ตอนที่ 352 คุ้นชินกับการมีตัวตนของเธอ
“อย่างนั้นก็ดีเลย อย่าลืมกลับมาหาพ่อกับแม่บ้างนะ” พ่อแม่ของโจวโจวจดจ้องเงาร่างของพวกเธอจนพ้นจากสายตาถึงได้ปิดประตูบ้าน เมื่อเห็นว่าภายในบ้านเงียบสงัดลง ก็พลันรู้สึกเงียบเหงาเป็นพิเศษ เมื่อกะพริบตาก็ยังรู้สึกได้ถึงความครึกครื้นเมื่อสักครู่นี้ การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ทำให้พวกเขารู้สึกไม่คุ้นเคยเลย!
ลั่วเซ่าเซินเห็นว่าตรงหน้ามีรถคันหนึ่งกำลังแล่นออกมาจากโซนที่อยู่อาศัย เห็นสัญลักษณ์บนตัวรถ เขาก็คิดด้วยความแปลกใจ ใครกันนะ? โซนพื้นที่อาศัยเล็กๆ แห่งนี้มีรถยนต์หรูขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
เขาเพียงแต่คาดเดามั่วไปเรื่อยก็เท่านั้น พอจอดรถได้ก็เดินตรงเข้าไปตามทางเดินภายในตัวอาคาร ทว่าใจของเขาเต้นรัว อย่างกับว่ามีสิ่งของตกหล่นไปจากตัวเขา
เมื่อสลัดความคิดเหล่านี้ออกไป เขาถึงได้เคาะประตูของบ้านถัง
แม่ของโจวโจวได้ยินเสียงเคาะประตูแล้วก็คิดเอาเองว่าพวกโจวโจวกลับมาหาอีกครั้ง พอเปิดประตูก็เห็นว่าเป็นลั่วเซ่าเซิน ความยินดีบนใบหน้าเปลี่ยนเป็นความโศกเศร้า เธอฉุกคิดว่าอย่างนี้ไม่ถูกต้อง เช่นนั้นก็รีบเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มแย้ม
“เซ่าเซิน มาได้ยังไงจ๊ะเนี่ย? เมื่อกี้ไม่เจอใครบ้างเลยเหรอ”
แม่ของโจวโจวคิดว่าถังโจวโจวเพิ่งออกไปได้ไม่นาน ลั่วเซ่าเซินน่าจะได้เจอเธอสิ ถ้าเซ่าเซินรู้ว่าโจวโจวกลับมาแล้ว โจวโจวอาจจะไม่จากไปก็ได้
“ไม่ได้เจอใครนี่ครับ? วันนี้แม่เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ” ลั่วเซ่าเซินเข้าไปบ้านก็พบว่าพ่อของโจวโจวกำลังเก็บกวาดจานชามและตะเกียบ มีตะเกียบสี่คู่กับชามสี่ใบ อีกทั้งกับข้าวบนโต๊ะก็ดูแน่นขนัด
“พ่อครับ วันนี้มีแขกมาเหรอ? ใช่รถที่เพิ่งออกไปคันเมื่อกี้หรือเปล่า” ลั่วเซ่าเซินนึกถึงรถคันสีดำที่แล่นออกไปอย่างรวดเร็วที่เขาเพิ่งเห็นเมื่อสักครู่นี้ รถลักษณะนี้เห็นได้ยากในโซนที่อยู่อาศัยเล็กๆ แห่งนี้ ดังนั้นลั่วเซ่าเซินถึงได้มองอยู่หลายครั้ง
“เธอเห็นคนที่อยู่ในรถอย่างนั้นเหรอ?” พ่อของโจวโจวถามจบแล้วถึงได้คิดว่า ถ้าเขาเห็นเธอแล้วจริงๆ จะยังสงบนิ่งอยู่อย่างนี้ได้อย่างไร
“เปล่านี่ครับ พ่อกับแม่เหมือนกันเลยนะครับ ดูสนใจคนในรถคันนั้นถึงขนาดนี้ หรือว่าจะเป็นคนที่ผมรู้จัก?” ลั่วเซ่าเซินรู้สึกว่าวันนี้พ่อแม่ของโจวโจวดูแปลกๆ ไป เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
“เปล่าหรอก ก็แค่ถามดูน่ะ” พ่อของถังโจวโจวหยิบตะเกียบและจานชามเข้าไปในห้องครัว แม่ของโจวโจวเรียกให้เซ่าเซินนั่งลงที่ห้องรับแขก เธอยกชาแก้วหนึ่งเข้ามา
ลั่วเซ่าเซินไม่ได้นั่งลง แต่มองแม่ของโจวโจวที่ดูรีบร้อน เขารีบพูดขึ้นทันทีว่า “พ่อครับ แม่ครับ ผมก็แค่แวะมาดูพ่อกับแม่เฉยๆ ลั่วอิงยังอยู่ที่บ้าน ผมต้องกลับบ้านแล้ว”
“ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยเหรอ?”
“ไม่ละครับ พ่อ แม่ พักผ่อนให้สบายนะครับ ผมขอตัวกลับก่อน” ลั่วเซ่าเซินโบกมือให้ พริบตาเดียวก็หายตัวไปจากสายตาของพ่อและแม่ของถังโจวโจว
พ่อของโจวโจวเอ่ยพลางทอดถอนใจ “คุณว่าที่เราไม่บอกเขาแบบนี้ดีแล้วเหรอ?”
“ตอนนี้โจวโจวยังจำเขาไม่ได้ บอกไปก็มีแต่จะทำให้เขาเสียใจ” แม่ของโจวโจวเองก็ไม่แน่ใจว่า พวกเขาทำถูกแล้วหรือเปล่า ปิดไว้ได้สักช่วง ก็ปิดเอาไว้เถอะ
ลั่วเซ่าเซินกลับมาที่บ้านก็เห็นว่าเมิ่งชิงซีมาอีกแล้ว หลังจากที่เมิ่งชิงซีรู้ว่าถังโจวโจวหายตัวไป เธอก็คอยปรากฏตัวอยู่ในสายตาของเขาบ่อยๆ แล้วทุกครั้งก็มาโดยไม่ได้รับเชิญ มีแต่แม่ของเขาที่ช่วยเหลือเธอ
ลั่วเซ่าเซินต้อนรับเธอด้วยสายตาเย็นเยียบ เมิ่งชิงซีเองก็ไม่เคยลดละเลยแม้แต่น้อย ถ้าลั่วเซ่าเซินไม่ทำอะไรกับเธอสักอย่าง ดูเหมือนว่าชีวิตนี้เมิ่งชิงซีก็คงจะไม่รู้ว่าคำว่าลดละสะกดอย่างไร
“คุณเมิ่ง คุณกลับไปเถอะ”
ลั่วเซ่าเซินไม่ได้ใช้สายตามองไปที่เธอแม้สักวินาทีเดียว ตอนที่เขาเห็นว่าในบ้านมีแสงไฟ เขาก็รู้แล้วว่า เมิ่งชิงซีมาที่บ้านอีกแล้ว เขาไม่ชอบที่เป็นแบบนี้ แสงไฟในบ้านหลังนี้มีแค่ถังโจวโจวคนเดียวเท่านั้นที่จะเปิดไว้รอเขา จะเป็นผู้หญิงคนอื่นไปไม่ได้
“พี่เซ่าเซิน กลับมาแล้วเหรอคะ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” เธอเมิ่งชิงซีสามารถรอได้ ต่อให้ลั่วเซ่าเซินจะใจแข็งขนาดไหนก็ตาม แต่จะต้องมีสักวัน เธอจะเติมความอบอุ่นให้กับหัวใจดวงนี้ทีละเล็กละน้อย เขาจำถังโจวโจวได้แล้วยังไง เธอไม่มีวันกลับมาแล้ว! มีแค่เธอเท่านั้นที่คอยอยู่ข้างกายเขา!
เซิ่งชิงซีออกมาจากคฤหาสน์อย่างว่องไว จุดนี่ยิ่งทำให้ลั่วเซ่าเซินยิ่งเกลียดเธอมากขึ้น ที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยอยู่นาน แต่เขาจะได้เจอเธอทุกวัน ถ้าไม่เจอที่บริษัท ก็เจอเธอที่บ้าน เมิ่งชิงซีอยากให้เขาค่อยๆ คุ้นชินกับการมีตัวตนของเธออย่างช้าๆ ฝันไปเถอะ! เขาไม่มีทางเป็นอย่างที่เธอหวังหรอก!
ตอนที่ 353 ร้านอาหารสไตล์ตะวันตก
หู่พั่วกับโอวหยางหงกลับไปที่โรงแรม โอวหยางหงพาเธอกลับไปพักผ่อนที่ห้อง เมื่อเห็นว่าเธอจัดการกับเสี่ยวอวี่เรียบร้อยแล้ว ถึงได้กลับไปที่ห้องของตัวเอง
เมื่อหู่พั่วล้างหน้าบ้วนปากแล้ว เธอก็นอนลงข้างกายเสี่ยวอวี่ มองลูกชายตัวเองที่กำลังนอนหลับใหล ในใจของหู่พั่วก็รู้สึกอบอุ่น ถึงแม้เธอจะนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ไม่ออก แต่ขอแค่มีเสี่ยวอวี่อยู่ข้างกาย เธอก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!
ตอนที่ยังไม่มีเขา หู่พั่วไม่มีทางมีความคิดแบบนี้แน่ แต่ว่าเมื่อมีเสี่ยวอวี่แล้ว ความรักทั้งหมดที่เธอมีก็วนล้อมอยู่รอบตัวเขาทั้งหมด เธอไม่รู้สึกว่าแบบนี้จะทำให้สูญเสียความเป็นตัวเอง ทั้งยังรู้สึกว่านี่ต่างหากคือชีวิตในแบบที่เธอต้องการ
หู่พั่วมองเสี่ยวอวี่ ก่อนจะเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝันอย่างช้าๆ เหมือนกับว่าเธอฝันเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ชายหนุ่มที่ใช้ชีวิตอยู่ในความฝันของเธอตลอดมา
หลับสบายไปตลอดทั้งคืน ตอนเช้าโอวหยางเลี่ยก็พาหู่พั่วไปยังร้านอาหารสไตล์ตะวันตกแห่งหนึ่ง ตอนที่อยู่ประเทศ M หู่พั่วไม่ค่อยมีโอกาสออกไปข้างนอกมากนัก การเดินทางมาเป็นเพื่อนเธอครั้งนี้ เขาไม่อยากให้หู่พั่วอุดอู้อยู่ในโรงแรม ส่วนจะเจอคนคนนั้นหรือไม่ ก็อยู่ที่พรหมลิขิตของเขาทั้งสองคนแล้ว
โอวหยางหงไม่ได้คิดจะพาตัวหู่พั่วให้ออกไปเจอกับลั่วเซ่าเซิน แม้ว่าเขาจะเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของหู่พั่วก็ตาม แต่ว่าในใจของโอวหยางหงแล้ว เขาไม่เคยยอมรับว่าคนคนนั้นเป็นพี่เขยของเขา ในข้อมูลที่สืบค้นมาได้ ลั่วเซ่าเซินไม่ได้แสดงตัวเป็นคนดีกับถังโจวโจวสักเท่าไร
โดยเฉพาะพ่อแม่ของลั่วเซ่าเซินที่ต่อต้านถังโจวโจวเป็นอย่างมาก เวลานี้เธอมีโอวหยางหงเป็นที่พึ่งพิง เรื่องอะไรจะต้องกลับไปเป็นที่รองมือรองเท้าบ้านลั่วด้วย อีกอย่างหู่พั่วก็สูญเสียความทรงจำในอดีตไปหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก หาเรื่องใส่ตัวเปล่าๆ
พนักงานร้านเปิดประตูหน้า ก่อนจะเดินนำไปทั้งสามคนไปยังชั้นสอง ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องพาเสี่ยวอวี่มาด้วย เขากำลังขดตัวอยู่บนไหล่ของโอวหยางหงหันซ้ายแลขวา เห็นได้ชัดว่าเขาตื่นตาตื่นใจกับทุกๆ อย่างในทุกสถานที่แห่งนี้
“เสี่ยวอวี่ พาหลานมาเที่ยวด้วยดีใจหรือเปล่า?”
เสี่ยวอวี่เข้าใจคำพูดของโอวหยางหง เพียงแต่เขายังใช้ภาษาแสดงความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ เขาเพียงแต่ฉีกปากยิ้ม ดูออกได้เลยว่าเขาดีใจ
“คุณผู้ชาย นี่เป็นที่นั่งที่พวกคุณจองเอาไว้ ต้องการให้ผมนำที่นั่งสำหรับเด็กมาเสริมหรือเปล่าครับ” พนักงานเจอสถานการณ์คล้ายๆ กันมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ทั้งครอบครัวพาลูกออกมากินข้าว ก็จะขาดเก้าอี้สำหรับเด็กไปไม่ได้
“ครับ รบกวนด้วย” หู่พั่วรับตัวเสี่ยวอวี่มาจากมือของโอวหยางหง วันนี้เธอจงใจใส่ชุดสูทขนาดเล็กให้เขา ใครๆ ต่างก็พูดว่าหลานชายจะเหมือนน้าชาย ถ้าหากมองโดยรวมแล้ว เสี่ยวอวี่กับโอวหยางหงก็ละม้ายคล้ายคลึงกันอยู่ไม่น้อย
เสี่ยวอวี่นั่งอยู่บนขาของแม่ เห็นอะไรก็ดูแปลกตาไปหมด บางครั้งบางคราวก็จะร้องขึ้นมาสองครั้ง ดึงดูดความสนใจของหู่พั่ว หู่พั่วเองก็จะก้มหน้าลง พูดภาษาบ้านเกิดของเด็กน้อย
โอวหยางหงหยิบเมนูขึ้นมาสั่งอาหาร พนักงานยกเก้าอี้สำหรับเด็กมาให้ หู่พั่วเตรียมให้เสี่ยวอวี่นั่งลง แต่ไม่รู้ว่าเสี่ยวอวี่เป็นอะไร เขากลับขัดขืนอย่างหนัก ร้องไห้งอแงไม่ยอมนั่งลง
“ฮือๆ…หม่า…ม้า”
หู่พั่วเองก็ไม่อยากฝืนใจเขา ทำได้เพียงปลอบโยน “เป็นเด็กดีนะลูก นั่งตรงนั้นแล้วจะได้กินข้าวนะ!”
“ฮือๆ…ไม่…” เสี่ยวอวี่แกว่งแขนสุดชีวิต เวลานั้นคนที่อยู่ในภัตตาคารทั้งหมดต่างก็ถูกดึงดูดให้มองมาทางนี้ เห็นเด็กน้อยกำลังร้องไห้งอแง มองอยู่หลายครั้งก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพียงแต่ว่าบรรยากาศอันเงียบเชียบถูกทำลายลงก็เท่านั้น
แต่มีคนคนหนึ่งกลับมองตาค้างอยู่ที่ทั้งสามคนตรงหน้า นานแล้วก็ยังไม่หันกลับไป เขากลัวว่าตัวเองจะมองผิดไป จึงใช้แรงหยิกแขนของตัวเอง ก็พบว่านี่เป็นความจริง
“คุณพ่อ มองอะไรอยู่เหรอคะ” ลั่วอิงออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นว่าลั่วเซ่าเซินจ้องมองไปยังอีกฝั่งหนึ่ง เมื่อตะโกนเรียนเขาอยู่นานแล้วก็ยังไม่ยอมขยับ อย่างกับว่าหูหนวกไปแล้ว
ลั่วเซ่าเซินไม่ได้ตอบอะไรเธอออกมา ลูกตาแทบจะติดหนึบอยู่บนร่างกายของหู่พั่ว ลั่วอิงเห็นเขาเป็นอย่างนั้นก็มองตามไปด้วย คราวนี้เธอเองก็อึ้งไปเหมือนกับพ่อของเธอ ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็นอยู่ตรงหน้า
“คุณพ่อคะ นั่นใช่คุณแม่โจวโจวหรือเปล่า” ถังโจวโจวหายไปจากชีวิตของลั่วอิงเป็นเวลาสองปี ลั่วอิงไม่ได้ลืมเธอ กลับกันกาลเวลาที่ยาวนานและความมุ่งมั่นของลั่วเซ่าเซิน สำหรับเธอแล้วความประทับใจที่เธอมีต่อถังโจวโจวลึกซึ้งมากกว่านั้น
ลั่วอิงคิดถึงวันที่จะได้พบหน้ากับถังโจวโจวอีกครั้งมาโดยตลอด แต่แน่นอนว่าไม่ใช่แบบนี้แน่ ถังโจวโจวมีลูกเป็นของตัวเองและสามีใหม่ ไม่เหลือที่ว่างให้เธอกับลั่วเซ่าเซินอีกแล้ว