บทที่ 1937 ร่วมอ่าง 3
และหากคนเหล่านั้นต้องการเข้ามาค้นหาจริงๆ ก็ไม่มีทางปล่อยให้ม่านเตียงนั้นเร็ดลอดไปได้
สายตาเธอร่อนลงบนถังอาบน้ำนั้น หัวใจพลันสั่นไหว ส่งสัญญาณมือไปทางคุณชายฝูอีผู้นั้น
“ถอดเสื้อผ้า!”
คุณชายฝูอีชะงักงัน ยิ้มมิเชิงยิ้มมองนาง
“หืม?”
กู้ซีจิ่วกล่าว
“เจ้าจะอาบน้ำไม่ใช่หรือ? รีบเข้าไปอาบสิ!”
คุณชายฝูอีมองนางหัวจรดเท้า
“ข้าไม่คุ้นชินกับการใส่เสื้อผ้าอาบน้ำ…”
กู้ซีจิ่วพยักหน้า
“ข้าถึงให้เจ้าถอดเสื้อผ้ายังไงล่ะ!”
เมื่อได้ยินว่าคนเหล่านั้นจะบุกเข้ามา กู้ซีจิ่วไม่มีเวลามาพูดจาไร้สาระกับเขาแล้ว ดึงเขาวิ่งไปทางถังอาบน้ำในทันใด
“เจ้าอาบน้ำ ข้าซ่อนอยู่ด้านล่าง”
เธอกระโดดลงถังอาบน้ำก่อนโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง…
เธอมองคุณชายฝูอีที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความร้อนรน
“เร็วสิ! เจ้าสวมกางเกงในก็ได้ ข้าจะไม่มองอะไรของเจ้า ข้ายังไม่กลัว เจ้าจะกลัวอะไร?”
เด็กหญิงอย่างเธอยังไม่กลัวการร่วมอ่างกับบุรุษผู้นี้ บุรุษอย่างเขาจะกลัวอะไร?
ไม่สิ เขาเหมือนจะยังเป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง เลยยังเขินอายงั้นหรือ?
ด้านนอกมีคนกำลังเคาะประตูแล้ว
“คุณชายฝูอี? คุณชายฝูอี?”
คุณชายฝูอีทอดถอนใจเบาๆ
“ยัยเด็กใจกล้า! ข้าไม่ได้กลัวว่าเจ้าจะฉวยโอกาสข้า แต่ตัวเจ้าเปรอะเปื้อน ทำให้น้ำสกปรก…คุณชายอย่างข้าค่อนข้างรักความสะอาด”
กู้ซีจิ่วไร้ซึ่งวาจา คนผู้นี้รักความสะอาดเหนือธรรมดาเสียจริง นี่มันเวลาไหนแล้ว? เขายังพิถีพิถันสิ่งไร้สาระเหล่านี้อีก?
โชคดีที่ถึงแม้คุณชายฝูอีจะค่อนข้างรังเกียจนาง ทว่าก็น่าจะรู้สึกเช่นเดียวกันว่าในถังอาบน้ำเป็นที่ซ่อนตัวที่ดีที่สุด ดังนั้นเขาจึงถอดเสื้อคลุมด้านนอกและด้านในออก สุดท้ายเหลือไว้เพียงกางเกงในตัวเดียวบนร่างกาย…
เรือนร่างของเด็กหนุ่มผู้นี้น่าประทับใจยิ่งนัก กล้ามเนื้อแข็งแกร่งทรงพลัง เอวเพรียวบางเปี่ยมแรงดึงดูด ขาตรงและเรียวยาว เส้นเรือนกายที่งดงาม กระแทกสายตาคนเป็นอย่างยิ่ง! เป็นประเภทสวมเสื้อผ้าแล้วดูผอมบาง ถอดเสื้อผ้าแล้วมีเนื้อหนังอย่างแท้จริง
ทันใดนั้น ภาพทิวทัศน์ของชายหนุ่มรูปงามก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า กู้ซีจิ่วนิ่งงัน สายตาจดจ้องบนกางเกงในของเขา รู้สึกเคลิบเคลิ้มใจลอยอยู่บ้าง
เธอนอนก่ายบนถังอาบน้ำ นัยน์ตาหงส์กลมโตคู่หนึ่งหรี่ลงเล็กน้อย เสื้อคลุมของเธอเปียกน้ำชุ่มโชก เผยส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกายเธอ แพขนตาเปียกชุ่มด้วยไอน้ำ เพียงกระพริบตาเล็กน้อยก็มีหยดน้ำไหลริน
คุณชายฝูอีรู้สึกว่าสาวน้อยที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้ออกจะหื่นกามอยู่บ้าง! นี่นางจ้องมองเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว?!
เด็กหญิงคนหนึ่งจ้องมองกางเกงในของเขามีความหมายอะไรได้บ้าง?!
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ทว่ายิ้มแกมเหย้าแหย่
“เจ้ามองคุณชายอย่างข้าด้วยความหื่นกามเช่นนี้ ยังต้องการให้ข้าถอดชิ้นสุดท้ายออกด้วยใช่หรือไม่?”
ใบหน้ากู้ซีจิ่วพลันแดงก่ำ เธอไม่ใช่เด็กตัวกระเปี๊ยกแล้ว! เพียงแต่ตอนนี้แค่เปลี่ยนไปเป็นเด็กก็เท่านั้น
หนนี้เธอไม่ได้ใช้วิชาบดบังรูปลักษณ์ แต่เป็นวิชาหดกระดูกบวกกับวิชาแปลงโฉม แน่นอนว่ารูปลักษณ์ของเธอในตอนนี้เป็นรูปลักษณ์ตอนเธออายุสิบสามสิบสี่ปี ไม่มีผู้ใดมองเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเธอได้…
แน่นอนว่าเด็กหนุ่มเบื้องหน้าผู้นี้ย่อมมองไม่ออกเช่นกัน
กู้ซีจิ่วเหลือบมองคุณชายฝูอีแวบหนึ่ง ริมฝีปากหยักยิ้มเล็กน้อย
“เจ้าเป็นพวกชอบเปิดเผย?”
คุณชายฝูอีนิ่งอึ้ง
กู้ซีจิ่วร้องเฮอะคราหนึ่ง
“นี่เจ้ารู้สึกประสบความสำเร็จนักหรือที่ยั่วยวนแม่นางน้อยเยาว์วัยได้?”
คุณชายฝูอีนิ่งอึ้ง
กู้ซีจิ่วยิ้มอย่างผ่อนคลายอีกครั้งหนึ่ง
“เอาเถอะ พูดไร้สาระให้มันน้อยหน่อย เข้ามาก่อน พวกเขาจะบุกเข้ามาแล้ว!”
คุณชายฝูอีหรี่ตามองนาง หากเป็นเด็กหญิงคนอื่นมองเขาเช่นนี้ เย้ยหยันเขาเช่นนี้ ถูกเขาซัดปลิวไปตั้งนานแล้ว!
ทว่าเขากลับใจอ่อนต่อสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้อย่างน่าประหลาด
———————————————————————-
บทที่ 1938 ร่วมอ่าง 4
โดยเฉพาะเมื่อเห็นเครื่องหน้าของนางยิ่งใจอ่อน รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านอย่างมิอาจบรรยายได้ ถึงขนาดที่ยังมีความเศร้าโศกอยู่บ้าง
เขาไม่พูดจาอันใดอีก ยกเท้าก้าวลงถังอาบน้ำไป
ถึงแม้ถังอาบน้ำจะไม่เล็กทว่าก็ยังคงอึดอัดจนทนไม่ได้อยู่บ้างหากมีคนสองคนนั่งอยู่
คุณชายฝูอีนั่งลงในถังอาบน้ำ เรือนกายของคนทั้งสองแทบจะแนบชิดกัน
กู้ซีจิ่วไม่ต้องการอยู่ใกล้กับเขาขนาดนี้ ดังนั้นเธอจึงเบี่ยงกายไปทางขอบถัง ขณะที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆ ประตูบานนั้นก็เปิดออกทั้งสองข้าง
กู้ซีจิ่วรีบดำลงไปในทันที
กลีบดอกไม้ด้านบนบดบังทิวทัศน์ภายในถังอาบน้ำ
มีมนุษย์ครึ่งสัตว์สี่คนบุกเข้ามา พวกเขาพลันชะงักงันเมื่อมองเห็นคุณชายฝูอีในถังอาบน้ำ
“คุณชายฝูอี…รบกวนแล้ว”
คุณชายฝูอีเอนกายกึ่งหนึ่งพิงถังอาบน้ำ ร่างกายจมลงในน้ำกว่าครึ่ง เผยให้เห็นเพียงทิวทัศน์เหนือแขนทั้งสองข้างของเขาบนผิวน้ำเท่านั้น ผมสีดำน้ำหมึกรวบหลวมๆ ไว้บนบ่า ท่ามกลางไอน้ำร้อนระอุ คนเหล่านั้นแม้แต่หัวไหล่ของเขาก็มองเห็นไม่ชัด
เมื่อเห็นคนเหล่านั้นเข้ามา เขาไม่ได้ขยับเขยื้อน เพียงแต่เหลือบมองพวกเขาแวบหนึ่งอย่างช้าๆ
“พวกเจ้ามามุงดูคุณชายอย่างข้าอาบน้ำงั้นรึ?”
มนุษย์ครึ่งสัตว์สี่คนนั้นสั่นสะท้าน พวกเขารู้ว่าอันที่จริงคุณชายฝูอีผู้นี้ขี้หงุดหงิด จุกจิกจู้จี้ยิ่งนัก หากทำให้เขาไม่พอใจแม้เพียงเล็กน้อย แค่เขาเอ่ยปากกับเจ้าวังน้อยของพวกเขาไม่กี่ประโยค พวกเขาก็ต้องถูกทุบตียกใหญ่อย่างแน่นอน!
พวกเขาทั้งสี่รีบถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
“มิกล้า! พวกเราทั้งสี่รับคำสั่งเจ้าวังให้ออกตามหาผู้บุกรุกขอรับ…”
“พวกเจ้าคิดว่านางซ่อนตัวอยู่ในห้องของคุณชายอย่างข้า?”
“คือ…พวกข้าเพียงเกรงว่านางจะแอบเข้ามาซ่อนตัวภายในมุมมืดของห้อง ทำให้คุณชายฝูอีตื่นตระหนก ทำลายบรรยากาศการอาบน้ำของคุณชายฝูอีลง”
ในขณะที่พูดคุยกัน ทั้งสี่คนก็กวาดตามองรอบห้องอย่างรวดเร็ว จุดที่สามารถซ่อนคนได้ภายในห้องมีเพียงม่านเตียง ทว่าตอนนี้ม่านเตียงถูกรวบไว้อยู่ มองเห็นสิ่งของด้านในได้ในแวบเดียว อย่าว่าแต่ซ่อนคนเลย ต่อให้เป็นแมวตัวหนึ่งก็ปิดซ่อนไว้ไม่มิด!
สายตาของหนึ่งคนในนั้นร่อนลงบนถังอาบน้ำใหญ่ถังนั้น ส่งเสียงกระแอมคราหนึ่งแล้วเอ่ยถาม
“เหตุใดคุณชายฝูอีถึงได้นึกอาบน้ำในเวลานี้ขอรับ?”
คุณชายฝูอีแย้มยิ้ม
“เจ้ามีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของข้ารึ? คุณชายอย่างข้าต้องการอาบน้ำยังต้องขออนุญาตเจ้าอย่างงั้นหรือ?
รอยยิ้มของเขาไม่มีพิษภัย ทว่าคนผู้นั้นกลับรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัวอย่างไร้เหตุผล! จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่ามีมนุษย์ครึ่งสัตว์คนหนึ่งเคยล่วงเกินคุณชายฝูอีท่านนี้ ตอนนั้นเขาก็ยิ้มอย่างใจดีเช่นนี้…
ผลคือเจ้าวังน้อยมีรับสั่งให้มนุษย์ครึ่งสัตว์คนนั้นมีโทษประหารชีวิต ซ้ำยังเป็นการตายที่น่าเวทนายิ่งนัก! ไม่รู้จริงๆ ว่าคุณชายฝูอีท่านนี้สาดยาเสน่ห์อะไรใส่เจ้าวังน้อย ถึงได้ทำให้เจ้าวังน้อยค่อนข้างเชื่อคำพูดเขา
เขาไม่อาจล่วงเกินคนผู้นี้ได้!
มนุษย์ครึ่งสัตว์คนนั้นถอยหลังไปก้าวหนึ่งและรีบร้อนกล่าวคำขอโทษ
ฝ่ามือของคุณชายฝูอีพรมน้ำเล็กน้อยอย่างเฉื่อยชาพลางหยิบกลีบดอกไม้ขึ้นมา กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ไม่แน่คนที่พวกเจ้าตามหาอาจจะซ่อนตัวอยู่ในถังอาบน้ำของคุณชายอย่างข้าก็ได้ พวกเจ้าต้องการมาตรวจดูหน่อยหรือไม่?”
ทั้งสี่คนล้วนสั่นสะท้านไปทั้งตัว รีบหัวเราะกลบเกลื่อน
“คุณชายฝูอีหยอกข้าเล่นแล้ว! คุณชายฝูอีเป็นแขกผู้มีเกียรติของเจ้าวังพวกเรา ย่อมไม่มีทางให้ที่ซ่อนตัวเจ้าหัวขโมยนั่น ในเมื่อคุณชายฝูอีไม่เป็นอะไร เช่นนั้นพวกเราก็ไม่รบกวนแล้ว ขอตัวลา ขอตัวลา”
แล้วถอยออกไปอย่างรีบร้อน ตอนออกไปก็ยังไม่ลืมปิดประตูให้เขาด้วย
เมื่อเสียงฝีเท้าจากไปไกล กู้ซีจิ่วโผล่ศีรษะขึ้นจากน้ำ นางเพิ่งหายใจได้เฮือกหนึ่ง จู่ๆ คุณชายฝูอีก็ยกมือขึ้นกดลงบนศีรษะนาง
“ลงไป!”
กู้ซีจิ่วจมลงไปอีกครั้งและแทบจะในเวลาเดียวกัน ประตูบานนั้นก็ถูกคนเปิดออกอีกครั้งหนึ่ง
กู้ซีจิ่วได้ยินซุ่มเสียงสายหนึ่งผ่านน้ำ
“คุณชายฝูอี ท่านไม่ได้ตกใจอะไรใช่ไหม?”
เป็นเสียงของเจ้าวังน้อยท่านนั้น!
———————-