ตอนที่ 622 การนัดหมายของพวกเขา
ทั้งสองนั่งในลานบ้านจนกระทั่งดึกดื่นก่อนจะกลับไปนอนในบ้าน
วันรุ่งขึ้นเป็นวันแรกของปีใหม่ แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านชั้นเมฆ แสงแดดสีทองทะลุลอดผ่านกระจก ฉู่เจียเสวียนมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะนึกถึงการนัดหมายกับเผยหนานเจวี๋ย
เพราะอย่างนั้นเมื่อทานอาหารเที่ยงเรียบร้อยแล้ว ฉู่เจียเสวียนจึงลากกงจวิ้นฉือไปอีกทาง ก่อนกระซิบปรึกษากับเขา “ฉันจะต้องไปแล้ว ฉันมีนัดกับหนานเจวี๋ย คืนนี้ฉันจะไปเจอเขา”
เดิมทีเธอต้องการจะไปสายกว่านี้สักหน่อย แต่เผยหนานเจวี๋ยราวกับเร่งรีบอย่างไรอย่างนั้น ส่งข้อความหาเธอไม่หยุด
กงจวิ้นฉือตัวแข็งทื่อ ดวงตามีความมืดมน ลมพัดผ่านเขาไป ในวินาทีนั้นเขาก็รู้สึกเย็นเยียบถึงขีดสุด
“โอเค” ตอนแรกเขานึกว่าเธอจะฉลองวันตรุษจีนพร้อมกันกับพวกเขา แต่ที่แท้มันก็เป็นเพียงความเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ของเขาเท่านั้น
ฉู่เจียเสวียนมองเขาอย่างรู้สึกผิด ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากออกมา กงจวิ้นฉือก็แย่งพูดขึ้นเสียก่อน “ไม่ต้องขอโทษแล้ว ผมจะคุยกับคุณย่าเอง คุณวางใจเถอะ”
“อืม” ฉู่เจียเสวียนพยักหน้า
“ยังจำตอนที่อยู่เมืองนอกได้ไหมว่าผมเคยพูดอะไรกับคุณ” จู่ๆ กงจวิ้นฉือก็นึกขึ้นได้ มันคือคำพูดที่กงจวิ้นฉือเคยพูดกับฉู่เจียเสวียนตอนฉลองปีใหม่ที่ต่างประเทศด้วยกัน
‘คุณเป็นฉากที่สวยงามที่สุดที่ผมเคยเห็น’ ทันใดนั้นเสียงในอดีตก็ลอยเข้าสู่โสตประสาทของฉู่เจียเสวียน
เธอจำได้ดีว่าปีนั้นเธอฉลองปีใหม่กับกงจวิ้นฉือที่ต่างประเทศ ที่ต่างประเทศนั้นไม่มีเทศกาลตรุษจีน พวกเขาฉลองคริสต์มาสด้วยกัน ดังนั้นคืนก่อนปีใหม่คืนนั้น พวกเขาก็สองคนออกไปชมทิวทัศน์นอกบ้าน
จากนั้นจู่ๆ กงจวิ้นฉือก็จูงมือของเธอ บอกเธอว่าเธอคือทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
กงจวิ้นฉือกระซิบเสียงเบา เอียงลำตัวไปด้านข้าง เขายืนอยู่ใต้กิ่งดอกเหมย แต่น้ำกลับไหลผ่านกิ่งไม้กิ่งนั้น
ทันใดนั้นจู่ๆ ฉู่เจียเสวียนก็ทำตัวไม่ถูก ความตื่นเต้นของเธอปรากฏอยู่ในสายตาของกงจวิ้นฉือ
พวกเขาสองคนรู้จักกันมานานขนาดนั้น แต่ว่ากลับไม่มีใครรู้ว่ากงจวิ้นฉือต้องลงแรงเพื่อฉู่เจียเสวียนไปเท่าไร
“ขอบคุณมากนะ คุณคือเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน” ฉู่เจียเสวียนยิ้มน้อยๆ ผ้าถักนิตติ้งสีขาวบนร่างกายของเธอทำให้ผิวของเธอขาวราวกับหิมะ
กงจวิ้นฉือถอยหลังไปสองก้าว ทำให้เกิดระยะห่างระหว่างพวกเขา มีเพียงวิธีนี้เขาจึงจะสามารถมองเห็นเธอได้อย่างชัดเจน
ทันใดนั้น กงจวิ้นฉือก็ยื่นมือออกไปหามือของฉู่เจียเสวียน จากนั้นก็แบมือที่กำแน่นออก มีสร้อยคอเส้นหนึ่งวางอยู่บนฝ่ามือของเขาอย่างเงียบๆ
“นี่คือของขวัญวันตรุษจีนที่ผมอยากมอบให้คุณ” เสียงอบอุ่นของกงจวิ้นฉือดังขึ้น ตอนที่อยู่ต่างประเทศ กงจวิ้นฉือจะมอบของขวัญให้ฉู่เจียเสวียนในทุกๆ วันตรุษจีน
แน่นอนว่าปีนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น
มองดูสร้อยคอระยิบระยับในฝ่ามือของเขา ฉู่เจียเสวียนก็ถามขึ้นเสียงเบา “ฉันขอปฏิเสธได้ไหม”
“ไม่ได้” กงจวิ้นฉือเอ่ยปากจริงจัง นี่คือสร้อยคอที่เขาสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษ
“ผมหวังว่าคุณจะใส่มันวันนี้” กงจวิ้นฉือเอ่ยด้วยความจริงจังอีกครั้ง
“อ่อ…” ฉู่เจียเสวียนตอบรับเบาๆ
เมื่อมองดูท่าทางที่ขึงขังของกงจวิ้นฉือแล้ว เธอก็ได้แต่รับปาก
ขณะที่ฉู่เจียเสวียนไปจากกงจวิ้นฉือ กงจวิ้นฉือฏ้ไม่ได้ไปส่งเธอ แต่ยืนอยู่บนระเบียงหน้าต่าง เขายืนมองดูฉู่เจียเสวียนอย่างเงียบๆ
ทันใดนั้นคุณย่ากงก็ปรากฏสู่สายตา เขาเห็นคุณย่ากงพูดอะไรบางอย่างกับฉู่เจียเสวียน จากนั้นก็เห็นรอยยิ้มของฉู่เจียเสวียนแข็งค้างอยู่บนใบหน้า
เขาก้าวออกไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ทันได้คิดอะไร
ทั้งๆ ที่เมื่อกี้คุณย่ากงก็ไปนอนแล้ว ทำไมถึงตื่นขึ้นมาได้ล่ะ
ครั้งนี้หากให้เธอรู้เรื่องที่ฉู่เจียเสวียนกำลังจะจากไป เธอจะต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน
“เจียเสวียน พวกเธอจะไปไหน” ขณะที่ฉู่เจียเสวียนกำลังก้าวเท้าขึ้นรถ จู่ๆ คุณย่ากงก็เดินออกมา
ฉู่เจียเสวียนมีสีหน้าตื่นตระหนก
ตอนที่ 623 กลายเป็นแบบนี้เพราะเธอ
“คุณย่า คุณย่าไปงีบกลางวันไม่ใช่หรือคะ” เดิมทีฉู่เจียเสวียนคิดจะอาศัยช่วงที่คุณย่ากงไม่อยู่ออกไป แต่ว่าเธอกลับคิดไม่ถึงว่าท่านจะโผล่มาในเวลานี้
ในใจรู้ดีว่าการแอบหนีออกไปแบบนี้ไม่ใช่พฤติกรรมที่ดีเท่าไรนัก แต่ว่าเธอกลัวจริงๆ ว่าคุณย่ากงจะไม่ปล่อยให้เธอออกไป
และแน่นอนว่าความกังวลของฉู่เจียเสวียนก็ถูกคุณย่ากงทำให้เป็นจริงเสียแล้ว
“ถ้าฉันไปงีบกลางวัน เธอก็ไปแล้วสิ เธอจะไปไหน ตรุษจีนทั้งทีเธอยังจะไปข้างนอกอีกหรือ” คุณย่ากงเอ่ยปากขึ้นด้วยความสงสัย สีหน้าที่มองฉู่เจียเสวียนเต็มไปด้วยคำถาม
“ที่ร้านชุดแต่งงานมีเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ ฉันจะกลับไปจัดการก่อน” ฉู่เจียเสวียนไม่อยากจะโกหก แต่ว่าในตอนนี้มีเพียงเรื่องงานเท่านั้นที่เป็นข้ออ้างที่ดีที่สุด
“ทำงานอะไรกัน? ยังฉลองตรุษจีนไม่เสร็จเลย” น้ำเสียงคุณย่ากงไม่พอใจเล็กน้อย
ซูซานลงมาจากรถ สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติอยู่บ้าง
จากไปตั้งแต่วันที่หนึ่งมันก็ไม่ดีจริงๆ ได้แต่มองเธอพร้อมเอ่ยด้วยสีหน้าอึดอัด “คุณย่าคะ อย่าไปโทษเจียเสวียนเลย เจียนเสวียนก็แค่เป็นห่วงเรื่องงาน”
“ตรุษจีนแล้วมีใครไม่พักผ่อนบ้าง ไปไม่ได้ ต่อไปเธอจะมาเป็นสะใภ้บ้านกงแล้ว จะเที่ยววิ่งออกไปข้างนอกวันตรุษจีนได้ยังไง” คุณย่ากงเอ่ยปากด้วยสีหน้าขึงขัง
งานเป็นสิ่งสำคัญ แต่ว่าช่วงเวลาฉลองปีใหม่แบบนี้ จะวิ่งออกไปข้างนอกแบบนี้ได้อย่างไรกัน
“คุณย่า คุณย่าออกมาได้ยังไงกันครับ” กงจวิ้นฉือเดินเข้าไปหาคุณย่ากง เอ่ยปากอย่างอบอุ่น
เมื่อฉู่เจียเสวียนเห็นกงจวิ้นฉือเดินมาก็ราวกับเห็นผู้ช่วยชีวิตอย่างไรอย่างนั้น กงจวิ้นฉือส่งสายตาให้เธอวางใจ
“จวิ้นฉือ เธอมาได้จังหวะพอดี เจียเสวียนบอกว่าจะกลับไปทำงาน” คุณย่ากงลากมือของกงจวิ้นฉือพร้อมกับพูดขึ้น แววตาเปี่ยมด้วยความไม่พอใจ
“คุณย่าครับ เจียเสวียนมีธุระต้องจัดการ ปล่อยให้เธอไปจัดการดีไหมครับ ไว้เธอจัดการเสร็จก็กลับมาแล้ว” แม้ว่าในใจจะไม่อยากให้ฉู่เจียเสวียนไปหาเผยหนานเจวี๋ย แต่ว่าเขากลับต้องเอ่ยปากออกไปแบบนี้
“เฮอะ งานหรือบ้านกงของพวกเราสำคัญกว่ากันล่ะ?” คุณย่ากงแค่นเสียงหึออกมาเบาๆ ตรุษจีนทั้งทีแต่ต้องมาไม่สบายใจด้วยเรื่องเล็กน้อยแบบนี้
ฉู่เจียเสวียนเห็นว่าคุณย่ากงยิ่งอารมณ์อ่อนไหวขึ้นทุกที เธอก็ยิ้มขมขื่นในใจ ตอนนี้ทำเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่คนทั้งนอกและในแล้ว
เมื่อครู่บรรยากาศยังดีอยู่แท้ๆ แต่กลับต้องกลายมาเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ
“ก็ได้ค่ะคุณย่า ฉันไม่ไปทำงานแล้ว พวกเราเข้าไปข้างในกันดีไหมคะ” เมื่อเห็นว่าคุณย่ากงยิ่งอารมณ์อ่อนไหวขึ้นทุกที ฉู่เจียเสวียนก็รีบเอ่ยปากปลอบประโลมเธอ
ฉู่เจียเสวียนไม่ต้องการให้มีคนต้องเข้าโรงพยาบาลในวันแรกของปีแบบนี้ ถ้าต้องเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอคงจะยิ่งรู้สึกผิดต่อกงจวิ้นฉือ
เมื่อได้ยินคำตอบของฉู่เจียเสวียนแล้ว กงจวิ้นฉือก็เหลือบสายตาขึ้น ในนั้นมีประกายสว่างไสว
คุณย่าเมื่อได้ยินแล้วอารมณ์ก็พลันเย็นลง จูงมือของฉู่เจียเสวียนเข้าบ้านไป
ขณะที่ฉู่เจียเสวียนเดินผ่านกงจวิ้นฉือไปนั้น เธอก็ยกมุมปากยิ้มได้น่าเกลียดกว่าตอนร้องไห้เสียอีก
กงจวิ้นฉือรู้ดีว่าฉู่เจียเสวียนไม่อยากจะอยู่ต่อ แต่ว่าเพื่อไม่ให้คุณย่าของเขาได้รับการกระทบกระเทือนทางอารมณ์ เธอจึงรับปากที่จะอยู่ต่อแล้ว
พวกเขาเข้าไปนั่งในห้องโถงใหญ่ก่อนจะเริ่มพูดคุยสัพเพเหระกันอีกครั้ง ระหว่างนี้ ฉู่เจียเสวียนก็หาโอกาสไปเข้าห้องน้ำ ส่งข้อความหาเผยหนานเจวี๋ยอย่างใจเย็น
ติ๊ด…ติ๊ด… เสียงข้อความในโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เผยหนานเจวี๋ยพลันหยุดงานในมือ หยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ด้านซ้ายขึ้นมา
เมื่ออ่านเนื้อหาในข้อความ เขาก็ยกยิ้มอย่างเย็นชา [หนานเจวี๋ย คุณย่าอารมณ์ไม่ค่อยดี ฉันปลีกตัวออกมาไม่ได้ รอให้ฉันกล่อมคุณย่ากงได้แล้ว ค่อยกลับไปหาคุณนะ]
ความสิ้นหวังผุดขึ้นในดวงตาของเผยหนานเจวี๋ย มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา ราวกับว่าเขารู้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้