ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 676
ฮาร์วีย์ไม่แม้แต่จะสนใจคำถามของพวกเขา เขาขมวดคิ้วและเพิ่มระดับเสียงใส “บอกมา! เช็คนี่คืออะไร?”
“มันคือ…”
ไซม่อนลังเล
“บอกผมมาเดี๋ยวนี้!!!”
ฮาร์วีย์ตะโกนลั่น
ในตอนนี้ ฮาร์วีย์แสดงอารมณ์โกรธรุนแรงยากที่จะอธิบายด้วยคำพูดเพียงอย่างเดียว เขาโมโหร้าย จนไซม่อนและผู้อาวุโสซิมเมอร์แทบหยุดหายใจ
ทั้งสองรู้สึกประหนึ่งว่ากับว่าเหมือนอยากจะล่องหนให้มองไม่เห็น
ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าแววตาที่ฮาร์วีย์จ้องมองมา
ไซม่อนผงะตกใจ จนในที่สุดเขาก็สารภาพทุกอย่าง
“บัควู้ด แกรนด์โฮเทล ดับเบิ้ลยู!”
“เธอออกไปนานหรือยัง?” ฮาร์วีย์ตะโกนดังลั่น
“เกือบครึ่งชั่วโมง” ไซม่อนตอบ “แต่ตอนนี้คงสายเกินไปแล้ว…”
ผู้อาวุโสซิมเมอร์พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ แม้ว่านายจะขับรถสปอร์ตคันหรูไปที่นั่น นายก็ไม่สามารถหยุดมันได้หรอก”
ฮาร์วีย์โยนเอกสารทั้งหมดลงบนพื้นและรีบวิ่งออกไปให้เร็วที่สุดในขณะที่โทรหาอีธานไปด้วย
“อีธาน ฉันต้องการเฮลิคอปเตอร์! ตอนนี้ฉันอยู่ที่…”
น้ำเสียงของฮาร์วีย์เยือกเย็นดูน่ากลัว ตอนแรกเขาไม่อยากจะใช้อำนาจของเขา
ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่น
ไม่ถึงสามนาทีหลังจากที่ฮาร์วีย์ขึ้นไปบนยอดตึกที่สูงที่สุดที่อยู่ใกล้เขาที่สุด เฮลิคอปเตอร์จากกองทัพก็มาถึงและรับเขาออกไปทันที
ด้านล่าง ทุกคนแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและจ้องไปที่เฮลิคอปเตอร์ด้วยความตกใจและประหลาดใจ น่าเสียดายที่เฮลิคอปเตอร์บินไปไกลเกินไปจนพวกเขามองไม่เห็นว่าใครอยู่ในนั้น
และแน่นอนว่าฮาร์วีย์คงไปไม่ทันถ้าหากว่าเขาขับรถสปอร์ตไปที่นั่นก็ตาม ตอนนี้เขาอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ เขาสามารถไปถึงโรงแรมได้ในเวลาเพียงไม่กี่นาที
“หนึ่งนาที ผมต้องการให้คุณหาแผนภาพโครงสร้างของแกรนด์ โฮเทล ดับเบิ้ลยูมาให้ผม!”
ดวงตาของฮาร์วีย์แดงก่ำ กรีดร้องในใจจากแรงฆาตกรรมที่มี นี่เป็นครั้งแรกในรอบสามปีที่เขากลับมามีความรู้สึกโกรธแบบนี้อีกครั้ง
…
ในห้อง เพรสซิเดนท์ สูท ของแกรนด์ โฮเทล ดับเบิ้ลยู
แมนดี้และเวย์นยังคงเผชิญหน้ากัน
“แมนดี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะรออีกต่อไปแล้ว! คุณควรเข้าใจนะ ทุกนาทีที่ผ่านไปจะเพิ่มความทุกข์ทรมานให้ฮาร์วีย์ไปทุกนาทีด้วยเช่นกัน…”
“ใครจะรู้ ถึงตอนนี้ เขาคงจะถูกตัดนิ้วไปแล้วก็ได้!”
เวย์นยิ้มในหน้า ใบหน้าของเขาเหมือนปีศาจ
แน่นอนว่าแมนดี้ไม่ได้ตีความคำพูดของเขาผิดแน่นอน เธอเข้าใจดีว่าเขากำลังพูดถึงอะไร
ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังไม่ยอมแพ้
เธอบริสุทธิ์และใสสะอาดมาหลายปีแล้ว แม้แต่ฮาร์วีย์ก็ไม่เคยแตะต้องเธอมาก่อน ทว่าตอนนี้…
เธอคิดอยากจะกระโดดลงจากตึกและจบเรื่องทุกอย่าง
เวย์นหันให้กับหน้าต่าง และมองท่าทางของแมนดี้ด้วยรอยยิ้มมุ่งร้าย “ไม่ต้องห่วง นี่เป็นแค่เกม…”
“ผมจะไม่บังคับคุณแน่นอน ผมจะทำให้คุณสมัครใจยอมเป็นหญิงสำส่อนด้วยตัวเอง…”
รอยยิ้มอันชั่วร้ายของเวย์นเปิดกว้างขึ้น เขาดูเหมือนปีศาจร้าย
“โอ้ ใช่ คุณอยากให้ผมเปิดถ่ายทอดสดให้คุณดูว่าพวกเขาตัดนิ้วของฮาร์วีย์ไปกี่นิ้วแล้วไหม?”
เวย์นเป็นหัวหน้าของพวกใต้ดินของตระกูลยอร์ก ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีรู้ดีถึงวิธีที่พวกใต้กินเขาทำกัน
เขายังรู้ดีถึงวิธีทำลายด่านสุดท้ายของผู้หญิงคนหนึ่งและบดขยี้พวกเธอทางจิตใจ
แมนดี้จ้องเวย์น และกรีดร้องด้วยความโมโหว่า “คุณมันสัตว์ร้าย!”
เวย์นยิ้มอีกครั้ง “ด้วยความสัตย์จริง คุณไม่ใช่คนแรกที่พูดแบบนี้กับผมแบบนี้”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมชอบมากที่เวลาคนเรียกผมแบบนั้น มันแสดงให้เห็นว่าพวกเขากลัวผมมากแค่ไหน”
เวย์นไคว้มือทั้งสองไว้ด้านหลังขณะที่ก้าวเดินเข้าไปหาแมนดี้ทีละก้าว ๆ แมนดี้มองดูเขาด้วยความหวาดกลัวและเดินหนีถอยหลังเพราะโดนกดดันจากเขา
“ทำไม? คนอย่างฮาร์วียมีอะไรดีงั้นเหรอ? อะไรที่ทำให้คุณนึกถึงเขาขนาดนี้?”
“คนอย่างผม เวย์น ยอร์ก ด้อยกว่าผู้ชายคนนั้นตรงไหน?”
เวย์นเม้มริมฝีปากราวกับกำลังยิ้ม แม้ว่าเขาไม่ได้ยิ้มออกมาก็ตาม
“คุณมันไร้มนุษยธรรม!” แมนดี้ร้องลั่น “คนอย่างคุณจะเทียบกับเขาได้ยังไง?”
เวย์นหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วยกยิ้ม “โจเอลบอกไทเกอร์ให้ตัดแขนขาของฮาร์วีย์ซะ หลังจากนั้นส่งคลิปวิดีโอนั้นมาให้ฉัน”