ตอนที่ 598 ที่แท้เวลาเขายิ้มขึ้นมาดูดีขนาดนี้เชียว
ตอนบ่ายเซียวเหยี่ยนถึงจะกลับจวน หลิงอวี้จื้อลุกนั่งไม่เป็นสุขอยู่ในจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ให้มั่วชิงตามสืบไปทั่วว่าเซียวเหยี่ยนไปทางใด เพียงแต่ไม่มีใครรู้ว่าเซียวเหยี่ยนไปไหน
จากระยะไกล เธอเห็นเซียวเหยี่ยนกลับมาแล้ว เซียวเหยี่ยนที่ยืนอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ยิ้มให้หลิงอวี้จื้อ แสงแดดอบอุ่นเคลือบร่างกายของเซียวเหยี่ยนด้วยลำแสงสีทอง รอยยิ้มของเขาก็ยิ่งอบอุ่นขึ้นภายใต้แสงแดด
เซียวเหยี่ยนไม่ชอบยิ้ม ต่อหน้าคนอื่นทำหน้าตึงตลอดเวลา แม้แต่ต่อหน้าหลิงอวี้จื้อก็น้อยนักที่จะยิ้มกว้างอย่างมีความสุขเช่นนี้
หลิงอวี้จื้อมองจนหลงไปแล้ว ที่แท้เวลาเขายิ้มขึ้นมา ดูดีขนาดนี้เชียว
เห็นหลิงอวี้จื้อยืนนิ่งไม่ขยับ เซียวเหยี่ยนก็เดินตรงมาทันที กุมมือหลิงอวี้จื้อ ยื่นมือออกไปลูบหัวเธอ
“เป็นอะไรไปหรือ”
“ดูดีเหลือเกิน สติหลุดไปครู่หนึ่งเพคะ”
“ปกติข้าดูไม่ดีหรือ”
“นั่นก็เป็นความดูดีอีกประเภทหนึ่งเพคะ อาเหยี่ยน ท่านต้องยิ้มบ่อย ๆ ถึงจะดี ท่านดูสิ เวลาท่านยิ้มดูดีเพียงใด”
เห็นเซียวเหยี่ยนกลับมาโดยสวัสดิภาพ หัวใจที่ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ของหลิงอวี้จื้อก็สงบลง เธอยื่นมือออกไปโอบเอวของเซียวเหยี่ยน ถามว่า
“อาเหยี่ยน ท่านไปไหนมาหรือ”
“ไปถอนพิษมา”
เซียวเหยี่ยนพูดโดยย่อ หลิงอวี้จื้อตะลึงงันมองเซียวเหยี่ยน นึกว่าตัวเองฟังผิด นิ่งอยู่นานกว่าจะมีปฏิกิริยาตอบโต้
“ท่านว่าอะไรนะ พูดอีกทีสิเพคะ”
เซียวเหยี่ยนก้มหน้าลง จับใบหน้าของหลิงอวี้จื้ออย่างรักใคร่
“พิษของข้าถูกถอนออกไปแล้ว”
“จริงหรือ”
หลิงอวี้จื้อดีใจกระโดดตัวลอย หลายวันมานี้เธอนอนไม่หลับเลย ถึงแม้หลับไป สิ่งแรกที่ทำก็คือคลำหัวใจของเซียวเหยี่ยน
เธอกลัวว่าพอลืมตาขึ้นมาแล้ว คนที่อยู่ข้างกายจะหัวใจหยุดเต้น พิษรวมพันสิ่งไม่รู้ว่าจะออกฤทธิ์เมื่อใด ด้วยเหตุนี้ทุกเวลาทุกนาทีสำหรับเธอนั้นคือความทุกข์ทรมาน ทุกวันเธอจะคอยสังเกตเซียวเหยี่ยนอย่างใกล้ชิด กลัวว่าจู่ ๆ เขาจะล้มลงไป
หลิงอวี้จื้อสงบลงอย่างรวดเร็ว เขาจะหลอกเธอหรือไม่ ในเมื่อสองสามวันนี้เธอยิ้มฝืน ๆ อย่างเห็นได้ชัด เซียวเหยี่ยนก็เป็นห่วงเธอมาก
“ท่านไม่ได้หลอกข้านะ”
เห็นหลิงอวี้จื้อดีใจขนาดนี้ เซียวเหยี่ยนก็อดรู้สึกขำไม่ได้
“ข้าจะหลอกเจ้าเพื่ออะไร หากเจ้าไม่เชื่อให้มั่วชิงมาจับชีพจรข้าดูก็ได้ ดูสิว่าข้าพูดจริงหรือไม่”
หากเป็นคนอื่นทั่วไป จะต้องเชื่อคำพูดของเซียวเหยี่ยน แต่หลิงอวี้จื้อไม่ได้เป็นเช่นนั้น เธอเรียกมั่วชิงมาจริง ๆ จวบจนมั่วชิงบอกเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจระคนดีใจว่า พิษของเซียวเหยี่ยนถูกถอนไปแล้ว เธอถึงเชื่อคำพูดของเซียวเหยี่ยน
“ดีจังเลย ดีมากจริง ๆ”
หลิงอวี้จื้อดีใจน้ำตาไหล สองมือปิดปาก น้ำตาร่วงลงมาอย่างกลั้นไม่ได้ เซียวเหยี่ยนเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยความสงสาร
“เด็กโง่ ร้องอะไรกัน”
“ก็ข้าดีใจ ท่านไม่รู้หรอกว่าข้ารุ่มรวยอารมณ์เพียงใด ใครจะเหมือนท่าน เหมือนคนไม่มีน้ำตาอย่างไรอย่างนั้น”
“น้ำตาเจ้ามากเกินไปแล้ว ข้าไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไรดี”
เซียวเหยี่ยนสายหัวอย่างเหลืออด
หลิงอวี้จื้อได้แต่ยิ้ม เธอเป็นนักแสดง บ่อยครั้งต้องแสดงฉากร้องไห้ ปกติไม่ใช่คนเลือดเย็นอยู่แล้ว ถูกกระตุ้นอารมณ์ได้ง่าย ด้วยเหตุนี้สำหรับเธอแล้ว น้ำตาก็เหมือนเป็นเรื่องปกติที่พบเจอประจำ
“อาเหยี่ยน ท่านรีบบอกข้ามา เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่”
“กลับห้องไปคุยกันดี ๆ เถิด”
“ท่านบอกมาก่อนสิ การเดินไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการพูดสักหน่อย”
เซียวเหยี่ยนถูกหลิงอวี้จื้อตื๊อจนหมดปัญญา จึงทำได้เพียงเดินไปพูดไป เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้หลิงอวี้จื้อฟังรอบหนึ่ง
พอพวกเขามาถึงห้องแล้ว เซียวเหยี่ยนก็เล่าเรื่องเกือบเสร็จแล้ว
เรื่องที่เกี่ยวกับความเป็นความตายของเซียวเหยี่ยน หลิงอวี้จื้อฟังอย่างจริงจังมาก
“ธรรมชาติมนุษย์ช่างซับซ้อนนัก ในสายตาพวกเรา เจียงสือเป็นคนเลวที่ไม่น่าให้อภัย แต่สำหรับน้องสาวของนางแล้ว นางกลับเป็นพี่สาวที่ดีคนหนึ่งทีเดียว”
ตอนที่ 599 แผนสังหาร
“แล้วอย่างไร นางก็ยังต้องชดใช้ทุกอย่างที่นางทำ”
เซียวเหยี่ยนไม่ได้มีความเห็นอกเห็นใจเจียงสือเลย อย่างไรเจียงสือก็ต้องตาย
“ก็ใช่ นางตายไปก็ไม่เสียดาย”
นึกถึงเรื่องเลวร้ายที่นางทำ หลิงอวี้จื้อก็เสริมอีกประโยค
“อวี้จื้อ สักครู่ข้าจะต้องเข้าวังสักหน่อย เจ้ารอข้าที่จวนนะ”
หลิงอวี้จื้อพยักหน้าอย่างแรง
“เพคะ ข้าจะรอท่านมาทานอาหารเย็นด้วยกัน พวกเราต้องฉลองกันสักหน่อย”
เซียวเหยี่ยนหอมหน้าผากหลิงอวี้จื้อ
“อืม”
พิษของเซียวเหยี่ยนหายไปแล้ว หลิงอวี้จื้อก็ผ่อนคลายลงมากอย่างเห็นได้ชัด ในที่สุดคืนนี้ก็จะได้นอนหลับดี ๆ สักที สองสามวันมานี้ เธอเหนื่อยมากจริง ๆ
เมื่อเซียวเหยี่ยนไปแล้ว หลิงอวี้จื้อก็ไม่ได้คิดจะออกนอกจวน พิงแหย่งไม้ผลอยหลับไป
ระหว่างที่สะลึมสะลือ จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีใครมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ หลิงอวี้จื้อลืมตา ปรากฏว่าเห็นฟางฮุ่ยหรูอยู่ตรงหน้าตนเอง กำลังหรี่ตามองตนจากมุมสูง
อยู่ดี ๆ ก็มีคนปรากฏตัวขึ้น หลิงอวี้จื้อตกใจสะดุ้งโหยง ตื่นเต็มตาขึ้นมาทันใด
“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร”
“ใต้หล้านี้ไม่มีที่ใดที่ข้าไปไม่ได้ ข้าก็เข้ามาเช่นนี้แล เจ้าไม่ต้องหามั่วชิงแล้ว นางถูกข้าตีสลบไปแล้ว นางมิใช่คู่ต่อสู้ของข้า”
ฟางฮุ่ยหรูกอดอกท่าทางผ่อนคลาย
“ข้าไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าเหตุใดเฉินเสี้ยวหรูถึงชอบเจ้าเพียงนี้ เจ้ามีอะไรคู่ควรให้เขาคอยคิดถึงคะนึงหาหรือ ถึงขนาดให้โอกาสเจ้าลงมือได้”
“โลกนี้กว้างใหญ่นัก สิ่งที่เจ้าไม่เข้าใจก็มีมากมาย ฟางฮุ่ยหรู เจ้าวิ่งมาถึงนี่ คงไม่ได้แค่มาถามข้าว่าเหตุใดหรอกกระมัง!”
ผิวเผินหลิงอวี้จื้อสงบนิ่งมาก แต่ในใจวิตกกังวลอย่างยิ่ง ตอนนี้มั่วชิงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ ไม่แน่อาจจะถูกนางตีสลบไปแล้วจริง ๆ
วิทยายุทธ์ของฟางฮุ่ยหรูสูงกว่าที่เธอจินตนาการไว้ จู่ ๆ นางมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอเพื่ออะไรกันแน่ หากมีความคิดชั่วร้ายขึ้นมาจริง ๆ เธอคงไม่มีแรงต่อต้านเลยแม้แต่น้อย
“พิษของเสี้ยวหรูถูกถอนไปแล้ว ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ถูกกำหนดให้ต้องตาย อวี้จื้อ เจ้ายอมรับชะตากรรมเถิด!”
น้ำเสียงของฟางฮุ่ยหรูแฝงความกระหยิ่มยิ้มย่อง เมื่อรู้ว่าเฉินเสี้ยวหรูถอนพิษได้แล้ว หลิงอวี้จื้อก็รู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง แต่สิ่งที่เธอเป็นห่วงที่สุดคือเซียวเหยี่ยน ขอเพียงเซียวเหยี่ยนถอนพิษได้แล้วก็ดี เดิมทีเฉินเสี้ยวหรูก็ไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ ครั้งนี้เขารอดไปได้ คราวหน้าค่อยหาโอกาสจัดการอีก
“สำนักอู๋จี๋ช่างมีความสามารถเสียจริง แม้แต่ยาถอนพิษกัดทรวงซ่านก็ยังหาได้ง่าย ๆ”
หลิงอวี้จื้อประชดประชัน
“ข้าเชื่อว่าท่านเทวดาบนสวรรค์มีตา อาเหยี่ยนจะต้องไม่เป็นอะไร”
ถึงแม้ว่าพิษของเซียวเหยี่ยนจะถูกถอนไปแล้ว แต่หลิงอวี้จื้อก็ไม่ได้พูดความจริงกับฟางฮุ่ยหรู อย่างไรเรื่องการแสดงก็เป็นเรื่องหมู ๆ สำหรับเธอ เรื่องนี้ปิดไว้ก่อนค่อยพูดทีหลัง ดูก่อนว่าเซียวเหยี่ยนมีแผนอะไร
“อายุยังน้อย หากต้องอยู่เป็นหม้าย เป็นข้าก็จะไม่ทน ให้ข้าช่วยส่งเจ้าไปใต้ดินรอเซียวเหยี่ยนก่อนดีกว่า ว่าอย่างไร”
ฟางฮุ่ยหรูพูดจบ แววตาก็ประกายรังสีสังหาร
หลิงอวี้จื้อตกใจฟางฮุ่ยหรูทันใด คราวนี้ทำอย่างไรดี ฟางฮุ่ยหรูจะฆ่านางก็ง่ายดายราวกับเหยียบมดตาย เซียวเหยี่ยนเพิ่งจะรอดพ้นอันตรายมาได้ เธอยังไม่ทันได้ฉลองกับเซียวเหยี่ยนเลย เธอจะตายด้วยน้ำมือฟางฮุ่ยหรูไม่ได้
เธออดไม่ได้จะหดตัวไปข้างหลังแหย่งไม้
“ถึงข้าจะเป็นหม้ายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้าอย่ามายุ่งเรื่องคนอื่นเสียดีกว่า”
“ข้าคิดไปคิดมา เจ้าต้องตายเท่านั้น เฉินเสี้ยวหรูจะได้ตัดใจจากเจ้าได้ มิเช่นนั้นเขาก็ยังคงคิดถึงแต่เจ้า หากเจ้าเป็นหม้ายแล้ว เกรงว่าสิ่งแรกที่เขาทำก็คือรับเจ้าไปอยู่ด้วย ในเมื่อเจ้าต้องภักดีต่ออ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ก็เตรียมตัวอยู่และตายไปพร้อมกันได้เลย เจ้าวางใจเถิด ข้าจะทำให้ศพของเจ้าอยู่ครบทั้งตัว”