บทที่ 465 พ่อลูก
“แก แกมันกล้ามาก กล้าทำร้ายคนต่อหน้าฉัน แล้วยังกล้าทำให้ฉันอับอายขายหน้าอีกด้วย แกอยากจะตายใช่ไหม?”
นายหญิงใหญ่หลี่โกรธมาก เดิมทีเธอเป็นเมียน้อยและสุดท้ายได้กลายเป็นเมียหลวง และเธอเป็นคนที่ทำให้เมียหลวงของท่านเฒ่าหลี่ตรอมใจตาย ซึ่งก็คือแม่ของหลี่หลานและหลี่เฟิง
สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดคือเวลาคนอื่นพูดว่าเธอเมียน้อย
เมื่อก่อนตอนที่หลี่หลานยังอยู่ในตระกูล เธอหาเรื่องตนเองมาโดยตลอด และเธอเคยถูกทำร้ายมาไม่น้อย
แต่หลี่หลานยังคงเกลียดแค้นเธออยู่
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ แม่ของหลี่หลานคงไม่ตาย
เพราะเหตุนี้ ทำให้ท่านเฒ่าหลี่รักหลี่หลานมาก
ตอนนี้ เย่เซิ่งเทียนที่เป็นเขยแต่งเข้า กลับกล้าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเธอ มันเหมือนเป็นการสาดน้ำโคลนใส่เธอ!
“สัตว์เดียรัจฉาน แกกล้าทำร้ายฉันหรือ?!”
หลี่เซียงหลันด่าด้วยความโมโห แต่เมื่อเห็นแววตาที่อาฆาตของเย่เซิ่งเทียนแล้ว เธอกล้าด่าเท่านั้น
หลี่เย็นหรานตะโกนว่า “เด็ก ๆ หักขาของคนพวกนี้ซะ!”
มู่ซิ่วหลินตะโกนด้วยความโมโหว่า “ที่นี่คือตระกูลหลี่ ไม่ใช่สถานที่ที่พวกคุณจะมาแสดงความป่าเถื่อน!”
ซุนเฮ่อและหลี่เสี่ยวปิงมองทั้งหมดด้วยสายตาที่เย็นชา
คนตระกูลหลี่กำลังรนหาความตายจริง ๆ กล้าที่จะตะโกนใส่หน้าเจ้าเทพ
การที่เจ้าเทพตบหน้าพวกคุณสองคน ถือเป็นวาสนาของพวกคุณแล้ว!
แขกคนอื่น ๆ วิพากษ์วิจารณ์กันเบา ๆ พวกเขาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ในงานเลี้ยงวันเกิดของท่านเฒ่าหลี่
และตั้งแต่ต้นจนจบหลี่หลานไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่คุกเข่าอยู่บนพื้น แล้วมองไปที่ท่านเฒ่าหลี่
“พอเถอะ!”
ในที่สุด ท่านเฒ่าหลี่ก็กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของเขา แขกที่มาล้วนเป็นเศรษฐีและคนชนชั้นสูง แต่คนของตระกูลหลี่กลับทำเรื่องน่าขบขันพวกนี้ต่อหน้าทุกคน!
ทุกคนเงียบทันที
พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ท่านเฒ่าหลี่
“คุณปู่ ต้องให้ความเป็นธรรมแก่หนูด้วย”
หลี่เย็นหรานร้องไห้ออกมาทันที ราวกับว่าเธอเป็นคนที่ได้รับความอัดอั้นตันใจมากที่สุด
หลี่เฟิงกัดฟันและกล่าวว่า “คุณพ่อ เห็นแล้วใช่ไหม?”
นายหญิงใหญ่หลี่กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่น “ตาแก่ คุณจะเฝ้ามองฉันถูกคนอื่นรังแกแบบนี้หรือ?”
“ทุกคนหุบปาก!”
ท่านเฒ่าหลี่กล่าวอย่างเย็นชา และไม่ได้เข้าข้างใคร
สิ่งนี้ทำให้เย่เซิ่งเทียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดว่าหลี่กั๋วหรงกำลังจะโกรธจัด และจะลงมือทำร้ายพวกเขา
ท่านเฒ่าหลี่มองหลี่หลานและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “กลับมาก็กลับมาสิ ทำไมต้องสร้างปัญหาจนทำให้ทุกคนไม่มีความสุขด้วย? ลุกขึ้นเถอะ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ลูกได้รับความคับข้องใจไม่น้อย”
“คุณพ่อ”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ การป้องกันทางจิตใจของหลี่หลานก็พังทลายลงทันที
เธอได้เตรียมพร้อมแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าหลี่กั๋วหรงไม่ได้ตำหนิเธอแม้แต่น้อย
ทุกคนสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่านี่เป็นการปกป้องหลี่หลาน
“คุณพ่อ คุณพ่อทำแบบนี้ได้อย่างไร คุณพ่อกำลังกลับผิดให้เป็นถูกน่ะ!” หลี่เซียงหลันรู้สึกตกใจ
หลี่เฟิงกล่าวด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “คุณพ่อ คุณพ่อลืมความอัปยศอดสูที่หลี่หลานนำมาสู่ครอบครัวของพวกเราแล้วหรือ?”
หลี่เย็นหรานกล่าวด้วยความไม่พอใจ “คุณปู่ แก่จนเลอะเลือนไปแล้วใช่ไหม เรื่องง่ายแค่นี้ยังมองไม่ออก? ต่อหน้าคนมากขนาดนี้ คุณปู่ยังปกป้องครอบครัวนี้อีกเหรอ?”
นายหญิงใหญ่หลี่กล่าวด้วยความโหดเหี้ยม “หลี่กั๋วหรงคุณอยากให้ฉันตายหรือ? ฉันตายแล้วคุณมีความสุขใช่ไหม? ไอ้สัตว์เดียรัจฉานทำให้ฉันอับอายต่อหน้าคนมากมาย แต่คุณก็ยังปกป้องมัน?”
“พูดพอหรือยัง?”
ท่านเฒ่าหลี่มองคนเหล่านั้นอย่างเย็นขา และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ผมไม่อยากจะซักไซ้ไล่เลียงเรื่องเลวที่พวกคุณเคยทำ ลูกสาวของผมกลับมาแล้วมันผิดเหรอ? พวกคุณคิดว่าผมเป็นคนหูหนวกและตาบอดเหรอ? ไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่พวกคุณทำอะไร? จะให้ผมซักไซ้ไล่เลียงใช่ไหม? งั้นก็ดี ในเมื่อพวกคุณจะหักขาของพวกเขา งั้นก็หักขาของพวกคุณด้วยมันจะได้ยุติธรรม!”
นี่มัน……
นายหญิงใหญ่หลี่และคนอื่น ๆ ตกตะลึง