ตอนที่ 626 รักษาตัว
เฮ้อ ฉู่เจียเสวียนถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนเลิกผ้าห่มลงมาจากเตียง
กงจวิ้นฉือที่ไม่ได้นอนทั้งคืน ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ที่ระเบียงหน้าต่าง ร่างกายที่ซูบผอมไปเพราะอุบัติเหตุยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่
แววตาของกงจวิ้นฉือเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง ทุ่งดอกไม้ปรากฏสู่สายตา สายตาของเขาจับจ้องไปที่ดอกเหมยสีชมพู ซึ่งเป็นสีที่ฉู่เจียเสวียนชื่นชอบ
“ท่านประธาน ได้เวลาแล้วครับ” คนขับเข้ามาเอ่ยเร่ง กงจวิ้นฉือยืนอยู่ที่นี่ทั้งเช้าเพื่ออะไรกัน
กงจวิ้นฉือพยักหน้า เขายังรับเรื่องที่ฉู่เจียเสวียนต้องการจะเลิกกับเขาไม่ได้ เพราะอย่างนั้นเขาจึงตัดสินใจที่ไปต่างประเทศเพื่อทำใจ
ฉู่เจียเสวียน ยกโทษให้ผมด้วยที่ไปโดยไม่ได้บอกคุณ
หลังจากฉู่เจียเสวียนลงมาจากเตียงแล้ว เธอก็เข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ในความฝันสองมือของเธอเต็มไปด้วยเลือด เธอล้างมือสุดชีวิต น้ำที่เย็นยะเยือกกระตุ้นประสาทของเธอ เธอพยายามที่จะกำจัดกลิ่นที่น่ารังเกียจนั้น
หลังจากล้างมือด้วยน้ำเย็นตลอดสามนาที ฉู่เจียเสวียนจึงตื่นจากฝันร้ายอย่างสมบูรณ์ “ฉู่อีอี” เธอพึมพำชื่อที่ไม่ได้เรียกมาเนิ่นนาน
ฉู่เจียเสวียนออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะรีบจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย จากนั้นก็ลงไปชั้นล่าง
เมื่อลงมาถึงห้องโถง เธอก็มองดูคนในห้องโถงนั้น ยังไม่ทันเอ่ยปากลุงเจียงพ่อบ้านก็เข้ามา “คุณหนูฉู่ครับ ประธานกงขึ้นเครื่องไปเมืองนอกแล้ว นี่เป็นจดหมายที่เขาทิ้งไว้ให้คุณครับ”
คุณย่ากงที่อยู่ในห้องโถงใหญ่เมื่อได้ยินเข้าก็เงยหน้าขึ้น “เจียเสวียน จวิ้นฉือไปเมืองนอกเหรอ ทำไมจู่ๆ ก็ไปอย่างกะทันหันล่ะ?”
ฉู่เจียเสวียนเหลือบสายตาขึ้นมองคุณย่ากง จากนั้นก็ทอดสายตาอยู่บนจดหมายสีขาว
“คุณย่าคะ อาจเป็นเพราะมีเรื่องเกิดขึ้นที่ต่างประเทศ เขาก็เลยต้องรีบไปจัดการก่อน” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปากปลอบโยนคุณย่ากง
คุณย่ากงพยักหน้า เธอก็คุ้นชินกับพฤติกรรมที่นึกอยากจะไปก็ไปของกงจวิ้นฉือแบบนี้มานานแล้ว “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็มากินข้าวเช้ากันเถอะ”
เพราะการจากไปอย่างกะทันหันของกงจวิ้นฉือ อาหารเช้าจึงไร้รสชาติ หลังจากฉู่เจียเสวียนกินเพียงไม่กี่คำเธอก็ไม่กินต่อแล้ว
ฉู่เจียเสวียนลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร ก่อนที่จะหยิบจดหมายที่กงจวิ้นฉือทิ้งไว้ให้เธอออกมา
‘เจียเสวียน ผมไปแล้วนะ ยกโทษให้ผมด้วยที่จากไปโดยไม่ได้บอกลา ผมยังไม่สามารถยอมรับเรื่องที่คุณจะเลิกกับผมได้ ผมต้องการสงบจิตใจ ทางด้านคุณย่า ไว้ผมจะคุยกับท่านตอนที่ผมกลับไปแล้ว’ ข้อความนั้นสั้นกระชับและเรียบง่าย
ฉู่เจียเสวียนถอนหายใจอยู่ในใจ
ตอนนี้กงจวิ้นฉือไปต่างประเทศแล้ว ทางด้านคุณย่ากงนี้ก็ยังไม่ได้คุยให้ชัดเจน แล้วเธอควรจะทำอย่างไรกันแน่?
…
ที่สนามบินเมือง A กงจวิ้นฉือกำลังเดินเหม่อลอยอยู่ท่ามกลางฝูงชน ดูสะดุดตาเป็นอย่างมาก รูปร่างที่สูงใหญ่ของเขาทำให้ผู้คนสังเกตเห็นเขาได้ในทันที
ห่างไปไม่ไกลนัก หลี่เซียนเซียนก็ยืนเด่นอยู่ท่ามกลางฝูงชนเช่นเดียวกัน ใบหน้าของเธอมีส่วนละม้ายกับฉู่เจียเสวียน
วินาทีที่กงจวิ้นฉือเงยหน้าขึ้นนั้นเขาก็เห็นหลี่เซียนเซียนท่ามกลางฝูงชน เกือบครู่หนึ่งที่กงจวิ้นฉือคิดว่าผู้หญิงคนนั้นคือฉู่เจียเสวียน
“จะเป็นเธอได้ยังไงกัน” กงจวิ้นฉือเย้ยหยันตัวเอง
หลี่เซียนเซียนกำลังหันมาทางนี้พอดี เธอมองกงจวิ้นฉือด้วยความสงสัย ผู้ชายหล่อย่อมดึงดูดสายตาเป็นธรรมดา แล้วนับประสาอะไรกับกงจวิ้นฉือที่หน้าตาดีมาก
เมื่อครู่หนึ่ง เขาเกือบคิดว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็คือฉู่เจียเสวียนไปเสียแล้ว
หลี่เซียนเซียนมองดูกงจวิ้นฉือที่อยู่ตรงหน้า ริมฝีปากแดงยกยิ้มขึ้น มุมของรอยยิ้มนั้นแทบจะเหมือนกับฉู่เจียเสวียนไม่มีผิดเพี้ยน กงจวิ้นฉือมองเธอด้วยคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ในจิตใต้สำนึกเขารู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ธรรมดาเลย
“ไฮ้” กงจวิ้นฉือเอ่ยปากทักทายหลี่เซียนเซียน
หลี่เซียนเซียนยิ้มกว้าง ผู้ชายคนนี้น่าสนใจทีเดียว สายตาของเขาต่างจากผู้ชายคนอื่นที่มองเธอ ทำให้เธอมองแล้วไม่รู้สึกขวยเขินมากนัก
“สวัสดีค่ะ” หลี่เซียนเซียนกล่าว โบกมือทักทายกับกงจวิ้นฉือ
“คุณเหมือนเพื่อนของผมมากเลยครับ” กงจวิ้นฉือยิ้ม เอ่ยอย่างจริงใจ
“วิธีจีบหญิงของคุณเชยจังเลยนะคะ” หลี่เซียนเซียนหัวเราะเบาๆ ดวงตากลมโตที่สดใสจ้องมองกงจวิ้นฉือ
ตอนที่ 627 ใครให้คุณไป
“หึหึ คุณไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น” กงจวิ้นฉือหัวเราะน้อยๆ แม้ว่าเธอจะคล้ายฉู่เจียเสวียนอยู่บ้าง แต่ว่าบุคลิกของทั้งคู่นั้นกลับต่างกันลิบลับ
หลังจากคุยกันทั้งสองก็รู้ว่าพวกเขากำลังจะกลับไปที่สหรัฐอเมริกา แต่ว่ามีคนหนึ่งที่เที่ยวบินเร็วกว่าอีกคนหนึ่ง
“อย่างนั้นถ้าพวกเราเจอกันที่อเมริกา พวกเราไปกินข้าวกันได้ไหมคะ” หลี่เซียนเซียนยิ้มเอ่ย มองเขาด้วยดวงตาที่ชัดเจน
“ด้วยความยินดีครับ” การที่ได้คุยกับหลี่เซียนเซียนทำให้อารมณ์ของกงจวิ้นฉือดีขึ้นมาบ้าง เขาไม่ได้รู้สึกกดดันขนาดนั้น ทำให้ลืมความเจ็บปวดที่ฉู่เจียเสวียนทิ้งเขาไปชั่วขณะแล้ว
ที่สนามบินกงจวิ้นฉือและหลี่เซียนเซียนพูดคุยกันอย่างออกรส ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนานมาก
ถ้าไม่ได้พบกับกงจวิ้นฉือ หลี่เซียนเซียนคาดว่าครั้งนี้เธอคงรู้สึกว้าเหว่และหดหู่มาก ท่าทางของเผยหนานเจวี๋ยที่มีต่อเธอทำให้เธอหวาดกลัว และการอยู่ในเมือง A ก็ไม่มีความหมายสำหรับเธออีกต่อไป
โชคดีที่ได้เจอกับคนที่น่าสนใจก่อนไปจากเมือง A เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว ริมฝีปากแดงของหลี่เซียนเซียนก็เผยยิ้ม รอยยิ้มนั้นมีความหมายลึกซึ้ง
เสียงประกาศในสนามบินดังขึ้น กงจวิ้นฉือพูดกับหลี่เซียนเซียนอย่างมีมารยาทว่า “ผมต้องไปขึ้นเครื่องแล้ว หากมีวาสนาไว้เราเจอกันอีกนะครับ”
“เดินทางปลอดภัยค่ะ” หลี่เซียนเซียนเองก็ยิ้มอย่างมีมารยาท จากนั้นก็พยักหน้าขึ้น
สายตามองดูเงาของกงจวิ้นฉือที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ริมฝีปากของหลี่เซียนเซียนก็แสดงรอยยิ้มแปลกๆ ออกมา ดวงตาที่สดใสพลันเย็นชาทันที
จนกระทั่งเงาของกงจวิ้นฉือลับสายตาไป เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเพื่อพิมพ์ข้อความว่า ‘ตอนนี้เผยหนานเจวี๋ยสงสัยฉันแล้ว ฉันจะกลับอเมริกาก่อน วันนี้ฉันบังเอิญเจอกงจวิ้นฉือที่สนามบิน เขากำลังจะกลับอเมริกา จะให้ฉันเข้าใกล้เขาไหม’
หลี่เซียนเซียนจ้องไปที่ทิศทางที่กงจวิ้นฉือจากไป แววตาเผยความรู้สึกซับซ้อน กลับไปยังสหรัฐอเมริกาโดยไม่ได้รับอนุญาต ก็ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธหรือเปล่า
ความหวาดกลัวที่มีต่อบุคคลนั้นเล็ดลอดออกมาจากกระดูก หลี่เซียนเซียนไม่รู้ว่าทำไมคนคนนั้นถึงได้ช่วยเธอไว้ แต่เนื่องจากเขาให้โอกาสเธอได้เกิดใหม่อีกครั้ง ดังนั้นเธอจึงต้องใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้
เมื่อคิดถึงชีวิตก่อนหน้านี้ ดวงตาของหลี่เซียนเซียนก็เปล่งประกายออกมาอย่างน่ากลัว อดีตคือฝันร้ายของเธอ
เมื่อก่อนเธอโง่มาก ต่อไปเธอจะไม่มีวันทำผิดพลาดแบบนี้อีก
ระหว่างที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้น เสียงข้อความที่ยังไม่ได้อ่านในโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น…
[ใครสั่งให้คุณกลับอเมริกา?] น้ำเสียงในคำถามนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าชายคนนั้นโกรธเข้าแล้ว
มือของหลี่เซียนเซียนกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น ความกลัวที่ไม่อาจซ่อนเร้นปรากฏอยู่ในแววตา
เธอไม่กล้าตอบกลับข้อความนั้นแล้ว เมื่อนึกถึงท่าทางที่โมโหของชายคนนั้น หัวใจของเธอก็สั่นไหวไม่หยุด
ตอนนี้เธอหวังเพียงว่าจะขึ้นเครื่องบินอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเวลาขึ้นเครื่องใกล้เข้ามาเรื่อยๆ โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น
จะรับหรือว่าไม่รับดี? หัวใจของเธอสับสนสุดขีด ลังเลอยู่วินาทีหนึ่ง เธอก็รับสายแล้ว
“ใครสั่งให้คุณไป? คุณกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เพิ่งจะรับสาย เสียงเกรี้ยวกราดของผู้ชายก็ดังขึ้น มันดังเข้าไปในหูของหลี่เซียนเซียนโดยตรง
“เขาเริ่มสงสัยฉันแล้ว ถ้าฉันอยู่ที่นี่ต่อไป จะยิ่งถูกเปิดโปงมากกว่าเดิม จากไปตอนนี้ก็ไม่เห็นว่าจะไม่ดีกับพวกเราตรงไหน” หลี่เซียนเซียนเอ่ยปากขึ้นอย่างใจเย็น ในใจหวาดกลัวเป็นที่สุด เพราะเธอจำได้ว่าผู้ชายคนนั้นโหดร้ายกับลูกน้องของเขามากแค่ไหน
“ผมลงแรงกับคุณไปมากขนาดนั้น เพื่อให้คุณได้เข้าใกล้เขา แต่ตอนนี้คุณมาบอกกับผมว่า คุณจบงานนี้ไม่ได้อย่างนั้นเหรอ” เสียงเย็นชาของเขาดังขึ้น น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยการข่มขู่อย่างรุนแรง