ตอนที่ 448 ข้าไม่มีวันเอาตัวเข้าแลก
พอเข้าประตูไปแล้ว ซูจิ่วซือก็เห็นกู้จื่อหยวนรออยู่ที่ข้างใน
เวลานี้เป็นกลางฤดูใบไม้ร่วง กู้จื่อหยวนยืนอยู่ใต้ต้นอู่ถง ใบอู่ถงแห้งร่วงหล่นลงมาไม่ขาดระยะ ตามพื้นมีใบไม้ทับถมกันอยู่
ซูจิ่วซือเดินมาหากู้จื่อหยวน สายตาสงบ เผชิญหน้ากับกู้จื่อหยวนอย่างไม่สะทกสะท้าน ถามขึ้นทันที “ปิงปิงอยู่ไหน?”
“เจ้าเป็นห่วงแม่นางเผยจริงๆ ” กู้จื่อหยวนน้ำเสียงเย็นชา พอเห็นซูจิ่วซือจริงๆ ในใจเขาก็ยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ลึกๆ
ซูจิ่วซือเป็นแม่นางคนแรกที่เขาชอบ เขาจึงเห็นคุณค่ามาก อยากดูแลซูจิ่วซือให้ดี อยากแต่งงานกับนาง
แต่นางกลับทำให้เขาผิดหวัง เขาไม่เข้าใจมาตลอด เขาสู้ฟู่เฉินหรงไม่ได้ตรงไหน ทั้งๆ ที่นางเป็นคู่หมั้นของเขา แต่กลับรักฟู่เฉินหรง
กู้จื่อหยวนหยุดคิดฟุ้งซ่าน สะกดตัวเองให้สงบ “เข้ามาคุยในห้อง”
พูดจบ กู้จื่อหยวนก็เดินนำหน้าเข้าไปในห้อง ซูจิ่วซือเดินตามไป พอเข้าห้อง กู้จื่อหยวนก็ปิดประตู “ข้านึกว่านอกจากฟู่เฉินหรงกับคนตระกูลซู เจ้าไม่ใส่ใจคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้อง ความจริงแล้วในใจเจ้ายังนึกถึงคนที่ไม่เกี่ยวข้อง”
“บุญคุณความแค้นระหว่างเจ้ากับข้าไม่เกี่ยวกับปิงปิง ปล่อยนาง”
“เจ้าช่วยเผยปิงปิงก็เพื่อฟู่เฉินหรง เวลานี้เขามีคู่หมั้นแล้ว ไม่กลัวหรือว่าสุดท้ายเจ้าจะไม่ได้อะไร เขาอาจจะไม่แต่งงานกับเจ้า ไม่แน่เขาอาจจะแค่หลอกใช้เจ้า จิ่วซือ เจ้าก็โง่เหมือนกัน”
ซูจิ่วซือไม่ได้อธิบายให้กู้จื่อหยวนฟัง นางมั่นใจคนเดียวก็พอ
“ปิงปิงเป็นเพื่อนข้า เจ้าบอกมา! ทำอย่างไรจึงจะปล่อยตัวนาง”
ซูจิ่วซือมั่นใจแล้วว่าคนจวนซิ่นอ๋องจับเผยปิงปิงไป แต่นางนึกไม่ถึงว่าคนจวนซิ่นอ๋องจะมอบเผยปิงปิงให้กู้จื่อหยวน พวกเขาทำอย่างนี้ แสดงว่าอยากให้กู้จื่อหยวนแตกหักกับนาง จวนซิ่นอ๋องจะได้ถือโอกาสดูละครอยู่ภายนอก
“ชีวิตแลกชีวิต ถ้าเจ้าอยากให้เผยปิงปิงปลอดภัย ก็ต้องเอาตัวเจ้ามาแลก ไม่งั้นไม่มีวันตามหาเผยปิงปิงเจอแน่”
กู้จื่อหยวนนั่งบนม้านั่ง จ้องหน้าซูจิ่วซือ เขาไม่รู้ว่าซูจิ่วซือจะรับปากหรือไม่ แต่ก็อยากจะลองดู เขาอยากดูว่าซูจิ่วซือทำเพื่อฟู่เฉินหรงได้ถึงขั้นไหน
ซูจิ่วซือไม่ได้หลบสายตาของกู้จื่อหยวน เพียงแต่แววตาของนางเย็นชาลง “เจ้าต้องทำอย่างนี้หรือ?”
“นี่เป็นทางเดียวที่เจ้าจะช่วยแม่นางคนนั้นได้ ถ้าอยากช่วยนางก็ต้องกินยาขวดนี้” กู้จื่อหยวนหยิบขวดเคลือบสีขาวออกมาจากอกเสื้อ วางขวดบนโต๊ะ
ซูจิ่วซือไม่ได้ยื่นมือไปหยิบขวดบนโต๊ะ แววตาเยือกเย็น “นี่ไม่ใช่ทางเลือกเดียว”
นางพูดจบก็ปรบมือ จากนั้นก็มีคนผลักประตูห้องเข้ามา คนชุดดำสองคนซ้ายขวาควบคุมตัวเฝิงชิงเข้ามา พอเห็นเฝิงชิงถูกจับ กู้จื่อหยวนก็กำหมัดในแขนเสื้อแน่น นึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะพาคนมา และนึกไม่ถึงว่านางจะใช้เฝิงชิงมาขู่เขา สำหรับเขาแล้ว ซูจิ่วซือโหดเ**้ยมมาตลอด ไม่มีความเห็นอกเห็นใจใดๆ
เขามองซูจิ่วซือด้วยสีหน้าโกรธขึ้ง “เจ้าจับเฝิงชิงเพื่ออะไร?”
“ข้าไม่มีวันเอาตัวเองเข้าแลก กู้จื่อหยวน แต่เจ้าต้องแลก เอาเฝิงชิงมาแลก เขาอยู่กับเจ้ามานาน ข้าถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ปิงปิงอยู่ไหน?”
ตอนที่ 449 เป็นครั้งแรกที่รู้จักนางจริงๆ
“เงื่อนไขข้าพูดชัดเจนแล้ว”
กู้จื่อหยวนไม่อยากบอกว่าเผยปิงปิงอยู่ไหน
ซูจิ่วซือหยิบมีดสั้นจากเอว พอชักออกจากฝัก ก็ใช้มีดจี้ที่คอของเฝิงชิง มีดคมกริบกรีดผิวของเฝิงชิงอย่างไม่ปราณี เลือดสดๆ ไหลออกมา
เฝิงชิงหวาดกลัวมาก หน้าผากมีเหงื่อผุดขึ้น ลูกกระเดือกขยับเล็กน้อย เขาไม่อยากตาย จึงตะโกนขึ้น “คุณชาย ช่วยข้าด้วย”
กู้จื่อหยวนไม่ใส่ใจ มือของซูจิ่วซือหนักแน่น นางไม่ใช่ฆ่าคนเป็นครั้งแรก แววตาอำมหิตไม่เหมือนเด็กสาวอายุสิบกว่าปี แต่เหมือนมือสังหารอาชีพ มีดนั้นกรีดลึกลงเรื่อยๆ ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงกระจายไปทั่ว เฝิงชิงรู้สึกยืนไม่ติดพื้นแล้ว
ถ้ามีดของซูจิ่วซือออกแรงกว่านี้อีกนิด เขาคงตายแน่
กู้จื่อหยวนเบิ่งตามองซูจิ่วซือ ซูจิ่วซือเบื้องหน้าช่างแปลกตาจริงๆ ราวกับเป็นคนที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน เขาไม่คาดคิดว่าซูจิ่วซือจะลงมือ ในสายตาของเขา ซูจิ่วซือเป็นแม่นางที่อ่อนโยนเชื่อฟัง
จู่ๆ เขาก็ได้นึกถึงที่กู้เฝิ่นไต้และซูเหม่ยเสียนรวมทั้งแม่ของเขาเคยพูดให้เขาฟังหลายครั้ง ว่าซูจิ่วซือน่ากลัวเพียงไร
แต่เขาคิดว่าเป็นเพราะคนเหล่านี้มีอคติต่อซูจิ่วซือ คิดว่าซูจิ่วซือถูกรังแก เวลานี้จึงมองเห็นชัดเจน ซูจิ่วซือไม่เคยถูกใครรังแก ซูจิ่วซือที่เขาเห็นเมื่อก่อนไม่ใช่ซูจิ่วซือตัวจริง
ผู้หญิงที่โหดเ**้ยมอำมหิตเบื้องหน้านี้ต่างหากที่เป็นซูจิ่วซือตัวจริง
มิน่านางจึงชอบฟู่เฉินหรง นางกับฟู่เฉินหรงร้ายกาจเหมือนกัน
ขณะที่ความคิดนี้ผุดออกมา ความรักที่เขาเคยมีต่อซูจิ่วซือก็หายวับทันที เขารู้สึกแต่ว่าตนโง่เขลา ถูกซูจิ่วซือหลอกมาตลอด ถูกนางหลอกใช้ไม่รู้ตัว
“นี่เป็นโอกาสสุดท้าย กู้จื่อหยวน ชีวิตของเฝิงชิงอยู่ในกำมือของเจ้า”
ซูจิ่วซือพูดจบก็รอครู่หนึ่ง เห็นกู้จื่อหยวนยังไม่พูดอะไรออกมา จึงเตรียมจะออกแรงกดมีดลงไป เฝิงชิงสีหน้าซีด เขารู้ว่าตนต้องตายแน่
แม้เขาเองก็รู้ว่าเผยปิงปิงอยู่ที่ไหน และกลัวตาย แต่เมื่อกู้จื่อหยวนไม่พูด เขาก็ยอมตายไม่ยอมพูด นี่เป็นเรื่องที่องครักษ์ควรทำ
“รอเดี๋ยว ข้าบอก”
พอเห็นซูจิ่วซือตัดสินใจเด็ดเดี่ยว และคอของเฝิงชิงก็เต็มไปด้วยเลือด กู้จื่อหยวนจึงร้องห้าม
เฝิงชิงใกล้ชิดกับเขามาหลายปี ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อาจปล่อยให้เฝิงชิงตายเพื่อเผยปิงปิงซึ่งไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา เดิมทีเขาคิดจะขู่ซูจิ่วซือ สุดท้ายกลายเป็นซูจิ่วซือขู่เขา
ซูจิ่วซือช่างโหดเ**้ยมอำมหิตจริงๆ เขาเชื่อว่าซูจิ่วซือฆ่าเฝิงชิงได้จริงๆ
ยิ่งนึกถึงเรื่องราวในอดีต เขาก็ยิ่งรู้สึกน่าหัวเราะ ตัวเองรักผู้หญิงน่ากลัวอย่างนี้แต่กลับไม่รู้ตัว
ซูจิ่วซือเอามีดที่จ่อคอเฝิงชิงออก ท่าทางสงบ ราวกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางหยิบผ้ามาเช็ดเลือดที่มือเบาๆ
คอของเฝิงชิงมีเลือดซึมออกมาตลอดเวลา ถ้าไม่ใช่เพราะองครักษ์สองคนจับไว้ เฝิงชิงคงลงไปกองที่พื้น ชั่วขณะนั้น เขารู้สึกเหมือนเดินออกจากประตูนรก ที่ซูจิ่วซือกรีดมีดลงไปทีละน้อยๆ ความรู้สึกนี้ช่างทรมานจริงๆ
เดิมทีซูจิ่วซือไม่อยากจะทำอย่างนี้กับกู้จื่อหยวน แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเผยปิงปิง ไม่ว่าอย่างไร ครั้งนี้นางต้องช่วยเผยปิงปิงให้ได้ มีแต่อย่างนี้เท่านั้นจึงจะทำให้กู้จื่อหยวนรู้ นางไม่ได้พูดเล่น