บทที่ 232 คำบัญชาสังหาร（2）
หงห้ารีบพูดว่า “เรียนอาจารย์เย่ ตอนนี้ผมมีลูกน้องอยู่ที่เมืองจินหลิงนับหมื่นคน ส่วนมากอยู่ในไนต์คลับ คาราโอเกะ และพวกงานก่อสร้างต่างๆ ล้วนมีคนของผมอยู่หมด ขอเพียงคุณบอกผมมา ว่าจะให้สังหารใคร ผมรับรองว่าจะหาตัวมันตามถนน
ทุกๆ วัน คนที่อยากจะเอาชีวิตคนคนนั้นมีนับไม่ถ้วน！”
เซียวไห่หลงฟังจบก็ตกใจจนอึ้งไป แล้วก็คุกเข่าลงต่อหน้าเย่เฉิน แล้วร้องไห้พูดว่า “เย่เฉิน น้องเขยคนดีของพี่ พี่ล้อเล่นจริงๆ น้องก็คิดเสียว่าพี่ผายลมออกไปก็แล้วกัน ปล่อยพี่ไปเถอะ……..”
เย่เฉินถามเขาเสียงเย็นว่า “เป็นไงละ? ไม่เสแสร้งต่อแล้วหรือ?”
“ไม่แกล้งแล้ว ไม่แล้ว ไม่เสแสร้งอีกแล้ว…….” ตอนนี้เซียวไห่หลงตกใจจนแทบจะช็อกตาย มีหรือจะกล้าเสแสร้งต่อหน้าเย่เฉินอีก
ที่เมืองจินหลิง ถ้าใครถูกท่านหงห้าเปิดคำบัญชาสังหารเข้า ตามถนนหนทาง ก็คงจะมีแต่คนที่ตามฆ่าเขาอย่างกับฝูงผึ้ง?
เพราะนี่มันเป็นการทำงานให้กับท่านหงห้า เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ประจบท่านหงห้า！
ตอนนี้เย่เฉินก็ถือโทรศัพท์อยู่ แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ในเมื่อไม่เสแสร้งแล้ว ก็ทำให้ผมเห็นความจริงใจของคุณ ไม่เช่นนั้น ผมก็จะคิดว่า นี่เป็นเพียงการอ่อนข้อของคุณในชั่งขณะเท่านั้น ถ้าผมปล่อยคุณไป พอเปลี่ยนวันไปคุณก็ยังเสแสร้งใส่ผมอีก”
เซียวไห่หลงใจตุ้มๆ ต่อมๆ รู้สึกได้ว่าเย่เฉินคงจะไม่ยอมปล่อยตนเองไปง่ายๆ แน่ ดังนั้น ก็รีบโขกหัวไปที่พื้นของโรงพยาบาล
โดยไม่รอช้า โขกหัวไปสามที
“เย่เฉิน ผมผิดไปแล้ว！ผมขอโทษ！ให้อภัยผมเถอะ อย่าให้ท่านหงห้ามาตามฆ่าผมเลย！”
พูดถึงตรงนี้ เซียวไห่หลงก็สะอื้นไห้ ในใจก็รู้สึกผิดอย่างมาก
สมองตนเองมีปัญหาหรือเปล่านะ? ทำไมจะต้องมาแกล้งเสแสร้งใส่เย่เฉินด้วย มันจะไม่ใช่การรนหาที่ตายหรอกหรือ ท่านหงห้าจะจับได้ว่ามันเป็นคนหลอกลวง แล้วจะฆ่ามันตอนไหนก็ได้ แต่ว่าถ้าเย่เฉินให้ท่านหงห้ามาฆ่าตนเองจริงๆ ละก็ ตนเองกลัวว่าจะอยู่ไม่ถึงเช้าวันพรุ่งนี้…………
ตอนนี้เซียวฉางเฉียนเห็นลูกชายตนเองถูกเย่เฉินดูถูกจนต้องคุกเข่าโขกหัว ก็พูดอย่างโมโหว่า “ไอ้เย่เฉิน！อย่ารังแกกันให้มันมากเกินไป！”
เย่เฉินก็ถามอย่างแปลกใจว่า “คุณบอกว่าผมรังแกคนมากเกินไปอย่างนั้นหรือ?”
พูดจบ ก็รีบพูดกับหงห้าว่า “หงห้า คำบัญชาสังหารนั้น เพิ่มไปอีกหนึ่งคน ครั้งนี้ผมจะให้คุณตามฆ่าสองคนพ่อลูก！”
ทางฝั่งหงห้าก็รีบพูดว่า “อาจารย์วางใจเถอะครับ ขอเพียงคุณสั่งมา ต่อให้เป็นเทพองค์ใดผมก็จะจัดการให้เรียบ！คุณบอกมาเลย ว่าสองพ่อลูกนั้น มันซื่อแซ่อะไร！”
เซียวฉางเฉียนก็สงเสียไอหย๋า ตกใจจนตัวสั่นระริก
แม่งเอ้ย………
ไอ้เย่เฉินคนนี้มันร้ายกาจจริงๆ ……….
ตนเองแค่พูดคำว่า รังแกกันมากเกินไป มันถึงกับจะตามฆ่าตนเองไปด้วยงั้นหรือ？！
ตนเองก็อายุปูนนี้แล้ว……..จะทนรับไหวได้อย่างไร………
ในตอนนี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็เหมือนจะรู้สึกว่ากู้สถานการณ์กลับไม่ได้แล้ว กลัวว่าลูกชายและหลายชายตนเองจะได้รับอันตราย ก็เลยรีบพูดว่า “เย่เฉิน แกปล่อยสองคนนั้นไป คิดเสียว่าวันนี้ฉันไม่ได้ที่นี่ก็แล้วกัน……….”
เย่เฉินส่ายหัว “ไม่ได้นะครับ คุณก็มาที่นี่แล้ว ผมจะคิดว่าคุณไม่ได้มาได้อย่างไร?”
นายหญิงใหญ่เซียวถามเสียงสั่นว่า “เช่นนั้นจะให้ทำอย่างไรแกถึงจะยอม?”
เย่เฉินพูดนิ่งๆ ว่า “คุณบอกความจริงต่อหน้าชูหรันและพ่อตาแม่ยายผม ว่าวันนี้คุณมา มีจุดประสงค์อะไร ถ้าคุณจริงใจพอ ผมก็จะปล่อยพวกเขาไป คิดเสียว่าพวกคุณไม่ได้มาที่นี่ แต่ถ้าหากว่าไม่จริงใจพอ ก็ขออภัยด้วย คำบัญชาสังหารนี้ ผมก็คงจะต้องสั่งลงไปอย่างแน่นอน！”