อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 516 ข้าไปแดนต้องห้ามได้ไหม
คำพูดนาง…หลอมได้ยาขนาดนี้ นางไม่ได้ที่หนึ่ง แล้วผู้ใดจะได้ที่หนึ่ง?
นี่ไม่ต้องตัดสินเลยไหม
สุดยอดผู้อาวุโสหลายคนของหุบเขาตันหุยนั่งไม่ติด วิ่งพรวดไปอยู่ตรงหน้ากู้ชูหน่วน ใบหน้าเหี่ยวย่นมีรอยยิ้มเต็มประดา “แม่นางอาหน่วน พวกเราหุบเขาตันหุยมีตัวยาชั้นยอดในแผ่นดิน และมีวิธีหลอมยาขั้นสูงสุดด้วย หรือเจ้าก็เข้าร่วมหุบเขาตันหุยเราเถอะ พวกเราต้องถ่ายทอดให้หมดเปลือก!”
“นั่นสิ ขอเพียงเจ้ายอมเข้าร่วมกับพวกเรา ไม่ว่าเจ้าต้องการอะไร พวกเราก็จะพยายามทำให้ตามต้องการอย่างเต็มที่”
“เข้ากับหุบเขาตันหุยหรือ? ข้าไม่สนใจ” สมองนางมีปัญหาหรือ? ศิษย์ที่เก่งกาจที่สุดของพวกเขาหุบเขาตันหุย อย่างมากก็แค่หลอมยาระดับสองได้ แล้ววิชาหลอมยาเบื้องต้นบางเรื่องก็ยังไม่รู้ จะให้เรียนกับพวกเขา?
สอนพวกเขาสิไม่ว่า!
ได้ยินนางว่าไม่สนใจ คนของหุบเขาตันหุยทั้งหมดก็ลนลาน
สุดยอดผู้อาวุโสผู้หนึ่งกล่าวกระทั่งว่า “แม่นางอาหน่วน ถึงเจ้าจะไม่คิดถึงพวกเรา เจ้าก็น่าจะคิดถึงหลิงลั่ว ขอเพียงเจ้าเข้าหุบเขาตันหุย เราก็จะจัดการเรื่องแต่งงานของเจ้ากับหลิงลั่วทันที อีกทั้งพวกเราจะให้เจ้าหุบเขายกตำแหน่งเจ้าหุบเขาให้หลิงลั่วก็ได้ ถึงตอนนั้นเจ้าก็คือฮูหยินเจ้าหุบเขา คนทั้งหุบเขาตันหุยจะไม่มีผู้ใดกล้าไม่เคารพเจ้า”
ตาแก่นี่ อยากดึงนางจนบ้าแล้วกระมัง?
ฮูหยินเจ้าหุบเขานับอะไร ยิ่งใหญ่นักหรือ?
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันกลั้นถ้อยคำที่อยากจะดึงตัวกู้ชูหน่วนอยู่เต็มอก แต่เขายังไม่ทันเอ่ยปาก ผู้อาวุโสพวกนี้ก็พูดทางซ้ายที พูดทางขวาที ทำจนเขาไม่มีโอกาสพูดกับกู้ชูหน่วน
น่าหลันหลิงลั่วตบหน้าขาทีหนึ่ง สมองแวบความคิดหนึ่ง
จบกัน สิ้นแล้ว…
สุดยอดผู้อาวุโสเหล่านี้กลัวปฐพีไม่วุ่นวายใช่ไหม?
เดิมทีอาหน่วนก็ไม่ยินยอมแต่งงานกับเขา แต่มาพูดเรื่องนี้ในยามนี้ มิใช่ทำให้เข้าใจผิดไปกันใหญ่หรือ? ว่าเขาแต่งกับนาง เพียงเพราะนางหลอมยาเป็น
ครั้นจอมมารได้ยินถ้อยคำของสุดยอดผู้อาวุโสหุบเขาตันหุยก็เปลี่ยนสีหน้าทันที กล่าวเตือน “ไอ้แก่หนังเหนียว พูดจาให้ระวังหน่อย นางเป็นว่าที่ฮูหยินข้านะ!”
เย่จิ่งหานหัวเราะเย็น นัยน์ตาล้ำลึกเย็นเยือกกวาดมองทุกคนในงาน ความเป็นเจ้าคนทรงอำนาจแผ่ออกไป ปกคลุมทุกคนทั้งมวล วาจาที่เปล่งออกมาไม่มีอุณหภูมิสักนิด
“ดูท่าระยะนี้ความมีตัวตนของข้าจะต่ำมาก ข้ายังไม่ทันตาย พวกเจ้าก็กล้าชิงชายาข้าต่อหน้าข้าแล้ว”
ไม่ว่าจอมมารหรือเย่จิ่งหาน หุบเขาตันหุยก็ไม่อยากล่วงเกินทั้งนั้น เมื่อเห็นกู้ชูหน่วนแสดงฝีมือการหลอมยาอย่างอัจฉริยะ เพื่อความก้าวหน้าของอนาคตหุบเขาตันหุย เพื่อหุบเขาตันหุยสามารถสืบต่ออีกพันปี ก็เปลี่ยนสีหน้ากับจอมมารและเย่จิ่งหานโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดแล้ว
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าแทบจะฉีกหนังหน้ากับเย่จิ่งหานอยู่แล้ว
“แม่นางอาหน่วนรับปากแต่งงานกับเจ้าหุบน้อยพวกเราแล้ว”
“น่าขัน! กู้ชูหน่วนเป็นชายาของข้า เข้าตามตรอกออกตามประตู มีทั้งนามนัยและพฤตินัย พวกเจ้าใช้ศาลเตี้ยบีบให้นางแต่งกับน่าหลันหลิงลั่ว เท่านั้นนางก็เป็นผู้หญิงของน่าหลันหลิงลั่วแล้วหรือ?”
จอมมารกล่าวอย่างแน่วแน่ “พี่สาวก็รับปากแต่งงานกับข้าแล้ว”
เย่จิ่งหานจ้องทางกู้ชูหน่วนด้วยดวงตาคมกริบ
นางผู้นี้นอกจากจะชักจูงบุรุษ หาเรื่องให้ติฉินนินทา แล้วยังทำอะไรได้อีก?
เหล่าคนใหญ่คนโตของกลุ่มอิทธิพลขนาดกลางและขนาดเล็กงงงัน
พวกเขาไม่อยากฟังคนพวกนี้ทะเลาะกันสักหน่อย!
พวกเขาอยากประมูลยาที่กู้ชูหน่วนหลอม!
“เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน ไม่ทราบเมื่อไรจะประมูลยา ผู้ให้ราคาสูงเป็นผู้ได้ตามกติกาเดิมใช่หรือไม่?”
“แม่นางกู้ หากเราประมูลยาของท่านไม่ได้ ท่านจะหลอมให้อีกสักเม็ดได้ไหม?”
สมองกู้ชูหน่วนมึนวิ้งๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นสายตาเตือนนั้นของเย่จิ่งหาน
นี่มันอะไรกัน? ที่นางร่วมงานประเดิมหลอมยาก็เพื่อจุดประสงค์เดียว ก็คือได้ที่หนึ่ง เข้าแดนต้องห้าม
พวกเขาร้อนใจ นางร้อนใจยิ่งกว่า พี่เฉินเฟยยังรอมุกมังกรช่วยชีวิตอยู่ เขาเหลือเวลาไม่มากแล้ว
เห็นทั้งงานใกล้จะปะทุเดือด กู้ชูหน่วนจึงรีบชิงเอ่ย “เดี๋ยวพวกเจ้าค่อยทะเลาะกันได้ไหม? ให้ข้าพูดก่อน”
“ท่านพูด ท่านพูด”
“เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน ไม่ทราบว่าจะประกาศที่หนึ่งได้หรือยัง?”
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันตะลึงงัน
เหตุใดนางจึงติดใจกับที่หนึ่งจะเป็นของผู้ใดนัก? หรือว่านางให้ความสำคัญกับเรื่องลำดับที่มาก?
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันหัวเราะเอ่ย “แม่นางอาหน่วนถ่อมตนแล้ว เจ้าอายุอานามน้อยก็หลอมยาระดับสี่ได้ ที่หนึ่งนี้ก็ต้องเป็นของเจ้าอยู่แล้ว ที่หนึ่งงานประเดิมหลอมยาครั้งนี้…กู้ชูหน่วน!”
ครั้นได้ยินดังนั้น กู้ชูหน่วนก็ดีใจทันที
“เช่นนั้นข้าเข้าแดนต้องห้ามได้แล้วใช่หรือไม่?”
“เออ…ที่หนึ่งเข้าแดนต้องห้ามได้ก็จริง แต่สำคัญคือต้องเป็นศิษย์ของข้าหุบเขาตันหุยด้วย”
กู้ชูหน่วนเริ่มชักนำ “ท่านเจ้าหุบ ท่านกล่าวเช่นนั้นก็หมดสนุกแล้ว พวกท่านแค่ตั้งกฎว่าที่หนึ่งสามารถเข้าแดนต้องห้ามได้ แต่ไม่ได้กำหนดว่าต้องเป็นศิษย์ของหุบเขาตันหุยหรือไม่ ได้ที่หนึ่งแต่เข้าแดนต้องห้ามไม่ได้ ตอนนี้ท่านว่าเช่นนี้ มิใช่จงใจแกล้งข้าหรือ?”
ไม่รอให้เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันกล่าว บรรดาสุดยอดผู้อาวุโสก็ตัดสินใจ “เข้าๆๆ ขอเพียงได้ที่หนึ่งก็เข้าได้ทั้งนั้น พวกเราหุบเขาตันหุยจะไม่กลั่นแกล้งแม่นางอาหน่วนตลอดกาล”
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันเซ็งยิ่ง
สุดยอดผู้อาวุโสพวกนี้ ปกติวางมาดสูงส่ง มักคิดว่าพวกเขาอยู่เหนือผู้คน
บัดนี้เพื่อได้ตัวกู้ชูหน่วน หลักศีลธรรมอะไรก็ไม่ยึดถือแล้วจริงแท้
แล้วยัง ‘แม่นางอาหน่วน’…จะตีสนิทเกินไปไหม? นางเป็นว่าที่สะใภ้ของเขา เขายังไม่เรียกแม่นางอาหน่วนเลย!
อีกอย่าง…
เรื่องเข้าแดนต้องห้าม ได้ขอพวกเขาให้อนุญาตแล้วหรือ?
กู้ชูหน่วนหัวเราะเอ่ย “เช่นนั้นเมื่อไรถึงให้ข้าเข้าแดนต้องห้ามได้? คงมิใช่ต้องรออีกสิบปียี่สิบปีกระมัง?”
“นี่จะเป็นไปได้อย่างไร ขอเพียงแม่นางอาหน่วนอยากเข้าแดนต้องห้ามก็สามารถเข้าได้ทุกเมื่อ แม่นางอาหน่วน เจ้ามิสู้ไตร่ตรองเข้าหุบเขาตันหุยพวกเราเถอะ ขอเพียงเจ้าเข้ากับเรา เจ้าต้องเป็นนักหลอมยาอันดับหนึ่งในแผ่นดิน…เฮ้อ…แม่นางอาหน่วน เจ้าจะไปไหน?”
“ยังจะไปไหนได้อีก? ก็ต้องไปแดนต้องห้ามสิ ได้ยินมานานว่าแดนต้องห้ามของหุบเขาตันหุยมีทัศนียภาพงดงาม ข้าอยากไปชมสักหน่อย ท่านปู่ท่านนี้ ท่านจะนำทางสักหน่อยได้ไหม?”
“เออ…”
“อย่างไร? เมื่อครู่ท่านมิใช่บอกว่า ขอเพียงข้าอยากไปก็ไปได้ทุกเมื่อหรือ? หรือว่าท่านแค่โม้ แค่หลอกข้า?”
“ไม่อยู่แล้ว”
“ในเมื่อไม่ เช่นนั้นก็ไปเป็นเพื่อนข้าสักครั้งเถอะ” กู้ชูหน่วนกะพริบตาปริบๆ ยิ้มจนใบหน้าบริสุทธิ์ผุดผ่อง
สุดยอดผู้อาวุโสนั้นจะพานางไปก็ไม่ใช่ ไม่พาไปก็ไม่ใช้ ถูกทำจนอีหลักอีเหลื่อยิ่งนัก
เดิมทีพวกเขาคิดจะใช้เรื่องนี้บีบให้นางเข้าหุบเขาตันหุย แต่แผนการนี้กลับถูกนางมองออกในแวบเดียว
ต่อหน้าคนมากมาย ทั้งเป็นความต้องการที่นางบ่งชี้ เขาจะไม่พานางไปก็ไม่ดี
แต่หากพานางไป นี่…จะไม่…
“อย่างไร? พวกท่านหุบเขาตันหุยจะตระบัดสัตย์หรือ? ไม่ให้ข้าไปแล้ว?”
“เออ…จะเป็นไปได้อย่างไร ท่านเจ้าหุบ ข้าพานางไปแดนต้องห้ามได้กระมัง…”
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน “…”
เขากล่าวมาแล้ว เขายังจะพูดอะไรได้อีก?
บอกว่าไม่ได้หรือ?
เช่นนั้นก็มิใช่ให้เขาเป็นคนชั่วหรือ? ต่อไปยังจะอยู่ร่วมสัมพันธ์พ่อสามีลูกสะใภ้กับนางได้อย่างไร?