที่กินยาลงไปถูกถามอะไรก็จะตอบออกมาโดยไม่ครุ่นคิด อีกอย่างถ้าหากได้สติคืนมาแล้วก็จะจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
ที่บ้านเกิดนั้น เธอเคยใช้วิธีนี้กับสองสามีภรรยาอยู่หลายครั้ง ก่อนจะเอ่ยถามทั้งคู่ว่าเอาเงินซ่อนไว้ที่ไหนหลังจากนั้นเธอก็แอบขโมยมาเล็กน้อย ไม่อย่างนั้นเธอคงจะอดตายไปนานแล้ว
เมื่อเดินทางมาที่ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ เธอก็ไม่ได้พบกับความทุกข์ยากที่กินไม่อิ่มนอนไม่หลับและไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่เหมือนเดิมอีก ไม่ต้องถูกทุบตีเป็นประจำเหมือนเมื่อก่อน ยานี้เธอจึงได้ลืมมันไปเสียสนิท หากว่าคุณมายมิ้นท์ไม่ได้มาให้เธอช่วยเหลือเธอก็คงนึกขึ้นไม่ได้แน่
“น่าจะได้แล้วล่ะ” ชวนชมมองดูรังนกในถ้วยที่ไม่มีเศษของยาหลงเหลืออยู่ เธอสูดหายใจเข้าอย่างโล่งอก จากนั้น เธอก็นึกถึงท่าทางที่ส้มเปรี้ยวปฏิบัติไม่ดีกับเธอ จึงถอนหายใจออกมาอย่างเย็นชา เธอก้มศีรษะลงถ่มน้ำลายลงไปในรังนกนั้นแล้วคนให้เข้ากันอีกครั้งก่อนจะปิดฝาลง
“พี่เปิ้ล!” ชวนชมวางช้อนลงแล้วตะโกนไปทางห้องครัว
พี่เปิ้ลก็คือคนรับใช้เมื่อครู่เดินเข้ามา “คุณหนูใหญ่มีอะไรเหรอคะ?”
ชวนชมชี้ไปอย่างเขินอายแล้วพูดว่า “เอ่อคือ….. รังนกนี้ รบกวนช่วยเอาไปให้น้องสาวฉันเถอะค่ะ เมื่อสักครู่ฉันมาทบทวนดูแล้ว ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่ฉันเอาข้าวไปให้น้อง น้องก็ไม่ยอมกินเลย ดังนั้นฉันไม่เอาไปดีกว่า”
ประโยคนี้ไม่ใช่เรื่องโกหก ไม่ว่าจะเป็นที่โรงพยาบาลหรือที่บ้าน ส้มเปรี้ยวก็ไม่ยอมแตะต้องอาหารที่เธอสัมผัส
เรื่องนี้สองสามีภรรยาและคนรับใช้ทุกคนล้วนเห็น
ด้วยเหตุนี้เองคนรับใช้จึงไม่ได้สงสัยในคำพูดของชวนชม เธอยิ้มแล้วพยักหน้า “ได้ค่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะพี่เปิ้ล พี่เปิ้ลอย่าไปบอกกับน้องนะคะว่าตอนแรกฉันจะเอาไปให้เอง” ชวนชมทำท่าทางซาบซึ้งใจ
“คุณหนูใหญ่วางใจได้เลยค่ะ ฉันเข้าใจดี ถ้าอย่างนั้นฉันขอเอาไปให้คุณหนูรองก่อนนะคะ” เมื่อพูดจบคนรับใช้ก็หยิบรังนกเดินขึ้นไปชั้นสอง
ชวนชมมองตามหลังของหล่อนไปแล้วเผยอมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้
นับตั้งแต่เดินทางมาที่ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ส้มเปรี้ยวก็คอยจัดการเธอตลอดเวลา ทั้งมองดูเธออย่างเย็นชา ทั้งดูถูกว่าเธอเป็นคนบ้านนอก สาวป่า เรียกเธอว่าเชื้อโรคเชื้อรา
ตอนนี้ส้มเปรี้ยวคงจะคิดไม่ถึงสินะว่าหล่อนกำลังจะกินน้ำลายของเชื้อราที่ว่า
ชวนชมหัวเราะออกมา ก่อนจะก้มหน้ากินรังนกของเธอต่อไป
หลังจากที่กินเสร็จแล้วชวนชมก็เดินมาที่ห้องรับแขกนั่งรอคนรับใช้อยู่ที่โซฟา
ผ่านไปประมาณสิบนาที คนรับใช้ก็เดินลงมาจากข้างบน
ชวนชมเห็นคนรับใช้ถือถาดลงมา จึงเอ่ยถามว่า “พี่เปิ้ลคะ น้องกินหมดแล้วเหรอ?”
“คุณหนูรองทานหมดเลยค่ะ” คนรับใช้ตอบ
รอยยิ้มบนใบหน้าของชวนชมดูสดชื่นขึ้น
“ดีจริง!”
ส้มเปรี้ยวกินรังนกจนหมด มองดูแล้วน้ำลายเธอคงจะอร่อยไม่น้อย!