แดนนิรมิตเทพ บทที่ 767
หลิ่วอี้เฟยมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง และกล่าวเยาะเย้ยว่า “แกเป็นตัวอะไร กล้ามายุ่งเรื่องของฉัน?”
สีหน้าของเฉินโม่ราบเรียบ แต่ดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนไป ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนทะเลสีเลือด
“ไสหัวออกไป!” เฉินโม่กล่าวอย่างแผ่วเบา และเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง
“แก…….” หลิ่วอี้เฟยตะโกนด้วยความโกรธ แต่เมื่อเธอสบตาเฉินโม่แล้ว เธอก็หยุดอย่างกะทันหัน และไม่พูดคำพูดที่เหลือออกมาอีก
บรรดาคนที่เฝ้ามองอยู่รอบ ๆ ต่างมองเฉินโม่และกล่าวเยาะเย้ยว่า “เจ้าหนูคนนี้เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยไหน? ช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าบอกให้หลิ่วอี้เฟยไสหัวออกไป?”
“ฮ่า ๆ บางทีเขาอาจจะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของหลิ่วอี้เฟย”
“คนที่ขาดประสบการณ์เลยไม่กลัวอะไร!”
“ด้วยนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นของหลิ่วอี้เฟยแล้ว เกรงว่าเจ้าเด็กคนนี้จะโชคร้ายเสียแล้ว!”
ขณะที่ทุกคนกำลังรอดูว่าหลิ่วอี้เฟยจะแก้แค้นเฉินโม่อย่างไร แต่การกระทำต่อไปของหลิ่วอี้เฟย ทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ
เมื่อสบตาเฉินโม่ หลิ่วอี้เฟยรู้สึกราวกับว่าเธอตกลงไปในขุมนรก และเจตนาฆ่าที่เย็นชาแทรกซึมลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของเธอ ทำให้จิตวิญญาณของเธอสั่นสะท้าน
ทุกคนเห็นสีหน้าของหลิ่วอี้เฟยขาวซีดราวกับกระดาษ และสั่นไปทั้งตัว เหงื่อเย็นไหลออกมาจากหน้าผาก จนทำให้เครื่องสำอางบนหน้าลอกออกมา
บอดี้การ์ดเหล่านั้นรู้สึกไม่ต่างกัน สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเช่นกัน และสั่นไปทั้งตัว สายตาที่พวกเขามองเฉินโม่ราวกับเห็นผี
“พวกเราไปกันเถอะ!” เฉินโม่กล่าวกับจี๋ต๋าจิ่วตูเบา ๆ แล้วเหลือบมองห่าวเจี้ยนและคนอื่น ๆ จากนั้นเดินนำไปที่หลังเวที
“นี่มัน………” จี๋ต๋าจิ่วตูรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะตอนนี้หลิ่วอี้เฟยยังไม่ยอมหลีกทาง แล้วเฉินโม่จะให้พวกเขาไปทางไหน?
สีหน้าของบรรดาคนที่เฝ้ามองอยู่รอบ ๆ เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน และสายตาที่พวกเขามองเฉินโม่ยิ่งหยอกล้อมากขึ้นเรื่อย ๆ
“เจ้าเด็กคนนี้ น่าสนใจจริง ๆ ใครให้ความมั่นใจแก่เขา?”
“นี่แหละที่เขาเรียกว่าความบ้าระห่ำของวัยหนุ่ม!”
เฉินโม่เพิกเฉยต่อสายตาของทุกคน เดินตรงไปข้างหน้า
จี๋ต๋าจิ่วตูต้องการหยุดเฉินโม่ เพื่อไม่ให้เขาปะทะซึ่ง ๆ หน้า แต่เมื่อเขาเห็นตอนแรกหลิ่วอี้เฟยที่ยืนขวางทางอยู่ข้างหน้า แต่ทันใดนั้นเธอก็หลีกทางให้เฉินโม่ทันที
สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวากกลัว ราวกับราษฎรที่เห็นราชา
ส่วนบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังหลิ่วอี้เฟย เหมือนกับหนูที่พบเจอแมวเช่นกัน พวกเขาตกใจจนหลบไปอยู่ด้านข้าง และยืนสั่นสะทอนเล็กน้อย
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” สีหน้าของจี๋ต๋าจิ่วตูเต็มไปด้วยความอึ้ง เขามองแผ่นหลังธรรมดาของเฉินโม่ด้วยความสงสัย และเขารู้สึกว่าแผ่นหลังนี้เต็มไปด้วยความลึกลับ
บรรดาคนที่เฝ้ามองอยู่รอบ ๆ ต่างรู้สึกตกตะลึงจนอ้าปากค้าง
“ไม่ใช่มั้ง หลิ่วอี้เฟยและบอดี้การ์ดเป็นอะไร?”
“หรือว่าเจ้าเด็กคนนี้มีเวทมนตร์?”
จี๋ต๋าจิ่วตูและคนอื่น ๆ เดินตามเฉินโม่ไปที่หลังเวที ทุกคนต่างมองเฉินโม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ไอ้เบื๊อกเฉิน นายทำอะไรผู้หญิงคนนั้น? ทำไมจู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็เชื่อฟังง่าย ๆ?” ห่าวเจี้ยนถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“อย่าถามมาก แค่คอยดูต่อไปก็พอแล้ว บางทีเฉินโม่อาจจะไม่ธรรมดาอย่างที่พวกเรารู้จัก!” กู่หลินเฟิงมองเฉินโม่ด้วยดวงตาเคร่งขรึม
หลังจากเฉินโม่และคนอื่น ๆ เดินเข้าไปหลังเวทีแล้ว หลิ่วอี้เฟยกับบอดี้การ์ดถึงได้สติกลับมา มองทิศทางที่เฉินโม่หายตัวไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัว
“เจ้าเด็กคนนั้นทำอะไรพวกเรา” หลิ่วอี้เฟยกล่าวเบา ๆ ด้วยความอายและโกรธ แต่เมื่อเธอนึกถึงภาพเมื่อสักครู่ ยังคงทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว
“มันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า? หรือว่าเจ้าเด็กคนนี้มีเวทมนตร์?” หลิ่วอี้เฟยรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ “ไม่ได้ ฉันต้องบอกประธานหลี่ เพื่อให้เขาระวังตัว!”
บทที่ 766
บทที่ 768