มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 632
“ใครจะไปรู้ล่ะ? ฉันได้ยินมาว่าเขารู้จักคนค่อนข้างเยอะ! ถ้าฉันจะเดานะ เขาอาจจะมาที่นี่…เพื่อเก็บลูกกอล์ฟให้พวกเขาหรือเปล่า? ฮ่าฮ่า!” คริสเตนกล่าว
“นั่นฟังดูมีเหตุผล ฉันจำได้เขาบอกว่าเขากำลังทำธุรกิจของตัวเองอยู่ ตอนที่พวกเราพบกันครั้งสุดท้ายที่การชุมนุมของชั้นเรียนพวกเรา! ช่างน่าขัน!” ลูซิลล์พูดเยาะเย้ย
เมื่อเจอรัลด์ยังคงอยู่มัธยมต้น สามคนในกลุ่มนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขา และคนที่สี่ก็เป็นครูของเขาเอง พวกเขาพบเขาครั้งสุดท้ายก็ตอนที่เจอรัลด์กลับไปที่บ้านเก่าของเขาเพื่อฉลองวันเกิดของเขา
วันที่พวกเขาพบกันก็บังเอิญเป็นวันเกิดของเชสเช่นกัน และวันที่เจอรัลด์รู้ว่าผู้หญิงที่เขาชอบตอนมัธยมต้นคือเชอร์รี่ ตอนนี้ก็คบกันกับเชสอยู่
เจอรัลด์ออกจากการชุมนุมไปก่อนในตอนนั้น เพราะมีหัวข้อทั่วไปไม่มากนักให้พูดถึง ยิ่งไปกว่านั้น เจอรัลด์ก็กำลังรีบกลับไปฉลองวันเกิดของตัวเขาเองเช่นกัน
หลังจากเขาจากไป เชสและคนอื่น ๆ ก็วางแผนที่จะไปเยี่ยมชมบ่อน้ำพุร้อนซันนี่กัน แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากทานมื้อค่ำและไปถึงที่นั่น พวกเขาก็พบว่าไม่มีอะไรให้ดูอีกต่อไปแล้ว
เป็นตอนนั้นเอง ที่คริสเตนบอกให้พวกเขารอวันที่สามีของเธอจำเป็นต้องไปเป็นเพื่อนลูกค้าของเขาอีกครั้ง เธอจะสามารถพาพวกเขาไปที่สนามกอล์ฟระดับห้าดาวด้วยได้
ทั้งหมดนั่นก็นำมาสู่เหตุการณ์ในปัจจุบัน
“เช่นนั้น คุณคริสเตน คุณคิดว่าพวกเราควรไปทักทายเขาหรือไม่คะ?” ลูซิลล์ถาม
“ทำไมจะไม่ล่ะ? ดูโน้นสิพวกเธอ! เขาเก็บลูกกอล์ฟให้คนอื่นจริง ๆ ด้วย!” คริสเตนกล่าว ขณะที่เธอชี้และหัวเราะออกมา
“เฮ้ นาย! นายช่วยนำลูกกอล์ฟนั่นมาให้พวกเราหน่อยได้ไหม?”
และในขณะที่เจอรัลด์วางสาย ลูกกอล์ฟก็กลิ้งมาที่ปลายเท้าของเขา เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังฝึกตีกอล์ฟเหวี่ยงมันมาที่นั่นโดยไม่ตั้งใจ
จากนั้นผู้ชายคนหนึ่งก็ชี้ไปที่เจอรัลด์ เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการให้เจอรัลด์นำลูกกอล์ฟไปให้เขา เช่นนั้นเจอรัลด์จึงแค่ทำตามคำสั่งเขา
“อะไรว่ะเนี่ย? นั่นเป็นคนงานแบบไหนกัน!” ผู้ชายคนเดิมกล่าว ขณะที่เขากรอกตาใส่เจอรัลด์
“โอ้ ที่รัก! อย่าโกรธสิ คุณจะทำให้เขากลัวนะ!”
“คุณจะต้องใช้ประโยชน์จากคนอย่างเขาอยู่เสมอ! ถ้าเขาไม่มีวินัยพอ เขาก็จะหย่อนยานลงทุกวัน!”
เจอรัลด์เพียงยิ้มอย่างขมขื่น ขณะที่เขาได้ยินพวกเขาพูดคุยกัน เขาไม่อยากจะเริ่มโต้เถียงกับพวกเขาจริง ๆ
และในขณะที่เขากำลังกลับไปที่จุดเดิมที่เขาเพลิดเพลินกับช่วงเวลาของความเงียบ ลูซิลล์และคนอื่น ๆ ก็เดินมาเขา
“ฮ่าฮ่า! ช่างบังเอิญอะไรอย่างงี้ เจอรัลด์!”
พวกเขาทุกคนเฝ้าดูอยู่ตอนที่เจอรัลด์ถูกดุว่าหลังจากเก็บลูกกอล์ฟขึ้นมา
เดิมทีพวกเขาคิดว่าเจอรัลด์กำลังทำได้ดีกับธุรกิจของเขา แต่เมื่อพวกเขาเห็นฉากนั้น พวกเขาทุกคนจึงกลายเป็นรู้สึกตื่นเต้นพอ ๆ กัน
“โอ้? เป็นพวกเธอเหรอ?” เจอรัลด์กล่าว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ไม่เพียงแต่เพื่อนร่วมชั้นมัธยมต้นของเขาอยู่ที่นี่ แต่ยังมีเชอร์รี่ ผู้หญิงที่เขาเคยชอบอีกด้วย
“อะไรนะ? นายกลัวว่าพวกเราจะเห็นว่านายกำลังทำอะไรอยู่หรือเปล่า? ฉันคิดว่านายกำลังทำธุรกิจของตัวเองเสียอีก! นี่คือธุรกิจที่นายพูดถึงหรือเปล่า? เก็บลูกกอล์ฟให้ผู้คนใช่ไหม?” คริสเตนกล่าว ขณะที่เธอดูถูกเขาต่อไป
เขอร์รี่ในทางกลับกัน เพียงมองไปที่เขาและส่ายหัวของเธอ คนที่ไม่มีอนาคตแน่นอนว่าจะไม่เปลี่ยนไปมากนักหรอก!
“อ่า คริสเตน! พวกคุณอยู่นี่เอง! ผมมองหาพวกคุณทุกคนอยู่!” ผู้ชายคนหนึ่งที่สวมชุดสูทกล่าว ขณะที่เขาเดินมาหากลุ่ม
“มีอะไรเหรอ ที่รัก?”
“อืม พวกเราขาดคนเก็บลูกกอล์ฟให้ในฝั่งของพวกเราน่ะสิ คุณช่วยหาให้ผมสักคนจากเคาน์เตอร์บริการได้ไหม?” ผู้ชายคนนั้นตอบกลับ
“ฮ่าฮ่า! มีคนหนึ่งอยู่นี่ตอนนี้! คน ๆ นี้เคยเป็นนักเรียนของฉัน และตอนนี้เขาก็ทำงานเก็บลูกกอล์ฟอยู่! แค่พาเขาไป…”
“เขาเหรอ? เอาล่ะถ้างั้น ก็มากับฉัน!” ผู้ชายกล่าว ขณะที่เขาพยักหน้าให้เจอรัลด์
เจอรัลด์เพียงส่ายหัวของเขาก่อนจะพูดขึ้นมา “ขอโทษนะ ผมไม่มีเวลา…”
เขาถึงกับพูดไม่ออก