“ท่านอาจารย์ ผมจะกลับมาเยี่ยมคุณ ผมต้องไปแล้ว” แดร์ริลกัดฟันพูดโดยไม่หันกลับมามองฟอร์ด เขากระโดดและปีนขึ้นต่อไป
ไม่แน่ใจว่านานเท่าไหร่ แต่แดร์ริลรู้สึกได้ว่าเขาสูญเสียกำลังภายในบางส่วนไป และในที่สุดเขาก็มาถึงยังยอดเขาโดยที่เขาแทบจะทนไม่ไหวอีกต่อไป
เฮ้อ!
แดร์ริลถอนหายใจในขณะที่เขายืนอยู่บนยอดเขา เขาตื่นเต้นมากเมื่อมองไปยังดินแดนอันกว้างใหญ่ไพศาลและรู้สึกเหมือนอยู่ในสรวงสวรรค์
แม่ง! โชคดีที่เขาได้พบกับท่านอาจารย์ฟอร์ดและได้เรียนรู้วรยุทธกระบี่ของเขา ไม่เช่นนั้นเขาคงจะถูกขังอยู่ที่นั่นตลอดไป
“ท่านอาจารย์ ในที่สุดเราก็กลับมาที่นี่” จีเวลกระโดดขึ้นลงอย่างมีความสุข
แดร์ริลพยักหน้าและมองไปยังหุบเขาลึก “ไปกันเถอะ”
ในขณะที่พูด เขาก็เดินลงเขาอย่างช้า ๆ จีเวลเดินตามหลังเขา เธอกระโดดและกระโดด
แดร์ริลโกรธจัดเมื่อพวกเขาไปถึงยังสถานที่ที่มาร์คัสทิ้งพวกเขาเอาไว้ก่อนหน้านี้ หลังจากที่ชายคนนั้นจงใจพาพวกเขามาผิดทาง แดร์ริลต้องการกลับไปที่เมืองไห่เพื่อแสวงหาการแก้แค้น
อย่างไรก็ตาม แดร์ริลควบคุมตัวเองเอาไว้ได้ สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการไปถึงสำนักกระบี่อย่างรวดเร็ว เพื่อผ่านหุบเขาพิศวงและมุ่งหน้าไปยังโลกใหม่
แน่นอนว่าเขาจะแก้แค้นให้ฟอร์ดเมื่อเขาไปถึงยังสำนักกระบี่ ท่านอาจารย์ฟอร์ดจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตก็ได้ แต่แดร์ริลในฐานะลูกศิษย์ของเขา เขาต้องการที่จะสอนบทเรียนให้กับคนเหล่านั้นไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
ด้วยความคิดเช่นนั้น แดร์ริลและจีเวลจึงถามทางเพื่อไปยังสำนักกระบี่
จากนั้นแดร์ริลก็เช่ารถคันเล็ก ๆ เพราะพวกเขาเหนื่อยจากการเดินมาทั้งวัน
ในขณะที่แดร์ริลขับรถไปจนตะวันเริ่มจะตกดิน เขาก็ชี้ไปที่ป่าข้างหน้าและพูดว่า “จีเวล คืนนี้เราจะพักกันที่นี่และนอนในรถ”
“เยี่ยม”
จีเวลพยักหน้าอย่างเชื่อฟังในขณะที่เธอห่มผ้าให้แดร์ริลและถามว่า “ท่านอาจารย์ คุณขับรถเหนื่อยไหม? ให้ฉันนวดเท้าให้คุณไหม?”
แดร์ริลรู้สึกอบอุ่นเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น
“ฉันไม่เหนื่อย” แดร์ริลหัวเราะและเอนกายลงบนที่นั่งและหลับตา แต่เขายังคงนอนไม่หลับในขณะที่จิตใจของเขาเต็มไปด้วยภาพของอีวอนและนายหญิงแห่งนิกาย
จีเวลตบไหล่แดร์ริลเบา ๆ ราวกับทารกในขณะที่เธอร้องเพลงเมื่อเธอเห็นว่าแดร์ริลนอนไม่
“ความฝันของคุณจะหวาน ในขณะที่น้ำตาจะยังคงอยู่ เมื่อคุณตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้…
“รู้ไหมว่าหัวใจที่แตกสลายนั้นว่างเปล่า…
“ชีวิตนี้ตลอดไปชั่วกาลนิรันดร์ เธอจะอยู่ในใจของฉัน…”
ทำนองเพลงไพเราะในขณะที่เสียงของจีเวลก็ไพเราะเช่นกัน แดร์ริลสนุกกับมันมาก เขาถามว่า “จีเวล เพลงนี้ชื่อเพลงอะไร?”
ไม่เพียงแต่ท่วงทำนองจะดีเท่านั้น แต่เนื้อเพลงก็ยังยอดเยี่ยมอีกด้วย โดยเฉพาะสองบรรทัดสุดท้าย ’ชีวิตนี้ตลอดไปชั่วกาลนิรันดร์ เธอจะอยู่ในใจของฉัน’
จีเวลยิ้ม “ท่านอาจารย์ แม่ร้องเพลงนี้ให้ฉันฟังเมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันไม่รู้ชื่อเพลงหรอก”
ในขณะที่จีเวลกำลังพูด ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ชายหลายคนถือดาบไว้ในมือปรากฏขึ้นในป่าและล้อมรถของพวกเขาเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าคนกลุ่มนี้เป็นโจรภูเขา
จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้ามาใกล้ในขณะที่มองไปที่แดร์ริลและจีเวลก่อนที่คนในกลุ่มจะทุบรถด้วยใบมีด
หัวหน้ากลุ่มพูดอย่างเย็นชาว่า “ส่งเงินทั้งหมดของแกมาเดี๋ยวนี้!” เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนกลุ่มนี้ออกปล้น ทุกคนได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี พวกเขาปกปิดใบหน้าเอาไว้
แดร์ริลหัวเราะเยาะ โจรเหล่านี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เหมาะสมเลยแม้แต่น้อย แม้แต่หัวหน้าของพวกเขาก็ยังเป็นเพียงแค่ปรมาจารย์อาวุโสขั้นห้า กล้ามาเป็นโจรได้ยังไง?
“ท่านอาจารย์…” จีเวลดึงแขนของแดร์ริลด้วยความหวาดกลัว
แดร์ริลปลอบใจจีเวลแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล”
จากนั้นแดร์ริลก็เลื่อนหน้าต่างรถลงและมองไปที่หัวหน้ากลุ่ม เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “พวกเราไม่มีเงินหรือของมีค่าหรอก ยกเว้นก็แต่ว่าพวกนายจะเอามันมาให้เรา”
‘อะไรนะ?’
‘เขาพูดว่าอะไรนะ?’