หยางโปขมวดคิ้วเหลือบมองอีกฝ่าย เหมือนไม่สนใจอีกฝ่ายด้วยซ้ำ เขาหันไปพูดกับลัวย่าวหัว “ พวกเรากลับโรงแรมกันเถอะ ! ”
ลัวย่าวหัวพยักหน้า “ อืม ! ”
พอพูดจบ ทั้งสองก็หันหลังและเดินออกไปข้างนอกด้วยกันทันที
หยานจวงเซียนรู้สึกเป็นกังวล เขาคิดว่าฐานะอย่างเขานำลูกชายมาขอโทษหยางโปด้วยตัวเอง
มันก็ถือว่าไว้หน้ากันมากพอแล้ว หยางโปน่าจะเข้าใจและให้อภัย ทั้งสองฝ่ายคงพูดคุย กินดื่มกันอย่างมีความสุข ไหนเลยจะคาดคิดว่า สถานการณ์จะกลับกลายเป็นแบบนี้
แต่หยานจวนเซียนก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วและรีบไล่ตามหยางโปทั้งสองคนไปทันที
” คุณหยาง ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ผมขอโทษอย่างจริงใจ คุณได้โปรดยอมรับคำขอโทษของผมด้วย ! ”
หยางโปไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ เขาหันไปพูดกับลัวย่าวหัว “ มันดึกมากแล้ว ฉันต้องการกลับไปพักผ่อน วันนี้ตอนอยู่ที่กองถ่ายเจอกับเหตุการณ์กระทบกระเทือนใจเลยรู้สึกไม่ค่อยจะสบายใจ ฉันอยากกลับไปพักผ่อน ”
เมื่อหยานเฉียงที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินที่หยางโปพูด ก็เกือบจะสบถด่าออกมา พูดแบบนี้มันหมายความว่าไง คนที่ถูกทุบตีในตอนนั้นคือเขา คนที่ตกใจกลัวก็ควรที่จะเป็นเขา หยางโปพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ?
หยานจวงเซียนรีบพูดขัดขึ้น “ อืม ดึกมากแล้ว คุณหยางรีบไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ผมจะจัดงานเลี้ยงขอโทษคุณให้ ”
หยางโปเข้าไปนั่งในรถ ไม่แม้แต่จะสนใจพวกเขา
เมื่อเห็นหยางโปจากไป หยานเฉียงก็พูดขึ้นทันที “ พ่อ เขามันปั้นน้ำเป็นตัว ผมต่างหากที่ตกใจกลัว ! ”
“ แกไม่ต้องพูดอีกแล้ว ถ้าเรื่องนี้เคลียร์ไม่จบ พ่อของแกได้ตายจริงๆแน่ ฉันนี่แหละที่จะต้องตกใจกลัว ! ” หยานจวงเซียนกล่าว
ในขณะที่พูด หยานจวงเซียนก็เดินกลับไปที่โรงแรม เขาเห็นผู้กำกับเฉินและคนอื่นๆ ยังคงยืนอยู่ที่
ล็อบบี้ จึงรีบเข้าไปทักทายและพูดอย่างเป็นกันเองว่า ” สวัสดีผู้กำกับเฉิน ! ”
……
หยางโปกลับไปที่โรงแรม หยิบกระจกแสงจันทร์ออกมา และเริ่มฝึกบำเพ็ญเพียร เขาคุ้นเคยกับชีวิตแบบนี้นานแล้ว เขาจะรู้สึกไม่สบายตัวถ้าไม่ได้ฝึกฝนทุกวัน
เช้าตรู่ของวันที่สอง ลัวย่าวหัวไปเคาะประตูของหยางโป หยางโปก้มหน้ามองเวลา ตอนนี้เพิ่งจะตีสี่ เขาตกใจรีบเดินไปเปิดประตูให้ เห็นลัวย่าวหัวยืนอยู่หน้าประตู ด้วยทีท่าวางมาดเท่ห์
” เราไปออกกำลังกายตอนเช้ากันดีไหม ? ”
หยางโปเหลือบมองไปที่ลัวย่าวหัว ” นายป่วยหรือเปล่าเนี่ย ! ”
พอพูดจบ หยางโปก็ปิดประตูใส่อย่างแรง
จากนั้นลัวย่าวหัวก็เคาะประตูอีกครั้ง
หยางโปเปิดประตูอีกครั้งและเห็นว่าลัวย่าวหัวได้เปลี่ยนท่าทางแล้ว เขายืนตัวตรงอยู่นอกประตูและพูดกับหยางโปว่า ” ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายน่ะ ”
“ ถ้ามีเรื่องจะคุยก็เข้ามา ทำไมนายต้องลีลามากมายขนาดนั้น ? ” หยางโปกล่าว
ลัวย่าวหัวทำท่าเก้อเขิน ” มันเป็นกระแสนิยมน่ะ ”
หยางโปไม่สนใจเขา เขาเปิดไฟและหันไปพูดกับลัวย่าวหัว ” มีเรื่องอะไรกันแน่ ? ”
ลัวย่าวหัวชี้ไปที่ตำแหน่งล่างซ้ายของหน้าอกและพูดว่า ” ช่วงนี้ฉันรู้สึกเจ็บเล็กน้อยตรงบริเวณนี้
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ? ”
“ เจ็บตลอดเวลาเลยเหรอ ? ” หยางโปถาม novel-lucky
“ ไม่ มันเจ็บตอนฝึกฝน พอพลังไหลวนมาถึงตำแหน่งนี้ก็จะเจ็บ ” ลัวย่าวหัวกล่าว
หยางโปลังเลเล็กน้อย ใบหน้าค่อนข้างจะเคร่งขรึม “ นายลองบอกสถานการณ์การฝึกฝนล่าสุดให้ฉันฟังหน่อยสิ ฉันจะดูสิว่ามันเป็นอะไร ”
ลัวย่าวหัวพยักหน้าและเริ่มพูดถึงการฝึกฝนล่าสุดให้ฟัง
หยางโปขมวดคิ้วและพูดขึ้นทันทีว่า “ ก่อนหน้านี้ฉันกำชับนายไว้หลายครั้งแล้วว่าให้ใส่ใจทิศทางการเคลื่อนที่ของพลังงาน ก่อนหน้านี้ฉันได้ช่วยให้นายแก้ไขปัญหาทิศทาง ดูเหมือนว่านายจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันเลย ”
ลัวย่าวหัวทำหน้าเหยเก ” ฉันให้ความสำคัญ แต่ก็ยังมีปัญหาเกิดขึ้นเล็กน้อย ”
“ ทิศทางพลังของนายมีปัญหา โชคดีที่นายพบมันทันเวลา จึงไม่มีปัญหาใหญ่ เดี๋ยวสักครู่ฉันจะบอกทิศทางที่ถูกต้องให้นาย ต่อไปในภายภาคหน้า นายก็แก้ไขมันหน่อยก็แล้วกัน ” หยางโปกล่าว
ลัวย่าวหัวพยักหน้าขานรับทันที
หยางโปช่วยนวดให้ลัวย่าวหัวอยู่พักหนึ่ง ขจัดอาการบวมภายนอก และสอนวิธีการฝึกขั้นพื้นฐานให้แก่เขาอีกครั้ง ถึงได้แก้ปัญหาได้ ตอนนี้ฟ้าก็สว่างแล้ว
หยางโปลดมือลง เขาหันมองออกไปข้างนอก สวมเสื้อผ้า และกำลังจะออกไปวิ่ง ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามา
ลัวย่าวหัวยิ้ม “ เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูเอง ”
ทันทีที่เปิดประตู ก็เห็นหวังลั่วตันยืนอยู่นอกประตู เธอจ้องมองลัวย่าวหัว แล้วยื่นหน้ามองเข้าไปข้างใน ” นี่… ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ฉันมาเช้าไปหน่อย ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ ”
ลัวย่าวหัวมองไปที่หวังลั่วตัน ” คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ? พวกเราเป็นอย่างที่คุณคิดจริงๆหรือไง ”
หยางโปเดินออกมาพอดี เขาเหลือบไปมองหวังลั่วตัน ” เกิดอะไรขึ้น ? ”
หวังลั่วตันเห็นสีหน้าของหยางโปที่ไม่ตื่นตระหนกเลยแม้แต่เล็กน้อย ก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง
” ไม่มีอะไร เมื่อคืนพวกคุณพักอยู่ด้วยกันเหรอ ? ”
“ ไม่ เขามาเช้ากว่าคุณนิดหน่อย มาเคาะประตูห้องผม อยากจะไปออกกำลังกายตอนเช้ากับผมน่ะ ” หยางโปตอบ
ลัวย่าวหัวพยักหน้า “ เราจะไปออกกำลังกายตอนเช้ากัน คุณอยากไปด้วยกันไหม ? ”
หวังลั่วตันสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกระโปรงสีดำ ใบหน้าบอบบางสวยงาม มองแวบแรกก็รู้ว่าแต่งตัวมาอย่างดี เธอก้มหน้ามองไปที่ปลายเท้า เธอสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ เธอจึงรีบเก็บรองเท้าไปทางด้านหลัง ” อืมดีเลย ! ”
“ เสื้อผ้าคุณคงไม่เหมาะกับการออกกำลังกาย ไปนั่งรอพวกเราใต้ต้นไม้ก็พอ ” หยางโปพูด
หยางโปทั้งสองพาหวังลั่วตันไปที่ใต้ต้นไม้ในสวนสาธารณะ จากนั้นทั้งสองก็เริ่มออกกำลังกายตามจังหวะของใครของมัน
หวังลั่วตันรู้สึกเบื่อจะตายชัก เธอมองไปที่ทั้งสองฝึกมวย แต่ก็รู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย
หลังจากออกกำลังกายตอนเช้า หยางโปทั้งสองก็กลับไปล้างเนื้อล้างตัวที่ห้อง ขณะที่หวังลั่วตันไปรออยู่ที่ร้านอาหาร
เมื่อหยางโปมาถึงร้านอาหาร เขาก็เห็นสองพ่อลูกมานั่งอยู่ข้างหวังลั่วตันแล้ว หยางโปถืออาหารเดินผ่านพวกเขาไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งทันที
พ่อหยานและลูกชายมองหน้ากัน ทั้งสองทำได้เพียงส่งสายตาวิงวอนมองไปที่หวังลั่วตันเพื่อขอความช่วยเหลือ
หวังลั่วตันทำอะไรไม่ถูกทำได้แค่ต้องนั่งลงตรงข้ามหยางโป เธอค่อยๆรินนมให้หยางโป แล้วนั่งลงโดยไม่พูดอะไร
ผ่านไปนานพอสมควร หยางโปถึงได้เอ่ยปากพูด “ ผู้กำกับเฉินขอให้คุณมาใช่ไหม ? ”
หวังลั่วตันพยักหน้า ” คุณรู้ได้ยังไง ? ”
หยางโปไม่พูดอะไรมาก เขาเหลือบมองหวังลั่วตันและถอนหายใจเบาๆ “ ชื่อเสียงของคุณตอนนี้ก็ไม่ใช่น้อยแล้ว จะมัวสนใจภาพยนตร์และละครโทรทัศน์ที่ไม่มีอนาคตไปทำไม ? ”
หวังลั่วตันยิ้ม “ เพื่อเงินไง ! ”
หยางโปส่ายหน้า ไม่พูดอะไรมาก เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำเพื่อเงิน
ไม่นาน ลัวย่าวหัวก็มาถึง เขาเห็นพ่อหยานและลูกชายนั่งอยู่ไม่ไกลออกไป จึงหันไปพูดกับหยางโป “ พวกเขามากันอีกแล้ว นายจะจัดการยังไง ? ”
หยางโปมองไปทางลัวย่าวหัว ” เรื่องนี้ก็ให้มันเป็นแบบนี้ไปแหละ ที่เหลือเดี๋ยวนายก็จัดการเอง ”
ลัวย่าวหัวมองไปที่หยางโปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ “ ให้ฉันจัดการ ? เดี๋ยวกลับไปฉันจะพูดเสียงดังๆ ทำให้ชื่อเสียงของนายเสียหาย แล้วนายอย่ามาตำหนิฉันนะ ! ”
“ อยู่ต่อหน้าตระกูลซุนฉันยังมีชื่อเสียงอยู่เหรอ ? ” หยางโปกล่าว
ลัวย่าวหัวนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “ มันก็ใช่ ! ”