บทที่ 362 กระบวนการของโชคชะตา (4)
“……………”
ช่องว่างปรากฏในการป้องกันของ แชนายอน ในขณะที่เธอพยายามแกว่งดาบใหญ่อีกครั้ง กันยูเดน เหลือบไปด้านข้าง หลังจากนั้นไม่นานก็มีบางอย่างปรากฏบนไหล่ของ แชนายอน
“…อะไรกัน!?”
เธอพยายามสลัดมันทิ้งอย่างรวดเร็ว แต่มันก็สายเกินไป ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เธออ่อนแรงลง
“แก…..แกทำอะไร….”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.”
มีร่างหล่นลงบนหลังของ แชนายอน กระโดดขึ้นมาแล้วกลับไปที่ฝั่งของ กันยูเดน แชนายอน ระเบิดพลังเวทมนต์ออกมารอบตัวเพื่อป้องกัน
ตัวเอง
“…แกไอ้ลูกหมาสารเลว”
“เอ่อ ฉันจะบอกความจริงกับเธอก็ได้ เขาคือ คนที่ฆ่าแม่ของเธอ”
กันยูเดน ยิ้มอย่างสดใสและชี้ไปที่ข้างๆเขา ชายร่างเตี้ยน่าเกลียด
คนหนึ่งกำลังทำใบหน้าเหยียดหยามออกมา
“เขาเป็นน้องชายของฉันเอง ยูโดเรน”
“กะ-กะ ไอ้พวกสวะ”
แชนายอน กัดฟันของเธอแน่น พี่ชาย? ไอ้เจ้านั่น….เธอพยายามห้ามเลือดด้วยพลังเวทมนต์ของเธอ แต่พรสวรรค์ของมันเหมือนจะทำอะไรลงไปบางอย่างเพราะเลือดของเธอไม่หยุดไหล เลือดไหลออกมาจากร่างกายของเธออย่างรวดเร็วและสายตาของเธอเริ่มเบลอ
“แชนายอน!”
คิมยองจินตะโกน อย่างไรก็ตามปีศาจคนอื่นๆก็หยุดเขาเอาไว้ เธอไม่สามารถคาดหวังความช่วยเหลือได้เลย เธออ้าปากค้างเพื่อหายใจ บางทีมันอาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่เธอมี
“โทรหาฉันถ้าเธอตกอยู่ในอันตราย”
เธอจำคำพูดของชายคนนั้นได้…
แชนายอน พยายามเอาบางอย่างออกจากกระเป๋าของเธอ แต่ยังไงก็ตามชายร่างเล็กหยุดเธอเอาไว้ ยูโดเรน ปามีดออกมาแทงมือของเธอ
เสียงเนื้อถูกตัดออกจากกัน แต่ แชนายอน ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย
มันเป็นสัญญาณอันตราย
“… .”
แชนายอน จ้องมองที่ปีศาจทั้ง 2 ตัวพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ ไม่ใช่ตอนนี้ศัตรูที่ฆ่าแม่อยู่ตรงหน้าฉัน…ฉันไม่สามารถยอมแพ้ได้ตอนนี้
ฉันไม่…. แชนายอน ปลดปล่อยพลังเวทมนต์ของเธอเพื่อสร้างโอกาศ การโจมตีครั้งสุดท้าย
แต่สวรรค์ก็ทอดทิ้งเธอ…..
เพี๊ยววววววววววว-!
ทันใดนั้นลูกศรก็พุ่งทะลุผนังของไซต์ขุดเจาะ มันแทงหัวใจของ
แชนายอน อย่างไร้ความปราณี แชนายอน ได้แต่มองดูอย่างว่างเปล่าเมื่อลูกศรเวทมนต์แทงอยู่ในร่างกายของเธอ เธอรู้ตัวโดยสัญชาตญาณว่ามันเป็นการโจมตีที่ร้ายแรง
…น้ำตาไหลรินบนใบหน้าของเธอ แสงเปล่งประกายในดวงตาของเธอความทรงจำที่เกี่ยวกับช่วงเวลาแห่งความสุขและความเจ็บปวดปรากฏขึ้นในจิตใจของเธอ น่าประหลาดในที่มีใบหน้าของคิมฮาจินอยู่ในความทรงจำทั้ง 2
“อ่า….” เธอหลับตาลงอย่างช้าๆ
บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้าเธอจะตายแบบนี้ มันช่างน่าเจ็บปวดเหลือเกิน
สติของฉันควรจะค่อยๆจางหายไปในตอนนี้
มันจบแล้ว
.
พอแล้ว.
ฉันพยายามอย่างหนักแล้ว
ฉันพยายามอย่างหนักมากแล้วดังนั้นจึงฉันควรจะพักผ่อน แม่คะ พี่คะ หนูขอโทษ…
5 วินาทีหลังจากนั้น 10 วินาทีผ่านไป ถึงกระนั้นความตายก็ยังไม่มา เมื่อถึงตอนนั้นแชนายอนก็คิดอีกครั้ง
เอ๋. ทำไมมันไม่เจ็บละ
“นี่มันอะไรกัน?”
*************************************************************************
เป็นครั้งแรกที่ผมได้รับการแจ้งเตือนการเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องบน smartwatch ของผมเป็นครั้งแรก
[ปัญหา – มันไม่เข้าท่าเลย มีผู้ร้ายที่ใช้ดาบหินขนาดยักษ์ที่น่ากลัวสามารถสังหารใครบางคนได้โดยไม่ทิ้งหลักฐานใดๆไว้]
[การปรับเปลี่ยน – น้องชายถูกเพิ่มเข้ามาในฐานะนักฆ่า.]
“หา… .”
เพิ่ม ปีศาจ งั้นเหรอ แปลกๆ แต่ แชนายอน น่าไม่ไหวแล้ว ผมมองดูอยู่และยก ‘คันศรแห่งบุษพา’ ขึ้น จากนั้นผมก็ได้ใส่ลูกศรลงไป 1 ดอก
[คันศรแห่งบุษพา] มีความสามารถในการสร้างลูกศรรักษา ตราบใดที่การบาดเจ็บของ แชนายอน หายไปผมเชื่อว่าเธอจะสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นผมตัดสินใจที่จะไม่ฆ่า กันยูเดน และ ยูโดเรน
ให้ตายกับมือในตอนนี้
ปัจจุบันคือ 5:59 น
เหลืออีก 1 นาทีผมจึงเปิดใช้ ดวงตาแห่งฮอรัส วิสัยทัศน์ของผมขยายออกไปทันทีและเส้นบางๆของแสงดาวและแสงจันทร์ก็เริ่มเข้ามาในดวงตาของผม เนื่องจากสถานะนี้กินเวลาเพียง 5 วินาทีผมจึงไม่มีเวลาที่จะซึมซับในความรู้สึกลึกลับนี้ ร่างกายของผมเคลื่อนไหวไปโดยอัตโนมัติ
5 วินาที ที่ผมอยู่เหมือนใครในโลก
4 วินาที ที่ผมเล็งเป้าไว้
3 วินาที ที่ผมปล่อยลูกศรออกไป
2 วินาที ที่ผมมองดูลูกศรพุ่งออกไปในดวงตาของผม
1 วินาที ที่ลูกศรแทรงเข้าไปในพื้นและยิงเป้าหมาย
เมื่อผมกำลังจะดูผลลัพธ์ของการกระทำของผมนั้น…
“… ?”
ทันใดนั้นจิตสังหารที่น่าสะพรึงกลัวรอบตัวก็พุ่งเข้ามาหาผม
“เฮ้ ~”
น้ำเสียงอันเย็นเรียกชื่อผม
ผมบิดหัวและจ้องมองไปที่เธอ
ขนลุกพุ่งขึ้นมาบนแขนของผมในทันที
มีเพียงแค่ผมกับเธอ พวกเราจ้องมองตาของกันและกัน
จินซาฮยอค
ร่างของเธอปกคลุมไปด้วยเกราะพลังเวทมนต์ เธอยิ้มอย่างมีความสุข
“นาย…”
ผมทนต่อไม่ไหว ความเจ็บปวดมาถึงอย่างรวดเร็วราวกับกำปั้นที่เต็มไปด้วยพลังเวทมนต์ฟาดใส่ท้องของผม การป้องกันของเอเธอร์ถูกทำลายได้อย่างง่ายดาย ในเวลาเดียวกันปากของผมก็เต็มไปด้วยเลือด
เมื่อร่างกายของผมพุ่งไปเหมือนลูกบอลฟุตบอล…อาวุธเวทมนตร์จำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้าใส่ผม
*************************************************************************
…การต่อสู้ที่เกิดขึ้นภายในพื้นที่ขุดค้นส่งผลกระทบต่อโลกภายนอก
พลังเวทย์มนตร์สั่นสะเทือนอากาศและบิดโลก ตลอดเวลานี้
จินซาฮยอค จับตาดูชายคนหนึ่ง เขาเฝ้าสังเกตบริเวณที่ขุดเจาะขณะที่ปกคลุมตัวไปด้วยพังผืดคล้ายหญ้าแปลก ๆ
เธออยากที่จะจัดการเขาในขณะที่เธอจับตาดูเขา แต่เธอค่อยๆลบจิตสังหารและพลังเวทมนต์ของเธอออกไป เพื่อเพลิดเพลินไปกับความสุขที่มากขึ้นเรื่อยๆเธอเก็บความปรารถนาเอาไว้ในห้วงลึกของจิตใจ
‘ฉันจะบดขยี้นายในเวลาที่สำคัญที่สุด….’
เพี๊ยวววว-!
โชคดีไม่นานเวลานั้นก็มาถึง เสียงก้องกังวานดังจากที่ขุดเจาะและ
คิมฮาจินก็ก้มศีรษะลง เขาสร้างธนูจากพลังเวทมนต์จากนั้นดวงตาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเช่นกัน
จินซาฮยอค ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สัญชาตญาณของเธอกำลังร่ำร้อง…มันร่ำร้องออกมาว่าตอนนี้ถึงเวลาฆ่าเขาแล้ว เธอดึงพลังเวทมนต์
ทั้งหมดออกมาจากร่างกายของเธอทันทีและพุ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว
ไม่ถึง 1 วินาทีเธอก็ไปถึงเป้าหมายที่เธออยากฆ่ามากที่สุด เมื่อมองดูใบหน้าที่ว่างเปล่าของเขา จินซาฮยอคก็ยิ้มอย่างสดใส
“เฮ้ ~”
ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข อย่างไรก็ตามความสุขนี้ก็เปลี่ยนไปเป็นความโกรธอย่างน่าประหลาดใจ
“เธอ….”
ก่อนอื่นเธอชกท้องเขาเพื่อปิดปากของเขาก่อน เขาถูกอัดลอยไปไกล
อย่างที่คิดเธอแข็งแกร่งกว่าเมื่ออยู่นอกหอคอย อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้ไล่ล่าเขา เธอสร้างอาวุธพลังเวทมนต์ของเธอและสั่งให้พุ่งเข้าใส่
คิมฮาจิน
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!
อาวุธก่อตัวขึ้นด้วยพลังเวทย์มนตร์ที่ไร้ขอบเขต 1 2 3 4 5 …จำนวนถึงขั้นนับไม่ถ้วนไม่แตกต่างอะไรจากการนับจำนวนของละอองฝนในระหว่างที่เกิดพายุ จินซาฮยอค ไม่หยุดนิ่งเมื่อเสียงระเบิดดังขึ้นเรื่อย ๆ ความสุขของเธอก็เพิ่มขึ้น ร่างกายทุกตารางนิ้วของเธอสั่นคลอนไปด้วยความตื่นเต้นและความสุขใจ ความรู้สึกตื่นเต้นและความปีติยินดีนี้วิ่งพล่านไปตามกระดูกสันหลังของเธอ
“อาาาาาา… .”
เธอหยุดการโจมตีด้วยพลังเวทมนต์…และปิดใบหน้าด้วยมือของเธอ เธอยังคงยืนอยู่แม้ในขณะที่เธอเดินโซเซจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งจากความปีติยินดี ผ่านช่องว่างระหว่างนิ้วมือของเธอ เธอจ้องมองไปที่หลุมฝังศพของชายคนนั้น เขาถูกปกคลุมไปด้วยดินหญ้าและกระแสแห่งพลังเวทมนต์ เมื่อมองดูแล้วแก้มของเธอก็แดงก่ำ อย่างไรก็ตามช่วงเวลาแห่งความสุขนี้กินเวลาเพียงชั่วครู่
“…เราลงมือเร็วเกินไปหรือเปล่านะ อืมมม.”
จินซาฮยอค มีความสุขกับผลลัพธ์ แต่ก็รู้สึกเสียใจที่ปล่อยให้เขาตายไปอย่างง่ายดายเกินไป ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะเล่นกับเขามากกว่านี้และให้เขาเป็นตัวอย่างสำหรับทุกคนที่อยากยุ่งวุ่นวายกับเธอ
…แต่ก่อนจะเป็นอย่างนั้น
“… .”
กรอบแกรบ กรอบแกรบ
ดวงตาของจินซาฮยอค เบิกกว้าง
กรอบแกรบ กรอบแกรบ
มันเป็นเสียงของคนที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย
กรอบแกรบ กรอบแกรบ
คิมฮาจิน ผู้ชายคนนี้ยังไม่ตาย
“แค่กๆ…”
แม้ว่าเขาจะถูกฝังอยู่ใต้ดินแต่ด้วยพลังเวทมนต์ของเขา ทำให้เขายังรอดชีวิตมาได้ เลือด เนื้อและกระดูกของเขาถูกตัดขาด แต่เขาก็ยังไม่ตาย เขาปัดฝุ่นและหินออกจากร่างกายพร้อมลุกขึ้นมา จินซาฮยอค รู้สึกประหลาดใจ ในขณะเดียวกันเธอก็มีความสุขอย่างมาก
จินซาฮยอค ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มร่าเริง ดูเหมือนว่าความปรารถนาของเธอจะยังไม่สิ้นสุด
“เยี่ยมมากตอนนี้ นายเหมือน -”
“ว้าว~”
เสียงอุทานอย่างฉับพลันขัดจังหวะคำพูดของเธอ
คิมฮาจินพูดอย่างเฉยเมยและลดความเพลิดเพลินลงครึ่งหนึ่ง
จินซาฮยอค ขมวดคิ้วและจ้องมองเขา
“นายหมายถึงอะไร ‘ว้าว?’”
“ …นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกอย่างนี้”
เขายังคงพึมพำสิ่งที่เข้าใจไม่ได้
สมองของเขาเสียหายหรือเปล่านะ?
จินซาฮยอค สร้างอาวุธพลังเวทมนต์เพิ่มมากขึ้นในอากาศ คิมฮาจินเหลือบมองไปที่พวกมันจากนั้นก็เริ่มหัวเราะ
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ….”
“…นายบ้าไปแล้วเหรอ”
“ไม่”
คิมฮาจินส่ายหัว
“ฉันแค่คิดว่ามันตลกมาก เธอมาหาฉันจริงเหรอๆ?”
เสียงของเขาเต็มไปด้วยประหลายใจ จินซาฮยอค รู้สึกถึงความเย่อหยิ่งและความโอหังของเขา เมื่อเธอรู้สึกถึงมันร่างกายของเธอก็รู้สึกถึง
‘พลัง’ อันล้นหลามและบริสุทธิ์ไหลเวียนออกมาจากร่างกายของเขา
มันไม่ใช่พลังเวทย์มนตร์ มันไม่ใช่คาถาเวทมนต์ มันเป็นสิ่งที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่า…
“นี่จะเป็นการต่อสู้ระยะประชิดครั้งแรกของฉัน”
เขาพึมพำไร้สาระ และพุ่งเข้ามาหาเธอ
หลุมอุกกาบาตปรากฏขึ้นที่เท้าของเขาเวลาเตะพื้นและมีฝุ่นละอองลอยขึ้นมาข้างหลังเขา
“… !”
หลังจากนั้นไม่นานความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็ปรากฏที่ท้องของเธอ
เกราะพลังเวทย์มนตร์ของเธอแตกสลายทันที จินซาฮยอค กระอักเลือดออกมาเพราะหมัดที่อยู่ในท้องของเธอ วิสัยทัศน์ของเธอพร่าเบลอและอวัยวะภายในทุกส่วนในร่างกายของเธอสั่นเทา แต่ก่อนที่ความเจ็บปวดจะปรากฏ…เธอก็มองเป็นใบหน้าของคิมฮาจินโผล่ออกมา
ดวงตาที่เหมือนหมาป่าของเขาส่องแสงสีฟ้าและร่างกายที่ชั่วร้ายของเขา… ‘ชก’ ร่างกายของเธอให้ลอยออกไปไกล
“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วนะ”
เขายื่นมือออกมาด้วยมือที่ขรุขระและจับใบหน้าของเธอ จากนั้นเขาก็บ่นเบาๆ
“ฉันจะฆ่าเธอ ถ้าฉันเจอเธออีกครั้ง”
“… .”
จินซาฮยอค จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่ปิดลงครึ่งหนึ่ง
“และมันจะเหมือนกันทั้งในและนอกหอคอย”
ในที่สุดเขาก็แสดงรอยยิ้มอันบิดเบี้ยวออกมา
“ทำไมเธอถึงไม่ฟัง”
จากนั้นร่างกายของเธอก็ถูกทุบลงบนพื้นอย่างรุนแรง