มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 657
เป็นสายเรียกเข้าจากแซค
“ครับ?”
“ผมแค่ต้องการจะเช็คดูว่าคุณไปถึงหรือยัง คุณคลอฟอร์ด ผมจะส่งเบอร์โทรของผู้จัดการทั่วไปของเขตปกครองซอลฟอร์ดให้คุณ ชื่อของเขาคือ ซาไทร์และก็เหมือนตระกูลคลอฟอร์ด เขตปกครองซอลฟอร์ดมีธุรกิจอยู่ทั่วทุกมุมโลกเช่นกัน เมื่อคุณไปถึง คุณสามารถมองหา แบร์รี่ ซาไทร์ได้นะครับ ถ้าคุณต้องการ” แซคกล่าว
เขาเพียงจะเช็คเจอรัลด์ดูเพื่อให้มั่นใจว่าเขาไม่ได้ตกอยู่ในปัญหาใด ๆ
“เข้าใจแล้ว!”
“เมื่อพูดแล้วก็ คุณคลอฟอร์ด ก่อนหน้านี้ผมก็มอบหมายให้แบร์รี่ไปตามหาจี้หยกนั้นในเขตปกครองซอลฟอร์ด และเห็นได้ชัดเจนว่าเขามีข่าวบางอย่างเกี่ยวกับมันแล้ว!”
“เอาล่ะครับ! ผมจะโทรหาเขาในไม่ช้านี้แล้วกัน!”
ทีทีที่เขาวางสาย เจอรัลด์ก็นอนเหยียดอยู่บนเตียงก่อนจะโทรหาแบร์รี่ถัดไป
แบร์รี่ดูเหมือนจะค่อนข้างตื่นเต้นเมื่อได้รับสาย แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็จัดการทำให้ตัวเองสงบลงได้เกือบจะทันทีก่อนที่จะเข้าเรื่องที่จะพูดคุยกัน
“ครับ คุณคลอฟอร์ด ผมค้นหาไปทั่วทุกที่สำหรับข่าวที่เกี่ยวกับจี้นั้น และในที่สุดผมก็หาบางอย่างพบ แม้ผมจะไม่สามารถระบุได้ว่าจี้นั้นมีต้นกำเนิดมาจากครอบครัวไหนกันแน่ แต่ผมก็พบชายชราคนหนึ่งที่เต็มใจจะดูจี้นั้นหลังจากผมเล่ามันให้เขาฟัง ตามที่เขาบอก เขาจะสามารถบอกได้ว่าจี้อันนี้มาจากครอบครัวไหนเพียงแค่ได้ดูมัน!”
“เอาล่ะ แต่มันค่อนข้างดึกแล้วตอนนี้ ผมจะขอบคุณมากถ้าพวกเราสามารถพบปะกันในพรุ่งนี้ได้ คุณก็สามารถพาผมไปพบชายชราคนนั้นแล้วกันถ้างั้น!”
หลังจากพูดคุยกันสั้น ๆ จากนั้นเจอรัลด์ก็วางสาย
จากนั้นเขาก็พยายามโทรหามีล่า เขาแค่เคยชินกับการโทรหาเธอในทุก ๆ คืน แค่ได้พูดกันสั้น ๆ ก็พอ แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได้รับสายของเขาเลยได้สักพักแล้วตอนนี้
ในขณะเดียวกัน มีล่าก็กำลังคิดถึงเจอรัลด์อยู่ในหอพักของเธอเช่นกัน
มีนักเรียนหญิงมากมายมาจากทั่วทุกมุมโลกที่พักอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของสถานีโทรศัพท์แห่งนี้ ขณะที่พวกเธอบางคนอยู่ที่นั่นเพื่อศึกษา แต่คนอื่น ๆ ก็อยู่ที่นั่นสำหรับการฝึกงานของพวกเธอ
“มีล่า? เธอช่วยไปเป็นเพื่อนฉันเพื่อซื้อของบางอย่างหน่อยได้ไหม?” มอลลี่ถามขณะที่เธอตบไหล่มีล่าเบา ๆ
“ได้อยู่แล้ว!” มีล่าตอบ
จากนั้นพวกเธอทั้งคู่ก็มุ่งหน้าลงไปชั้นล่างกัน ก่อนที่จะไปที่ห้างสรรพสินค้า เมื่อพวกเธอไปถึงที่นั่น ห้างสรรพสินค้าก็แออัดไปด้วยผู้คนกันแล้ว
“เฮ้ เฮ้ นั่นมีล่าไม่ใช่เหรอ? ไม่ยักจะรู้ว่าเธอมีเวลาออกมาข้างนอก และซื้อของด้วยตารางงานที่แน่นของเธอได้นะ!” หญิงสาวที่ค่อนข้างตัวสูงและสวยมากคนหนึ่งกล่าว ขณะที่เธอมองไปที่มีล่าอย่างเย็นชา
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ ฮอลลี่! เลิกยุ่งเรื่องชาวบ้านได้แล้ว!” มอลลี่ตอกกลับ ขณะที่เธอพูดในนามของมีล่า
ฮอลลี่มาจากโมโดวและผลลัพธ์ของเธอต่ำกว่าของมีล่าเล็กน้อย เนื่องจากว่าทั้งแผนกบังเทิงและผู้เชี่ยวชาญก็เข้าร่วมแข่งขันในคราวนี้ ทั้งเธอและมีล่าจึงเป็นคู่แข่งกัน ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็จะเพียงส่งนักศึกษาฝึกงานที่ดีที่สุดเพื่อเข้าร่วมแผนกบันเทิงเท่านั้น
คนที่ได้เข้าไปในแผนกบันเทิงก็จะมีโอกาสที่จะกลายมาเป็นคนดังได้ ไม่นานมานี้ ผู้สมัครที่ได้รับความนิยมมากที่สุดสำหรับตำแหน่งนั้นก็คือฮอลลี่และมีล่า แต่อย่างไรก็ตาม ฮอลลี่ดูเหมือนจะมีเส้นสายกับแผนกบันเทิง และเธอก็ใช้ทุก ๆ โอกาสที่จะทำลายการแสดงของมีล่าบนเวทีโดยเจตนา มันเป็นการแข่งขันที่มีพื้นฐานมาจากความนิยม ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติที่พวกเธอทั้งคู่จะไม่ลงรอยกัน
และในขณะที่มอลลี่ดูเหมือนราวกับว่าเธอพร้อมที่จะเริ่มต่อสู้แล้ว มีล่าก็หยุดเธอไว้ทันที
“ช่างเถอะน่า มอลลี่ กลับกันเถอะ!” มีล่ากล่าว ขณะที่เธอเริ่มเดินจากไป
“เธอจะไม่ได้เข้าไปในแผนกบันเทิงแน่! ยอมแพ้ได้แล้ว!” ฮอลลี่พูดเยาะเย้ยพร้อมกับเอามือกอดอกไว้
เมื่อมีล่ากลับไปที่หอพัก ก็มีบางคนรอเธออยู่แล้ว
“มีล่า! เธอกลับมาแล้ว! ฉันมาหาก่อนหน้านี้แต่เธอไม่อยู่นี่ ฉันเพิ่งเขียนบทเสร็จ เธอช่วยดูมันหน่อยได้ไหม ได้โปรดนะ?” หญิงสาวถาม ขณะที่เธอยิ่มให้
“แน่นอนสิ!”
จากนั้นเธอก็ตามหญิงสาวคนนั้นไปที่ห้องของเธอ หลังจากอ่านบทได้สักพัก จากนั้นเธอก็เดินกลับเข้าไปในห้องของเธอ
เดิมทีมีล่าคิดว่าเธอจะมีวันปกติอีกวันหนึ่ง แต่อย่างไรก็ตาม…