บทที่ 4 บทที่ 22 กินช็อกโกแลตแท่งไหม?

สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด

บทที่ 22 กินช็อกโกแลตแท่งไหม? โดย Ink Stone_Fantasy

 

ตอนที่แอนดริวฟื้นก็พบว่าที่ที่ตัวเองอยู่นั้นคล้ายกับโรงงานร้าง

เขาถูกน้ำเย็นสาดให้ตื่น แต่เขายังคงสัมผัสได้ถึงอาการชาของร่างกาย…เขาคิดว่าตัวเองน่าจะดีใจได้บ้าง ด้วยเพราะรู้สึกชา เขาถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดจากขาที่หักไปแล้ว

ก็ไม่รู้ว่าอาการชาแบบนี้จะอยู่ไปได้นานเท่าไร

“พวกแกไม่ได้กำจัดฉัน ก็หมายความว่ายังเจรจากันได้” แอนดริวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เฮือกหนึ่ง กำลังพิจารณาสถานการณ์ของตัวเองอย่างใจเย็น

โอเล็กและอันทอนยืนอยู่ข้างหน้าพร้อมกันสองคน มองเขาด้วยสายตาเย็นชา

“ไม่ว่าจะเป็นเงื่อนไขอะไร ขอแค่ฉันพอใจ ฉันก็จะให้พวกแกได้” แอนดริวปรับตัวให้สงบนิ่งขึ้น

โอเล็กยิ้มเหยียด จู่ๆ เขาก็เบี่ยงตัวหลบออกมา แล้วเผยให้เห็นเห็นกล้องถ่ายวิดีโอที่ห้อยเอาไว้ด้านหลังตัวหนึ่ง

อันทอนจิกผมของแอนดริวขึ้นมา ให้ใบหน้าของเขาตรงกับเลนส์กล้องพอดี แล้วพูดเสียงเบาว่า “มองเห็นมันหรือยัง? ตอนนี้ที่แกต้องทำมีเพียงพูดความผิดรวมถึงเรื่องผิดกฎหมายทั้งหมดออกมา”

“พวกแก…คิดจะทำอะไร?” แอนดริวยังพยายามรักษาความใจเย็นเอาไว้อย่างเต็มที่

แต่ตอนนี้โอเล็กกลับเดินเข้ามาข้างๆ เปิดสวิตช์ของเครื่องตัดตัวหนึ่งทันที

“เห็นสายลำเลียงนี้กับใบมีดตัดที่หมุนอยู่หรือเปล่า? แอนดริว คุณอยากลองดูหน่อยไหม?”

“พวกแกกล้าฆ่าคน?” แอนดริวตะโกนออกมา

“ไม่ฆ่าแกหรอก พวกเราทำได้แค่เพิ่มความเจ็บปวดให้แกกมากขึ้นเท่านั้น” โอเล็กสบถออกมา ตามมาด้วยเสียงจากใบมีดตัดที่ดังไม่หยุดอันนั้น “แกจะพูดหรือไม่พูด! แต่ทางที่ดีแกอย่าโกหกแม้แต่นิดเดียว เพราะว่าพวกเราจะตรวจสอบทีละอย่างๆ ขอแค่แกโกหกแม้แต่เพียงเล็กน้อย แกก็รอจุดจบได้เลย…”

ตอนนี้อันทอนหยิบไม้แผ่นหนึ่งขึ้นมา พอโยนลงไป แผ่นไม้นั้นก็กระทบเข้ากับบนใบมีดที่หมุนอยู่ จึงถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนทันที

แอนดริวเบิกตากว้าง หายใจไม่เป็นจังหวะ…ทั้งหัวมีเหงื่อผุดเต็มไปหมด!

“ท่านครับ! ท่าน! ท่านว่างไหมครับ มีเรื่องสำคัญ!”

“เรื่องอะไร? ฉันจะประชุมวิดีโอคอลทันที!”

“คุณแอนดริวเกิดเรื่องแล้วครับ”

“แอนดริวเหรอ? ไอ้ขยะนี่สร้างเรื่องให้ฉันอีกแล้ว! เห๊อะ แกเตือนเขาหน่อยเถอะ ฉันตามเช็ดล้างให้ทุกครั้งไม่ไหวหรอกนะ!”

“แต่ว่าท่านครับ ครั้งนี้…ท่านเปิด VK ดูก่อนแล้วกันครับ มีคนอัพโหลดคลิปคลิปหนึ่ง…ท่าน ผมคิดว่าตอนนี้ท่านควรหาทางพ้นผิดให้ได้ก่อนดีกว่าครับ”

“อะไรนะ!”

VK…หนึ่งในเว็บไซต์โซเชียลมีเดียขนาดใหญ่ที่สุดในรัสเซีย

“เร็วจริงๆ…” อันทอนกำลังมองอะพาร์ตเมนต์ของแอนดริวอย่างตื่นตะลึง…ข้างในก็คือบ่อนพนันของแอนดริว

ตอนนี้รถตำรวจหลายคันล้อมที่นี่เอาไว้ พนักงานของบ่อนพนันบางส่วนกำลังถูกตำรวจใส่กุญแจมือ จับออกมาทีละคน

“คลิปวิดีโอของแอนดริวพัวพันถึงคนหลายคนมากเกินไป…คนพวกนั้นย่อมต้องเคลื่อนไหวให้เร็วที่สุดอยู่แล้ว” โอเล็กส่ายหน้าเล็กน้อย “กำจัดแอนดริวที่เป็นเนื้อร้ายก้อนหนึ่งไปได้แบบนี้ เป็นมูลค่าสูงสุดที่คลิปวิดีโอนี้ได้สร้างเอาไว้แล้ว ทำให้คนจำนวนหนึ่งเงียบไปสักช่วงหนึ่ง ย่อมคุ้มค่ากว่าการระบายความแค้นด้วยการฆ่าแอนดริวไปไหนๆ

ใช้คลิปวิดีโอในมือไปล้มล้างบุคคลระดับสูงพวกนั้น? แม้กระทั่งพวกผู้คุมอำนาจทางการเมืองและเศรษฐกิจที่ผูกขาดเศรษฐกิจในระดับสูงกว่าเป็นต้น?นั่นเป็นเพียงแค่เรื่องที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงเท่านั้น

“คุณโอเล็ก พวกเราควรจะทำอะไรต่อไป?” อันทอนถามเสียงเบาๆ

โอเล็กพูดพึมพำว่า “ฟังนะ พวกเรามีเอี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว แม้ว่าผลสุดท้ายพวกแอนดริวจะต้องถูกลงโทษจากการทำเรื่องผิดกฎหมาย แต่ก็ไม่ได้รับประกันว่าเรื่องของพวกเราจะไม่ถูกเปิดเผยเช่นกัน ดังนั้นนายต้องหนีไป”

อันทอนอึ้งไปแล้วพูดว่า “แต่ถ้าผมไป คุณ…แล้วคุณล่ะ?”

โอเล็กยิ้ม ตบไหล่ของอันทอนแล้วพูดว่า “ฉันยังคงต้องอยู่ที่นี่ ฉันจะต้องหาลูกให้เจอ ถ้าหาเขาเจอแล้ว ฉันก็จะไปจากที่นี่ แต่นายก็ไม่ต้องรีบหนีเกินไป อาจต้องรออีกหลายวันกว่าจะมีคนตรวจเจอพวกเรา ถ้านายมีเรื่องอะไรอยากทำให้เสร็จ ก็อาศัยช่วงสามสี่วันนี้แล้วกัน! นี่คือเบอร์โทรของฉัน มีเรื่องอะไรก็ติดต่อหาฉันได้”

“คุณโอเล็ก…”

อันทอนคว้าโน้ตในมือมา แล้วมองเบื้องหลังของโอเล็กที่วิ่งข้ามถนนไปอย่างรวดเร็ว ก่อนพึมพำกับตัวเองอย่างผิดหวังเล็กน้อยว่า “พ่อ…”

อันทอนก้มหน้า แล้วมองทุกอย่างรอบด้านนี้อย่างไร้จุดหมาย จู่ๆ ก็คิดว่าเหมือนไม่มีที่ให้ตัวเองซุกหัวนอนได้

เขาอยากจะบอกโอเล็กมากๆ ว่าอันทอนก็คืออันโตนิโอนะ

แต่เขาไม่รู้เลยว่าควรจะเริ่มเอ่ยปากพูดเรื่องนี้ออกมาอย่างไร…ถ้าหาก ถ้าหากเขาไม่ได้ขอพรกับพี่ชายคนนั้นให้กลายเป็นผู้ใหญ่ล่ะก็ ก็อาจจะไม่ได้เจอคุณอานิคิตะหรือเปล่า แล้วก็จะไม่ถูกเขาลากไปสังเวียนมวย

คุณอานิคิตะก็จะไม่ตายแล้วใช่ไหม?

“ผม…ผมทำผิดหรือเปล่า”

ความสับสนแพร่กระจายไปทั่วทุกส่วนของอันทอน เขากำลังเดินบนถนนอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าผ่านมานานขนาดไหนแล้วอันทอนหยุดฝีเท้าลง

เขามาถึงสวนสาธารณะที่ตัวเขาคุ้นเคยดี เขาได้เจอโอเล็กที่นี่อีกครั้ง

ตอนนี้โอเล็กนั่งอยู่บนชิงช้าตัวนั้น มองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย เขาอาจจะกำลังรออันโตนิโอมาปรากฏตัวตรงนี้ ในสวนสาธารณะที่มีความทรงจำของคนทั้งสองอยู่ค่อนข้างมาก

อันทอนสูดลมหายใจลึกๆ หนึ่งที แล้วย่างเท้าออกไปทีละก้าว เดินไปอยู่ตรงหน้าโอเล็ก

“อันทอน?” โอเล็กรู้สึกได้ว่ามีคนมา พอเงยหน้าดู ก็พูดอย่างสงสัยว่า “นายมาที่นี่ได้ยังไง?”

อันทอนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง แล้วพูดว่า “คุณโอเล็ก…มีบางเรื่องที่ผมอยากพูดกับคุณ”

โอเล็กอึ้งไปแล้วพยักหน้าเล็กน้อย “ว่ามาสิ ยังไงผมก็ไม่มีเรื่องอะไรทำ”

“ผม…” อันโตนิโอกัดฟันอย่างแรง พร้อมหลับตาลง “ความจริงผมก็คืออันโตนิโอ!ผมเจอพี่ชายลึกลับคนหนึ่ง เขาทำให้ผมกลายเป็นผู้ใหญ่!ถ้าไม่ใช่เพราะผมกลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็จะไม่เจอคุณอานิคิตะที่ถนน แล้วก็จะไม่เกิดเรื่องพวกนี้!พ่อจะไม่เศร้าเสียใจ! คุณอานิคิตะก็จะไม่ตาย ดังนั้น…ดังนั้น…”

อันทอนคุกเข่าอยู่บนพื้น พร้อมกับก้มหน้าพูด “ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง!”

“ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ?”

อันทอนที่ก้มหน้าอยู่ได้ยินคำถามแบบนี้แล้ว เขาเลยพูดตอบกลับไปทันทีว่า “นี่คือความรับผิดชอบของผม ถ้าผมไม่พูดออกมา ผม…”

เขาเงยหน้าขึ้นมาทันที แล้วก็เห็นโอเล็กผล็อยหลับไปแล้ว แต่ว่าบนชิงช้าข้างๆ อีกตัวหนึ่ง ไม่รู้ว่ามีคนอีกคนหนึ่งมานั่งอยู่ตอนไหน

คนนั้น…พี่ชายที่ทำให้เขากลายเป็นผู้ใหญ่!

“คุณ…คุณเอง!” อันทอนทั้งตกใจทั้งดีใจแล้วก็หวาดกลัว ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

“กินช็อกโกแลต…อืม วันนี้เหมือนจะซื้อได้แค่ช็อกโกแลตแท่ง กินช็อกโกแลตแท่งไหม?”