ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 683
“ซีนเธียร์เหรอ? เธอบอกว่าเธอจะไปดูนางฟ้าและผู้ชายที่เธอชอบ เธอบอกให้เราไปกินข้าวก่อน แล้วเธอจะตามไปทีหลัง”
“เธอโตแล้ว เธอไม่หลงหรอก ปล่อยเธอไปเถอะ”
“คุณขึ้นไปพักผ่อนได้แล้ว”
แมนดี้พูดพร้อมยิ้ม เธอเห็นว่าฮาร์วีย์มีอาการหงุดหงิดเล็กน้อย
“ครับ”
ฮาร์วีย์ไม่ได้พูดมากอะไร เขาตรงไปที่หน้าลิฟต์แทน
เมื่อเขากำลังจะเข้าไปลิฟต์ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนก็รีบเข้ามา
“คุณทั้งสองเข้าไปในลิฟต์ไม่ได้นะครับ!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดอย่างเย็นชา กั้นขวางด้วยมือเอาไว้
ฮาร์วีย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไม?”
“วันนี้ ลิฟต์ทุกตัวใช้ได้สงวนไว้เจ้าหน้าที่เท่านั้น ห้ามคนทั่วไปใช้!” รปภ. ชี้แจง “นี่คือการป้องกันไม่ให้ปาปารัสซี่เข้ามา”
ฮาร์วีย์พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “นี่คือลิฟต์ที่จะขึ้นไปชั้นร้านอาหารสปนนิ่งบนตึกบัควู้ดทาวเวอร์ มันไม่เกี่ยวอะไรกับงานของคุณไม่ใช่เหรอครับ?”
“ใครบอกคุณ? หลังจากนี้ซุปเปอร์สตาร์บางคนจะไปทานอาหารค่ำที่ร้านอาหารสปินนิ่ง เราไม่สามารถปล่อยให้คนนอกไปที่นั่นได้!” รปภ. ตอบอย่างเย็นชา
ฮาร์วีย์หัวเราะ “คุณหมายถึงซุปเปอร์สตาร์พวกนี้มีสิทธิพิเศษในขณะที่คนธรรมดา ๆ ไม่มีสิทธิ์ไปทานอาหารที่นั่นงั้นเหรอ?”
“ถูกต้อง!”
“เพื่อความปลอดภัยของเหล่าซุปเปอร์สตาร์ คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ลิฟต์หรือไปทานอาหารที่นั่น”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดอย่างไม่ใส่ใจ
ฮาร์วีย์นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าร้านอาหารสปินนิ่งของเขาจะถูกจองเต็มแล้ว
แค่เพียงเขาต้องการ ก็แค่โทรสั่งยกเลิกการจอง แมนดี้ก็กระซิบว่า “ฮาร์วีย์ เราไปที่อื่นกันไหม?”
“ฉันจะไปหาซีนเธียร์ กลับบ้านกันก่อน เราค่อยมาใหม่ครั้งหน้า”
ฮาร์วีย์นึกตามคำพูดของเธอแล้วพยักหน้า เขาเป็นคนมีเหตุผลพอ ที่สำคัญที่สุดนั่นเพราะแมนดี้พูดอย่างนั้น แน่นอนว่าเขาจะไม่คัดค้านเธอแน่นอน
เขากับแมนดี้หันหลังกลับเดินจากไป
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยข้างหลังก็เยาะเย้ย พวกเขาอาจเรียกเขาว่าคนบ้านนอกหรืออะไรทำนองนั้น แต่ฮาร์วีย์ไม่สนใจ
หลังจากเดินย้อนกลับมา จู่ ๆ ก็มีคนกลุ่มใหญ่ปรากฏขึ้นจากทั่วทุกทิศทุกทางและเบียดเสียดเข้าไปในห้าง แมนดี้และฮาร์วีย์ถูกแทรกแยกออกจากกันโดยบังเอิญ
เมื่อฝูงชนเดินผ่านไป ฮาร์วีย์ก็หาแมนดี้ไม่เจอ
ฮาร์วีย์เห็นแมนดี้อีกครั้งท่ามกลางคลื่นมหาชน จึงกดโทรหาเธอ
“ฮาร์วีย์ คนเยอะเกินไป! เราแยกกันกลับแล้วไปพบกันที่บ้าน” เสียงของแมนดี้เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“ตกลง คุณต้องระมัดระวังตัวด้วยนะครับ” ฮาร์วีย์ก็พูดออกไป เขาไม่ค่อยจะได้ออกมาซื้อของกับภรรยา ทำไมพวกเขามักจะต้องประสบปัญหามากมายตลอดเวลาด้วย?
หลังจากวางสาย ฮาร์วีย์เดินไปรอบ และดูเหมือนว่าวิธีเดียวที่จะออกจากห้างคือเดินผ่านข้ามเวทีไปที่ประตูทางเข้าฝั่งตรงข้าม
เขาก็เดินไปที่หน้าเวทีทันทีและเตรียมจะข้ามไป
ฮาร์วีย์ไม่สนใจพวกการ์ดที่ล้อมรอบเวที นี่พวกเขาคิดว่าตัวเองมาจากกองทัพหรือพวกตำรวจงั้นเหรอ?
“คุณกำลังทำอะไร? หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
“คุณคือใคร? หยุดเดี๋ยวนี้!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมากกว่าหกคนรีบวิ่งเข้ามาทันที ทุกคนต่างจ้องไปที่ฮาร์วีย์ บางคนถึงกับถือกระบองไฟฟ้า
ฮาร์วีย์ยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ผมแค่อยากจะออกไปจากที่นี่ ผมจะไม่ทำลายเวทีของพวกคุณแน่นอน”
หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยตะคอกออกมาอย่างเย็นชา “หันหลังแล้วออกไปจากบริเวณนี้! ไม่เห็นเหรอว่าเจ้าหน้าที่คุมอยู่ที่นี่?”