เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 516
หลันซินมองหยางเฟิงด้วยสีหน้าที่สงสัย และกล่าวถามว่า: “หยางเฟิง สรุปแล้วทรัพย์สมบัติของตระกูลหลันมีเท่าไรเหรอ?”
ถึงแม้หลันซินจะเป็นสามัญชนคนหนึ่ง
แต่เธอก็ไม่ใช่คนโง่
ทรัพย์สมบัติที่ถูกกฎหมายของตระกูลหลันมีหนึ่งพันล้าน
เช่นนั้นทรัพย์สมบัติที่ไม่ถูกกฎหมายของตระกูลหลันจะต้องมากกว่าอย่างแน่นอน
โลภมากลาภหาย
ถึงแม้หนึ่งพันล้าน สำหรับหลันซินก็มากมายมหาศาลแล้ว
แต่ถ้าสามารถได้เงินที่มากกว่านี้ได้
หลันซินก็จะไม่สนใจ
เผชิญหน้ากับสายตาที่บีบบังคับของหลันซิน
เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ข้างๆ ก็ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว
เธอจึงลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “แม่ คุณพอได้แล้ว! หยางเฟิงให้คุณหนึ่งพันล้านก็เพียงพอแล้ว คุณอย่าได้คืบจะเอาศอกเลย!”
ได้ยินเช่นนี้
หลันซินก็กระทืบเท้าตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธทันที
“มาว่าฉันได้คือจะเอาศอกได้อย่างไรกัน? ฉันเป็นทายาทตามกฎหมายของตระกูลหลัน หรือว่าฉันไม่ควรจะรู้ว่าตกลงตระกูลหลันมีทรัพย์สมบัติเท่าไรเหรอ?”
เห็นท่าทีที่โลภในเงินทองของหลันซินแล้ว
หยางเฟิงก็ทอดถอนใจอย่างจนปัญญา
“แม่ ตระกูลหลันมีทรัพย์สมบัติมากน้อยแค่ไหน ฉันไม่สะดวกที่จะเปิดเผย ฉันสามารถนำคฤหาสน์ตระกูลหลัน รวมทั้งคฤหาสน์ตระกูลเย่ในอดีตที่หลันเฟิงรับซื้อไปมอบให้กับคุณ คุณว่าเป็นอย่างไรบ้าง?”
หลันซินดวงตาเป็นประกาย
ภายในใจของเธอคิดคำนวณอย่างเงียบๆ
คฤหาสน์ตระกูลหลัน ผ่านการปรับแก้จากหลันเฟิงและคนอื่นๆ แล้ว ตอนนี้หรูหราอย่างมาก
ตามราคาตลาดแล้ว อย่างน้อยที่สุดก็มีมูลค่าหลายร้อยล้าน
ส่วนคฤหาสน์ตระกูลเย่ในอดีตที่หลันเฟิงซื้อไป ถึงแม้จะเล็กไปสักหน่อย
แต่เมื่อผ่านการปรับแก้ของหลังเฟิง จนกลายเป็นคฤหาสน์ตระกูลหลัน ก็นับว่ามีความกะทัดรัดและประณีตงดงาม
ไม่ว่าอย่างไร ก็มีมูลค่าถึงร้อยสองร้อยล้าน
เพียงคิดถึงตรงนี้
ใบหน้านั้นของหลันซินทันใดก็ยิ้มจนกลายเป็นดอกเบญจมาศ
และแอบพูดในใจว่า หยางเฟิงผู้นี้รู้จักเอาตัวรอดจริงๆ
เหอะๆ!
หลันซินกล่าวถาม: “แล้วเงินเหล่านี้ คุณจะจ่ายฉันอย่างไรล่ะ?”
เมื่อเห็นเช่นนี้ หยางเฟิงก็โล่งอก
ในที่สุด เงินเหล่านี้ก็สามารถเติมเต็มความอยากของหลันเฟิงจนอิ่มแล้ว
หยางเฟิงกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: “คุณไปหาหม่าตงได้เลย หม่าตงจะให้คุณเอง!”
“ไปหาหม่าตงเหรอ? เช่นนั้นฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย!”
เพียงได้ยินว่า ไปรับเงินได้ทันที
หลันซินก็รอไม่ไหว และพุ่งออกไปอย่างรีบร้อน
“เดี๋ยวก่อน!”
ขณะที่หลันซินเตรียมที่จะออกไป
จู่ๆ หยางเฟิงก็เรียกเธอให้หยุด
หลันซินหันหน้ากลับมา จ้องมองหยางเฟิงด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วกล่าวว่า: “คุณยังมีธุระอะไรอีกล่ะ?”
ตอนนี้สิ่งที่หลันซินกลัวที่สุดก็คือหยางเฟิงเปลี่ยนใจกะทันหัน
ถ้าหยางเฟิงกล้าเปลี่ยนใจ
เธอก็จะไม่ยกโทษให้หยางเฟิงอย่างแน่นอน!
เมื่อเห็นการแสดงออกอย่างระวังตัวของหลันซินแล้ว
หยางเฟิงจึงยิ้มแล้วกล่าวว่า: “ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่อยากจะถามสักหน่อยว่า ศพของหลันเฟิงกับหลันจื่อ คุณจะจัดการอย่างไรเหรอ?”
ถึงแม้หลันเฟิงกับหลันจื่อจะตายไปแล้ว
แต่ตอนนี้ศพยังอยู่ที่ห้องดับจิต
หลันซินพูดอยู่ตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ ว่าพวกเขาเป็นพี่น้องที่ผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง
ศพของหลันเฟิงกับหลันจื่อนี้ ก็เป็นธรรมดาที่จะต้องมอบให้หลันซินจัดการ
“ศพอะไร? อย่ามายุ่งกับฉัน! ฉันไม่มีเวลาว่างจัดการเรื่องแบบนี้หรอก คุณจัดการเองเถอะ ฉันจะต้องไปเอาเงิน!”
พูดจบ
หลันซินก็จากไป อย่างไม่หันกลับมามอง
มองภาพด้านหลังของหลันซินที่จากไป
หยางเฟิงก็ทึ่มที่อ!
บอกว่าเป็นพี่น้องที่ผูกพันกันอย่างลึกซึ้งไม่ใช่เหรอ?
บอกว่าจะแก้แค้นเพื่อพี่ชายไม่ใช่เหรอ?
แล้วทำไมพอได้รับเงิน กระทั่งศพพี่ใหญ่ของตนเองก็ไม่สนใจแล้วล่ะ?
มุมปากของหยางเฟิงกระตุกเล็กน้อย
หลันซินผู้นี้ช่างพิสดารเสียจริงๆ!
ตระกูลหลัน เล่นละครเก่งกันทั้งตระกูลจริงๆ
และหลันซิน ก็คือราชินีภาพยนตร์!
เวลานี้
เย่เมิ่งเหยียนเดินเข้ามา มือทั้งสองโอบกอดหยางเฟิงเอาไว้ แล้วกล่าวด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า: “ที่รักขอโทษด้วยนะคะ แม่ของฉันก็เป็นแบบนี้ล่ะ ฉันก็ไม่รู้ว่า ทำไมเธอถึงหลงใหลในทรัพย์สินเงินทองขนาดนั้น”
พูดถึงตรงนี้
เย่เมิ่งเหยียนก็ไม่พูดอีก
มีแม่แบบนี้
บางครั้ง เธอก็รู้สึกจนใจ