บทที่ 366 ชั้น 20 (2)
หลังจากฮีโร่ทุกคนประสบความสำเร็จในการผ่าตัด ยูยอนฮา ออกจากโรงพยาบาลและโทรหาใครบางคนทันที
กรี้งงงงงงงงงงงงง—
กรี้งงงงงงงงงงงงง—
โทรศัพท์ดังขึ้นและ ยูยอนฮา ก็กังวลว่าเขาจะไม่มาอีกครั้ง …
“นายสวัสดีไหม”
– ใช่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ
เสียงไม่แยแสของคิมฮาจินดังขึ้น ยูยอนฮา ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทันทีที่เธอได้ยินเสียงของเขา
“นายหายไปเลยและนายก็ไม่ได้ตอบกลับข้อความของฉัน นายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?”
– ก็ทั้งหมดนั้นละ ตอนนี้ฉันกำลังพักอยู่น่ะ
“… .”
ทุกอย่าง
สิ่งที่คิมฮาจินบอกนั้นทำให้ดูเหมือนว่าเขากำลังบาดเจ็บหนัก.
ยูยอนฮา ถอนหายใจ
“อย่าทำเลยนะ”
– …อย่าทำเลยนะ?
คิมฮาจินแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
“นายรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร.”
– ฮะ? เธอหมายถึงอะไร
“ฉันได้ยินเรื่องที่นายฆ่าดอกบัวดำแล้ว”
– อ้อ
‘เขาคิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือไง?’ ยูยอนฮา เหลือบมองไปรอบๆและส่งเสียงกระซิบอย่างต่อเนื่อง
“ฉันรู้ว่านายกำลังตามล่าสมาชิกที่เหลืออยู่ของกลุ่ม Chameleon”
คราวนี้คิมฮาจินพูดไม่ออก มันอาจหมายความว่าเราพูดถูกต้องก็ได้
“มันอันตรายเกินไปเพราะงั้นนาย-“
– ไม่ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ฉันไม่ได้ไล่ล่าใคร
“…ฮะ?”
ยูยอนฮา ปิดปากเธอ ครู่หนึ่งเธอสงสัยว่าจริงๆแล้วยังไงกันแน่
“จริงๆเหรอ?”
– ใช่ ฉันฆ่าดอกบัวดำเพราะมันเป็นคำขอของไอลีน ฉันไม่ได้ไล่ล่า กลุ่ม Chameleon Troupe ด้วยเหตุผลส่วนตัว
“แล้ว…นายอยู่ชั้นอะไร มาเจอกันข้างในหอคอยแล้วคุยกันหน่อย”
– เจอฉันได้ที่ชั้น 15
เมื่อได้ยินแบบนั้นเสียงของ ยูยอนฮา ก็ดังขึ้นมาทันที
“อะไรนะ? นายขึ้นสูงไปแล้ว? นายไล่ตามหลังพวกเขาไปจริงๆ!”
– …ไม่. ยังไงก็เถอะขึ้นมาชั้น 15 ฉันจะไปหาเธอ
“หืม…ฉันคิดว่ายังไงนายก็โกหกฉัน…แต่ก็โอเค…”
ยูยอนฮา อยากพูดคุยกับเขามากกว่านี้แต่เขาคงไม่ตอบและคิมฮาจิน เองก็ดูยุ่งมาก เธอเลยได้แต่พูดต่อไม่กี่ประโยค
“นาย….อย่างทำอะไรที่มันอันตรายเกินไปละ”
– ไม่ทำงานที่อันตรายหรอก
“ดีแล้ว มีอะไรเกิดขึ้น…ก็โทรหาฉัน ฉันจะวางสายแล้วละ”
– ฉันก็กำลังบอกเธออยู่นี้ไงว่าไม่มีอะไร
ยูยอนฮา วางสายแล้วโทรหาคนอื่น
“สวัสดี.”
เสียงเย็นยะเยือกออกมาจากปากของเธอแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจาก
น้ำเสียงเบาๆที่เธอเพิ่งทำ
– เอ่อหัวหน้ายู ผมหวังว่าคุณจะได้เห็นจดหมายขอโทษที่ผมส่งไป…
“ไม่”
– …อะไรนะ?
“ฉันอ่านมันแล้วและนั่นคือคำตอบของฉัน”
ซุนมู คอร์ปอเรชั่น มันเป็นหนึ่งในบริษัทผู้เหมาของกิลด์ Essence of the Strait ด้วยการใช้เงินทุนที่ได้รับจาก Essence of the Strait ทำให้ บริษัทขนาดกลางพัฒนาเทคโนโลยีใหม่ๆขึ้นมา
แต่เมื่อสัญญาของพวกเขาใกล้จะสิ้นสุดลง ซุนมูก็ขายเทคโนโลยีของพวกเขาไปยัง บริษัทต่างประเทศอย่างลับๆ เมื่อ ยูยอนฮา พบว่า
ผู้รับเหมารายหนึ่งของเธอทำตัวเป็นสายลับทางอุตสาหกรรมแบบโง่ๆนี้ เธอก็ค่อนข้างตะลึง
“คุณมี 2 ทางเลือก”
– …ผมขอโทษ แต่ได้โปรดหัวหน้ายู
“ 1 คุณจะเดินไปลงหลุมฝังศพของคุณด้วยตัวคุณเองหรือดูตัวเองถูกใส่ลงไปในนั้น”
การค้าขายลับๆของ ซุนวู ถูกค้นพบโดยสมาคม บุษพาร่วงโรย ของ
ยูยอนฮา ในวันเดียวกันนั้น ยูยอนฮา บังคับผู้บริหารในเกาหลีทันทีโดยการห้ามไม่ให้พวกเขาเดินทางและแช่แข็งเงินทุนของพวกเขา
– หัวหน้ายู ผมมีลูก! ผม….
ยูยอนฮา วางสายขณะที่ชายคนนั้นตะโกนอย่างสิ้นหวัง
“เฮ้อออออออออออ… .”
ถอนหายใจที่ขมขื่นดังขึ้น บุษพาร่วงโรยของ กิลด์ Essence of the Strait จะไม่ได้แสดงความเมตตาต่อผู้ทรยศและให้อีกฝ่ายต้องชนใช้หนี้ให้ได้
วันนี้กฎนั้นจะถูกใช้อีกครั้ง
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างความรู้สึกว่างเปล่าปรากฏในตัวเธออีกครั้ง
มันให้ความรู้สึกเหมือนมีรูอยู่ในร่างกายของเธอพร้อมกับความรู้สึก
ไร้พลังแทรงเข้ามาและออกผ่าอกของเธอ ยูยอนฮารู้สึกเซื่องซึม
ตอนนั้นเองที่ม้านั่งของ ยูยอนฮา ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงดวงดาวเธอเห็นฮีโร่ทั้ง 2 ก็โอบกอดกัน ในไม่ช้าริมฝีปากของพวกเขาก็เปิดออก
“…ชิ.”
ยูยอนฮา คลิกที่ลิ้นของเธอ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างดวงตาของเธอยังคงอยู่กับจ้องมองพวกเขาจากนั้นลิ้นพวกเขาก็เริ่มพันกัน…
อึก
ลิ้นข้างหนึ่งโจมตีอีกข้างเหมือนกับแส้ 2 อัน
อึก.
ยูยอนฮากลืนน้ำลายของเธอเมื่อเห็นภาพลามกตรงหน้า ต่อมาเมื่อ
รถลีมูซีนของเลขานุการหยุดตรงหน้าเธอ
“ขอโทษที่มาสาย.”
“คะ-คะ?”
เลขานุการรีบออกจากรถและเปิดประตูหลัง
“ไม่เลย ไม่เป็นไร”
หลังจากเข้ามาในรถลีมูซีนแล้ว ยูยอนฮา บังคับให้ตัวเองไม่มองดูคู่รักบนม้านั่ง
*************************************************************************
[ชั้น 15 เรือถูกทอดทิ้งของ Genkelope]
หลังจากใช้เวลาพักกับแีเวนเดลประมาณ 4 วันผมกลับไปที่หอคอย
ผมขับเคลื่อนเรือขึ้นพร้อมปลุก NPC ที่เป็นทหารแล้วเสริมกำลังทหารของเรือโดยการทิ้งเหมือนน้ำ TP ด้วยเหตุนี้ผมจึงได้รับทหารติดอาวุธจำนวน 43 นาย
“พื้นที่ 3 ส่วนใหญ่กลับสู่การดำเนินการตามปกติ การแก้ไขระบบ
การใช้พลังงานด้วยตนเองดูเหมือนจะได้ผล”
ขณะนี้ผมกำลังถูกชี้นำโดยกัปตันเรือ ตอนนี้พื้นที่ 3 ดูเหมือนว่าเป็นสถานที่ที่ผู้คนอาศัยอยู่และ NPC ก็รู้สึกขอบคุณเพราะมันสบายมาก
โฮเนอร์พูด
“ตอนนี้พวกเราต้องการเริ่มต้นแผนการเพื่อช่วยเหลือมนุษยชาติ”
“… .”
“แน่นอนว่าตราบเท่าที่ผู้บัญชาการเรืออนุญาต”
ผมมองไปที่ โอเนอร์ ผมกลายเป็นผู้บัญชาการเรือไปแล้ว
“นายมั่นใจไหม”
“แน่นอน พวกเราเคยฝึกฝนมาแล้วหลายครั้ง ต้องขอบคุณการกินอยู่ที่ดีทำให้ พวกเราได้กลับคืนสู่สภาพร่างกายสูงสุดของพวกเราและทุกคนก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น”
“อืมงั้นเอาเลย ฉันอนุญาต นายสามารถใช้ TP ได้มากเท่าที่นายต้องการได้เลย”
มันเป็นวิธีที่ขาดความรับผิดชอบในการใช้เงิน แต่ผมไม่มีทางเลือก
ผมต้องปีนขึ้นไป ในขณะนั้นเองแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็ปรากฏตัวขึ้น
[ 3 คนเข้าสู่พื้นที่ 3]
[ผู้เล่น PhantomThief]
[ผู้เล่น Goryeo Strongest]
[ผู้เล่น Hurabono]
[พวกเขาได้รับการยืนยันว่าเป็นสหายของผู้บัญชาการเรือ ทางเข้าจะถูกเปิดออก]
ระบบการจัดการของพื้นที่ 3 เปิดประตูด้วยเสียงกล ชอคจุนกยอง, เจน และ จินโยฮาน เดินเข้ามา
ผมยิ้มกว้าง
“มาแล้วเหรอ?”
“ใช่~ พวกเราเพิ่งมาถึง ~”
เจน ถอดเสื้อคลุมของเธอทันทีหลังจากนั้นและมองไปรอบๆ พื้นที่ 3 แห่งอนาคตด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น
“ว้าว~ มันเหมือนกับว่าฉันอยู่ในหนังไซไฟเลย”
“บอสอยู่ไหน”
“เธอบอกว่าเธอมบางอย่างต้องทำ~”
“อืม.”
ผมถามสิ่งที่ผมอยากรู้
“ ใช่แล้วเจน เธอขโมยไปเท็มได้มากี่ชิ้นละ”
“ฉันไม่ได้โลภมากแค่ครึ่งหนึ่งของสิ่งที่ปีศาจค้นพบ ฉันเอาธนูมาให้นายด้วยนะ”
ธนูที่เธอพูดอาจหมายถึง [ธนูแห่งเตมูจิน] สำหรับเนื้อเรื่องที่ผมแต่งไว้
[ธนูแห่งเตมูจิน] กับ [คันศรแห่งบุบพา] หลังจากนั้นผมก็ไม่ต้องการอะไรอีก
“ขอบคุณ.”
“ไม่มีปัญหา~ ฉันต่างหากที่ควรจะเป็นคนที่ขอบคุณ”
เจนแสดงกำไลบนแขนของเธออย่างภาคภูมิใจ มันเป็นสร้อยข้อมือที่ทำขึ้นเพื่อเธอโดยใช้วัสดุที่เธอมอบให้ผม ผมสร้างสร้อยข้อมือเพราะเธอมีแหวนและสร้อยคออยู่แล้ว เพียงแต่สร้อยข้อมือเล็กๆนี่ใช้ 21 อัญมณี สายทำจากหินดวงจันทร์ซึ่งกล่าวกันว่าสวยกว่าทองคำมากมาย
โดยปกติแล้ว ค่าใช้จ่ายของวัสดุสูงกว่า 2000 ล้านวอนอย่างง่ายดายและด้วยความชำนาญของคนแคระการสร้างมันขึ้นมามันจึงกลายเป็นสิ่งมีค่า
“แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันนนน~”
เจนถามด้วยรอยยิ้มขนาดใหญ่
“พวกเราจะขึ้นไปชั้น 16”
“ตอนนี้?”
“ใช่ พวกเราสามารถขึ้นไปได้ทุกเมื่อที่ต้องการ”
พื้นที่ 3 มีโรงเก็บเครื่องบินที่มียานพาหนะที่สามารถบินผ่าน Tower ได้ เมื่อมาถึงชั้นที่ 16 เราจะสามารถเห็นอาณาจักรปีศาจที่แท้จริงได้ใน
มุมมองแบบเต็มๆ
“โอ้ แจ่มไปเลย!”
ชอคจุนกยอง ตบหน้าอกของเขาเหมือนลิงกอริลลา ผมยิ้มและเรียกกัปตัน
“โฮเนอร์.”
“ครับ ยานอวกาศพร้อมแล้ว”
“พวกเราไปไม่นานหรอก”
ด้วยวิธีนี้มันน่าจะปีนขึ้นไปบนชั้นที่ 19 ได้ง่ายๆ อาจใช้เวลาไม่เกิน
2 สัปดาห์ อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆจะยากขึ้นจากชั้นที่ 20 เช่นเดียวกับ Crevon ชั้น 8-1 8-2 และ 8-3 ของ Crevon ชั้น 20 ~ 23 เชื่อมต่อกัน ผมอยากเตรียมตัวเพราะว่าอาจเพื่อเสียชีวิตอย่างน้อย 1 ครั้งที่นั้น
“ผมจะนำทางให้เอง”
ผมติดตาม โฮเนอร์ และสหายของผมก็ติดตามผมมา
*************************************************************************
… 30 นาทีต่อมา
หลังจากผู้บัญชาการเรือ ‘Extra7’ และสหายของเขาออกไปแล้ว โฮเนอร์ และ อีเรนเนอร์ นักยุทธศาสตร์การทหารได้ขอเข้าพบ
“ตราบใดที่พวกเราเปิดทางเดินเขาจะปลดล็อกห้องจำศีลได้”
“ใช่ แต่คำถามคือวิธีการเปิดทางเดิน”
“ง่ายมาก พวกเราแค่ต้องขุดมันให้ได้”
“แต่คนที่อาศัยอยู่ในเมืองใต้ดินละ….”
ในขณะที่ โฮเนอร์ และ อีเรนเนอร์ กำลังคุยกันเรื่องการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของพวกเขาทันใดนั้นก็มีสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นในเรือ
[สิ่งมีชีวิตที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงเข้ามาในเรือ]
[สิ่งมีชีวิตที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงเข้ามาในเรือ]
[สิ่งมีชีวิตที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงเข้ามาในเรือ]
“…อะไรกัน?”
“คนที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงงั้นเหรอ”
NPC ในเรือค้างที่ข้อความอย่างไม่คาดคิด อย่างไรก็ตาม โฮเนอร์ และ อีเรนเนอร์ ย้ายก้นอย่างรวดเร็วไปยังห้องควบคุมและตรวจสอบกล้อง
จากนั้นพวกเขาเห็นผู้หญิง 2 คนกำลังเดินไปยังบริเวณที่ 3
สิ่งมีชีวิตที่สวมเสื้อคลุมสองตัวที่มีสถานะที่ไม่ธรรมดานั้น พวกเธอก็คือผู้ดูแลระบบ ‘เมเดีย’ และ ‘อเธอน่า’
อีเรนเนอร์ ถาม
“พวกเขาเป็นผู้ดูแลไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ ว่าแต่ทำไมพวกเธอมาทำอะไรที่นี่…”
ผู้ดูแลระบบไม่สามารถเข้าสู่ชั้นอื่นๆได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ดูแลระบบของชั้นนั้น อย่างไรก็ตามชั้น 15 เป็นกรณีพิเศษเนื่องจากไม่ใช่
‘ชั้นอย่างเป็นทางการ’ ที่มีผู้ดูแลระบบ
“ฉันไม่แน่ใจ แต่ดูเหมือนว่าพวกเราต้องเปิดประตู”
แม้ว่าพวกเขาจะกลัวแต่กัปตันโฮเนอร์ก็รีบตัดสินใจและเปิดประตูที่ปิดอย่างแน่นหนาทันที
เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เมเดีย และ อเธอน่า เดินเข้ามา
แม้ว่าใบหน้าของพวกเธอจะถูกปกคลุมด้วยผ้าคลุมทั้งหน้า แต่ NPC ก็สามารถจดจำพวกเธอได้จากพลังเวทมนต์ที่เป็นเอกลักษณ์ เพราะงั้นพวกเขาเลยตัวสั่นเทาเพราะความกลัว สำหรับพวกเขาแล้วผู้ดูแลระบบอยู่ห่างไกลจากความเป็นคนดีอยู่มาก
“สวัสดีคะ ทุกคน~”
เมเดีย ถามอย่างใจดีกับ NPC ที่กลัว
“ผู้เล่น Extra7 อยู่ที่นี่หรือไม่”