กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 802
เนื่องจากพวกเขาเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในวิลล่าในวันนี้ พวกเขาจึงต้องใช้เวลาพอสมควรในการทำความสะอาดวิลล่า ดังนั้นพวกเขาจะทานอาหารกลางวันช้ากว่าปกติในวันนี้
อย่างไรก็ตาม ชาร์ลีได้รับการดูแลที่ดีมากในเวลานี้ เขามีสาวงามสองคน ทั้งแคลร์และลอเรนอยู่รอบตัวเขาและช่วยเขาเตรียมอาหารเย็นในครัว ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าการทำอาหารกลายเป็นความสุขในวันนี้
หลังจากเตรียมอาหารกลางวันเสร็จแล้ว เขาก็นำจานไปวางที่โต๊ะอาหาร หลังจากนั้นเอเลนก็ลงมาจากชั้นสองโดยใช้ลิฟต์
เธอกำลังจะขอเงินชาร์ลี แต่เมื่อเธอเห็นเขาออกมาจากครัวพร้อมกับผู้หญิงอีกสองคน เธอเริ่มลังเลเล็กน้อย
เธอไม่อายที่จะถามชาร์ลีเรื่องเงิน อย่างไรก็ตาม ประเด็นหลักคือทั้งสามีและลูกสาวของเธออยู่ที่นี่ด้วย เธอรู้สึกว่าไม่สมควรที่เธอจะถามชาร์ลีเกี่ยวกับเงินในตอนนี้
ในเวลาเดียวกันนี้ เธอก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้น หลังจากนั้น เธอก็พูดด้วยความประหลาดใจว่า “ทำไมถึงมีคนมาหาเราหลังจากที่เราเพิ่งย้ายเข้ามาวันนี้กันนะ?”
หลังจากที่เธอพูดเสร็จแล้ว เอเลนก็หันกลับมาขณะที่เธอมุ่งหน้าไปที่ลานบ้านเพื่อที่จะเปิดประตู
ทันทีที่เธอเปิดประตู เธอเห็นคุณท่านวิลสัน คริสโตเฟอร์ แฮโรลด์และเวนดี้ยืนอยู่นอกประตู
เอเลนไม่รู้ว่าวิลล่าของครอบครัววิลสันถูกยึดไปแล้ว เมื่อเธอเห็นหญิงช าและคนที่เหลือที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านพร้อมกระเป๋าและสัมภาระในมือ เธอขมวดคิ้วขณะถามว่า “ทำไมพวกคุณถึงมาที่นี่อีก?”
คุณท่านวิลสันเพิกเฉยต่อเอเลน เมื่อเธอเห็นว่าเธอเปิดประตูแล้ว เธอก็เดินเข้าไปในวิลล่าอย่างรวดเร็ว
เอเลนรีบยืนอยู่ข้างหน้าเพื่อขวางทางหญิงชราขณะที่เธอพูดว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่? คุณกำลังพยายามที่จะบุกเข้าไปในบ้านของฉันในเวลากลางวันแสก ๆ เนี่ยนะ? คุณเชื่อไหมว่าฉันจะเรียกตำรวจมาจับคุณตอนนี้”
คุณท่านวิลสันผลักเอเลนออกไปและเธอก็มีสีหน้าไม่พอใจขณะที่เธอพูดว่า “ฉันจะมาหาลูกชายของฉันไม่ได้เหรอไง? เธอจะบอกว่าฉันไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในบ้านของเธอตอนนี้อย่างนั้นหรือ?”
เอเลนรู้สึกกังวลมา และเธอก็ดึงคุณท่านวิลสันไว้ก่อนจะพูดว่า “ทำไมคุณถึงไม่เข้าใจฉันเมื่อฉันพยายามที่จะพูดกับคุณอย่างสุภาพ? คุณเข้าใจฉันไหมเมื่อฉันบอกว่าที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ? หยุดมาที่บ้านของเราถ้าไม่มีอะไรสำคัญในอนาคต กรุณาออกไปได้แล้ว!”
คุณท่านวิลสันหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเอเลนขณะที่เธอมุ่งหน้าเข้าไปในวิลล่า ทันทีที่เธอเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอก็ได้กลิ่นอาหารและเธอก็อดที่จะถูจมูกอย่างรู้สึกหิวไม่ได้
มันหอมมาก…
นี่มันหอมยิ่งกว่าเป็ดกับกะหล่ำปลีต้มที่เธอกินเป็นมื้อเที่ยงเสียอีก!
นอกจากนี้ ผู้คนจากศาลมาเคาะประตูหน้าบ้านก่อนจะทานอาหารเสร็จในวันนี้ หลังจากร้องไห้อยู่นาน หญิงชราก็รู้สึกหิวโหย
ทันทีที่เธอได้กลิ่นอาหาร ก็มีเสียงดังในท้องของเธอ
เมื่อเอเลนได้ยินเรื่องนี้ เธอเยาะเย้ยก่อนจะพูดว่า “กลายเป็นว่าเหตุผลที่คุณมาที่บ้านของเราในวันนี้ก็เพื่อขออาหารสินะ? คิดว่าตัวเองเคยหยิ่งยะโส! คุณเคยต้องการให้ทุกมื้อของคุณเสิร์ฟแบบร้อน ๆ มาตลอด! ทำไมตอนนี้คุณถึงหิวมากนักล่ะ? ทำไมคุณถึงอยู่ในสภาพที่น่าสมเพชและน่าสังเวชแบบนี้?”
ใบหน้าของคุณท่านวิลสันแดงขึ้นทันทีที่เธอได้ยินคำพูดของเอเลน เธอต้องการตะคอกใส่เอเลนและสาปแช่งเธอ แต่เธอหยุดตัวเองและระงับความโกรธไว้เพราะเธอวางแผนที่จะย้ายเข้าไปอยู่ในวิลล่าที่ธอมป์สัม เฟิร์สเพื่อที่เธอจะได้มีชีวิตที่ดี
เธอทำได้เพียงอดทนต่อความอัปยศอดสูและการดูถูกอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอกล่าวว่า “ลูกสะใภ้ที่ดีของฉัน เธอพูดถูก แม่หิวมากตอนนี้ ให้แม่กินข้าวก่อนได้ไหม?”
เอเลนหัวเราะเยาะก่อนจะพูดว่า “ฝันไปเถอะ! ฉันจะให้เวลาคุณสิบวินาทีในการออกจากบ้านของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกตำรวจมาพาคุณไป!”
เมื่อคุณท่านวิลสันเห็นว่าเธอไม่สามารถโน้มน้าวเอเลนได้ เธอจึงรีบตะโกนว่า “จาค็อบ! ลูกชายของฉัน! ลูกทนเห็นแม่ของลูกอดตายได้จริงเหรอ?”
ในเวลานี้ จาค็อบเดินออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยขณะพูดว่า “แม่ครับ ผมเพิ่งโอนเงินไปให้แม่ 1.21 ล้านดอลลาร์เมื่อวานนี้ แล้วแม่มาทำอะไรที่นี่อีก?”
คุณท่านวิลสันนั่งลงบนพื้น และเธอเริ่มร้องไห้ออกมาดัง ๆ “ลูกรัก รู้ไหมว่าธนาคารมายึดบ้านของเราวันนี้ พี่ชายของลูกและแม่ก็ไม่มีที่อื่นให้ไปแล้วตอนนี้!”
หลังจากนั้น คุณท่านวิลสันมองดูจาค็อบและเธอยังคงร้องไห้ขณะที่เธออ้อนวอน “ลูกรักของแม่ ลูกคงจะไม่อยากยืนดูแม่ของลูกอดข้าวหรือตัวแข็งจนตายบนถนนใช่ไหม?”
จาค็อบแปลกใจเล็กน้อย และโพล่งออกมา “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมธนาคารถึงมายึดบ้านด้วยล่ะครับ?”
“ทั้งหมดเป็นเพราะหนี้ของวิลสัน กรุ๊ป!” คุณท่านวิลสันปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอก่อนจะพูดว่า “ลูกรัก ลูกคงไม่สามารถทิ้งแม่ได้ในเวลาแบบนี้ วิลล่าของลูกนั้นใหญ่มาก ลูกสามารถให้สองห้องกับแม่ได้ แม่จะแบ่งห้องหนึ่งกับเวนดี้และพี่ชายของลูกจะสามารถแบ่งห้องนอนกับแฮโรลด์ได้”
ในเวลานี้เอเลนกังวลมากและเธอก็โพล่งออกมา “ยายแก่! นี่คุณจะมาไร้ยางอายขนาดนี้ได้อย่างไร? เราบอกไปแล้วว่าบ้านของเราไม่ต้อนรับคุณ! มีหน้ามาขอย้ายมาอยู่ในวิลล่าของเราได้ยังไง? คุณไม่รู้สึกละอายใจในตัวเองเลยเหรอ?”
คุณท่านวิลสันเพิกเฉยต่อเอเลนและเธอก็มองจาค็อบขณะที่เธออ้อนวอน “จาค็อบ ลูกเป็นหัวหน้าครอบครัว ลูกช่วยพูดอะไรแทนแม่ของลูกหน่อยไม่ได้เหรอ?”
หลังจากนั้น คุณท่านวิลสันก็ร้องไห้ขณะที่เธอพูดว่า “แม่ขอร้องเถอะนะลูกนะ แม่จะคุกเข่าลงต่อหน้าลูก!”