บทที่ 230 เปิดโปงการหลอกลวง（2）
ดังนั้น เธอก็ได้แต่กัดฟัน ในขณะเดียวกันก็เปิดใช้ไม้ตายขึ้นมา！
เห็นเธอเดินสั่นๆ ไปยังตรงหน้าของเซียวชูหรัน ฟุบ แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ！
คนในห้องทั้งหมดก็อึ้ง！
ใครจะคิดว่า ว่าคนที่สูงส่งมาตลอด คนที่ชี้นิ้วสั่งอย่างนายหญิงใหญ่เซียว จะมาคุกเข่าให้กับเซียวชูหรัน！
นี่มันขัดกับทัศนะคติของพวกเขาอย่างมาก！
แม้แต่เซียวฉางเฉียนเองก็ไม่คิด ว่าแม่ตนทำเพื่อจะหลอกให้เซียวชูหรันกลับไป ถึงขั้นต้องยอมลงทุนทำขนาดนี้！
เธออยากแข็งแกร่งมาทั้งชีวิต อยากควบคุมคนอื่นมาทั้งชีวิต อยากให้คนอื่นคุกเข่าให้ แล้วมาคุกเข่าให้คนอื่นได้อย่างไรกัน?
เซียวชูหรันก็ทำอะไรไม่ถูก รีบพูดขึ้นว่า “คุณย่าคะ คุณย่าจะทำอะไรคะ มีอะไรก็ลุกขึ้นคุยกันดีกว่า！”
นายหญิงใหญ่เซียวคุกเข่าตรงหน้าเธอ พูดอย่างอับอายว่า “ชูหรัน ก่อนหน้านี้ย่าผิดเอง ย่าขอโทษเธอด้วยแล้วกัน！เธอก็ให้อภัยย่าเถอะ กลับตระกูลเซียวไปช่วยเหลืองานเถอะ ตระกูลเซียวจะขาดเธอไม่ได้！ถ้าไม่มีเธอ ตระกูลเซียวจบเห่แน่ ย่าขอล่ะนะ เธอไปกลับไปเถอะ！”
นายหญิงใหญ่เซียวในตอนนี้ มีทีท่าที่ทำต่อเซียวชูหรันผิดไป ไม่มีความทะนงตนอยู่แล้ว ใช้ความแก่มาขอร้อง ที่เหลือ ก็มีแต่ความรู้สึกผิดและขอร้อง
ตระกูลเซียวตอนนี้ กำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย เธอรู้สึกว่า ต่อให้ตนเองจะต้องคุกเข่าขอร้อง ก็ต้องพาเซียวชูหรันกลับไปให้ได้
ไม่เช่นนั้น ธุรกิจของตระกูลทั้งหมด ก็จะพังลงด้วยเงื้อมมือของเธอ
เซียวฉางเฉียนเห็นนายหญิงใหญ่เซียวคุกเข่าขอร้องที่พื้น สีหน้าก็เปลี่ยน แล้วก็พาเซียวไห่หลงและเซียวเวยเวย คุกเข่าลงไปด้วย เพื่อขอร้องเซียวชูหรัน
เห็นภาพดังนั้น เซียวชูหรันก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก
เธอไม่เคยคิดเลยว่า นายหญิงใหญ่เซียวที่รักศักดิ์ศรีมากกว่าชีวิตตนเอง จะมาคุกเข่าขอร้องตนเอง ต่อหน้าคนมากมาย
ดูเหมือนว่า ตระกูลเซียวในตอนนี้ จะถึงจุดอับจนจริงๆ แล้วสินะ………
นายหญิงใหญ่เซียวเห็นเซียวชูหรันไม่รู้สึกอะไร ก็ร้องไห้โฮออกมา พูดขอร้องว่า “ชูหรัน เธอก็สงสารย่าเถอะนะ ตระกูลเซียวขาดเธอไม่ได้จริงๆ ขอร้องล่ะ กลับมาเถอะ！”
พูดจบ เธอก็คุกเข่าที่พื้น แล้วก็โขกให้เซียวชูหรันสามครั้ง น่าอนาถอย่างบอกไม่ถูก ด้วยท่าทางที่ยอมคุกเข่าไม่ยอมลุกขึ้น
“รู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แล้วที่แรกจะทำไปทำไม?”
ในตอนนั้นเอง เย่เฉินเดินมาตรงหน้านายหญิงใหญ่เซียว แล้วพูดเสียงเย็นๆ ว่า “คุณย่าครับ ขอบพระคุณมากที่มาเยี่ยมคุณพ่อ แต่พวกคุณอยากจะให้เซียวชูหรันกลับไปทำงานที่บริษัทเซียวซื่อ เรื่องนี้มันเป็นไปไม่ได้ครับ”
พูดไป ก็พูดไล่แขกไปด้วยว่า “เชิญพวกคุณกลับเถอะครับ！”
นายหญิงใหญ่เซียวน้ำตาไหลตลอดเวลา แล้วพูดอย่างโมโหว่า “เย่เฉิน ตอนที่แกไม่มีอะไรเลย ก็มาแต่งเข้าตระกูลเซียว พวกเราให้แกกิน ให้แกดื่ม ให้แกใส่ ให้แกนอน แกจะไม่มีใจจะตอบแทนบุญคุณบ้างหรือไง? เวลาแบบนี้ ยังอยากจะแบ่งแยกตระกูลเซียว
อีกอย่างนั้นหรือ?”
เย่เฉินยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยนะครับคุณย่า คนที่ให้ผมกินให้ผมนอน ก็คือชูหรันและพ่อตาแม่ยายผม คุณย่าเอง นอกจากจะประชดแดกดันผม ด่าผมแล้ว ก็ไม่เคยให้อะไรผมเลย แล้วทำไมผมต้องซาบซึ้งกับคุณย่าด้วยครับ?”
พูดจบ เย่เฉินก็หน้านิ่งไป แล้วพูดไม่พอใจว่า “อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ว่าพวกคุณคิดจะทำอะไรกัน พวกคุณจะมาใช้แผนแกล้งเสียเสียใจ
เพื่อหลอกให้ชูหรันกลับไป ให้ชูหรันไปช่วยหาคู่ค้าให้กับบริษัทเซียวซื่อ แล้วก็ฟื้นตัวตัวบริษัทเซียวซื่อ ใช่ไหมละ?”