หลังจากฟังคำพูดของสวีเฟย เยี่ยนจ้าวเกอก็มองดูสือจวินอย่างละเอียด
ถึงเด็กน้อยตรงหน้าจะทำตัวร่าเริง แต่ส่วนลึกของดวงตาปรากฏความอ่อนแอและความเปราะบาง มีความกระสับกระส่ายและความกระวนกระวายอยู่หลายส่วน
ลักษณะนั้นเหมือนกับเม่นน้อยที่พร้อมจะตั้งขนขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเองตลอดเวลา
ถึงแม้จะทำตัวสดใสและแสดงคามเป็นผู้ใหญ่ต่อหน้าคน ที่ค่อนข้างใกล้ชิดสนิทสนามอย่างเยี่ยนจ้าวเกอและสวีเฟย แต่ในใจก็ยังคงเป็นเด็กอยู่
เยี่ยนจ้าวเกอครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วกระซิบกับสวีเฟย “ในความทรงจำของข้า นิสัยของสือจวินค่อนข้างขี้กังวลอยู่บ้าง จากคำพูดของศิษย์พี่สวี ตอนนี้จิตใจของเขาส่วนใหญ่จดจ่ออยู่ที่พี่สะใภ้อิ๋งอวี่เจิน จึงกดดันให้ตัวเองใจเย็นและเป็นผู้ใหญ่”
“แต่สำหรับเรื่องของศิษย์พี่อ เขาก็เป็นกังวลเช่นกัน แม้จะเข้าใจความทุกของอาจารย์ลุงใหญ่ แต่เพราะศิษย์พี่สือ เขาถึงได้เปราะบางมาก และใส่ใจกับความคิดของคนนอกที่มีต่อเขาอย่างยิ่ง”
ชายหนุ่มกล่าวช้าๆ “เป็นไปได้ว่าเขากระหายที่จะพิสูจน์ตัวเอง ค่อนข้างรีบร้อนทีเดียวข้าว่า”
สวีเฟยพยักหน้า พูดว่า “เป็นเช่นนั้น แต่ว่าในฐานะเด็กคนหนึ่ง จะกดดันเขามากไม่ได้”
เยี่ยนจ้าวเกอรำพึง “ถูกต้อง ดีที่ศิษย์พี่สวีใส่ใจ เขาเข้าใจถึงเรื่องราวในอดีตได้ เห็นใจอาจารย์ลุงใหญ่ได้ ถือว่าไม่ง่ายเลยจริงๆ”
“ไม่เกี่ยวกับข้าใส่ใจหรือไม่ใส่ใจหรอก เส้นทางของเขาต่อจากนี้ ข้าจะทำทุกอย่างสุดความสามารถ”
“มีควาทะเยอทะยานถือเป็นเรื่องดี แต่ทุกเรื่องหากทำมากเกินไปรังแต่จะส่งผลแย่” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าว “มีดคมเกินไป หากไม่ระวังย่อมบาดมือของตัวเอง ต่อจากนี้ต้องให้ศิษย์พี่สวีท่านลำบากเสียแล้ว”
ขณะที่พูด เยี่ยนจ้าวเกอก็ยิ้มบาง “แต่ว่าด่านที่ยากที่สุดได้ผ่านไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่คงจะไม่เกินมือท่าน”
เขาหันหน้าไปมองสือจวิน “เพียงแต่พรสวรรค์ในการเรียนวรยุทธ์ของจวินเอ๋อร์ยอดเยี่ยมยิ่ง รู้สึกว่าเหนือกว่าศิษย์พี่สือเสียอีก”
สายตาของสวีเฟยอ่อนโยนขึ้นหลายส่วน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถูกต้อง ยอดเยี่ยมกว่าข้าและศิษย์พี่สือเสียอีก ข้าเชื่อว่าเขากลายเป็นคนที่เหนือกว่าเรา”
เยี่ยนจ้าวเกอยิ้ม “อยากจะเหนือกว่าพวกเราไม่ใช่เพียงแค่พึ่งพาพรสวรรค์เท่านั้น”
สวีเฟยยิ้มเช่นกัน “เจ้ากำลังพูดถึงตัวเองหรือ”
เยี่ยนจ้าวเกอส่ายหน้าพลางยิ้ม สวีเฟยคล้ายนึกอะไรได้ หุบยิ้มแล้วหันไปถาม “จ้าวเกอ ทางพี่สะใภ้อวี่เจินมีหวังหรือไม่”
“อืม ยังต้องพึ่งวาสนาแล้ว…” เยี่ยนจ้าวเกอถอนใจเสียงหนึ่ง “สถานการณ์ของพี่สะใภ้อวี่เจินแย่กว่าสือจวินในตอนนั้นมาก
“ถึงแม้จะดีขึ้นเมื่อเทียบกับการเดินทางที่แดนเหนือ แต่คิดจะฟื้นสภาพโดยสิ้นเชิงและคืนชีพขึ้นมา ยังคงมีอุปสรรคอยู่อีกมาก”
ชายหนุ่มครุ่นคิดไปพลาง กล่าวอย่างเชื่องช้าไปพลาง “ช่วงนี้ข้าเองก็คิดถึงปัญหาข้อนี้เช่นกัน”
เขาเว้นไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยกล่าวต่อ “อีกไม่กี่วันข้าจะเตรียมตัวเดินทางไปที่บึงทะเลมายา
“ได้ยินว่าที่บึงทะเลมายามีปรากฏการณ์หมอกฝนชีวิต ถ้าหากให้พี่สะใภ้อวี่เจินแช่ตัวอยู่ด้านใน บางทีอาจจะได้ผล”
สวีเฟยเงยหน้าขึ้นครุ่นคิดเล็กน้อย “โอ้ ข้าเคยได้ยินเรื่องหมอกฝนชีวิตมาก่อน แต่ว่าของสิ่งนี้เหมือนจะไม่สามารถนำออกมาจากบึงทะเลมายาได้ ไม่เช่นนั้นมันจะสูญเสียประสิทธิภาพ”
เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้า “ถูกต้อง ดังนั้นจึงต้องพาพี่สะใภ้อวี่เจินไปด้วย”
“ให้ข้าพาจวินเอ๋อร์ไปกับเจ้าเถอะ” สวีเฟยกล่าว
ชายหนุ่มลูบคางของตนเอง “ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาเบาบางที่สิบปีเกิดขึ้นหนึ่งครั้งก็เถอะ แต่ถึงอย่างไรที่นั่นก็เป็นบึงทะเลมายา ศิษย์พี่สวีท่านย่อมไม่เป็นไร แต่ว่าถ้าเป็นจวินเอ๋อร์…”
สวีเฟยมองสือจวินแวบหนึ่ง “โลงศพน้ำแข็งที่บรรจุร่างของพี่สะใภ้เจินอวี่ ตอนนี้เขาเก็บรักษาด้วยตัวเองอยู่ในถุงย่อส่วน คงไม่ยอมให้ห่างจากตัวแน่”
เยี่ยนจ้าวเกอยักไหล่ “ลองถามเขาดูว่ายอมอยู่ในถุงย่อส่วนเป็นเวลานานไหม แล้วให้พวกเราพาเขาไปด้วย”
เมื่อได้ยินว่ามารดาของตนเองจะได้รับการรักษา สือจวินย่อมดีใจเป็นอย่างยิ่ง
อย่าว่าแต่ให้เขาอยู่ในถุงย่อส่วนเป็นระยะเวลานานเลย ต่อให้ต้องหลับในโลงศพน้ำแข็งอีกครั้งก็ยินยอม
เห็นสือจวินที่มีใบหน้าคาดหวัง เยี่ยนจ้าเกอก็ถอนใจเงียบๆ ด้วยเข้าใจจิตใจของเด็กน้อยตรงหน้าดี
หลังจากบอกลาสวีเฟยและสือจวินสองศิษย์อาจารย์ เยี่ยนจ้าวเกอก็เดินอยู่ระหว่างป่า ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยเดินไปยังทิศทางด้านหลังภูเขา
เมื่อมาถึงน้ำตกที่เฟิงอวิ๋นเซิงใช้ฝึกฝน เยี่ยนจ้าวเกอก็รวบรวมสมาธิตั้งใจฟัง
ถึงแม้จะมีเสียงน้ำดังซ่าๆ แต่โสตประสาทของเยี่ยนจ้าวเกอในตอนนี้ยังแยกแยะได้อย่างชัดเจน ว่าคนที่ฝึกอยู่ในน้ำตกมิได้มีแค่คนเดียว
หลังออกมาจากป่า เยี่ยนจ้าวเกอทอดสายตามองไปไกล เห็นว่าที่ใต้น้ำตกนอกจากเฟิงอวิ๋นเซิงแล้ว ยังมีคนอีกสองคน
คนหนึ่งคืออิงหลงถู อีกคนเป็นสตรี เค้าหน้าแม้จะสู้เฟิงอวิ๋นเซิงไม่ได้ แต่ก็นับว่างงดงามยิ่ง
สายตาของเยี่ยนจ้าวเกอจับอยู่บนร่างอิงหลงถูก่อน รู้สึกว่าด้านหน้าพลันสว่าง
ถึงแม้จะมีการรบกวนจากเสียงน้ำตก เยี่ยนจ้าวเกอก็ยังได้ยินเสียงของเลือดที่ทุ้มลึกคล้ายตะกั่วกับปรอท แต่ก็ลื่นไหลไม่ติดขัดแม้แต่น้อยในร่างของอิงถูหลง
เด็กหนุ่มที่ยังมีเค้าหน้าเป็นเด็กตรงหน้า ในตอนนี้เลื่อนระดับเป็นปรมาจารย์ขั้นจิตราชั้นนอกระยะต้น และเปลี่ยนกระดูกผลัดขนเป็นครั้งที่สองแล้ว!
ความเร็วในการพัฒนานี้สามารถทำให้คนฟังตื่นตระหนกได้เลยทีเดียว
เยี่ยนจ้าวเกอมองไปอย่างละเอียด เห็นอิงหลงถูยืนนิ่งอยู่ใต้น้ำตก ปล่อยให้กระแสน้ำที่เชี่ยวกรากพุ่งใส่ร่างกายของตัวเอง ใช้กระบวนท่ามากมายอย่างไม่เร็วและไม่ช้า ดูทรงพลังยิ่ง
หลงเอ๋อร์ที่ปกติซื่อบื้อ ในตอนนี้มีสีหน้าจริงจังและมุ่งมั่น ดวงตาเต็มไปด้วยความฮึกเหิม
ที่ข้างกายเขา เป็นเฟิงอวิ๋นเซิงซึ่งมีใบหน้าเรียบเฉย
เฟิงอวิ๋นเซิงในตอนนี้ไม่ได้แสดงวรยุทธ์ เพียงนั่งขัดสมาธิเงียบๆ คล้ายไม่เห็นน้ำตกที่ไหลลงมาจากด้านบน
เยี่ยนจ้าวเกอได้ยินมาว่าพลังฝึกปรือของอิงหลงถูในตอนนี้ ใช้เฟิงอวิ๋นเซิงเป็นเสาปักรังวัด
นางฝึกมากเท่าไหร่ หลงเอ๋อร์ก็ฝึกมากเท่านั้น
นางไม่พักผ่อน หลงเอ๋อร์ก็ไม่พักผ่อน ไม่สนใจว่าตอนเองจะทนไหวหรือไม่
ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้าไปมองอีกทาง
สตรีอีกคนหนึ่งเป็นสตรีแห่งหยินที่เขากว่างเฉิงพบในทะเลตะวันออก อิ่นหลิวหัว
ตอนนี้นางกราบเป็นศิษย์ของฟู่เอินซู กลายเป็นศิษย์น้องของเฟิงอวิ๋นเซิง และซือคงจิงอย่างเป็นทางการ
ก่อนหน้านี้ถูกส่งกลับเขากว่างเฉิง ตามที่เยี่ยนจ้าวเกอทราบ เนื่องจากฟู่เอินซูอยู่ที่ทะเลตะวันออกตลอดเวลา หน้าที่ในการชี้แนะอิ่นหลิวหัวจึงตกเป็นของเฟิงอวิ๋นเซิง
ครั้งนี้ฟู่เอินซูสละตำแหน่งผู้อาวุโสระดับหนึ่งแห่งทะเลตะวันออก กลับมาที่เขากว่างเฉิง สามารถชี้แนะพวกนางได้แล้ว
เยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้ส่งเสียง เพียงกอดอกมองคนทั้งสามที่อยู่ใต้น้ำตกอย่างเงียบๆ
เทียบกับสภาพของเฟิงอวิ๋นเซิงและหลงเอ๋อร์แล้ว อิ่นหลิวหัวดูลำบากนัก
พลังฝึกปรือของนางยังสู้อีกสองคนไม่ได้ ขณะนี้ยังมีความสามารถในระดับธรรมดา เยี่ยนจ้าวเกอเพียงมองนางอยู่เงียบๆ
ครู่ต่อมา ในที่สุดอิ่นหลิวหัวก็คล้ายกับทนไม่ไหว ชิงพุ่งออกมาจากใต้น้ำตก หล่นลงในบึงน้ำ
นางลอยขึ้นมาจากในบึงน้ำ ใช้ลมปราณทำให้เสื้อผ้าแห้ง จากนั้นก็หันหน้าไปมองเฟิงอวิ๋นเซิงและอิงหลงถูด้วยใบหน้าซับซ้อนเล็กน้อย
เยี่ยนจ้าวเกอมองการเคลื่อนไหวของนาง พลางพิจารณาอย่างละเอียด รับรู้ได้ถึงสภาพร่างกายของนาง ในใจของเขาค่อยๆ เกิดความคิดบางอย่าง อดเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยไม่ได้