ตอนที่ 392 ฉันจะไม่กลับไป
“นี่ ฉันอยากดื่มน้ำน่ะ” ถังโจวโจวรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัว เธอรู้สึกย่ำแย่ อีกทั้งภายในปากก็ยังแห้งผากอีกด้วย แค่อยากดื่มน้ำให้ผ่อนคลายลงก่อน
“ได้ เดี๋ยวผมจะยกมาให้นะ” เพียงแค่ลั่วเซ่าเซินเห็นว่าถังโจวโจวฟื้นขึ้นมา เขาก็ไม่ได้สังเกตเห็นว่าเธอแปลกไปจากก่อนหน้านี้
รอจนกระทั่งลั่วเซ่าเซินป้อนน้ำเข้าปากถังโจวโจวจนหมด ไม่ทันระวังเขาก็เห็นนาฬิกาบนข้อมือ เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสี่เท่านั้นเอง เมื่อครู่นี้เขาก็หลับไปอย่างนั้นเหรอ?
“โจวโจว คุณเป็นยังไงบ้าง?” ลั่วเซ่าเซินไม่กล้าแตะต้องตัวเธอ เกรงว่าจะสัมผัสโดนแผลของเธอที่ตรงไหนเข้า ลำบากยากเย็นกว่าที่ถังโจวโจวจะฟื้นขึ้นมาได้ เขาไม่กล้าทำอะไรกระโตกกระตาก อีกเดี๋ยวโจวโจวโกรธขึ้นมาจะทำอย่างไรกัน?
“ฉันไม่เป็นอะไร เซ่าเซิน คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
“อ๋อ อีกไม่กี่ชั่วโมงพวกคุณน้าก็จะมากันแล้ว ผมมาอยู่เฝ้าคุณไง ผมรู้ว่าคุณจะต้องฟื้นขึ้นมาอย่างแน่นอน” ลั่วเซ่าเซินมีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับถังโจวโจว เพียงแต่ว่าเวลานี้ถังโจวโจวยังคงบาดเจ็บอยู่ สงบจิตใจเอาไว้จะดีกว่า
“เซ่าเซิน เสี่ยวอวี่กับลั่วอิงล่ะ?” เธอจำได้ว่าเธอและแม่ของเธอ เซ่าเซินและพวกเสี่ยวอวี่ออกมาข้างนอกด้วยกัน ก็ไม่รู้ว่าหลังจากที่เกิดเรื่องกับเธอแล้วเสี่ยวอวี่จะตื่นตระหนกหรือไม่ แล้วลั่วอิงจะร้องไห้หรือเปล่า?
“คุณวางใจนะ พวกเขามีคุณน้าคอยดูแลอยู่ อีกเดี๋ยวผมจะส่งข่าวให้พวกเขา อีกไม่นานก็น่าจะมาถึง”
จนกระทั่งถึงตอนนี้ลั่วเซ่าเซินถึงได้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของถังโจวโจว “โจวโจว…คะ คุณจำได้แล้วเหรอ?”
เขามองถังโจวโจวด้วยความยินดี เมื่อครู่นี้ถังโจวโจวเรียกเขาอย่างที่เธอเคยเรียกเมื่อก่อน แต่ตอนที่ถังโจวโจวเป็นหู่พั่ว เธอก็จะเรียกเขาว่าคุณลั่วหรือชื่อของเขาเสมอ ทำไมถึงได้เรียกเขาว่าเซ่าเซินล่ะ
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สวรรค์ประทานให้กับเขา ถังโจวโจวฟื้นความจำได้แล้วเหรอเนี่ย? ลั่วเซ่าเซินอยากตะโกนออกมาดังๆ เพียงแต่เวลานี้ในโรงพยาบาลเงียบมาก การกระทำของเขาจะรบกวนการพักผ่อนของคนไข้คนอื่นๆ เขาเพียงแต่หุนหันพลันแล่นไปชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น อีกไม่นานก็จะวางความคิดที่ไม่ตรงกับความจริงนี้ลง
“ใช่ ฉันจำเรื่องเมื่อก่อนได้แล้ว” จำได้ว่าหลังจากที่โอวหยางหงพาเธอมายังประเทศ H เธอก็คลอดเสี่ยวอวี่ ยอมรับในตัวเสิ่นหลานอี และก็จำได้ว่าเธอเย็นชากับลั่วเซ่าเซินมากแค่ไหน
ลั่วเซ่าเซินไม่รู้ว่าควรแสดงความดีใจที่มีออกมาอย่างไรดี ถังโจวโจวฟื้นคืนความทรงจำแล้ว ที่แท้เรื่องที่เขาคิดว่าจะต้องใช้เวลาอย่างยาวนาน ก็พลันเกิดผลขึ้นมาตรงหน้าเขา ทำให้ตื่นเต้นดีใจจนไม่รู้จะทำอย่างไร
“โจวโจว คุณจำได้แล้วว่าผมเป็นใคร คุณจำลั่วอิงได้ และก็จำเรื่องทั้งหมดได้ด้วยใช่หรือเปล่า?” ลั่วเซ่าเซินไม่อยากจะเชื่อ จึงถามขึ้นอีกครั้ง
รอจนกระทั่งถังโจวโจวพยักหน้าลง เขาถึงได้ยิ้มร่าออกมา “ดีจังเลย! ดีที่สุดเลย ในที่สุดโจวโจวก็กลับมาแล้ว! พวกเราจะได้กลับบ้านด้วยกันแล้ว”
ถังโจวโจวมองดูท่าทางบ้าๆ บอๆ ของเขาก็คิดได้ว่าสิ่งที่จะพูดต่อจากนี้ไปจะตัดบทความคิดของเขาเสียสิ้น แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องพูด เธอให้อภัยที่ลั่วเซ่าเซินเคยควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่เธอไม่อาจให้อภัยลั่วเซ่าเซินที่โกหกเธอครั้งแล้วครั้งเล่าได้อีกแล้ว
หากลั่วเซ่าเซินเป็นอย่างนี้ต่อไป ถึงเธอจะฝืนใจอย่างไรแต่ก็ยังไม่อาจรักเขาต่อไปได้อีก ทุกอย่างมันยากเย็นเกินไป เขาถึงขั้นคบหากับหันฮุ่ยซินแล้ว แต่ทำไมถึงยังมาหาเธออีก?
“เซ่าเซิน ฉันกลับไปกับพวกคุณไม่ได้ ยังไงคุณก็พาลั่วอิงกลับไปอยู่กับหันฮุ่ยซินเถอะนะ เทียบกับเมิ่งชิงซีแล้ว เธอก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง”
อย่างน้อยหันฮุ่ยซินก็ไม่ได้มีเจตนาเป็นศัตรูกับลั่วอิงถึงขนาดนั้น ผ่านมาสองปีแล้ว ตอนนี้พวกเขาก็คงจะแต่งงานกันแล้วสินะ? ตอนนี้ลั่วอิงก็น่าจะคุ้นเคยกับเธอแล้วใช่ไหม
“โจวโจว คุณพูดอะไรของคุณ? ผมจะมีความสัมพันธ์กับหันฮุ่ยซินได้ยังไง นั่นมันเป็นเรื่องก่อนหน้านั้น แต่เรื่องพวกนั้นคุณก็รู้หมดแล้วนี่นา หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ในระยะเวลาสองปีที่เสียคุณไป ผมกับเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรต่อกัน”
ลั่วเซ่าเซินไม่รู้ว่าจู่ๆ ถังโจวโจวจะพูดถึงหันฮุ่ยซินไปเพื่ออะไร? เรื่องหันฮุ่ยซินเป็นเรื่องที่ผ่านไปนานมากแล้ว แต่ทำไมเธอยังพูดถึงอยู่อีกล่ะ? หรือว่าหันฮุ่ยซินเคยพูดอะไรกับโจวโจว ถึงได้ทำให้เธอไม่อยากกลับบ้านไปกับเขา?
“พวกคุณมีลูกด้วยกันแล้ว หรือว่ามันไม่ใช่ความจริง คุณอย่ามาโกหกฉันเลย ฉันไม่กลับไปกับคุณหรอก” ถังโจวโจวเองก็ไม่มีทางบอกสถานะของเสี่ยวอวี่กับลั่วเซ่าเซิน เสี่ยวอวี่ต้องเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น
ตอนที่ 393 ผมรักคุณ
“โจวโจว คุณพูดบ้าอะไรกัน? ผมไปมีลูกกับหันฮุ่ยซินตั้งแต่เมื่อไหร่” ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้เลย ลั่วเซ่าเซินรู้สึกปวดหัวไปหมดแล้ว เมื่อเห็นว่าถังโจวโจวเอาแต่คิดว่าสิ่งที่เธอคิดเป็นความจริง ลั่วเซ่าเซินก็รู้สึกว่าเมื่อกี้ตนเองคงคิดง่ายเกินไป
“ฉันเห็นมากับตาว่าคุณไปตรวจครรภ์กับเธอ คุณยังกล้าโกหกฉันอีกเหรอ ลั่วเซ่าเซิน นี่คุณยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า?”
“ผมเป็นผู้ชายหรือเปล่าคุณยังไม่รู้อีกเหรอ?” ลั่วเซ่าเซินแสยะยิ้มออกมา รอยยิ้มนี้ทำให้ถังโจวโจวหน้าแดงขึ้นมาทันที แดงอย่างกับแอปเปิ้ลฟูจิเฉิดฉายจนน่าประทับใจ
“ลั่วเซ่าเซินคุณมันน่าไม่อาย” ลั่วเซ่าเซินคนเลว เขากล้าหัวเราะเยาะเธอเชียวหรือ? เรื่องที่ตัวเองทำลงไปก็ไม่กล้ายอมรับ ไม่มีความรับผิดชอบเอาเสียเลย
ลั่วเซ่าเซินเห็นถังโจวโจวโกรธขึ้นมาจริงๆ แล้ว หรือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง? ทำไมเขาถึงจำไม่ได้เลยล่ะ อย่างไรเขาก็เป็นคนไปตรวจครรภ์เป็นเพื่อนหันฮุ่ยซิน ทำไมเขาจะไม่รู้เรื่องลูก? หรือว่าถังโจวโจวเข้าใจอะไรผิดไป…
อ๋อ ในที่สุดลั่วเซ่าเซินก็คิดอะไรขึ้นได้ เขาเคยไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนหันฮุ่ยซินครั้งหนึ่ง แต่เด็กในท้องไม่ได้มีความข้องเกี่ยวกับเขา ดูเหมือนว่าโจวโจวจะเข้าใจผิดไป
ลั่วเซ่าเซินรีบบอกความจริงของเรื่องคราวนั้นให้ถังโจวโจวฟัง ตอนนั้นเขาเพียงแต่รับปากหันฮุ่ยซินเอาไว้ว่าจะไม่บอกเจียงรุ่ยเฉิน ตอนนี้ถังโจวโจวเข้าใจเขาผิด เขาจึงไม่อาจยอมเก็บรักษาความลับนี้ให้อย่างโง่เง่าได้อีก อีกอย่างตอนนี้เธอก็มีความสัมพันธ์อยู่กับเจียงรุ่ยเฉิน เรื่องความลับก็ไม่ได้สำคัญอะไรอีกต่อไปแล้ว
หลังจากถังโจวโจวได้ฟังก็เงียบไปครู่หนึ่ง เธอไม่คิดว่าแท้จริงแล้วเรื่องราวจะเป็นอย่างนี้ “อย่างนั้นตอนนี้หันฮุ่ยซินกับเจียงรุ่ยเฉินเป็นยังไงบ้าง”
ถังโจวโจวไม่เคยคิดมาก่อนว่าหันฮุ่ยซินกับเจียงรุ่ยเฉินจะมาเจอกันได้ อย่างที่รู้ว่าคนอย่างเจียงรุ่ยเฉิน แม้ว่าจะเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ กิริยาท่าทางกระฉับกระเฉง แต่ไม่รู้เลยว่าในใจคิดอะไรอยู่
หันฮุ่ยซินแม้ว่าจะริษยาเธอที่ได้ครอบครองลั่วเซ่าเซิน แต่ก็เป็นเพียงความคิดแบบผู้หญิงๆ เท่านั้น ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องที่ทำอะไรเกินหน้าเกินตา เธอก็ไม่เคยทำ ด้วยความที่เป็นผู้หญิง ถังโจวโจวเองก็รู้สึกเห็นใจเธออยู่บ้าง อย่างไรเรื่องราวที่ผ่านไปแล้ว อยากจะตามกลับมาก็เป็นเรื่องยาก
“เจียงรุ่ยเฉินตามจีบฮุ่ยซิน แต่ว่าฮุ่ยซินไม่รับรัก ผมว่าเขาคงไม่วางมือหรอก” ความจริงแล้วลั่วเซ่าเซินเองก็ค่อนข้างจนใจ หากตอนแรกเจียงรุ่ยเฉินมาเร็วกว่านั้นสักหน่อย คิดว่าเพราะเรื่องลูกของเขากับหันฮุ่ยซิน อาจจะทำให้มีโอกาสอยู่บ้าง แต่ว่าตอนนี้น่ะเหรอ? ลั่วเซ่าเซินเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
ความจริงถังโจวโจก็เชื่อเขาแล้ว เพียงแต่เธอยังอยากจะแกล้งเขาอีกสักหน่อย ดังนั้นจึงจงใจหรี่ตาลงพลางเอ่ยถาม “คุณพูดจริงหรือเปล่า?”
“ถ้าผมพูดโกหกแค่ครึ่งคำ ขอให้ฟ้าผ่าเลย!” ลั่วเซ่าเซินเปล่งคำสาบาน ราวกับว่าอยากจะให้ถังโจวโจวเห็นในความแน่วแน่ของเขา ถ้าถังโจวโจวยังไม่เชื่ออีก ไม่ว่าจะให้เขาทำอะไรเขาก็ยอม
“พอแล้ว ฉันบอกคุณเมื่อไหร่ว่าฉันไม่เชื่อคุณ ทำไมคุณต้องสาบานแบบนี้ด้วย?” ถังโจวโจวทนฟังคำสาบานของลั่วเซ่าเซินไม่ไหว ตอนแรกเธอเองก็แค่สงสัย แต่ไม่มีหลักฐานแน่ชัด พอลั่วเซ่าเซินอธิบายก็พบว่ามีรายละเอียดบางอย่างอย่างที่เธอไม่ทันสังเกต
ถ้าหากหันฮุ่ยซินท้องลูกของลั่วเซ่าเซินจริง เช่นนั้นก็ไม่ควรมีสีหน้าทุกข์ระทมอย่างนั้น เธอคงดีใจเสียด้วยซ้ำไป จะไปเอาเด็กออกทำไมกันล่ะ ดูเหมือนว่าตอนแรกเธอจะหุนหันพลันแล่นเกินไปจริงๆ
“โจวโจว ในเมื่อคุณเชื่อผม คุณก็กลับไปกับผมได้แล้วใช่ไหม?” เวลานี้ความเข้าใจผิดคลี่คลายลงแล้ว ถ้าถังโจวโจวยังไม่กลับไปกับเขา เขาก็จะลักพาตัวเธอละนะ
“คุณจะลากฉันกลับไปตอนนี้ไม่ได้สิ” เธอยังอยู่ในห้องผู้ป่วยอยู่เลย หรือว่าลั่วเซ่าเซินรีบร้อนถึงขนาดนั้นเชียว
“แน่นอนว่าไม่ใช่ตอนนี้ คุณพูดแบบนี้แล้ว โจวโจว คุณก็รับปากผมแล้วใช่ไหม” ลั่วเซ่าเซินจะทำเรื่องบุ่มบามอย่างนั้นได้เสียที่ไหน เพียงแค่ถังโจวโจวไม่อนุญาต เขาก็หมดสิทธิ์แล้ว
“ใช่ค่ะ ฉันรับปาก”
“โจวโจว ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม ผมรู้ว่าคุณจะต้องกลับมาอยู่ข้างกายผม” เพราะว่าโอบกอดความศรัทธานี้ไว้ ลั่วเซ่าเซินถึงได้ยืนหยัดมาจนถึงวันนี้
“ถ้าคุณหาฉันไม่เจอล่ะคะ?” โจวโจวเองก็แปลกใจ ถ้าลั่วเซ่าเซินหาเธอไม่เจอ เขาก็จะรอต่อไปเรื่อยๆอย่างนั้นเหรอ? รอจนกระทั่งเธอกลับมาอย่างนั้นเหรอ?
“แน่นอนสิโจวโจว ตั้งแต่ที่คุณหายตัวไป ผมถึงได้รู้ตัวว่าที่ผ่านมาผมชั่วช้าขนาดไหน โจวโจว ผมรักคุณ!”