บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 704
เมเดลีนดึงมือเธอออกจากเขา “เฟลิเป้ ฉันต้องไปแล้ว”
“เอวลีน”
“ไว้พรุ่งนี้ฉันจะมาหาคุณนะ นอนหลับฝันดี หยุดคิดมากได้แล้ว”
เมเดลีนหันหลังเดินจากไป ในช่วงเวลาที่มือของเฟลิเป้นั้นว่างเปล่า เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาก็ว่างเปล่าด้วยเช่นกัน
หลังจากที่ร่างของเมเดลีนหลุดพ้นจากสายตาของเขาแล้ว เฟลิเป้ก็นั่งตัวตรง ในขณะที่ความมืดมิดครอบงำดวงตาของเขาทันที
เขาแสร้งทำเป็นเมาและอ่อนแอ เพียงเพื่อที่เขาจะได้สัมผัสกับความกังวลและความห่วงใยจากเธอ แต่ว่าเธอเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมา
เธอไม่มีความปรารถนาใด ๆ กับเขาทั้งนั้น
อุณหภูมิในห้องลดลงเนื่องจากความเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา
ในขณะนี้เขาได้ยินเสียงฝีเท้าจากนอกประตู เฟลิเป้เงยหน้าขึ้นด้วยความคาดหวัง แต่เขากลับเห็นเคธี่เดินถือแก้วเข้ามาหาเขา
“ออกไป” เฟลิเป้ไล่เธอออกไปอย่างใจร้อน
แต่ถึงอย่างไรเคธี่ก็ยังคงเดินไปหาเขาด้วยรอยยิ้ม “คุณดื่มแอลกอฮอล์เยอะมาก ชานี้จะช่วยกำจัดแอลกอฮอล์ในระบบร่างกายของคุณ ดังนั้นดื่ม…”
“ฉันบอกให้ออกไป” เฟลิเป้มองเธออย่างเยือกเย็น “อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สาม”
เคธี่มองเฟลิเป้ด้วยความหวาดกลัวพร้อมด้วยสายตาที่ดูเต็มไปด้วยความกังวล “เธอไม่ได้ชอบคุณ คุณก็อย่าทรมานตัวเองเพื่อคนที่ไม่รักคุณเลยนะคะ”
“เฮอะ” เฟลิเป้เย้ยเธอ “ทำไมเธอไม่บอกตัวเองแบบนี้ล่ะ? อย่าเพ้อฝันอะไรเกี่ยวกับฉันเลย”
“แต่ฉันชอบคุณ ฉันชอบคุณทันทีที่มองตาของคุณ” เคธี่สารภาพความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาอย่างกล้าหาญ
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอบอกเขาเรื่องนี้ และเฟลิเป้เองก็หมดความอดทนที่จะได้ยินคำพูดเหล่านี้แล้ว
“ให้ฉันดูแลคุณเถอะนะคะ” เธอนั่งยอง ๆ ต่อหน้าเขาและเอื้อมมือไปจับมือเขาด้วยความระมัดระวัง
เมื่อเธอรู้สึกถึงความเย็นที่ไหลผ่านจากหลังมือของเขา เธอก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรง ราวกับมันถูกเติมเต็มไปด้วยความสุข
อย่างไรก็ตาม ในวินาทีถัดมา เฟลิเป้ดึงเธอมาหาเขาราวกับว่าเขาถูกเข้าสิง รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าพร้อมกับความมืดมิดไม่มีจุดสิ้นสุดในดวงตาของเขา ในขณะนั้นเขาดูเหมือนซาตาน
“เธออยากทำให้ตัวเองเสื่อมเสียแบบนี้ใช่ไหม? ได้ ฉันจะทำตามความต้องการของเธอเอง”
เขาโยนเธอลงบนเตียงอย่างแรง และเข้าหาเธออย่างไร้ความปราณี
นี่เป็นครั้งแรกของเคธี่ ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำจากความเจ็บ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยินดี
คืนนั้นเธออดทนกับความเจ็บช้ำและยอมให้เขาทำทุกอย่างกับเธอตามที่ต้องการ
ที่เธอทำอย่างนี้ ก็เพราะว่าเธอรักเขา
แต่เขาแค่โมโหและต้องการที่ระบาย
…
แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในห้อง
เฟลิเป้ตื่นขึ้นจากการหลับใหล เขาปวดหัวตุบ ๆ จากอาการเมาค้าง
เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เขาก็หันไปมองที่ผู้หญิงซึ่งนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นเขาก็ดีดตัวออกจากเธอโดยไม่ลังเล และเดินเข้าไปในห้องน้ำ
หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จ เคธี่ก็ตื้นขึ้นแล้ว
เคธี่อายุ 27 ปี แต่เธอช่างเหมือนกับเด็กสาวที่เพิ่งรู้จักรักแรก เธอกำลังสูดกลิ่นหอมละมุนที่เขาทิ้งไว้บนผ้าห่มด้วยความเขินอาย
เมื่อเธอเห็นเฟลิเป้เดินเข้ามา ตาของเธอเป็นประกาย จากเงาสะท้อนในแววตาของเธอ ชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมอาบน้ำปกคลุมร่างกายของเขาอย่างลวก ๆ ไม่มีความอ่อนโยนบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา แต่ความเย็นชาของเขากลับทำให้เธอตกหลุมรักเขามากยิ่งขึ้น
เคธี่ลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่ถือผ้าห่มไว้กับตัวเองและมองเขาด้วยความลุ่มหลง “เฟลิเป้…”
“เรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น” เฟลิเป้พูด ไม่มีความอบอุ่นอยู่ในคำพูดของเขาเลยแม้แต่น้อย
เคธี่มองที่เขา เธอพูดอะไรไม่ออก ความหนาวเหน็บที่เสียดแทงเข้าไปในกระดูกแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอพร้อมกับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
“เธอได้ยินฉันไหม?” เฟลิเป้เอ่ยถามอย่างเย็นชา
“ค่ะ” เคธี่ก้มศีรษะลงและพยักหน้าก่อนจะพูดจาอย่างไร้ชีวิตชีวา “ฉันจะมีความสุขตราบเท่าที่ฉันได้อยู่กับคุณ”
“ดีแล้วล่ะ” เฟลิเป้เหลือบมองเธอด้วยดวงตาเรียวของเขา “กลับห้องเธอไปซะ”
“ตกลงค่ะ” เคธี่ก้มศีรษะและพยักหน้า แต่เมื่อเธอเริ่มขยับตัวก็ได้มีเสียงเคาะดังมาจากประตู จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงของเมเดลีน
“เฟลิเป้ ตื่นหรือยัง? ฉันเอง”