Sign in Buddha’s palm 318 (II)
“เอาล่ะ”
“มาว่ากันเรื่องของเจ้าดีกว่า”
ซูฉินหันมองไปทางเหลยเฉียนจืออีกครั้ง
แม้ว่าผู้ที่ต่อสู้กับเหลยเฉียนจือเมื่อครู่จะเป็นเพียงร่างจําแลงของซูฉิน แต่เนื่องจากเหลยเฉียนจือกล้าที่จะเข้ามาตีประตูบ้านผู้อื่น ก็หมายความว่าเขาพร้อมที่จะตายแล้ว
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูฉินก็เงยหน้ามองเมฆเบื้องบน เมื่อครู่เหลยเฉียนจือได้ใช้ดาบสายฟ้าชักนําสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าออกมา แม้ว่าสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าจะยังไม่ฟาดลงมา แต่เมื่อเวลาผ่านเลยไป ความกดดันก็สะสมเพิ่มมากขึ้น ราวกับมันมีมังกรสายฟ้าอยู่ในส่วนลึกของเมฆดํานั้นจริงๆ
“ข้าไม่ชอบวันที่ครื้มฟ้าครึ้มฝนสักเท่าไหร่”
ดวงตาของซูฉินสงบนิ่ง และเขาก็พูดคําสองคําเบาๆ “เรียกลม”
ทันใดนั้น เหนือเก้าชั้นฟ้า ลมสีดําก็มารวมตัวกัน ควบแน่นเป็นมังกรสีดา ในเวลาต่อมามังกรดำนั้นก็คํารามก้อง พัดพากลุ่มเมฆออกไปในทันที
เคล็ดเรียกลมเป็นทิพยอํานาจที่สามารถเติบโตไปพร้อมกับความแข็งแกร่งของซูฉินได้ ในขณะนี้ซูฉันกลายเป็นเซียนเทพปฐพีแล้ว และด้วยความช่วยเหลือจากทะเลปราณเบื้องลึก ความแข็งแกร่งของเขาก็เหนือกว่าเซียนเทพปฐพีธรรมดาไปแล้ว
มันทําให้ตอนที่ซูฉินแสดงพลังทิพยอํานาจของเคล็ดเรียกลมออกมา ไม่รู้ว่ามันทรงพลังมากกว่าแต่ก่อนมากแค่ไหน ต่อหน้าเสียงคํารามของมังกรดํา กระทั่งสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าที่เป็นสัญลักษณ์แห่งฟ้าดินก็พังทลายลงอย่างรวดเร็ว
“นี่?!”
ใบหน้าของเหลยเฉียนจือถึงกับไม่มั่นคง การใช้พลังของดาบสายฟ้าเพื่อชักนําสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้านั้นเป็นกระบวนท่าไม้ตายของเหลยเฉียนจือ เป็นกระบวนท่าที่ทรงพลังที่สุดของเขาแล้ว
แต่ยามนี้เหลยเฉียนจือกลับต้องมาเห็นสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าที่ก่อตัวขึ้นมาพลันพังทลายลงด้วยค่าพูดของซูฉินเพียงแค่วลีเดียว
“หนี!”
ถ้าเป็นตอนที่ซูฉันปรากฏตัวครั้งแรก เหลยเฉียนจือยังพอมีความหวังอยู่ในใจ คิดว่าร่างจริงของซูฉันคงไม่แข็งแกร่งขนาดนั้น แต่ตอนนี้เมื่อสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าพลันปลิวหายไปในอึดใจเดียว เหลยเฉียนจือก็มีเพียงความคิดเดียวภายในใจ
นั่นคือการหลบหนี!
แม้จะเป็นเซียนเทพปฐพี แต่มันก็มีทั้งระดับสูงและระดับต่ำ ตัวอย่างเช่น จ้าวทะเลบูรพาในยุคเฟื่องฟูกระแสปราณฉีนั้นเป็นถึงเซียนเทพปฐพีขั้นสูงสุด
พลังของซูฉินที่แสดงออกมาให้เห็นในตอนนี้ แข็งแกร่งกว่าเซียนเทพปฐพีทั่วๆ ไป อย่างน้อยก็เหนือกว่าเหลยเฉียนจือที่เพิ่งเข้าสู่ขอบเขตเซียนเทพปฐพี
ด้วยช่องว่างระหว่างพลังอํานาจเช่นนี้ หากเหลยเฉียนจือยังคงอยู่ ไม่เพียงแต่จะทําให้ตนเองอับอายขายหน้าเท่านั้น แต่ยังอาจจะเป็นอันตรายต่อชีวิตตนเองอีกด้วย
ดังนั้น
เหลยเฉียนฉือจึงหันหลังกลับและหนีไปโดยไม่ลังเล
ตึง!!!
ร่างของเหลยเฉียนจือถอยกลับอย่างรุนแรง พื้นก็เหมือนจะสั่นสะเทือนไปตามแรงกดเท้าของเหลยเฉียนจือ พุ่งตัวออกไปผ่านระยะทางนับพันเมตร
“เหลยเฉียนจือหนีไปแล้ว?”
“เซียนเทพปฐพียังต้องวิ่งหนี?”
ทุกคนที่ได้เห็นฉากนี้รู้สึกเหมือนว่าตนกําลังฝันอยู่ แม้แต่ในยุคเฟื่องฟูกระแสปราณฉีครั้งล่าสุด เซียนเทพปฐพีก็ยังเป็นขุมพลังที่ทรงพลังมากพอจะครอบงําดินแดนใดดินแดนหนึ่งได้ และสําหรับยุคปราณฉีเงียบงันที่แทบจะมีเซียนเทพปฐพีเพียงคนเดียวในรอบหนึ่งพันปีเช่นปัจจุบันนี้ เซียนเทพปฐพียังไม่ใช่ตัวตนที่ไร้เทียมทานอีกหรือ?
ตอนนี้ ทุกคนกําลังได้เห็นเซียนเทพปฐพีหลบหนีอยู่จริงๆ งั้นหรือ?
“ไม่ใช่ว่าเหลยเฉียนจืออ่อนแอ แต่มนุษย์สวรรค์แห่งอาณาจักรถังแข็งแกร่งเกินไป……”
บรรพชนนิกายใหญ่ต่างมีน้ำเสียงที่หนักอึ้ง ภายในใจเศร้าหมอง
เหลยเฉียนจืออ่อนแอเช่นนั้นหรือ?
เห็นได้ชัดว่าไม่ได้อ่อนแอ ไม่ว่าจะเป็นยุคไหนๆ เหลยเฉียนจือก็นับว่าอ่อนแอไม่ได้
แต่น่าเสียดายที่เหลยเฉียนจือต้องมาพบกับซูฉิน
ร่างจําแลงของซูฉิน ยังทําให้เหลยเฉียนจือต้องต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย นับประสาอะไรกับร่างจริง?
“หนี?”
“สายไปแล้ว”
เมื่อเห็นฉากนี้ ซูฉันก็ส่ายศีรษะเล็กน้อย
หากเหลยเฉียนจือหันหลังกลับและหนีไปก่อนที่เขาจะออกจากด่านฝึกตน ก็คงไม่มีปัญหาใด สุดท้ายร่างจําแลงของซูฉินนั้นทรงพลัง แต่ก็ยากที่จะรั้งเซียนเทพปฐพีเอาไว้ได้
แต่ตอนนี้…
ซูฉันทะลวงผ่านขอบเขตมาแล้ว เหลยเฉียนฉือจะหนีไปไหนได้เมื่ออยู่ใต้จมูกของเขาเช่นนี้?
ช่วงเวลาต่อมา
ซูฉินยกมือขวาขึ้นแล้วกดไปทางเหลยเฉียนจือที่อยู่ไกลออกไป
ตูม!
เห็นเป็นฝ่ามือที่ปกคลุมท้องฟ้าและดวงอาทิตย์ ครอบคลุมระยะทางทั้งหมด เข้าปกคลุมเหลยเฉียนจือที่กําลังหนีอยู่อย่างรวดเร็ว
“ไม่!!!”
ดวงตาของเหลยเฉียนจือเบิกกว้าง ใช้ดาบสายฟ้าฟันออกไปเบื้องหน้าโดยตรง
ในชั่วพริบตา ดาบสายฟ้าก็สั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง พลังอันน่าสยดสยองก็ปลดปล่อยออกจากเหลยเฉียนจือผ่านอาวุธที่สร้างขึ้นโดยผู้ทรงพลังถึงขีดสุด
พลั่ก
เหลยเฉียนจือกระอักเลือดออกมาทันที มองไปที่ซูฉินอย่างไม่เชื่อสายตา
แม้ว่าดาบสายฟ้าจะปิดกั้นพลังส่วนใหญ่จากฝ่ามือของซูฉินเอาไว้ได้ แต่เหลยเฉียนจือก็ยังได้รับบาดเจ็บรุนแรง