ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 448 แสนรักน่ากลัวมาก
แสงดาวก็หันกลับมาเช่นกัน
เมื่อเห็นเขา ผู้หญิงคนที่เข้มแข็งมาทั้งชีวิต ดวงตาของเธอก็แดงเช่นกัน
แสนรักเข้ามา เขาไม่ได้โกรธ เขาเพียงแค่เหลือบมองข้อมูลที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกแห่งบนพื้น และมองไปที่คนเหล่านี้เบาๆ
“เป็นอะไร ดูละครมากไปหรอ กำลังพยายามแย่งชิงบัลลังก์หรือไง”
“…”
เมื่อได้ยินประโยคนี้แค่ประโยคเดียว ทุกคนในห้องทำงานนี้ซึ่งตอนแรกยังคงหยิ่งทะนงอยู่ ตอนนี้ก็รู้สึกเสียวซ่านที่หนังศีรษะและสั่นสะท้านไปทั้งตัวโดยไม่ได้นัดหมาย
พวกเขาไม่เคยสามารถควบคุมความกลัวที่มีต่อบุคคลนี้ได้
เพราะเขาแข็งแกร่ง และแน่วแน่เกินไป
มีเพียงเกมเมอร์ซึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งของแสนรักที่หลังจากที่เขาฟื้นคืนสติได้ เขาตะโกนอย่างกล้าหาญ “แย่งชิงบรรลังก์อะไรแสนรัก เรากำลังเลือกคนที่ฉลาดกว่าสำหรับหิรัญชากรุ๊ป!”
“อ้อ” แสนรักเหลือบมองรอบๆและหยุดลงที่เขา “นายหรอ”
เสียงนี้น่ากลัวยิ่งกว่า
เกมเมอร์เงียบทันทีอีกครั้ง ใบหน้าผอมบางของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด
โชคดีที่มีผู้ถือหุ้นของบริษัทอยู่ หลังจากที่ได้เห็นลักษณะขี้ขลาดของเขาแล้ว ก็มีคนเดินออกหน้าแทนเขา “ใช่ เกมเมอร์ อย่างน้อยเขาก็เป็นคนปกติ”
มีเสียงหนึ่งพูดออกมา!
ทันใดนั้นอุณหภูมิในห้องนี้ก็ลดลงถึงจุดเยือกแข็ง!
แสนรักหรี่ตาเล็กน้อย ทุกส่วนของร่างกายของเขาเย็นชา และมีเพียงความกระหายเลือดที่โหดเหี้ยมในระหว่างคิ้วเย็นชาเท่านั้น เขามองไปที่กลุ่มคนกลุ่มนี้และดูเหมือนจะหัวเราะ
“คนปกติ งั้นคุณหมายความว่า ผมไม่ใช่คนปกติใช่ไหม”
“…”
“โอเค งั้นก็จะทำให้สมใจอยาก!”
จากนั้นเขาก็หยิบปืนออกจากตัวของเขาต่อหน้าทุกคน และเล็งไปที่เกมเมอร์
ทุกคนในห้องทำงานรู้สึกเหมือนฟ้าผ่า
รวมถึงเกมเมอร์เองด้วย
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาไม่มีโอกาสที่จะเสียใจแล้ว เพราะในไม่ช้าแสนรักซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็ ได้ยิงกระสุนเข้าใส่ร่างกายของเขา
“บูม–”
เลือดปรากฏขึ้นทันที
เกมเมอร์ตกตะลึง เขานั่งบนเก้าอี้สำนักงานที่เขาใฝ่ฝันมานานแสนนาน แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
จนล้มลงในที่สุด
เสียงกรีดร้องอันบีบคั้นหัวใจในห้องทำงานนี้พูดแต่เพียงว่า “ฆาตกรรม—”
พวกเขาจับศีรษะ และรีบออกจากห้องไป
ประธานแสนรักผู้สง่างามได้ฆ่าคนในห้องทำงานในที่สาธารณะจริง ๆ ถ้ามันกระจายออกไป มันจะไม่เป็นเรื่องระดับชาติหรอกหรือ
แสงดาวได้สติจึงรีบไปทันที “แสนรัก นายบ้าไปแล้ว ทำไมคุณถึงต้องฆ่าคน นายรู้มั้ยยิ่งทำแบบนี้พวกเขาจะยิ่งคิดว่านายบ้า”
แสนรักยักไหล่ “แต่เดิมฉันเป็นคนบ้า ไม่ใช่หรอ”
“นาย–”
แสงดาวโกรธมากจนเกือบจะตบเขาทันที
โชคดีที่เคก็อยู่ที่นั่น เขายืนอยู่ และจากนั้นก็พบว่าเกมเมอร์ยังหายใจอยู่ เขาจึงกรีดร้องด้วยความปีติยินดีในทันที
“ยังไม่ตาย! คุณเกมเมอร์ เขายังไม่ตาย!”
“อะไรนะ”
แสงดาวไปที่ด้านข้างของเขาทันที
หลังจากนั้นประมาณสิบนาที เกมเมอร์ที่ความเป็นความตายเท่ากันก็ถูกพาตัวออกไป ทิ้งห้องทำงานที่รกและมีกลิ่นเลือดแรงๆไว้
“ท่านประธาน ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
เมื่อกลธีเข้ามาเห็นฉากนี้ เขาก็รีบย้ายเก้าอี้ที่เปื้อนเลือดออกไปทันที
เขารู้ว่าเจ้านายคนนี้ไม่ชอบกลิ่นเลือด เมื่อเห็น เขาจะรู้สึกขยะแขยง หงุดหงิด และไม่สามารถช่วยหยุดรังสีอาฆาตในใจได้
โชคดีที่คราวนี้แสนรักเช็ดมือด้วยผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองซีด
อารมณ์ของเขาสงบลง
“ไม่เป็นไร แล้วอรรตพลล่ะ”
“ผู้คนจากWHOได้ไปที่สำนักงานใหญ่ของลัดดาวัลย์ เมดิคอลกรุ๊ปแล้ว เป็นดังคาด สองชั่วโมงต่อมา ข่าวของอรรตพลที่เผยแพร่ความเป็นส่วนตัวของผู้ป่วยเพื่อสร้างผลกำไรมหาศาลจะแพร่กระจาย นอกจากนี้อรรตพลเองก็จะเผชิญหน้ากับผลที่ตามมาทันที นั่นก็คือคำฟ้องของศาลสวิส”
ดลธีพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาทีละคำด้วยความรู้สึกเกลียดแค้น
อรรตพลไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เห็นได้จากเวลาที่ เส้นหมี่ไปคฤหาสน์ตระกูลลัดดาวัลย์
อย่างไรก็ตาม ดลธีไม่เคยคิดว่าในที่สุดเขาจะกล้าเล่นกับเบื้องบน
เขามีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับสถานะของเขาจริงๆหรือไม่
แสนรักพอใจมาก
“โอเค แค่นี้ก่อนนะ สำหรับคนเก่าแก่ในบริษัท นายให้สัญญาโอนหุ้นแก่พวกเขาแต่ละคน และบอกพวกเขาว่าถ้าไม่อยากเหลืออะไรเลยก็เซ็นซะ”
“ครับท่านประธาน”
ดลธีทำสัญญาเหล่านี้ทันที และไปหาคนเก่าแก่เหล่านั้น
ตั้งแต่นั้นมา เหตุการณ์บังคับชิงบรรลังก์ของหิรัญชากรุ๊ปที่ก่อให้เกิดความโกลาหลทั่วทั้งเมืองก็ถูกชายผู้นี้ควบคุมอย่างเลือดร้อนและรุนแรง
เวลาไม่เกินสองชั่วโมง
เมื่อคณาธิปได้ยินข่าวในคลาวน์กรุ๊ป เขาก็ระเบิดทันที
“พวกมันทั้งหมดเป็นขยะเหรอ หลายคนจัดการคนเดียวไม่ได้หรือไง!!”
“ไม่… ไม่ครับ คนนี้โหดร้ายจริงๆ เขาเล่นไพ่โดยใช้สามัญสำนึกล้วนๆ เมื่อคนปกติเจอเรื่องแบบนี้ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือยอมรับว่าพวกเขาป่วย”
“แต่เขายังสบายดี เขาไม่เพียงยอมรับมัน แต่ยังใช้พวกเขาเพื่อบอกว่าเขาป่วย และเขาทำลายเกมเมอร์ด้วยการยิงนัดเดียว นี่…”