แดนนิรมิตเทพ บทที่ 785
เมื่อมองร่างของเฉินโม่ที่เดินจากไป สมาชิกของหน่วยมังกรทั้งสามคนถึงได้หายจากความตกใจ
“พวกเราไปทำความสะอาดสถานที่กันเถอะ!” มังกรสิบเอ็ดยิ้มด้วยความขมขื่น
มังกรสิบหกหัวเราะเยาะตัวเอง “นึกไม่ถึงว่าพวกเราเป็นถึงหน่วยมังกร แต่กลับต้องกลายเป็นคนทำความสะอาด!”
มังกรสิบแปดหัวเราะด้วยรอยยิ้มขมขื่น เมื่อนึกถึงความกดดันที่แทบจะหายใจไม่ออกเมื่อสักครู่แล้ว ตอนนี้เขายังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่ “บางทีพวกเราอาจไม่มีคุณสมบัติ ที่จะเป็นคนทำความสะอาดของเขาได้ด้วยซ้ำ!”
หลังจากสมาชิกของหน่วยมังกรทั้งสามคนทำความสะอาดสถานที่เสร็จแล้ว พวกเขาก็กลับไปพร้อมกับลูกปัดแยกเขตแดนที่แตกละเอียด
เฉินโม่พามู่หรงยานเอ๋อร์กลับมาถึงหอพัก
ระหว่างทางสามารถดึงดูดสายตาของเพื่อนนักศึกษามากมาย และขณะที่กำลังจะจากกัน เฉินโม่กล่าวเบา ๆ ว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ไม่ได้ทำให้เธอตกใจใช่ไหม?”
มู่หรงยานเอ๋อร์ส่ายศีรษะและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันอยู่กับเธอ ทำให้ฉันคุ้นชินแล้ว!”
“ถ้าเช่นนั้นก็รีบกลับเถอะ!” เฉินโม่กล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
“ค่ะ เจอกันพรุ่งนี้!”
“เจอกันพรุ่งนี้!”
หลังจากเฉินโม่และมู่หรงยานเอ๋อร์แยกกันแล้ว สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าทางทิศตะวันออก เจตนาฆ่าประกายอยู่ในดวงตาของเขา
“องค์กรล่าชีวิต!”
เมืองจงไห่ หอการค้าโม่เจีย
ตอนกลางคืน เมืองจงไห่เป็นเมืองใหญ่ชั้นนำของหัวเซี่ย กล่าวได้ว่าช่วงกลางคืนนั้นมีสีสันมาก
เฉินซงจื่อสวมชุดลัทธิเต๋า ยืนอยู่ตรงหน้าต่างกระจกสูงจากพื้นจรดเพดานอย่างเงียบ ๆ บนชั้นสามสิบสามของอาคารตงฟางหมิงจู ซึ่งสามารถมองเห็นเมืองจงไห่ที่อยู่เบื้องล่าง และความรู้สึกที่มองเห็นทุกอย่างที่อยู่เบื้องล่างกลายเป็นสิ่งเล็ก ๆ สามารถทำให้คนหลงระเริงพลังอำนาจที่อยู่ในมือได้ง่าย
อย่างไรก็ตาม พลังอำนาจที่แท้จริง ไม่ใช่พลังอำนาจของโลกมนุษย์
แต่เหมือนกับเฉินซงจื่อตอนนี้ เขามีความแข็งแกร่ง สามารถควบคุมความเป็นความตายของคนได้ และแสวงหาชีวิตในระดับที่สูงขึ้น
เวลาผ่านไปยาวนานเป็นร้อยปี พลังอำนาจของโลกมนุษย์อยู่ได้เพียงไม่กี่สิบปีเท่านั้น จะสามารถเทียบกับการแสวงหาการหลุดพ้นและก้าวข้ามขีดจำกัดของชีวิตได้อย่างไร
เฉกเช่นประโยคที่เฉินโม่กล่าวว่า ไม่ว่านายจะเป็นผู้นำประเทศหรือเศรษฐีร่ำรวยที่สุดในโลก เมื่อเวลาผ่านไปร้อยปี ทุกอย่างจะกลายเป็นผงธุลี แต่ผมยังคงยืนอยู่บนจักรวาลและดวงดาวบนท้องฟ้า และมีชีวิตเป็นอมตะตลอดกาล!
นี่ต้องแข็งแกร่งขนาดไหน ต้องดุดันขนาดไหน!
นี่เป็นสิ่งที่เฉินซงจื่อแสวงหาเหมือนกัน
เฉินซงจื่อเป็นคนเช่าอาคารนี้ และที่นี่ยังเป็นสำนักงานใหญ่ของหอการค้าโม่เจียอีกด้วย เฉินซงจื่อไม่เชี่ยวชาญในการบริหารธุรกิจ ดังนั้นหลังจากเขาได้รับโทรศัพท์จากเฉินโม่แล้ว เขาได้คัดเลือกคนที่มีความสามารถทางธุรกิจจากตระกูลหลินมาหลายคน เพื่อช่วยเขาบริหารหอการค้าโม่เจีย
ถึงแม้ว่าจะมีพวกคนใหญ่คนโตในท้องถิ่นของเมืองจงไห่ร่วมมือกันปราบหอการค้าโม่เจีย แต่เนื่องจากพวกเขามีฮ่านหยางคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง และน้ำชีวิตที่ครอบครองตลาดทั่วประเทศเป็นตัวต่อรอง ทำให้เฉินซงจื่อสามารถแก้ไขปัญหาการปราบปรามของคนใหญ่คนโตเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตาม เฉินซงจื่อรู้ว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น
การทำธุรกิจเหมือนการทำสงคราม เหล่าคนใหญ่คนโตเก่าแก่ที่ยึดครองพื้นที่ของเมืองจงไห่ จะไม่ปล่อยให้พวกเขาเติบโตขึ้นอย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น จุดประสงค์ของเฉินซงจื่อก็คือมาครอบครองเมืองจงไห่ กล่าวได้ว่าเขาทำทุกอย่างโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น และตอนนี้เขาได้คุกคามชีวิตคนในท้องถิ่นของจงไห่เหล่านั้นแล้ว
ดังนั้น เฉินซงจื่อรู้ดีว่าคนเหล่านั้นจะไม่ปล่อยตนเองไปแน่นอน พวกเขาจะเชื่อฟังก็ต่อเมื่อพวกเขาถูกปราบจนยอมจำนนเท่านั้น
กลางคืน พื้นที่บนชั้นสามสิบสามเงียบสงัด เฉินซงจื่อไม่ได้เปิดไฟ เพราะด้วยพลังบำเพ็ญในปัจจุบันของเขาแล้ว ทำให้เขาสามารถมองเห็นทุกอย่างในความมืดได้
เฉินซงจื่อยืนอยู่คนเดียวอย่างเงียบ ๆ ตรงหน้าต่างกระจกสูงจากพื้นจรดเพดาน
ก๊อก ๆ!
เสียงเคาะประตู
รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉินซงจื่อ
“เปิดประตูเถอะ ผมรู้ว่านายอยู่ข้างใน!” เสียงดังมาจากภายนอกเบา ๆ
ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไป กลางดึกแบบนี้ จะไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้าอย่างแน่นอน
บทที่ 784
บทที่ 786