มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 662
“ฉันไม่สนว่าเธอจะโกรธแค้นฉันอยู่หรือไม่ ก็ไม่เหมือนกับว่าฉันจะสามารถสู้เธอได้หนิ!” มีล่าพูดเยาะเย้ย
“โอ้ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงชอบเธอแต่เกลียดฉันกัน แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าเธอเป็นคนที่ขโมยแหวนก็ตาม ฉันมั่นใจว่าพวกเธอทุกคนจะยังคงคิดถึงความเป็นอยู่ของเธอก่อน! ความจริงแล้ว ฉันมั่นใจว่าพวกเธอจะเริ่มพูดว่าฉันคือคนที่ใส่ร้ายเธอแน่!”
“ฉันไม่อยากได้ยินมัน แต่อย่างไรก็ตาม ฉันเชื่อว่าความจริงจะชนะในตอนจบแน่!” มีล่ากล่าวขณะที่เธอพยายามจะเดินจากไป
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! ฉันคือ ‘พี่ใหญ่’ ที่นี่! เธอไม่สามารถเมินเฉยต่อฉันแบบนั้นได้!” ฮอลลี่ตะเบ็งเสียงใส่ขณะที่เธอคว้าแขนของมีล่าไว้และดึงเธอกลับอย่างแรง
ไม่กี่วินาทีต่อมา มีล่ารู้สึกแสบร้อนบนแก้มของเธอ ฮอลลี่เพิ่งตบหน้าเธอ!
“ฉันจะเริ่มพูดมันตอนนี้นะ! ฉันตั้งใจจะสอนบทเรียนให้เธอมานานมากแล้ว! ฉันยั้งใจตัวเองไว้ในทุก ๆ ครั้งที่คนอื่นชมเธอ แต่ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องทนอยู่กับการหลอกลวงของเธออีกต่อไปแล้ว!” ฮอลลี่กล่าว ขณะที่เธอยกมืของเธอขึ้น เตรียมที่จะตบเธออีกครั้ง
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! เธอกำลังจะทำบ้าอะไร ฮอลลี่?” ไซลีน่าตะเบ็งเสียงใส่
ขณะนั้นเอง หญิงสาวมากมายก็รีบวิ่งไปที่เกิดเหตุกัน ในหมู่พวกเธอคือ ไซลีน่าและเพื่อนร่วมหอพักของมีล่าอีกหลายคน
ไซลีน่ารู้สึกได้ก่อนหน้านี้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อเธอเห็นฮอลลี่เดินไปด้วยกันกับแก๊งเพื่อนของเธอ
“เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงมาตีมีล่าได้?”
“แล้วยังไงล่ะถ้าฉันตีเธอ? เธอจะทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้? ฉันคือ ‘พี่ใหญ่’ ที่นี่! ฉันจะสั่งสอนบทเรียนบ้า ๆ นี้ให้เธอเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันรู้สึกต้องการก็ได้!” ฮอลลี่ตอบกลับ
จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่มีล่าก่อนจะพูดขึ้นมา “ถ้าเธอต้องการจะอยู่ที่นี่ในครั้งต่อไป ก็พูดความจริงด้วย!”
หลังจากกล่าวไปแบบนั้น เธอก็นำแก๊งของเธอจากไป
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม มีล่า?” ไซลีน่าถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล
“ฉันสบายดี!”
“บ้าจริง ยัยฮอลลี่คนนั้นกำลังทำตัวเป็นหมาบ้าเช่นนี้! กีฬากลางแจ้งนั้นควรจะเป็นของเธอสิ แต่หลังจากที่เธอเข้ามายุ่ง ตอนนี้เธอเพียงจะได้ต้อนรับผู้เข้าร่วมอยู่ตรงทางเข้าเท่านั้น! ฉันทนไม่ได้กับนังบ้านั่นและความเกลียดชังของเธออีกต่อไปแล้ว! ไปกระทืบเธอกันเถอะ!” มอลลี่กล่าวอย่างเกรี้ยวกราด
“อย่าแม้แต่จะคิดเลย ถ้าแตะต้องเธอแม้แต่น้อยละก็ มันจะเป็นเรื่องยากมากขึ้นอย่างแน่นอนสำหรับพวกเธอสาว ๆ ที่จะได้ฐานที่มั่นคงในอาชีพที่นี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเธอจะทำมันเพื่อเห็นแก่ฉัน ช่างมันเถอะ ไม่มีอะไรที่พวกเราสามารถทำได้เพราะเธอคือหัวหน้าแถวนี้!” มีล่ากล่าว น้ำเสียงของเธอรู้สึกขอบคุณ
โดยส่วนตัวแล้วมีล่าก็ไม่ได้รังเกียจที่จะเป็นพนักงานต้อนรับอยู่ทางเข้า ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอก็อยากจะทำแบบนั้นมากกว่าลากมอลลี่ และผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในเรื่องนี้
ขณะนั้นเอง นาริซซ่าก็เดินมาด้านข้างของมีล่าก่อนจะพูดขึ้นมา “มีล่า พวกเราต้องทักทายแขกตอนนี้…นักธุรกิจและคนดังที่มั่งคั่งมากมายมาถึงกันแล้ว ไปที่นั่นกันก่อนเถอะ…”
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อสายตาของพวกเธอสบกัน นาริซซ่าก็เผลอพูดเสียงแหลมออกมา
“ฮึ่ม! ฉันไม่เห็นเธอได้เลื่อนตำแหน่งเลยสำหรับการทำตัวเป็นคนเลียแข้งเลียขานะ!” มอลลี่พูดเยาะเย้ย ขณะที่เธอจ้องไปที่นาริซซ่า
คนอื่นที่นั่นก็มองเธอด้วยท่าทางดูถูกพอ ๆ กันก่อนจะจากไปเพื่อทำงานที่เหลือของพวกเธอให้เสร็จ
มีล่าเพียงมองไปที่นาริซซ่าก่อนจะพูดขึ้นมา “แน่นอน ไปกันเถอะ!”
เมื่อพวกเธอมาถึงตรงทางเข้า พวกเธอก็เห็นว่าลานกว้างขนาดใหญ่แออัดไปด้วยผู้คน แขกวีวีไอพีมากมายก็มาอยู่ที่สถานที่กันแล้ว
ไม่เหมือนฮอลลี่ ตอนนี้เธอสามารถเดินอยู่ท่ามกลางกลุ่มของคนดังใหญ่ ๆ ได้แล้ว
“ม มีล่า…ฉัน…ฉันขอโทษจริง ๆ นะ!” นาริซซ่ากล่าวขึ้นมาฉับพลัน เธอมองไปที่มีล่า ขณะที่เธอกล่าวเช่นนั้นและแก้มของเธอก็แดงจัด
เธอแค่ไม่อาจทนต่อไปได้นานกว่านี้แล้ว และไม่นานเธอก็น้ำตาแตก
สำหรับนาริซซ่า มันมักจะยากสำหรับเธออยู่เสมอที่จะศึกษาอยู่ข้างนอก เป็นมีล่าที่ดูแลเธอเป็นอย่างดีอยู่เสมอมา แม้แต่ตอนที่เธอเผชิญกับความยากลำบากทางการเงิน มีล่าก็มักจะเป็นคนที่ใช้เงินของตัวเองเพื่อช่วยเหลือเธออยู่เสมอ
นาริซซ่าแทบจะทนไม่ได้แล้วที่เห็นว่ามีปัญหามากมายแค่ไหนที่เธอก่อให้มีล่า
“มีล่า…เธอต้องเข้าใจ…ฉันถูกบังคับให้…ไม่อย่างงั้นล่ะก็ ฉันก็จะมีปัญหาแน่…” นาริซซ่ากล่าว ในระหว่างที่สะอึกสะอื้น