เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 526
ได้ยินคำพูดของหยางเฟิง สีหน้าของหนิงชิงเฉิงก็ซีดเผือด ไม่มีสีเลยแม้แต่น้อย และราวกับถูกฟ้าผ่า!
หยางเฟิงพูดถูก
เธอได้ตรวจสอบทุกอย่างแล้ว!
แต่เธอกลัวคัดค้านอยู่ในใจ!
ยังเพ้อฝันว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้นล้วนหลอกลวง!
แต่ตอนนี้ หยางเฟิงยอมรับกับปากตนเองแล้ว
ในใจของหนิงชิงเฉิง ความโชคดีครั้งสุดท้ายเหล่านั้น ได้อันตรธานหายไปแล้ว!
“เพราะอะไร? เพราะอะไรถึงเป็นเช่นนี้?”
ทันใดนั้น
หนิงชิงเฉิงก็พังทลายลงมา
เธอจ้องมองหยางเฟิงด้วยน้ำตาอาบแก้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความเซื่องซึม
“คุณมันไอ้คนชอบล้อเล่นกับความรู้สึก! คุณรู้ไหม? ฉันรอคุณมาห้าปีเต็ม! ห้าปีนะ! เด็กผู้หญิง กับห้าปี!”
“แต่ฉันรออะไรล่ะ?”
“ฉันรอว่าคุณมีข่าวแต่งงานมีลูกแล้ว”
“หยางเฟิง คุณใจร้ายกับฉันเกินไปแล้วจริงๆ!”
ในชั่วพริบตา
ความรู้สึกไม่เป็นธรรมทั้งหมด
ความไม่ยินยอมทั้งหมด
ความเสียใจทั้งหมด
กลายเป็นน้ำตา ไหลรินออกมา
มองเห็นถึงตรงนี้
สวีโหย่วหรงที่อยู่ไม่ไกลก็ขมวดคิ้วแน่น
ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ไม่เข้าใจ ทำไมหนิงชิงเฉิงถึงได้มีความรักลึกซึ้งต่อหยางเฟิงเช่นนี้นะ?
เพียงแต่เธอรู้ว่า
เรื่องอย่างนี้ ไม่ใช่สิ่งที่เลขาฯตัวน้อยจะไปเอ่ยถามได้
และในเวลาเดียวกันนี้
สวีโหย่วหรงมองเห็นแววตาของหยางเฟิง มันเต็มไปด้วยการดูถูก
ผู้ชายคนหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง เกาะผู้หญิงกินเหรอ?
เป็นความอับอายขายหน้าของผู้ชายจริงๆ!
ผู้ชายอย่างนี้ เดิมทีแล้วไม่ได้คุ้มค่ากับความชื่นชอบของหนิงชิงเฉิงที่หาที่เปรียบไม่ได้เลย!
เธอกำหมัดแน่น
แอบคิดในใจว่า จะต้องหาโอกาส สั่งสอนผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินอย่างหยางเฟิงให้ได้!
เห็นท่าทีที่เสียใจของหนิงชิงเฉิงเช่นนี้
ในใจของหยางเฟิงก็อดทนไม่ไหว
เขาถอนหายใจเบาๆ และกล่าวว่า : “เฮ้อ ทำไมคุณถึงทำเช่นนั้นล่ะ?”
“หยางเฟิง!”
ทันใดนั้น
หนิงชิงเฉิงจับมือของหยางเฟิง ร้องไห้กล่าวว่า : “คุณแต่งงานเข้าตระกูลเย่ไปแล้ว ฉันก็ไม่สนใจ! คุณมีภรรยามีลูกแล้ว ฉันก็ไม่สนใจ! ขอเพียงแค่คุณยอมไปกับฉัน กลับมาอยู่ข้างกายฉัน ฉันยอมยกชิงเฉิงกรุ๊ปที่ฉันก่อตั้งมากับมือให้แก่คุณ!”
“ฉันยอมให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีแก่คุณ ขอร้องคุณล่ะ กลับมาอยู่ข้างกายฉันได้ไหม?”
พูดถึงประโยคสุดท้าย
ใบหน้าของหนิงชิงเฉิง แสดงออกถึงการวิงวอน
ขอเพียงแค่
หยางเฟิงยอมกลับมาอยู่ข้างกายเธอ
เธอจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
เธอต้องการเพียงหยางเฟิงเท่านั้น
สิ่งอื่นใดนั้น
ไม่ว่าจะเป็นความร่ำรวยหรือตำแหน่งฐานะ
ล้วนเป็นเพียงปุยเมฆทั้งสิ้น!
ได้ยินคำพูดนี้ หยางเฟิงก็ถอนหายใจเงียบๆ และออกแรงเบาๆ
ฟรึ่บ……
ดึงมือของตนเอง ออกมาจากมือของหนิงชิงเฉิง
“พอได้แล้ว! ฉันแต่งงานแล้ว ฉันเป็นคนรักเดียวใจเดียว! ฉันไม่สามารถทรยศหักหลังภรรยาของฉันได้หรอก เชิญคุณออกไปซะ อย่าได้มารบกวนชีวิตของฉันอีกเลย!”
“คำพูดเหล่านี้ของคุณ ถ้าถูกภรรยาของฉันได้ยินเข้า เธอจะโกรธเคืองเอาได้!”
ในใจของหยางเฟิง
เสมอมา มีเพียงเย่เมิ่งเหยียนผู้หญิงคนเดียวคนนี้เท่านั้น!
ถึงแม้ว่าหนิงชิงเฉิงจะมีรูปร่างหน้าตาสวยมาก
อาจจะพูดได้ว่า สวยกว่าเย่เมิ่งเหยียนด้วยซ้ำ
แต่ว่า แล้วอย่างไรล่ะ?
ต่อให้คนในโลกนี้มีมากมาย แต่เขาต้องการเธอเพียงผู้เดียวเท่านั้น!
ในเมื่อตนเองได้ให้คำมั่นสัญญากับเย่เมิ่งเหยียนเอาไว้แล้ว
เขาได้แต่งงานกับเย่เมิ่งเหยียนแล้ว
เขาจะต้องรับผิดชอบเย่เมิ่งเหยียน!
ในขณะนี้
หนิงชิงเฉิงดูสิ้นหวังแล้ว
ตนเองรอผู้ชายคนนี้มาห้าปี!
ทำไมถึงแล้งน้ำใจเช่นนี้!
ทำเช่นนี้ ไม่สงสารตนเองเลย……
เธอมองหยางเฟิง แล้วตะโกนอย่างบ้าคลั่ง :
“หยางเฟิง คุณมันคนสารเลว! คุณมันชอบล้อเล่นกับความรู้สึกผู้หญิง!”
“หรือคุณลืมไปแล้ว ตั้งแต่เด็กๆ เราหมั้นกันตั้งแต่อยู่ในท้อง เป็นคู่รักกันตั้งแต่เด็กๆ?”
“หรือคุณลืมไปแล้ว ตั้งแต่เด็กๆ คุณเคยสาบานว่าจะแต่งงานกับฉัน?”
“หรือว่าคุณลืมไปแล้ว ตั้งแต่เด็กๆ คุณบอกว่าเมื่อโตขึ้นจะทำให้ฉันมีความสุขไม่ใช่เหรอ?”
ในฉับพลัน
น้ำตาของหนิงชิงเฉิงก็ไหลทะลักราวกับน้ำพุ
ภาพในวัยเด็ก ปรากฏอยู่ในสมองของเธอไม่หยุด