อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 519 ทะเลโลหิตล่วงรู้อนาคต
ด้านข้างแท่นหินเป็นหินหลอมเหลวทะเลโลหิตขนาดเขื่องโขหนึ่ง
อุณหภูมิของหินหลอมเหลวสูงอย่างยิ่ง ปะทุคลื่นโลหิตเป็นครั้งๆ กู้ชูหน่วนร้อนจนเหงื่อแตกเป็นสายฝน
นางเดินไปข้างหน้าด้วยความระมัดระวัง มองโดยรอบอย่างระแวดระวัง
ที่นี่เงียบกริบ นอกจากเสียงซัดสาดของหินหลอมเหลวแล้วก็ไม่มีเสียงใดอื่น แม้แต่เสียงผีร้องโหยหวนเมื่อครู่ก็ไม่มีแล้ว เพราะกลัวเกรงตระหนกในสิ่งมีชีวิตบางอย่างของที่นี่หรือไม่ก็สุดจะรู้
“แปลก ทำไมหุบเขาตันหุยถึงได้มีหินหลอมเหลวทะเลโลหิต? แถมยังกว้างขนาดนี้ด้วย”
กู้ชูหน่วนก้มศีรษะ มองหินหลอมเหลว
ชั่วขณะ หินหลอมเหลวที่กำลังปะทุแต่เดิมกลับเงียบสงบ ทั้งยังปรากฏภาพเป็นภาพๆ
กู้ชูหน่วนพลันสะดุ้ง เบิกดวงตาโตที่ขาวดำตัดชัดจ้องภาพเหนือหินหลอมเหลวโดยละเอียด
ในภาพนั้น นางกับเย่จิ่งหานสวมกอดจุมพิตดูดดื่ม ให้คำมั่นเป็นตาย รักชั่วฟ้าดินสลาย
ครั้นเปลี่ยนภาพ นางกับเย่จิ่งหานแตกหัก นางแทงเย่จิ่งหานตายในกระบี่เดียว จากนั้นก็โซซัดโซเซจากไป
กู้ชูหน่วนสงสัย
ทำไมทะเลโลหิตนี้ถึงปรากฏภาพเหล่านี้ได้?
อีกอย่างแต่ละภาพก็สมจริงขนาดนั้น ราวกับจะเกิดขึ้นจริงในอนาคตกาล
ไม่รอให้นางสิ้นความตกใจ ภาพของหินหลอมเหลวก็เปลี่ยนอีก
นางช่วยเผ่าหยก ใช้ตัวเองเป็นยา ควักเลือดจากขั้วหัวใจเลือดเอง สุดท้ายก็ตายอนาถด้วยน้ำมือตัวเอง ชาวบ้านทุกคนในเผ่าหยกห้อมล้อมศพนางร่ำไห้ทุกข์ระทม
ยังมีอี้เฉินเฟย หลังจากเส้นผมทั้งศีรษะของอี้เฉินเฟยเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว ก็กระโดดลงเตาหลอมยา ใช้กายตัวเองช่วยนางหลอมยา หลังจากสิ้นลมแล้วแม้แต่กระดูกสักชิ้นก็ไม่เหลือ
“ติ๊ก…”
มุมดวงตากู้ชูหน่วนมีน้ำตาไหลรินหนึ่งหยด
นางยื่นมือ ลูบทรวงอกตัวเอง ตรงทรวงอกเต้นระรัวไม่หยุด
นางรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังกลัว ร่างกายสั่นเทิ้มอย่างอดไม่ได้
เย่จิ่งหานถูกนางสังหารแล้ว
อี้เฉินเฟยกระโดดลงเตาหลอม ใช้ความตายหลอมยา…
ทำไมทะเลโลหิตถึงปรากฏภาพพวกนี้ได้?
ทะเลโลหิตพยากรณ์เรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตหรือ?
ไม่…
นี่เป็นไปไม่ได้…
โลกนี้จะมีคนหรือสิ่งที่พยากรณ์อนาคตได้อย่างไร?
กู้ชูหน่วนสะบัดหน้า ข่มความตระหนกในใจอย่างหนัก หลับตาลง พักใหญ่ถึงลืมตาขึ้น แล้วตั้งใจมองทะเลโลหิตอีกครั้ง
ทะเลโลหิตกลับคืนสู่สภาพเดิมแล้ว นอกจากจะปะทุหินหลอมเหลวเป็นครั้งคราวก็ไม่มีใดอื่น ประหนึ่งภาพเมื่อครู่เหล่านั้นเป็นเพียงมโนภาพของนางเอง
กู้ชูหน่วนยกเท้า คิดไปจากทะเลโลหิตพิลึกแห่งนี้
อย่างไม่เจาะจง นางแลเห็นภาพที่เปลี่ยนไปของทะเลโลหิตอีก
ในภาพครั้งนี้ ไม่ใช่อี้เฉินเฟย ไม่ใช่เย่จิ่งหาน แต่เป็นเซียวหยู่เซวียน
นั่นเป็นค่ำคืนสายฝน มีฝนตกห่าใหญ่ เซียวหยู่เซวียนแตกหักกลายเป็นศัตรูกับนาง นับแต่นั้นตัดขาดโดยสมบูรณ์ ยกพลสองแสนตระกูลเซียวจากไปอย่างโกรธแค้น ตั้งตนเป็นราชา สุดท้ายก็สู้กับนางแบบต้องตายกันไปข้าง
ภาพเปลี่ยนอีก ซือโม่เฟยผมหงอกขาวในราตรีเดียว สิ้นวรยุทธ์ ซมซานตกอับ…
“ปัดโธ่! ให้ตายสิ ประสาทล่ะมัง!”
กู้ชูหน่วนโมโหสุดประมาณ เก็บก้อนหินหนึ่งโยนลงไปในทะเลโลหิต กระเพื่อมหินหลอมเหลวเป็นชั้นๆ
“พวกบ้าที่ไหนมาวางค่ายกลมายาที่ทะเลโลหิตตรงนี้เนี่ย? ค่ายกลมายาให้ภาพที่ดีหน่อยยังแล้วไป แต่กลับเป็นภาพวุ่นวายอะไรพวกนี้เสียได้!”
เซียวหยู่เซวียนกับเย่จิ่งหานกับนางดีๆ ทำไมนางต้องแตกหักกับพวกเขาด้วย กลายเป็นศัตรู?
พี่เฉินเฟยก็ยังดีๆ ไม่มีอะไรจะกระโดดเข้าเตาหลอมทำไม?
เจ้าลูกหมาซือโม่เฟยนั่นอีก แต่ไหนมาก็มีแต่เขารังแกคนอื่น จะมีคนอื่นรังแกเขาที่ไหน?
นางจะช่วยเผ่าหยก รวบรวมมุกมังกรครบเจ็ดเม็ดก็ได้แล้วนี่
นางมีปัญหาหรือ? ควักเลือดตรงขั้วหัวใจตัวเองทำไม นางยังอยากมีชีวิตอีกหลายๆ ปีนะ
วุ่นวายไปหมด…